ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!

Mια παλιά δημοσίευση με ανανεωμένες τις ευχές μου γιατί ακόμα ότι και να κάνουν

Οι ψυχές είναι ελεύθερες να βρουν το δρόμο τους.

Ιανουάριος 2013 (γράφτηκε)

ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ΤΟΥΣ.

Λένε πως τη πρώτη του χρόνου οι άνθρωποι δίνουν τις περισσότερες υποσχέσεις στον εαυτό τους για κάποια αλλαγή που θέλουν κάνουν επάνω τους. Από τη 1η του χρόνου θα σταματήσω να καπνίζω (δεν μπορώ να φανταστώ πόσοι καπνιστές για 1 ή 2 μέρες σταμάτησαν να καπνίζουν και πόσοι το τήρησαν) Θα χάσω τόσα κιλά. Επειδή η πρωτοχρονιά δεν πέφτει πάντα δευτέρα πρέπει να είναι και οι μόνες δίαιτες που δεν ξεκίνησαν "από δευτέρα" Θα. Η πρωτοχρονιά θα μπορούσε να ονομαστεί και η παγκόσμια ημέρα του ΘΑ.

Οι υποσχέσεις αυτές στη πλειοψηφία αθετούνται μετά τη πάροδο μερικών ημερών. Είναι μικρή σπίθα επίδειξης προσωπικής πειθαρχίας που εξανεμίζεται μόλις αρχίσει και μας λείπει η υπό κατάργηση συνήθεια. Γιατί οι συνήθειες μας είναι η επιφάνεια. Η επιδερμίδα μας. Κι οι υποσχέσεις μας είναι απλά επιδερμικές. Τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε καν τι μας οδηγεί να επαναλαμβάνουμε κάτι που ενοχλεί τη ζωή μας. Δεν ξέρουμε ποια είναι η βαθύτερη αιτία που μας οδήγησε να αποκτήσουμε αυτή τη συνήθεια, αυτό το τρόπο ζωής, αυτή την ευκολία να συμβιβαζόμαστε με πράγματα που δεν μας κάνουν τελικά ούτε χαρούμενους,  ούτε καλύτερους, ούτε σοφότερους, ούτε υγιέστερους.

Ίσως η καλύτερη υπόσχεση που θα μπορούσαμε να δώσουμε στους εαυτούς μας είναι καταρχήν να συμφιλιωθούμε με αυτό που είμαστε και στη συνέχεια να προσπαθήσουμε να φτάσουμε σε αυτό που θα μπορούσαμε. Σ΄αυτή τη συμφιλίωση ίσως ανακαλύψουμε τα προσωπικά μας δεδομένα για το τι είναι ωραίο και τι είναι άσχημο. Τι είναι καλό και τι κακό. Γιατί έτσι όπως έχουμε καταντήσει ακόμα και οι υποσχέσεις μας είναι κατευθυνόμενες προς τη περίφημη "κοινή λογική" Του ανθρώπου που είναι υπάκουος στην αντίληψη της πλειοψηφίας.

Κι όταν τυχαίνει αυτή η αντίληψη να ξεφεύγει από αυτό που στ΄αλήθεια θέλουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι όσες και υποσχέσεις να δώσουμε για να της μοιάσουμε θα είναι ξένες στο σώμα μας και στο πνεύμα μας και θα συνεχίζονται αδιάκοπα οι παρενέργειες από τη λάθος θεραπεία όσα και φάρμακα να αλλάζουμε.

Με λίγα λόγια  η ευχή μου? Μη κοιτάξεις πια έξω. Κοίτα μέσα σου. Τι υπάρχει, τι φωνάζει, σε τι δρόμους σε καλεί η δική σου ιστορία. Ακόμα περισσότερο όταν αυτή η φωνή δεν τηρεί τις προϋποθέσεις που αναγράφονται στο εγχειρίδιο του καλού παπαγάλου, Μπορεί να σε καλεί να τα αλλάξεις όλα ή να μην αλλάξεις τίποτα. Κάθε πρώτη του χρόνου τσεκάρουμε ποιος μας έκανε ποδαρικό για να ξέρουμε αν είναι γουρλίδικος ή όχι. Ποδαρικό στη ζωή μας μπορεί να κάνει μόνο εκείνος που του ανοίξαμε τη πόρτα. Ήταν αυτός που πραγματικά θέλαμε?

Ο καινούργιος χρόνος θα είναι στ΄αλήθεια αλλιώτικος αν κόψουμε το κάπνισμα, αν αδυνατίσουμε, αν σταματήσουμε να τρώμε τα νύχια μας, αν αγοράσουμε επί τέλους το τάδε πράγμα που ονειρευόμαστε, αν..αν..αν... ενώ όλη μας η ζωή θα είναι φυλακισμένη στα ίδια κάγκελα που μας κρατάνε μέσα?  Γιατί ένα τσιγάρο, ένα πιάτο καλύτερο φαΐ και μερικά μπιχλιμπίδια να γεμίζουν τις μέρες είναι ακριβώς οι συνήθειες που ελπίζουν να έχουν οι φυλακισμένοι. Δεν είναι ντροπή επιβάλλεται. Είναι οι απολαύσεις στα κελιά.

Αυτοί όμως που αποφασίζουν να δραπετεύσουν ξέρουν πως για να σκάψουν το τοίχο δεν χρειάζονται να εστιάσουν σ΄αυτά που έχουν, αλλά να βρουν αυτά που τους λείπουν. Ένα εργαλείο για να σκάψουν το τοίχο. Υποσχόμαστε λοιπόν αυτή τη χρονιά να βρούμε τα εργαλεία για την απόδραση. Και κάτι μου λέει πως όποιος το καταφέρνει όλα όσα ήξερε σαν καλό ή κακό θα είναι ασήμαντα μπροστά στην ευτυχία της ελευθερίας. Η καλή χρονιά, η υγεία, η ευτυχία, η αγάπη, η ομορφιά περνάνε μέσα από το δρόμο της ελευθερίας.

Καλή λευτεριά λοιπόν σε όποιον θέλει να πολεμήσει για χάρη της. Καλή χρονιά σε όλες τις ελεύθερες ψυχές, να βρουν το δρόμο τους. Να φτάσουν στην Ιθάκη τους.

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ, ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥΣ.

Παρακολουθούσα μια παλιά σειρά, και ξαφνικά σταμάτησα την εικόνα σε μια συγκεκριμένη φράση που είπε κάποιος... ''Ο φόβος τους μικραίνει το κόσμο σε μέγεθος που να μην ξεπερνά τους εαυτούς τους''. Είναι εκείνες οι φράσεις κλειδιά που κλείνουν μέσα τους όλες τις απαντήσεις που προσπαθούσες να βρεις...

Ναι, οι βδέλλες που ρουφάνε εδώ και πολύ καιρό τη ζωή μας, έχουν μικρύνει σε επικίνδυνο βαθμό το ανάστημα μας. Το παιχνίδι της παγκόσμιας τρομοκρατίας δεν αφαιρεί πλέον τα υλικά αγαθά που οι περισσότεροι αγωνιούσαν για την απώλεια τους. Αφαιρεί την ικανότητα του ανθρώπου να δει κάτι περισσότερο πέρα από τον αρχέγονο φόβο του θανάτου.

Δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ πόλεμος στην ανθρώπινη ιστορία που να θρήνησε τόσα θύματα χωρίς να έχει κηρυχτεί η έναρξή του. Το πιο συγκλονιστικό είναι πως αυτός ο πόλεμος, ο πιο ύπουλος, ο πιο καταστροφικός για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη, είναι ένας πόλεμος που σιγά σιγά αφαιρεί όλη την ουσία της ζωής και αφήνει ερείπια που δεν μπορούν στ΄αλήθεια να προχωρησουν ένα βήμα πιο πέρα από το χώρο που καταλαμβάνει η σόλα των παπουτσιών.

Πόσες φορές δεν μιλήσαμε για την συντέλεια... πόσες φορές νομίσαμε πως γλυτώσαμε και δεν ήρθε τελικά, κι όμως η συντέλεια ήρθε. Στο άμεσο μέλλον κάθε χρόνος θα αφαιρεί πλέον όχι ένα ή δυο πραγματάκια από τη ζωή μας. Θα καταργεί ολόκληρη κατηγορία. Κάποιο πρωί θα ξυπνήσεις και θα δεις πως όλα εκείνα που θεωρούσες δεδομένα θα είναι απαγορευμένα πλέον. Και θα υπάρχουν ένα σωρό μπούρδες που θα σου λένε για πιο λόγο ακριβώς το έκαναν. Κι εσύ θα λες, ε ..για να το λένε έτσι θα είναι.

Μπορώ φτιάξω έτσι στο πόδι ένα τεράστιο κατάλογο με πράγματα, συνήθειες, επιθυμίες, όνειρα που θα εξαφανίζονται και θα απαγορεύονται δια ροπάλου, και μάλιστα, με τη βοήθεια εκατοντάδων βιβλίων επιστημονικής φαντασίας, μπορώ να αφήσω τη φαντασία μου αχαλίνωτη.

Θα γίνεται σιγά σιγά και θα σου κάνουν αρκετές πρόβες πριν από το κάθε κομμάτι που θα σου κόβουν. Θα σου πλασάρουν κάποια νέα σενάρια φόβου, για να είσαι συνέχεια τρομοκρατημένος και μέσα στο θολωμένο μυαλό.... τσακ θα φεύγει κι ένα κομμάτι. Θα προσπαθείς να καταλάβεις από πότε ξεκίνησε η κάθε νέα σου συνήθεια αλλά δεν θα θυμάσαι. Θα νομίζεις πως όλα είναι κανονικότητα. 

Κάποια πρωινά θα ξύνεις τη κούτρα... και θα αναρωτιέσαι «δε θυμάμαι, είχα κάποτε πόδια?....μπα, μάλλον δεν είχα θα συμπεραίνεις» «Κι εκείνα τα παπούτσια στη ντουλάπα ποιανού είναι?...» Του συγκατοίκου θα σου φωνάζει μια φωνή. «μα..είχα συγκάτοικο?» Δεν θυμάσαι θα σου ξαναλέει η φωνή. Τρελός είσαι? «Οχι, βέβαια τον θυμάμαι» θα λες βιαστικά μην σε πάρουν στραβά! Αρα τα παπούτσια είναι του Μήτσου κι εσύ δεν είχες πόδια ποτέ. Σωστά? Πολύ σωστά.

Τα λόγια είναι πολύ φτωχά πλέον.

Οι προσπάθειες απόδρασης από τις βδέλλες ανύπαρκτες.

Μοναδική ελπίδα, οι ανένταχτοι περικυκλωμένοι. Ένας, δέκα, εκατό... να σηκωθούμε από τα κελιά, όσο ακόμα μπορούν να ανοίγουν οι πόρτες και να σχεδιάσουμε μια νέα ζωή.