Παρασκευή 26 Ιουνίου 2020

ΑΦΟΥ Η ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ?


Against Utopia - Jade Saab
Είμαστε μια κοινωνία άρρωστη. Και δεν χρειάζονται ειδήσεις φρίκης, όπως η ιστορία με την απαγωγή της μικρής για να το συνειδητοποιήσουμε. Η μετάλλαξη της «πολιτισμένης» κοινωνίας σε χωματερή, όπου ο καθένας εκτοξεύει τις δικές του βρομιές και την ίδια στιγμή εισπνέει τη βρώμα των άλλων είναι η καθημερινότητα. Αρκεί να κάνει κάποιος τη βλακεία να ανοίξει για λίγο τη τηλεόραση το πρωί ή να μπει σε σελίδες ειδήσεων στο διαδίκτυο, για να γαμηθεί όλη η μέρα του, αν είναι ακόμα άνθρωπος με ελάχιστη συνείδηση και συναισθήματα. Σε διαφορετική περίπτωση απλά αδιαφορεί ή στο χειρότερο μπορεί και να ανακαλύψει πως του αρέσουν αυτές οι εκφάνσεις του απόλυτου «κακού» που έχει πέσει πάνω από τα κεφάλια μας.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί στη ζωή μου αν τελικά το κακό δημιουργείται ή απλά συνυπάρχει παντού, αιώνιο, άφθαρτο, πάντα πρόθυμο να κυριαρχεί, να ορίζει τις ζωές των ανθρώπων. Έχω καταλήξει πως αυτό το απόλυτο «κακό» δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κομμάτι του εαυτού μας. Οι οργανωμένες κοινωνίες, ο «εκπολιτισμός» ήταν μια προσπάθεια να το βάλουν σε τάξη. Να προσπαθήσουν να θρέψουν και κάτι περισσότερο από την κτηνώδη ανθρώπινη μοίρα. Όμως πως ήταν δυνατόν αυτό να γίνει αφού αυτός ο κόσμος που έχουμε δημιουργήσει είναι χτισμένος πάνω στις ανάγκες που ο κατώτερος εαυτός μας χρειάζεται?

Βαρέθηκα να ακούω αναλύσεις ψυχολογικού χαρακτήρα, ένα ακόμα παραμύθιασμα που απαλύνει το αυτονόητο. Κάποια φορά βρέθηκα σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο κι εκεί στα επείγοντα είχαν φέρει ένα κρατούμενο από τις φυλακές, που έτρωγε συνέχεια διάφορα επικίνδυνα αντικείμενα για να τον πηγαίνουν νοσοκομείο μήπως και βρει τρόπο να τη σκαπουλάρει. Εκείνο το βράδυ οι γιατροί άρχισαν να τον κοροϊδεύουν και να του λένε πάλι εδώ? Δεν έχεις τίποτα, περδίκι είσαι σου βγάζουμε εξιτήριο. Εκείνος τότε φωνάζοντας τι λέτε ρε μαλάκες, βουτάει ένα νυστέρι από το τραπεζάκι δίπλα του, δίνει μια μαχαιριά στη κοιλιά του, την ανοίγει και πριν πέσει κάτω φώναζε, πάρτε ρε μαλάκες, έχω τώρα ή δεν έχω? Την ώρα που ξέσκιζε τον ίδιο του τον εαυτό, τα μάτια του ήταν κενά, ένα σάκος από κρέας ικανό για οποιαδήποτε φρίκη, αφού το συναισθηματικό πεδίο του, δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τι είναι φρίκη και τι όχι. 

Την ίδια εποχή που συνέβη αυτό, η ελληνική κοινωνία βίωνε τρία γεγονότα, που την έβγαλαν από το ροζ συννεφάκι και την συγκλόνισαν (για λίγο βέβαια γιατί μετά όλα γυρνούν στην κανονικότητα) Έχω γράψει ξανά άλλωστε για εκείνη την περίοδο. Σατανιστές Παλλήνης, έγκλημα Δουρή, δολοφονία οδοντιάτρου από Μονσελά. Τα ιατροδικαστικά πορίσματα για το τρόπο που έφυγε από τη ζωή το αγγελούδι, έκαναν κόσμο να ξερνάει και να αρρωσταίνει, ο φόβος από τις σατανιστικές τελετές για τα ανάλογα κυκλώματα που είχαν απλωθεί στην φιλήσυχη κοινωνία προκαλούσαν ανατριχίλες για ένα κακό που πλανιόταν έτσι πάνω από τα κεφάλια μας, η οδύνη για μια ιστορία έρωτα που δίχασε για το ποιος ήταν τελικά το θύμα, όλα αυτά μαζί άπλωναν μια ομίχλη πάνω στη καθημερινότητα, το κακό σαν φυσικό φαινόμενο, μπήκε στα σπίτια όλων και μέτρησε πόσο πόνο μπορεί να προκαλέσει, πόση φρίκη…

Κι όμως μόλις ξεκινούσε μια εποχή, όπου στη συνέχεια θα φτάναμε στο σημείο όλα να είναι ανεκτά, με το πρώτο σοκ να μετατρέπεται σε αποδοχή της φρίκης σαν φυσική συνέπεια κάποιων καταστάσεων. Κάτι που μπορεί να συμβεί, που εξηγείται, δικαιολογείται πολλές φορές, και στο τέλος εξαφανίζεται, μόλις πάψει να είναι χρήσιμη είδηση στα ΜΜΕ…

Η κοινωνία επέστρεψε σιγά σιγά σε ένα μεσαίωνα, όπως μια κακοποιημένη γυναίκα που στη πρώτη γροθιά σαστίζει, αλλά μετά με το καιρό μαθαίνει να αντέχει το ξύλο, τον εξευτελισμό, τον πόνο σαν «κάτι που συμβαίνει»..  Από την είδηση πως κάποιος κακοποίησε ένα παιδάκι και την γενική κατακραυγή για το απίστευτο, οι κακοποιήσεις παιδιών, η ενδοοικογενειακή βία, έγιναν ειδήσεις συνηθισμένες που για λίγο αποσπούν την καθημερινότητα από τα διάφορα άλλα προβλήματα. Το ίδιο και τα διάφορα ειδεχθή εγκλήματα, οι πράξεις βίας, ο βασανισμός, ο θάνατος, η κακοποίηση ανθρώπων ή ζώων μπήκαν στην καθημερινή ειδησεογραφία, χωρίς να συγκλονίζουν, παρά μόνο όταν η φρίκη ξεπερνά ακόμα και το όριο της φυσικής αποδεκτής ανωμαλίας.

Η μεγάλη νίκη του «κακού» είναι μια λέξη μόνο. Συνήθεια. Είναι η ευτυχισμένη στιγμή που νοιώθει κάθε τύραννος όταν μπορεί να κάνει ότι θέλει, έχοντας απέναντι υπόδουλους που είναι έτοιμοι να υπομείνουν, να υποκύψουν και να συνεργαστούν ακόμη στις πιο διεφθαρμένες τακτικές της άρρωστης ψυχής του. Ζούμε σε ένα νέο μεσαίωνα, όπου η καθημερινότητα δεν είναι σκοτεινή γιατί δεν έχουμε γνωρίσει ακόμα το φως, αλλά γιατί δεν μας ενδιαφέρει να το προσεγγίσουμε. Η νέα εποχή τυράννων και σκλάβων βρίσκει τους σκλάβους απόλυτα ανίδεους για την κατάσταση τους. Δεν επαναστατούν γιατί δεν πιστεύουν πως βρίσκονται σε κατάσταση σκλαβιάς.

Δεν αποζητά κάποιος την ελευθερία του αν παραμυθιάζεται πως είναι ελεύθερος. Δεν καταδικάζει κάποιος ένα έγκλημα αν μάθει να το αποδέχεται σαν φυσική τάξη των πραγμάτων. Δεν επαναστατεί για να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον, αν πεισθεί πως δυστυχώς αυτές είναι οι δυνατότητες και τίποτα περισσότερο δεν μπορεί να καταφέρει. Φθάνει στο σημείο να βλέπει το «κακό» να κυριαρχεί, να γελάει κυνικά μέσα στη μούρη του, και χωρίς να εξαναγκαστεί καν να το αποδεχτεί, βρίσκει μόνος του δικαιολογίες ο εγκλωβισμένος άνθρωπος, για να το εξομαλύνει, ωραιοποιήσει, δικαιολογήσει και στο τέλος να συνυπάρξει μαζί του.

Η κοινωνία μας δεν μπορεί να κάνει ένα βήμα μπροστά, γιατί έξυπνοι χειραγωγοί την έχουν πείσει πως ακριβώς μπροστά της είναι ένας μεγάλος γκρεμός. Έχει σταματήσει ακριβώς στο σημείο που θα πρέπει να ανακαλύψει αν έχει φτερά να πετάξει, ή θα συντριβεί στο χάος σε περίπτωση που κάνει αυτό το πολύτιμο άλμα ελευθερίας.  Οι δυνάστες των ανθρώπων, αυτά τα αδίστακτα καθάρματα που γελάνε θρασύτατα μπροστά στις κάμερες και παριστάνουν τις παρθένες, αυτή την άτυχη κοινωνία την σπρώχνουν γελώντας στα όρια, την πετάνε κάτω και της δίνουν τάχα το χέρι τη τελευταία στιγμή για να παραστήσουν τους σωτήρες.

Ένα αέναο πρόστυχο παιχνίδι, όπου σε ξεζουμίζουν, σε πατάνε, παίζουν μαζί σου, σε απειλούν, σε εκβιάζουν, σε τρομοκρατούν, και μετά σου πετάνε χαδάκια και καραμελίτσες, όπως κάνουν οι παιδεραστές όταν προσπαθούν να εξαγοράσουν τη πίστη από το αθώο θύμα τους. Ζεις με τις καραμελίτσες που σου κουνάνε μπροστά στη μούρη πριν σε σκίσουν χωρίς έλεος. Κι όταν συμβεί σε εκπαιδεύουν να νιώθεις πως εσύ έφταιγες. Γιατί δεν πρόσεξες τι σου είπε η μανούλα και μίλησες στον άγνωστο. Γιατί φόρεσες κάτι πιο προκλητικό και έριξες τα βλέμματα επάνω σου. Γιατί τελικά είσαι μια πουτανίτσα και όλοι μπορούν να σε πηδάνε αφήνοντάς σου στο τραπέζι ένα χαρτζιλίκι για τις υπηρεσίες σου.

Έμαθες να αποδέχεσαι την αδικία, την φτώχεια, τα εγκλήματα, το σκοτάδι, και σιγά σιγά κομμάτια σου μεταλλάσσονται σε κομμάτια αυτής της χωματερής. Τρως σκουπίδια, αναπνέεις σκουπίδια, κοιμάσαι σε σκουπίδια, γεννάς τα παιδιά σου μέσα στα απόβλητα των τυράννων που παίζουν μαζί σου και το γλεντάνε, πεθαίνεις χωρίς να ανακαλύπτεις γιατί τελικά βρέθηκες εδώ, χωρίς να έχεις προσφέρει τίποτα περισσότερο με το πέρασμά σου από μια ζωή ταυτόσημη με τις ζωές των άλλων. Ότι σου έμαθαν, σου υπέδειξαν, σου επέβαλαν.

Το επόμενο βήμα θα είναι ακόμα χειρότερο. Κάποια στιγμή η ζωή στις «πολιτισμένες» μεγαλουπόλεις του δυτικού κόσμου θα είναι διαμονή σε ξενοδοχείο της κόλασης. Όλα αυτά που αφήσαμε να γίνουν, θα μας περιμένουν στη γωνία, δείχνοντας το πραγματικό τους πρόσωπο. Θα πέσει πείνα, βία, τρόμος και πόνος. Είναι θλιβερό, ακόμα και τώρα που όλα δείχνουν το τι θα ζήσουμε και με ποιους τρόπους θα μας εξοντώσουν, όλα γύρω μας φωνάζουν αλλά κλείνουμε τα αυτιά… είναι θλιβερό να βλέπει κανείς τους ανθρώπους να νομίζουν πως η μιζέρια που τους έχουν ετοιμάσει είναι οι άσχημες ειδήσεις της διπλανής πόρτας, οι απομακρυσμένοι πόλεμοι, και η γενοκτονία λαών μακρινών και αδιάφορων για τα δεδομένα μας.

Τα ιερατεία έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά ώστε να πείσουν τους υπνωτισμένους της κάθε θρησκείας πως εκείνοι είναι εκλεκτοί και θα γλυτώσουν. Τα κοπάδια βαδίζουν με γρήγορα βήματα στο γκρεμό, ελπίζοντας αποχαυνωμένα πως από κάπου ψηλά ένα αόρατο χέρι θα τα σώσει από τη τελική πτώση. Ζούμε μέσα σε μια συνεχή μόλυνση της ανθρώπινης ψυχής. Ελευθερία πλέον είναι η φυγή. Η απόλυτη φυγή, από όλα. Η προσπάθεια δημιουργίας, μικρών χώρων που θα λειτουργήσουν με νέους κανόνες, που θα έχουν όρεξη, γνώση και δύναμη να  χτίσουν από την αρχή νέα αντίληψη, μια επανεξέταση του τι είναι σημαντικό, άξιο, χρήσιμο. Αυτό που έχουμε φτιάξει είναι άθλιο. Δεν διαλέγεις τίποτα. Το σύστημα δεν παίρνει επιδιόρθωση, είναι σάπιο από τα θεμέλια. Απόλυτα σάπιο.

Πρώτο βήμα η επιθυμία, να μην ανήκουμε σ΄αυτό. Να διατηρήσουμε ζωντανό το συναίσθημα οργής και απόρριψης, να μην αφήσουμε να σβήσει το αυτονόητο συναίσθημα καταδίκης σε ότι είναι ανωμαλία. Δεν έχουμε κανένα απολύτως λόγο να αποδεχτούμε το απαράδεκτο. Το αφύσικο.
Ο κόσμος δεν έχει πλέον ανάγκη «βοσκών» που καθοδηγούν κοπάδια, έχει ανάγκη από ανθρώπους που δεν θα έχουν ανάγκη να εξουσιάζουν και να ικανοποιούν την άπληστη ματαιοδοξία τους. Έχει ανάγκη από σοβαρότητα, ευθύνη, ικανότητες, ανθρώπους πρόθυμους να πράξουν και όχι να μιλάνε αφηρημένα χωρίς αποτέλεσμα.

Υπάρχουν? Ναι υπάρχουν. Ψάξε λίγο. Δεν είναι όλα ακίνητα γύρω σου. Αφουγκράσου. Κάτι κινείται. Έχεις τα κότσια να το ψάξεις? Αν όχι, σταμάτα να κλαίγεσαι τότε. Σταμάτα αυτό το παραμύθιασμα, το ενοχλητικό για σένα και για τους άλλους. Δεν μπορείς να φωνάξεις πως απαιτείς την ελευθερία και την αξιοπρέπεια σου πίσω? Βούλωσε το τότε, γιατί η γκρίνια σου, η μιζέρια σου, σκεπάζει τις φωνές που προσπαθούν να φωνάξουν. Η αυτολύπηση σου είναι η μεγαλύτερη μόλυνση μέσα στη χωματερή. 






Κυριακή 14 Ιουνίου 2020

ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ

Rabat (Marocco).Ai.Bi. Incontra i media locali per parlare dei ...


Πολλοί φίλοι με ρώτησαν πως κι επέλεξα στο προφίλ μου να έχω την εικόνα μιας μικρούλας που κρατάει ένα κουκλάκι μονόκερο (η οποία εικόνα είναι μια από τις πιο γλυκές φιγούρες στις ταινίες του "απαισιότατου"). Τη διάλεξα ακριβώς γι αυτό το λόγο. Γιατί είναι ένα μικρό κοριτσάκι που ονειρεύεται μονόκερους σε ένα κόσμο απαισιότατο. Μια ανθρωπότητα απάνθρωπη για τα παιδιά που μεγαλώνει. Μια απανθρωπιά που έχει τη λογική των διεφθαρμένων που την κατευθύνουν και των υποτακτικών που τους ανέχονται.

Αυτός ο απαισιότατος κόσμος έχει πάθει μανία να σκοτώσει με κάθε τρόπο την παιδική αθωότητα. Είναι ένας κόσμος γερασμένος, παραιτημένος, σακατεμένος που μισεί τη χαρά της ζωής. Γεννάει ψυχές που έρχονται γεμάτες ενθουσιασμό να ονειρευτούν το θαύμα της ζωής και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τις βρομίσει, να τις αποθαρρύνει, να τις "αδειάσει" από όλη την ομορφιά του αυθόρμητου της ύπαρξης.

Ένας κόσμος που 150 εκατομμύρια παιδιά δουλεύουν σε συνθήκες βασανισμού, σε ορυχεία, φάμπρικες, χωράφια, με ξύλο, με πείνα, με απειλές, για να παράγουν μπιχλιμπίδια για τα προνομιούχα παιδιά. Κι αυτά τα προνομιούχα, με τη σειρά τους να γίνονται σκλαβάκια σε ηλίθια αντικείμενα. Ένα τερατώδες μείγμα ανωμαλίας και εκμετάλλευσης, σε εκείνα τα πλάσματα που θα είναι οι ρυθμιστές του αύριο.

Πως μπορεί μια κοινωνία να απαιτήσει ελευθερία, δικαιοσύνη, ισονομία, καλλιέργεια, όταν μαθαίνει τα παιδιά της να είναι υποχείρια κάθε παράνοιας, κάθε ανωμαλίας που διαχέεται παντού σαν φυσική κατάσταση των πραγμάτων? Από που θα βγουν οι "σωστοί" άνθρωποι, από ένα λάθος κόσμο?

Παιδιά σκλάβοι σε παράνομη εργασία, παιδιά σάκοι ηδονής στο εμπόριο παιδικής σάρκας, παιδιά που βιώνουν εμφυλίους, πολέμους, αρρώστια και θάνατο από μόλις ανοίξουν τα ματάκια τους, παιδιά που ζουν στο πολιτισμένο κόσμο φυλακισμένα σε χρυσά κλουβιά, δεμένα σε έξυπνες οθόνες με ηλίθια εκπαίδευση. Παιδιά που δεν έχουν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε, απέναντι στα παχύσαρκα των ταχυφαγείων.

Η κοινή γνώμη μένει πάντα σοκαρισμένη από ιστορίες παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης ή πορνείας, την ώρα που διαφημίσεις, ή ταινίες, ή το χαζοκούτι, δείχνουν συνεχώς μικρομέγαλα με μια πονηριά στο μάτι να πλασάρουν το τάδε προϊόν ή να ξεφτιλίζονται σε προγράμματα που έχουν φτιάξει ανώμαλοι. Κοριτσάκια βαμμένα σαν καραγκιόζηδες από μανούλες που τα πλασάρουν στις πασαρέλες και στα καλλιστεία για να εκτονώσουν τη δική τους απωθημένη ανεκπλήρωτη καύλα...

Τα μικρά και αμάθητα χεράκια, εκπαιδεύονται να μαζεύουν με ξύλο και τρομοκρατία τους κόκκους της σοκολάτας που θα φάνε τα άλλα παιδάκια που κάποια στιγμή θα τους απαγορεύουν να την τρώνε πια γιατί έχουν γίνει χοντρά και άρρωστα. Τα μικρά χεράκια που συναρμολογούν τα εξαρτήματα για τα έξυπνα κινητά που θα κάνουν δώρο οι ανεγκέφαλοι γονείς στα άλλα παιδάκια για να μένουν καρφωμένα στις οθόνες μιας εικονικής πραγματικότητας που κλειδώνει σιγά σιγά τη ζωή τους στο τίποτα.
Τα μικρά κορμιά που στήνονται στα σκλαβοπάζαρα της ντροπής για να τα εκμεταλλεύονται καθώς πρέπει νοικοκυραίοι που ζουν ανάμεσά μας και μπορεί να είναι ο δάσκαλος που διδάσκει στο σχολείο, ο παππάς που ευλογεί, ο τραπεζίτης που ελέγχει τα λεφτά μας, ο γείτονας της διπλανής πόρτας, ο αξιοζήλευτος επιχειρηματίας, ή κάποιο σκατο ίνδαλμα της τέχνης....

Τα παιδιά που ζουν σε συνθήκες σωματικής ή ψυχολογικής βίας σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, θύματα πολέμου ή ειρήνης, πολίτες του ανεπτυγμένου ή υποανάπτυκτου κόσμου, και που όλα κατευθύνονται στο ίδιο..... η εκπαίδευση της σκλαβιάς και της υποταγής σε κάτι. Η εκπαίδευση του ασήμαντου σε σημαντικό, της ανωμαλίας σε ομαλότητα, της παράνοιας σε κανονικότητα.

Τα παιδιά πρέπει να πιστεύουν σε ανόητα παραμύθια...
Να υποτάσσονται στους κανόνες της κοινωνίας..
Να φτιάχνουν ινδάλματα ψεύτικων ανθρώπων...
Να επιλέγουν τελικά ένα ηλίθιο κινητό το βράδυ δίπλα στο κρεββάτι τους αντί ένα όμορφο μονόκερο...

Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους γονείς γιατί κι αυτοί ένα κομμάτι της παραφουσκωμένης μπαμπούσκας είναι... ένα αντίγραφο μέσα σε αντίγραφα που το μικρότερο κομμάτι θα είναι ίδιο με το μεγαλύτερο. Ένα κομμάτι σε ένα κόσμο κομματιασμένο και αδιάφορο, που ξυπνάει επιλεκτικά σε κάποιο μεμονωμένο γεγονός φρίκης και κλείνει τα μάτια στη γενικευμένη φρίκη, γιατί δεν θέλει να αισθάνεται ένοχος, δεν θέλει να ξέρει...

Ονειρεύομαι ένα κόσμο γεμάτο από κοινωνικά αγράμματους που θα θελήσουν να μάθουν από την αρχή. Τον άνθρωπο που έχει κατανοήσει την αδυναμία του, την άγνοια του και επιθυμεί να μάθει, και στη συνέχεια να διδάξει και να διδαχτεί από παιδιά ελεύθερα. Να εφεύρει καινούργια παραμύθια, να φτιάξει νέα παιχνίδια, να γράψει τα βιβλία από την αρχή...

Δεν χρειάζονται άλλα σκουπίδια τα παιδιά σας, σ΄αυτή τη τεράστια χωματερή.  Αέρα χρειάζονται... όνειρα, ένα πέταγμα πάνω από τη σαπίλα... Αέρα.


Δευτέρα 8 Ιουνίου 2020

ΣΤΟ ΦΑΡ ΟΥΕΣΤ ΜΙΛΑΝΕ ΤΑ ΟΠΛΑ.

 VOCI DALLA STRADA: Tattiche fallimentari dell'imperialismo Usa
Νοιώθετε αποτροπιασμό για τη δολοφονία Φλουντ? Ενας αστυνομικός στην Αμερική σκότωσε ένα μαύρο? Αυτό τι είναι? Καινοτομία? Μιλάμε για το Φαρ Ουεστ, για τους πιστολάδες που νόμος είναι ποιος θα τραβήξει πιο γρήγορα τη σκανδάλη. Μιλάμε για ένα κράτος που γεννήθηκε με βία, αναπτύχθηκε με τη βία και επιβλήθηκε σε όλο το πλανήτη με βία. Στη μεγαλειώδη ιστορία της, μετράει με το ξεκίνημα τη μεγαλύτερη γενοκτονία που συνέβη ποτέ στην ανθρωπότητα. Εκατό εκατομύρια "κοκινομούρηδες" όπως τους αποκαλούσαν σφαγιάστηκαν. Μια γενοκτονία που όχι μόνο συνέβη, δεν τιμωρήθηκε ποτέ κανείς.

Ο Φλουντ είναι μια μικρή κουκίδα στον ατέλειωτο κατάλογο θυμάτων, που καταγράφει η μαγική χώρα που όχι μόνο κυριάρχησε, αλλά έγινε και παράδειγμα προς μίμηση, σαν η χώρα των θαυμάτων, η χώρα που έσυρε εκατομμύρια ανθρώπους δούλους, αλυσοδεμένους, εξαθλιωμένους να καλλιεργήσουν το "θαύμα" της, η χώρα που είναι πίσω από κάθε πολεμική σύραξη στο πλανήτη, κάθε πραξικόπημα, κάθε εμφύλιο, κάθε εγκληματική πράξη.

Θέλετε στοιχεία? Ας ξεκινήσουμε από τα "μικρά" Η αστυνομία στην Αμερική από το 2000 μέχρι σήμερα δεν έχει σκοτώσει μερικούς αφροαμερικανούς, ή κάποιους παράνομους, έχει σκοτώσει 24.000 ανθρώπους. Μέσα στο 2018 μόνο, 1810. Από αυτούς 649 ήταν λευκοί, 377 μαύροι. Στην Αμερική κυκλοφορούν περισσότερα όπλα από όσο είναι ο πληθυσμός της. Πας στο μαγαζί κι αγοράζεις ένα κουτί πατατάκια, μια κόλα κι ένα αυτόματο. Αν μετρήσουμε μόνο από τη τραγωδία Σάντυ Χουκ μέχρι σήμερα, έχουν γίνει 2180 ένοπλες επιθέσεις, με θύματα κάθε ηλικίας και ράτσας. Σχολεία, καφετέριες, κινηματογράφοι, μπαρ, πλατείες, μαγαζιά. Υπάρχουν βιντεάκια που κυκλοφορύν παντού και δείχνουν τρελαμένους που έχουν μετατρέψει τις αποθήκες τους σε οπλοστάσια, πανέτοιμοι για την επίθεση από εξωγήινους ή ζόμπι. Οι συμμορίες που είναι κυρίαρχες σε κάθε γωνιά που ζουν εξαθλιωμένοι πολίτες που στη πλειοψηφία είναι "άλλου χρώματος" είναι εξοπλισμένες σαν αστακοί. Οι φιλήσυχοι γείτονες που λαβαίνουν τα μέτρα τους μην τυχόν και οι συμμορίες χτυπήσουν τη πόρτα είναι εξοπλισμένοι σαν αστακοί.  Είναι η χώρα που μπορεί κάποιος να σε πυροβολήσει έτσι απλά γιατί του πήρες το πάρκινγκ, του πείραξες το γκαζόν, ή κοίταξες τη γκόμενα του λίγο περίεργα.

Από το 1945 μέχρι σήμερα, υπολογίζεται πως εξ΄αιτίας πολέμων, πραξικοπημάτων και διαφόρων άλλων παρεμβάσεων που έχει στη πλάτη της αυτή η ονειρεμένη χώρα, έχουν πεθάνει κάπου 40 εκατομμύρια άνθρωποι και αυτό συνεπάγεται κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια τραυματίες. Για να μην αναφέρουμε τις άλλες συνέπειες, μακροχρόνιες, από αυτά τα παιχνιδάκια πολέμου. Λιμοί, επιδημίες, αναγκαστική μετανάστευση, σκλαβιά, εξαθλίωση των κατακτημένων εδαφών, κλοπή του πλούτου, καταστροφή του περιβάλλοντος.Περίπου 30 πραξικοπήματα σε όλο το κόσμο, και μετά ας υπολογίσουμε τι στοίχησε η Κορέα, το  Βιετνάμ, το Ιράκ, η Συρία και ένας μακρύς κατάλογος από άλλους προορισμούς, μαζί με τα κινήματα που εκπαίδευσε καλά και υποκίνησε φυσικά με τις ολέθριες συνέπειες, Αφγανιστάν, Αγκόλα, Κονγκό, Σουδάν, Γουατεμάλα.

Οι ταραχές, οι διαδηλώσεις, οι συγκρούσεις που γίνονται για την περίπτωση Φλουντ, είναι ένα ελάχιστο δείγμα από την οργή που κατά καιρούς έχει εκδηλωθεί απέναντι στην αμερικανική ασυδοσία. Το κράτος με τον υπερπλουτισμό που δίπλα στο μοσχαράκι που γεννάει λεφτά σέρνονται εξαθλιωμένοι και πεινασμένοι. Φυσικά και υπάρχει ρατσισμός, γιατί κάποιον πάντα πρέπει να μισείς για να έχεις δικαιολογία να σκοτώσεις. Κυρίως σε ένα κράτος που τα θεμέλια του, χτίστηκαν πάνω στο αίμα εκατομυρίων αθώων και που η κυριαρχία του συνεχίζει με την εξόντωση πληθυσμών.

Το θλιβερότερο όμως είναι για εμάς εδώ που έχουμε υποστεί τόσα στη νεώτερη ιστορία μας από τα αρπακτικά, που κινούν σαν μαριονέτες τους ξεπουλημένους κυβερνήτες μας, όπως οι αφρικανοί φύλαρχοι ξεπούλαγαν τους ανθρώπους τους σκλάβους στους αποικιοκράτες για να φτιάξουν τα παλάτια τους και τα χαρέμια τους, το θλιβερότερο είναι που γίναμε "αμερικανάκια". Σ΄αυτή τη χώρα που ήταν η κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, που θα έπρεπε να είναι ο θεματοφύλακας του πνεύματος, της τέχνης, της επιστήμης, της φιλοσοφίας, της δημιουργίας, οι νεο-κάτοικοι έχουν γίνει πιο ηλίθιοι κι από τους ηλίθιους που τους κλέψανε τη πατρίδα και τη κατάντησαν ζητιάνα στους εμπόρους των εθνών.

Μετατρέψαμε το φαί μας, τις παραδόσεις μας, τις αξίες μας, σε αντίγραφα των ταχυφαγείων, των χολυγουντιανών παπαριών, των τηλεοπτικών σκουπιδιών και της γενικευμένης αντίληψης μιας επιδερμικής, άπληστης και αδίστακτης ύπαρξης. Ινδάλματα ψεύτικα σε ένα κόσμο που έγινε έρμαιο στις συμμορίες που διοικούν ένα κράτος που "μιλάνε τα όπλα". Και οι αξιοθαύματοι γείτονες, οι ισχυροί της Ευρώπης που τους χρωστάμε ακόμα και τη ζωή από τις επόμενες δέκα γενιές μας (αν υπάρχουμε ακόμα) τι άλλο είναι από πιόνια, ρομποτάκια φτιαγμένα στα μέτρα των δημιουργών τους?

Διαμαρτυρηθείτε ακόμα μια φορά για ΕΝΑ γεγονός, αποτρόπαιο ναι, βάρβαρο ναι, αλλά γυρίστε λίγο πάνω το κεφάλι και χαμογάστε. Είναι η Κάντιτ Κάμερα, μαλάκες.


Παρασκευή 5 Ιουνίου 2020

ΣΕ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΒΟΣΚΟΥ.

La miseria umana – Palazzo Tenta 39

Όταν ακούω πως το φάντασμα του φασισμού επιστρέφει κάτι παθαίνω. Όχι φόβο, κάθε άλλο, κοιτάζω με ειρωνικό ύφος αυτούς τους γνωστούς πεφτοσυνεφάκηδες που ανακαλύπτουν κάθε φορά τον τροχό από την αρχή.

Κατ΄αρχήν να διευκρινήσουμε κάτι, όταν λέμε ο φασισμός επιστρέφει , πιθανότατα εννοούμε εκείνο τον ιστορικό φασισμό με τα σημαιάκια, τα εμβατήρια, τις στολές και τις καλογυαλισμένες μπότες, με τα γνωστά ανθρώπινα κοπάδια να συντάσσονται σε γραμμές και να εκτελούν εντολές μιας άρχουσας τάξης που έχει χρησιμοποιήσει για να κάνει τις βρομιές της αντί για τους γνωστούς χαρτογιακάδες, άχρηστους των δήθεν δημοκρατικών πολιτευμάτων, κάποιο καραβανά, ή κάποια ομάδα που την έχει δει εθνοσωτήρια ή στη χειρότερη περίπτωση όπως συνέβη στο παρελθόν "επίλεκτη φυλή" που ονειρεύεται να κυριαρχήσει το πλανήτη.

Εν τω μεταξύ οι επάνω, η κορυφή είναι πάντα η ίδια. Αλλάζουν μόνο τα όργανα που χρησιμοποιεί και αναμορφώνει τους στόχους της. Όμως η ουσία είναι πολύ πιο σοβαρή. Όλος ο ανθρώπινος πολιτισμός όπως έχει διαμορφωθεί είναι απόλυτα φασιστικός. Η επάνοδος της πιο σκληρής μορφής του δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα των ψευτοδημοκρατιών που δεν μπορούν πλέον να κρατήσουν τα προσχήματα και να παριστάνουν τις αγαθές παρθένες.

Ζούμε ήδη σε απολυταρχικά, τυραννικά καθεστώτα. Καθεστώτα που έχουν πάρει φασιστικές αποφάσεις για τη ζωή των ανθρώπων και για τις τύχες ολόκληρων κρατών. Η σύγχρονη τυραννία είναι καλυμμένη πίσω από το πέπλο της δήθεν δημοκρατίας και ανάπτυξης και απευθύνεται σε πληθυσμούς που είναι διαμορφωμένοι συνειδησιακά να αποδέχονται σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα κάθε ασυδοσία, γιατί ακριβώς έχουν χρησιμοποιηθεί εξελιγμένα μοντέλα ολοκληρωτικής χειραγώγησης των μαζών.

Οι σημερινές "δημοκρατίες" μπορεί να μην φορούν καλογυαλισμένες μπότες αλλά έχουν το ίδιο πατημένο το κεφάλι των πολιτών που αποτελούν υποτίθεται την ουσία του πολιτεύματος, και χρησιμοποιούν μεθόδους απόλυτα φασιστικές για να επιβάλλουν το σκοπό τους στους μοιραίους και αδύναμους να αντισταθούν ανθρώπους.

Όλοι αυτοί που παριστάνουν τα δήθεν κόμματα και που κάνουν αυτά τα καραγκιοζιλίκια πως τσακώνονται τάχα για το ποιος θα είναι που θα βάλει στο τραπέζι μια νέα πρόταση διακυβέρνησης και άσκησης της πολιτικής, είναι μέλη της ίδιας οικογένειας αδίστακτων, ίδιες συμμορίες που λυμαίνονται τον κρατικό κορβανά και τις ζωές των ανθρώπων.

Αυτοί οι ίδιοι που χτυπιούνται για τα δημοκρατικά τους ιδεώδη είναι οι υποκινητές και δημιουργοί των νεοφασιστικών οργανώσεων, του ρατσιστικού λόγου, της βίας. Η ανθρωπότητα ήταν και είναι ένας απέραντος ωκεανός, που έχει ένα βασικό κανόνα. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Το μεγάλο ψάρι έχει διάφορες μορφές. Είναι η επιβολή του δυνατού πάνω στον αδύνατο. Μια κυβέρνηση μπορεί να ασκεί τυραννικά τα καθήκοντά της, το ίδιο κι ένας πατέρας, ένας σύζυγος, ένα σύντροφος. Ο εργοδότης στον υφιστάμενο. Το αρσενικό πάνω στο θηλυκό. Ο αρτιμελής πάνω σε ένα ανάπηρο. Ο τραμπούκος πάνω στον ανυπεράσπιστο. Ο φανατισμένος απέναντι στον αλλόπιστο.

Όλος αυτός ο ανόητος, ρηχός, επιδερμικός πολιτισμός, έχει θεοποιήσει τη δύναμη πάνω από το συναίσθημα. Την λατρεία της σάρκας πάνω από το πνεύμα. Όλα είναι κρέας. Αναλώσιμο. Μια τεράστια κρεατομηχανή που ξερνάει συνεχώς μπιφτέκια έτοιμα για εύκολη κατανάλωση σε φτηνιάρικα ταχυφαγεία. Οι κοινωνίες μπορούν και αποδέχονται εύκολα ολοκληρωτικές αντιλήψεις, μέτρα καταστολής, αφαίρεση συνταγματικών δικαιωμάτων, υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου, γιατί ο φασιστικός τρόπος σκέψης  είναι οικείος στις κοινωνίες - αγέλες.  Έχουμε εκπαιδευτεί να μισούμε πιο εύκολα από ότι να αγαπούμε. Να κατακρίνουμε αντί να κατανοούμε. Να απαιτούμε χωρίς να δίνουμε. Να επιλέγουμε το ασφαλές κακό από το αβέβαιο κακό.  Ακόμα κι αυτοί που ανατριχιάζουν στη λέξη, οι περισσότεροι, έχουν υπάρξει ή είναι μικροί φασίστες στη ζωή τους σε κάποια μορφή. Ο ίδιος άνθρωπος που μπορεί να διαδηλώνει για ένα αποτρόπαιο γεγονός, όπως η δολοφονική επίθεση σε ένα συγκεκριμένο άτομο, εκείνος που συμμετέχει σε μνήμες από σκοτεινές εποχές της ιστορίας και δακρύζει,  στην υπόλοιπη ζωή του μπορεί να είναι εκείνος που κλείνει τα μάτια σε ομαδικές εξοντώσεις πληθυσμών, στους συνεχείς βιασμούς της ζωής σε κάθε επίπεδο, είναι ο ίδιος που αισθάνεται ασφαλής ψηφίζοντας ανθρώπους αποδεδειγμένα σάπιους για να εξασφαλίσει το τομάρι του, συνένοχος στα εγκλήματα που θα διαπράξουν.

Σε ένα φασιστικό καθεστώς οι στοχοποιημένοι εχθροί του συστήματος διώκονται άμεσα με συνοπτικές διαδικασίες, ενώ στις ψευτοδημοκρατίες αφανίζονται σιγά σιγά με το μαρτύριο της σταγόνας. Η τακτική όμως του στοχευμένου αντιπάλου, και του καθήκοντος να τον εξαφανίσεις από το οπτικό πεδίο, ισχύει και στα δύο καθεστώτα, η διαφορά είναι πως σε ένα φασιστικό καθεστώς ο στόχος γίνεται συγκεκριμμένος, για να στρέφει τα βλέμματα σε εκείνη τη κατεύθυνση και να αποσπά τη προσοχή από όλες τις βρομιές που κάνει το καθεστώς, ενώ στην καπιταλιστική φιλελεύθερη κοινωνία ηγετίσκοι, υπάλληλοι του μεγάλου κεφαλαίου, δίνουν μια ποικιλία από εναλλακτικές, δήθεν, για να παραμυθιάζονται οι άνθρωποι πως δεν διώκονται, δεν συλλαμβάνονται, δεν περνάνε από εκτελεστικά αποσπάσματα, γιατί έχουν μια ιδέα, ένα όραμα, γιατί έχουν το τάδε χρώμα, ή τη τάδε θρησκεία.

Στη βάση όμως τα νήματα τα κινούν οι ίδιοι, στη μεγάλη σκακιέρα, όπου το παιχνίδια αλλάζει ανάλογα με το ποιος και πότε κάνει την κίνηση ματ. Οταν οι μάζες δυστυχούν και εξαθλιώνονται εμφανίζονται πάντα σωτήρες να τις μαζέψουν σε ένα μεγάλο μαντρί. Οταν ο στόχος που υπάρχει πίσω από αυτό το θέατρο επιτυγχάνεται, τις ξαμολάνε πάλι τάχα ελεύθερες, πάλι με κάποιο σωτήρα που τις έσωσε.  Η ουσία όμως της ανθρώπινης ύπαρξης σε κάθε περίπτωση, παραμένει ψυχικά ευνουχισμένη, νοητικά υποβαθμισμένη, μια ύπαρξη καταδικασμένη να μην μπορεί να κατανοήσει που βρίσκεται το κλειδί της ευδαιμονίας, της χαράς της ζωής, της ψυχικής γαλήνης, του νοητικού πλούτου.                                                                           

Το πείραμα του κορονοϊου απέδειξε πόσο οικεία είναι η αποδοχή της επιβολής της τάξης στις ανθρώπινες κοινωνίες. Πόσο εύκολα οι άνθρωποι μπορούν να παραδώσουν την ελευθερία τους με αντάλλαγμα την προσωπική τους ασφάλεια που θα τους την προσφέρει το σύστημα. Είδαμε πολίτες να δημιουργούν συναισθήματα απέχθειας και μίσους έναντι ανθρώπων που έδειξαν ανυπάκουοι. Έτσι απλά χωρίς να υπάρξει κανένα όργανο της τάξης που να τους το επιβάλει. Τους επέβαλαν απλά πως αυτοί οι τάδε είναι οι κακοί. Και άμεσα το αποδέχτηκαν σαν φυσική επιλογή. Το πείραμα του κορονοϊου ήταν μεγαλιώδες, γιατί για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, απέδειξε πως για τον μαζικό εκφοβισμό και χειραγώγηση των μαζών, δεν χρειάζονται καν πλέον ΕΧΘΡΟΙ υπαρκτοί, δηλαδή άτομα που λόγω αντιλήψεων γίνονται επικίνδυνοι για τη δημόσια ασφάλεια. Η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε τέτοια κατάντια, που μπορεί πλέον να απειλείται από ...το αόρατο!!!

Η νέα εποχή βρίσκει τα πλήθη έτοιμα να πιστέψουν σε οτιδήποτε θα τους πλασαριστεί σαν πραγματικότητα. Αποστεωμένη ψυχικά , με μηδενική ικανότητα λογικής και σύνθετης σκέψης η ανθρωπότητα είναι πανέτοιμη να υποδεχτεί τον επόμενο Μεσσία.  Ένα Μεσσία που θα ικανοποιήσει τις βουλιμικές της επιθυμίες της σάρκας και θα συγχωρέσει την πνευματική ανορεξία της. Ένα θεό κομμένο και ραμμένο πάλι στα μέτρα του ασήμαντου τίποτα. Μπορούμε να ανακόψουμε αυτή τη πορεία? Ναι μπορούμε. Όχι όλοι. Αλλά αρκετοί μπορούμε. Και θα το κάνουμε.