Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2019

ΣΗΚΩΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΨΗΛΑ.



«Το ύψος του ανθρώπου ξεκινά από τα πόδια και φτάνει μέχρι το κεφάλι. Από εκεί και πάνω ξεκινάει το ανάστημά του»
Α. Χιόνης
Είναι μερικές φράσεις που συγκλονίζουν για το νόημα που μπορεί να κλείνουν μέσα σε ελάχιστες λέξεις. Όταν διάβασα για πρώτη φορά τη παραπάνω φράση, την κοίταζα πολύ ώρα. Κάποια στιγμή ένοιωσα δέος. Δέος γιατί δυο λέξεις κάνουν τη διαφορά για όλη την ύπαρξή μας. Ύψος και ανάστημα.
Είναι εκείνη η διαφορά που ορίζει τις πιο όμορφες έννοιες της ζωή μας. Η ελευθερία, η περηφάνια, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, η αγάπη, ο έρωτας, ο θάνατος θέλουν ανάστημα. Είναι έννοιες που στέκονται πάνω από τα όρια μας, ένας ήλιος στη σκοτεινιά των ημερών μας.
Το ανάστημα κάνει τους ήρωες
Τους θαρραλέους
Τους ονειροπόλους
Τους ανυπότακτους
Τους ελεύθερους
Το ύψος είναι ένα μέτρο, ένας  αριθμός, ένα στατιστικό δεδομένο ανάμεσα στα υπόλοιπα.
Στους Έλληνες σήμερα λείπει το ανάστημα. Εκείνη η μορφή που κοιτάζει τον ήλιο κατάματα μέχρι να σβήσουν τα μάτια.
Η ικανότητα να νιώθεις πως τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σε υποτάξει, να σε υποδουλώσει.
Λείπει το θάρρος της αυτοθυσίας, η έμπνευση μιας πολύτιμης ιδέας, το ονείρεμα ενός κόσμου έξω από τη σήψη.
Η Ελλάδα έχει κοντύνει, έχει συρρικνωθεί όπως έλεγε ο Λιαντίνης : 
Για τους ευρωπαίους οι νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε βαλκανιλίκι', τουρκολογιά και αράπηδες. Είμαστε οι ορτοντόξ. Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοί­χους των εκκλησιών.
Τίποτα δεν θα σωθεί σ΄αυτό το τόπο αν δεν ξαναβρούμε το ανάστημά μας.
Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ακόμα και την ύστατη στιγμή πως είμαστε γονατισμένοι και ανάξιοι, τυλιγμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις αλλοτινών μεγαλείων, υποταγμένοι στη θλιβερή πραγματικότητα,
σύντομα δεν θα υπάρχουμε παρά σαν ένα ακόμα ξεχασμένο λήμμα στην ιστορία. 

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2019

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΕΡΝΑΝΕ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ



Ανάμεσα στις υπόλοιπες παράνοιες και κολλήματα που καταπιέζουν τη καθημερινότητά μας , ίσως η χειρότερη γιατί έχει μεγάλες επιπτώσεις στη δική μας ζωή αλλά και στους γύρω μας, στα αγαπημένα μας πρόσωπα, είναι η εμμονή με τα ηλικιακά όρια. Υπάρχει μια σχιζοφρενική αντίληψη σχετικά με το χρόνο, άλλο ένα κατάλοιπο από τα τόσα που έχει φορτώσει ο υποκριτικός καθωσπρεπισμός των ήσυχων νοικοκυραίων.

Σου επιβάλλουν να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα σε συγκεκριμένα χρονικά όρια, λες και τη ζωή σου πρέπει να την ορίζει κάποιο κοινωνικό κατεστημένο ή γενικότερα η αντίληψη των άλλων για τη ζωή. Είσαι εσύ ο ίδιος, με τη προσωπικότητά σου, τα όνειρά σου, τις επιθυμίες σου, τα πράγματα που αγαπάς, αλλά αυτά για κάποια περίεργη αόρατη ηλίθια εντολή, μόλις σβήνεις τα τάδε κεράκια στη τούρτα σου, την επόμενη δεν πρέπει να είσαι πια εσύ αλλά κάποιος άλλος.

Η μουσική που ακούς πρέπει να πηγαίνει ανάλογα με την ηλικία, τα χόμπι, οι ασχολίες σου, δεν πρέπει να είναι αυτές που επιθυμείς αλλά αυτά που επιθυμεί η κατευθυνόμενη μάζα. Τι κάνουν συνήθως οι περισσότεροι. Στα 50+ δεν έπρεπε πλέον να πηγαίνω σε συγκεκριμένα μέρη, δεν μπορούσα να ντύνομαι όπως ήθελα, δεν θα μπορούσα να ροκάρω, θα έπρεπε να γελάω και να συμπεριφέρομαι με συγκεκριμένο τρόπο, δεν μπορούσα καν να παίξω playstation!! Τα έγραψα όλα στα παλιά μου παπούτσια κι έφτιαξα τους δικούς μου κανόνες.

Άνθρωποι που ξεκίνησαν χαμογελαστοί και κατέληξαν μουτρωμένοι, παρασύροντας στη θλίψη τον άντρα τους , τη γυναίκα τους , τα παιδιά τους. Άνθρωποι που ήξεραν να γλεντάν εφαρμόσανε τη παντόφλα δεύτερο δέρμα στο πόδι τους και κρέμονται από τις βλακείες που θα πουν οι καραγκιόζηδες που πρωταγωνιστούν στο χαζοκούτι. Έχουν να κάνουν μια τρέλα από τότε που ήταν στο λύκειο. Έχουν ξεχάσει το παιχνίδι της ζωής λες και έχουν φάει ποινή ισόβια από κάποιο δικαστήριο να μείνουν κλεισμένοι στο κελί τους και να βγαίνουν μόλις οι φύλακες σφυράνε έξοδο στην αυλή.

Μέσα από αυτή την επαναληπτικότητα, τους κρεμασμένους λογαριασμούς στο τοίχο δίπλα στο ψυγείο, την υποταγή στο χρόνο που μοιάζει εχθρικός, απέχουν εκτός από τη διασκέδαση από κάθε δρώμενο που δεν είναι καλά προγραμματισμένο στην υποχρέωση της καθημερινότητας. Ξεχάσαν πορείες, επαναστάσεις, θάψανε τα λάβαρα της νιότης στις κουβέντες του καφενείου, μένουν μακριά από την ανθρώπινη χαρά και την ανθρώπινη δυστυχία που είναι έξω από τις πόρτες τους.

Είναι σαν να δέχτηκαν πως η ζωή στην ουσία είναι καμιά τριανταριά χρόνια γεμάτη από φλόγα και λάμψη, και ξαφνικά επειδή πέρασε ένα χρονικό όριο πρέπει να μετατραπεί σε μια ανιαρή υπομονή να περάσουν οι μέρες όπως όπως. Στη συνέχεια οι στατιστικές πρέπει να μας ενημερώσουν γιατί 7 στους 10 γάμους διαλύονται, γιατί το κεράτωμα πάει σύννεφο, γιατί τα ψυχοφάρμακα έχουν γίνει καραμέλες και γιατί οι πλαστικοί προσπαθούν να τραβήξουν μούρες και να σηκώσουν βυζιά και κώλους.

Η γεροντίλα βρωμάει από το μέσα και δεν έχει ηλικία.  Είναι περισσότερο αποκρουστική όταν τη βλέπεις σε νεανικά μάτια. Είναι θλιβερή όταν είναι συνυφασμένη με τη παραίτηση. Δεν την ορίζουν οι ρυτίδες στη μούρη αλλά οι ζάρες της ψυχής. Γεράματα δεν είναι μια ηλικία, είναι τρόπος σκέψης, αδυναμία επιθυμίας, εγκεφαλική κόπωση. Νιάτα δεν είναι ένα φρέσκο πρόσωπο, ένα καλοφτιαγμένο σώμα, είναι η δυνατότητα να πιάνεις τη ζωή από τα μαλλιά και να τη παλεύεις. Αν δεν το έχεις, μπορεί να γεννιέσαι γέρος, αν το έχεις πεθαίνεις νέος.

Ο ρατσισμός της ηλικίας, έχει τσακίσει τα εργασιακά, άνθρωποι πετάγονται έξω από τη δουλειά τους όχι γιατί δεν άξιζαν αλλά γιατί πέρασαν τα χρόνια, και η εταιρεία θέλει φιγούρα, μόστρα. και φυσικά χαμηλά μεροκάματα, υποαπασχόληση, και δούλους. Επαγγέλματα αποκλείουν ολόκληρες κοινωνικές ομάδες γιατί δεν έχουν όριο τη δύναμη, την ευφυΐα, το ταλέντο αλλά ένα όριο που γράφεται σε ένα κωλόχαρτο. Χιλιάδες άνεργοι που θα είχαν να προσφέρουν τη πείρα, την ωριμότητα, τη γνώση, μένουν στο χρονοντούλαπο έτσι γιατί κάποιοι αποφασίζουν, να επιλέξουν για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο για  να καταντήσουν σκλαβάκια με τέσσερα κατοστάρικα τους νέους, για να τους κόψουν γρήγορα τα όνειρα, τις ελπίδες τους και να τους γεράσουν πριν την ώρα τους.

Οι άνθρωποι γερνάνε γιατί έτσι επιλέγουν κι είναι ώριμο φρούτο στα ιατρικά κέντρα, άριστοι καταναλωτές από χαπάκια και ακτινογραφίες. Εκείνοι που δεν υποτάσσονται, είναι φαιδροί, ανώριμοι, παρείσακτοι, μια στραβή πινελιά στο κάδρο. Ευτυχώς αυτοί οι ανώριμοι αιώνιοι επαναστάτες, οι ανυπάκουοι αιώνιοι έφηβοι έχουν βρει το τρόπο να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την ηλίθια υποκριτική ευπρέπεια, έχουν μάθει να λένε αυτό θέλω και θα το πάρω, αγνοώντας υποδείξεις, συμβουλές και φιρμάνια υποταγής.

Η Ελλάδα γερνάει με μεγάλες ταχύτητες, γιατί όσοι μεγάλωσαν παραιτήθηκαν, κι όσοι είναι μικροί δεν θέλουν να γεννήσουν άλλους παραιτημένους. Η Ελλάδα γερνάει γιατί τα μυαλά έχουν μπει στο μίξερ και βγαίνουν σε οικονομικές συσκευασίες των τριών των τεσσάρων, ετοιμοπαράδοτα και ανίσχυρα να δουν την αληθινή ουσία της ζωής. Μέσα στη γενικευμένη υποκρισία, βλέπουμε πια φαινόμενα που γυναίκες άντρες αντί να ερωτεύονται τη ζωή, κρυφοκοιτάνε πίσω από τις κουρτίνες, λες κι αυτό εδώ που ζουν είναι πρόβα και κάτι άλλο θα ακολουθήσει να τους δώσει δεύτερη ευκαιρία.


Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2019

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ, Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΗΓΗ.



Το ανθρώπινο μυαλό είναι εύπλαστο. Σ΄αυτή ακριβώς την ιδιότητα στηρίζεται όλο το οικοδόμημα που ορθώνεται γύρω μας. Οι λαοί δεν κυβερνώνται. Χειραγωγούνται. Υπάρχουν στρατιές ολόκληρες από επιστήμονες, που έχουν ακριβώς αυτό το σκοπό. Να βρουν τις πιο  ύπουλες μεθόδους χειραγώγησης των μαζών. Τόνοι από χαρτί έχουν καταναλωθεί από εκείνους που προσπαθούν να φωνάξουν, να αφυπνίσουν τους ανθρώπους ακριβώς πάνω σ΄αυτό το φριχτό φαινόμενο. Αλλά είναι μάταιο τις περισσότερες φορές, γιατί ακριβώς οι χειραγωγοί είναι πάντα ένα βήμα μπροστά, ακριβώς γιατί μέσα στην αθλιότητα τους έχουν φοβερό ταλέντο στο να υπηρετούν το βρώμικο, το ύπουλο, το απάνθρωπο, έχοντας πλήρη γνώση της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας και φυσικά των αδυναμιών που μπορούν να ψαρέψουν μέσα από τις ανθρώπινες ψυχές.

Υπάρχει όμως εκτός από τη χειραγώγηση των μαζών, μια ακόμα πιο ύπουλη, η συναισθηματική χειραγώγηση ανάμεσα στους ανθρώπους, στο οικείο μας περιβάλλον. Και είναι πιο ύπουλη γιατί σ΄αυτήν μπορούν να είναι πρωταγωνιστές άνθρωποι που εμπιστευόμαστε, που αγαπάμε, άτομα που ανήκουν στην οικογένειά μας στους φίλους μας, σε κάποιον που έχουμε δέσει μαζί του τη ζωή μας, που θεωρούμε πως είναι το πρόσωπο που μας αγαπά και το αγαπάμε.

Κι ενώ στη χειραγώγηση των μαζών εργάζονται ολόκληρα επιτελεία, και καταστρώνουν σχέδια, με επιστημονικά δεδομένα, ο χειραγωγός μας της διπλανής πόρτας, είναι φυσικό ταλέντο  της αλλοίωσης της πραγματικότητας και της υπονόμευσης της καθημερινότητάς μας. Υπάρχουν όμως τρόποι, να αναγνωρίσουμε αυτούς τους άρχοντες της πρόζας, τους συνήθως αρρωστημένους ναρκισσους, τους υπονομευτές της ψυχικής μας υγείας?

Υπάρχουν πολλοί τρόποι, αλλά ο πιο απλοϊκός για να μπορούμε να υποπτευόμαστε πως κάτι δεν πάει καλά είναι τα λόγια χωρίς πράξη. Είναι συνήθως άτομα που είναι πρόθυμα να υπόσχονται, αλλά όταν έρθει η στιγμή να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, βρίσκουν έξυπνες δικαιολογίες, έτσι ώστε να μην ξοδέψουν ούτε ένα λεπτό από το χρόνο τους για να υλοποιήσουν όσα έχουν υποσχεθεί. Προσοχή, δεν θα φανούν ψεύτες. Η τέχνη της χειραγώγησης είναι ακριβώς αυτό. Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Θα προσπαθήσουν να σας πείσουν πως π.χ. δεν πραγματοποιούν αυτό που ζητάτε γιατί ίσως είναι παράλογο, ή θα σας φορτώσουν ενοχές πως εσείς φταίτε που το σχέδιο απέτυχε. Αυτό που κοινώς λέμε, πως έχουν τον τρόπο να βγαίνουν μόνιμα από πάνω.

Η εναπόθεση ενοχών στους άλλους είναι το αγαπημένο τους σπορ. Συνήθως τα άτομα αυτά, μπορούν να αναγνωρίσουν εύκολα γύρω τους, τους καλούς, αθώους, πρόθυμους να δοθούν ανθρώπους, οι οποίοι είναι τα αυτονόητα θύματά τους. Γιατί ακριβώς μπορούν να τους μεταφέρουν τις δικές τους ενοχές, να τα πείσουν πως φταίνε. Ο συνήθης τρόπος που χρησιμοποιούν είναι να παριστάνουν μόνιμα τα θύματα. Είναι οι άνθρωποι που όλοι τους έχουν αδικήσει, που δεν τους καταλαβαίνει κανείς γιατί έχουν δήθεν ένα ξεχωριστό τρόπο να σκέφτονται, είναι εκείνοι που χαριτολογώντας έλεγε ο Πρεβέρ "αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν παρά μόνο σε εμένα, λέει ο άνθρωπος που δεν του συμβαίνει τίποτα το ουσιώδες"

Αυτά τα άτομα έχουν μια εκπληκτική ικανότητα να δημιουργούν γύρω τους ένα περιβάλλον πρόθυμο να τους φροντίσει να τους υποστηρίξει, να τους βοηθήσει με κάθε τρόπο να λύσουν οι άλλοι το πρόβλημά τους, ενώ οι ίδιοι δεν κάνουν ούτε ένα βήμα για να βγουν από την μιζέρια της καθημερινότητάς τους. Είναι η μόνιμα μάνα θυσία, που επαναλαμβάνει συνεχώς στο παιδί της πως έχασε τη ζωή της για να το μεγαλώσει, ο σύζυγος ή η σύζυγος που έφαγαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους, ο φίλος που κανένας δεν του συμπαραστάθηκε και είναι όλοι αχάριστοι γύρω του. Οι άνθρωποι που έρχονται σε επαφή με αυτούς τους τοξικούς ανθρώπους είναι αυτοί που στο τέλος θυσιάζουν τη ζωή τους , φορτωμένοι με ενοχές, τύψεις πως δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο που είχε πραγματικά ανάγκη!

Οι χειραγωγοί θα εμφανιστούν στη ζωή σας σαν ιδιαίτερα ευαίσθητα άτομα, αδικημένα από τη ζωή, και στην αρχή θα σας ανυψώσουν σε ανώτερα επίπεδα λέγοντας πως είστε τα μόνα άτομα που τους κατάλαβαν, τους ένιωσαν, πως είστε ότι καλύτερο έχουν στη ζωή τους, κι εκεί σιγά σιγά θα πέσει το "αλλά", επειδή ποτέ δεν θα θελήσουν να πάρουν την ευθύνη των πράξεών τους, επειδή στην ουσία είναι άτομα δειλά, ευθυνόφοβα και αδύναμα θα αντλήσουν τις δικές σας δυνάμεις. Συνήθως οι άνθρωποι που έχουν χρόνια επαφή με αυτούς τους τοξικούς ανθρώπους, καταλήγουν εκείνοι να έχουν χάσει την όρεξη για ζωή, ξεχνάνε τις επιθυμίες τους, τα όνειρά τους και σιγά σιγά απορροφώνται από την αρρωστημένη προσωπικότητα του θύτη, υπομένοντας καταστάσεις που δεν είναι δικές τους αλλά δικές του/της.

Η ζωή κοντά σε ένα χειραγωγό, είναι ψεύτικη. Και το τραγικό είναι όταν αυτοί οι άνθρωποι είναι κάποιος γονιός που θα ευνουχίσει στην ουσία τη σκέψη και την προσωπικότητα του παιδιού, καθιστώντας τον ένα προβληματικό ενήλικα, σε άλλες περιπτώσεις θα είναι σύντροφοι ή σύζυγοι θύματα που θα θυσιάσουν άχρηστα τη ζωή τους , χωρίς να έχουν καν αντιληφθεί το παιχνίδι που έχει παιχτεί πάνω στη ζωή τους, στη καλύτερη περίπτωση και αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν το υποψήφιο θύμα έχει μια ισχυρή αυτογνωσία και εμπιστοσύνη στον εαυτό του, θα απομακρύνει αργά ή γρήγορα και τότε στην εγκατάλειψη θα φανεί η αληθινή ταυτότητα του ατόμου που μόλυνε τη καθημερινότητά τους.

Το πλέον δύσκολο από όλα είναι πως τις περισσότερες φορές, αυτού του είδους οι άνθρωποι δεν είναι κακοί με την έννοια του κακού που γνωρίζουμε, μπορούν να μην είναι καν βίαιοι, αντίθετα μπορούν να μοιάζουν ιδιαίτερα ευαίσθητοι και γοητευτικοί, γιατί δεν γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι αυτό ακριβώς που προκαλούν, μια και ο κόσμος από ψέμματα, που έχουν δημιουργήσει, είναι ο μόνος κόσμος που γνωρίζουν και η ζωή τους ολόκληρη δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια δικαιολογία.

Σε κάθε περίπτωση οι άνθρωποι που μπορεί να αναγνωρίσουν ένα τέτοιο στην ουσία θλιβερό άτομο εφόσον είναι καλόψυχοι και αγνοί, μπορεί να συνεχίσουν συνειδητά να προσπαθήσουν να βοηθήσουν και να αφιερώσουν τη ζωή τους , ίσως από αγάπη, για να σώσουν αυτό που τελικά δεν σώνεται. Η μόνη υγιής σχέση που μπορεί κανείς να έχει μαζί τους είναι η σθεναρή αντιμετώπιση, η αποφασιστικότητα και η ξεκάθαρη εξήγηση και στο τέλος η απομάκρυνση από αυτούς.

Αν νοιώθετε πως η ζωή σας κυλάει με ένα τρόπο που δεν είναι δικός σας, αν νοιώθετε πως είστε σε μία φυλακή που δεν ξέρετε πως μπήκατε, αν η καθημερινότητά σας αποτελείται από συνήθειες που δεν εκπροσωπούν την προσωπικότητά σας, τα όνειρά σας , τις επιθυμίες σας, αν προσφέρετε αγάπη αυθόρμητα και είστε πρόθυμοι να κάνετε καλύτερα πράγματα, να ζήσετε, να νιώσετε ευτυχισμένοι αλλά δεν καταλαβαίνετε τι σας εμποδίζει να το κάνετε, κοιτάξτε γύρω σας, κάποιος έχει πάρει τη δική σας τύχη στα χέρια του και τη χειρίζεται για να βολέψει το δικό του εαυτό και μόνο. Κάπου γύρω σας βρίσκεται κάποιος που μέσω εσάς προσπαθεί να ζήσει τη ζωή που εκείνος ονειρεύεται και που δεν έχει το θάρρος να διεκδικήσει.

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ.



Προχωράω στο δρόμο και κάτω στα πόδια μου είναι πεσμένα πακέτα από άδεια τσιγάρα, ή το καλάθι καθώς βγαίνω από το μετρό, στα παγκάκια δίπλα πεταμένα, στα τραπεζάκια πάνω στις καφετέριες, στα ράφια στα περίπτερα, όλα με εκείνες τις απίστευτες εικόνες από τις αίθουσες ανατομίας, τα τεμαχισμένα πτώματα που μοστράρουν σε όλο τους το μεγαλείο, φρικτές εικόνες ανθρώπινου σαπίσματος, μάτια τυφλωμένα, πνεύμονες καβουρνιασμένους, χέρια ακρωτηριασμένα, ανθρώπους με μηχανήματα στις εντατικές, νεογέννητα στους αναπνευστήρες και ότι αρρωστο-νεκροφιλικό θέαμα μπορεί να βάλει ανθρώπου νους.

Αυτά τα πακέτα, τα τυπώνουν και τα βάζουν πάνω σε προϊόν που πωλείται ΝΟΜΙΜΑ από το κράτος. Οι εικόνες υποδεικνύουν, όπως λένε,  τι ακριβώς παθαίνει κάποιος καταναλωνοντας ένα προϊόν ΝΟΜΙΜΟ. Δηλαδή αυτοί οι απίστευτοι τύποι, αυτά τα απίθανα υποκείμενα που παριστάνουν τους φιλεύσπλαχνους εξουσιαστές, που επιθυμούν διακαώς να προστατέψουν τη δημόσια υγεία σου πετάνε στη μούρη ξεδιάντροπα το γεγονός πως σου πουλάνε θάνατο, κι εσύ το ζωντόβολο υπερασπίζεσαι το δικαίωμά τους να στα παίρνουν όχι μόνο μέσω φόρων αλλά και μέσω προστίμων που θα σου επιβάλλουν, αν τολμήσεις δημόσια και καταναλώσεις το προϊόν που οι ίδιοι σου πουλάνε!!!

Είναι το ίδιο ξεδιάντροπο, με την ανησυχία για τις υπόλοιπες αρρώστιες του δυτικού κόσμου, τους καρκίνους που μαστίζουν,  τη παχυσαρκία, το διαβήτη, τα αυτοάνοσα που πολλαπλασιάζονται σαν τα κεφάλια της Λερναίας, τα εμφράγματα, τα εγκεφαλικά, και κάθε λογής υπέροχες καταστάσεις που έχουν προκληθεί από τους ίδιους, που κερδίζουν δισεκατομύρια από το μεγαλύτερο εμπόριο που υπάρχει πάνω στο πλανήτη αυτή τη στιγμή, την υγεία.

Εχουν πετάξει πάνω στη γη εκατοντάδες χιλιάδες τόνους από πυρηνικά στον διεστραμμένο και ακήρυχτο πόλεμων επίδειξης ποιος την έχει πιο μεγάλη τη παράνοια, έχουν μολύνει τη πανίδα και τη χλωρίδα, βασανίζοντας και θανατώνοντας με φριχτούς τρόπους ζωντανά και αφανίζοντας ολόκληρα δάση από χάρτη, θάλασσες και ποτάμια που πέφτουν τα δηλητήρια από τις βιομηχανίες θανάτου και τολμάνε να σου πουλάνε μούρη πως νοιάζονται για σένα.

Σου λένε ξεκάθαρα πως το τσιγάρο σκοτώνει και το πουλάνε, σου λένε πως η ζάχαρη σκοτώνει και τη πουλάνε, σου λένε πως η ρύπανση της ατμόσφαιρας σε σκοτώνει και συνεχίζουν οι βιομηχανίες τους να ξερνάνε θάνατο, σου λένε πως αυτές οι αρρώστιες είναι του σύγχρονου ανθρώπου, κι εννοούν πάλι ξεδιάντροπα μέσα στη μούρη σου, πως είναι για σένα που σε έχουν δηλητηριάσει με κάθε τρόπο, εσένα και τα παιδιά σου, και που εσύ ο αποχαυνωμένος καταναλωτής τους όχι μόνο το ανέχεσαι αλλά τους πληρώνεις για να αγοράζεις τη καταστροφή σου.

Αυτά τα αρπακτικά είναι πράγματι απίθανα. Δεν έχουν ούτε στην άκρη του μυαλού τους την έννοια τι θα πει τσίπα, ντροπή, ελάχιστη ευθιξία, ελάχιστη ενσυναίσθηση. Και το χειρότερο όλων είναι πως στο ανελέητο κυνήγι που κάνουν σε όποιο επιστήμονα, αντισταθεί στην αισχρή κοροϊδία τους, όποιον προσπαθήσει μέσα από την απόλυτα χειραγωγημένη εκπαίδευση κυρίως στο τομέα της υγείας, να σκεφτεί μόνος του, να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, να διεξάγει τις δικές του έρευνες με τις γνώσεις του, το ταλέντο του, με θυσίες, για να προσφέρει ένα λιθαράκι στους βασανισμένους ανθρώπους, τον εξαφανίζουν σαν κατσαρίδα. Και ξεδιάντροπα όχι μόνο τον εξαφανίζουν, τον ξεφτιλίζουν κιόλας με τη συναίνεση των υπόλοιπων συναδέλφων, τρομάρα τους, ονομάζοντάς τον τρελό, απατεώνα, εγκληματία ή ότι άλλο παρεμφερές.

Η τρομολαγνία, νομίζω πως ακόμα είναι ελλιπής, λείπουν εικόνες πάνω στα μπισκότα με διαβητικά πόδια, πάνω στα κρέατα με τα σαπισμένα έντερα φάτσα μόστρα, εικόνες από δέρματα γεμάτα πληγές και θαλάμους των ετοιμοθάνατων παιδιών (που αλήθεια πόσα τσιγάρα κάπνισαν, και πόσα γλυκά πρόλαβαν να φάνε), εικόνες από παχύσαρκους την ώρα που τους κόβουν τα στομάχια, γιατί τόσα που μας δείχνουν δεν αρκούν για να πάθουμε αυτό που ονειρεύονται, τον απόλυτο πανικό, που θα μαραζώσει τις ψυχές και θα τις οδηγήσει να δημιουργήσουν κι άλλες ακόμα αρρώστιες, έτσι ώστε να μοστράρουν πρώτη φάτσα στα χρηματιστήρια οι βιομηχανίες που θα παράγουν τα αντίδοτα, που μόνο εκείνες κατέχουν.

Επίσης με τόση τρομοκρατία, επί τέλους, θα γίνει το όνειρο πραγματικότητα, οι άνθρωποι να κατεβάσουν το χρονικό όριο της πρόληψης, δηλαδή ατελείωτες εργαστηριακές εξετάσεις, φάρμακα, ιατρικές επισκέψεις στο νηπιαγωγείο έτσι ώστε να ανέβουν ακόμα περισσότερο οι μετοχές από τα μεγαθήρια-εταιρείες διάγνωσης και πρόληψης, των εν δυνάμει ασθενών που θα τρέξουν να προλάβουν τις συνέπειες της εγκληματικής παράνοιας, εκείνων που θέλουν να τους σώσουν!

Φυσικά σε λίγα χρόνια παντού, δεν θα υπάρχει καν κράτος πρόνοιας, ή δημόσια υγεία, όλα θα είναι ιδιωτικά, οι άνθρωποι που δεν θα έχουν να πληρώσουν, θα σωριάζονται όπως οι πανουκλιασμένοι του μεσαίωνα σε ομαδικούς τάφους με συνοπτικές διαδικασίες, οι αρρώστιες θα είναι το παιχνιδάκι για γερά πορτοφόλια, και τότε ω του θαύματος θα ανακαλυφθούν πανάκριβες θεραπείες δια πάσα νόσο και μαλακία, σε συνεργασία με τα πλαστικά μαχαίρια που θα αλλάζουν απο μούρες μέχρι κομμάτια ολόκληρα από τα θλιβερά ανθρώπινα κορμιά.

Όλα αυτά κάποιος που έχει μια ελάχιστη λογική, δεν χρειάζεται να τον ενημερώσει κανείς, βγάζουν μάτι, αρκεί να κοιτάξει με λίγη παραπάνω προσοχή και να δει την εικόνα στο σύνολο. Αυτό που είναι το πλέον τραγικό όμως, είναι πως οι λοβοτομημένοι πολίτες αντί να ξεσηκωθούν και να κατεβάσουν από τα έδρανα της εξουσίας, τους καλοζωισμένους κώλους αυτών των απίστευτων υπανθρώπων, τρώγονται σαν τα σκυλιά μεταξύ τους μήπως εσύ μολύνεις εμένα κι εγώ εσένα με ένα κωλοτσίγαρο, λοιδορούν το συνάνθρωπο που είναι παχύς ή άσχημος ή άρρωστος, μισούν ο ένας τον άλλον, όπως πάντα έκαναν.

Τους βγάζω το καπέλο. Βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι στους απόλυτους χειραγωγούς. Δεν είναι απλά τεχνικές προπαγάνδας και μαζικής ύπνωσης, είναι αριστουργηματικές κινήσεις, είναι οι άρχοντες της πρόζας, τα παντοδύναμα υποκείμενα που γνωρίζουν το ανθρώπινο γένος με τόση λεπτομέρεια, ώστε να ξέρουν πως να του πειράξουν και να του ενοχλήσουν και τον πιο μικρό νευρώνα του, γνωρίζουν πως να τραβάνε από το μέσα του κάθε φόβο, κάθε ανασφάλεια, κάθε άσχημο συναίσθημα και είναι αχόρταγοι. Τρώνε ασταμάτητα από το ανθρώπινο μαρτύριο, έχουν σκάσει από το φαΐ και θέλουν κι άλλο.

Ξυπνήστε, μας τρώνε ζωντανούς και τους πληρώνουμε και τα έξοδα. 

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2019

ΝΑ ΜΗΝ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ



Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν, όχι τη φρίκη, αλλά τη παράδοση σ΄αυτήν. Ειλικρινά δεν ξέρω τι με φοβίζει περισσότερο πια. Ένας στρατιώτης που πατάει με τη μπότα ένα μικρό παιδί στη μούρη, καπνίζοντας το τσιγάρο του και χαζολογώντας με τους "συμπολεμιστές", η ο τηλεθεατής που κοιτάζει πίνοντας το κρασάκι του, και γυρίζει ανά πάσα στιγμή το κοντρόλ σε κάτι πιο ευχάριστο.

Προσπαθώ να καταλάβω ποιος κρύβει μέσα του το μεγαλύτερο κτήνος. Εκείνος ο στρατιώτης είναι εκπαιδευμένος να σκοτώνει, μισθοφόρος, ή αναγκάζεται υπηρετώντας μια αποκτηνωμένη διοίκηση που του δίνει εντολή να "καθαρίσει" το τοπίο από ότι κινείται, γιατί οι δουλειές τρέχουν και χάνεται χρήμα αν δεν υπηρετήσει όπως πρέπει στο γενικό ξεκαθάρισμα. Του δίνουν μια εντολή, για να ανθίσει η δική μας πατρίδα του αλλουνού η πατρίδα πρέπει να ξεριζωθεί από τα θεμέλια. Του το πλασάρουν με χίλια δυο κόλπα. Μπαίνουμε ειρηνικά για να σώσουμε τον τάδε λαό από κάποιο στυγνό καθεστώς. Εκείνο το κράτος απειλεί τη δική μας ασφάλεια. Ο τάδε δικτάτορας έχει βλέψεις στο δικό σου σπίτι. Εκείνος ο άλλος λαός μας κάλεσε για βοήθεια και παριστάνει τον σωτήρα. Υπάρχουν ένα σωρό μπούρδες που μπορούν να εφεύρουν οι άνθρωποι για να δικαιολογούν τη κτηνωδία τους, για να παραμυθιάζονται στα ηλίθια ψέμματα που τους πλασάρουν οι έμποροι των εθνών.

Εκείνο όμως το άλλο πράγμα, που κάθεται ήσυχο στις πυτζάμες του, στη φωλίτσα του, και παίζει με τα κανάλια, ή το άλλο πράγμα που κοιτάζει τις εικόνες στον χαώδη ιστό, και μπορεί χωρίς καμία ενοχή να συνεχίζει τη καθημερινότητα του εναλλάσσοντας εικόνες φρίκης και τηλεπαιχνίδια με μια απίστευτη άνεση, εκείνο το κτήνος με τρομάζει. Γιατί το έχω δίπλα μου σε ένα ακήρυχτο πόλεμο. Μολύνει την ατμόσφαιρα που αναπνέω και δεν βγαίνουν νόμοι να με προστατέψουν να μην έρχομαι σε επαφή μαζί του. Μπορεί να είναι η φιλήσυχη παρέα που βγαίνω για καφέ, ο γονιός μου, το παιδί μου, ο σύντροφος , ο συνεργάτης μου, το αφεντικό μου, ο μπακάλης της γειτονιάς μου.

Εκείνο το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο  επί κάτι εκατομμύρια είναι πρωταγωνιστής στον ακήρυχτο πόλεμο της ζωής. Δεν κρατάει όπλο, δεν απειλεί κάποιον, δεν δείχνει δείγματα βιαιότητας ή έστω τραμπουκισμού, αγριάδας. Πάει στην εκκλησία και κάνει μετάνοιες, κατεβάζει κροκοδείλια δάκρυα επιλεκτικά, είναι ο φιλήσυχος πολίτης, ο νοικοκύρης, ο καλός άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Και είναι τρομακτικός γιατί δεν γνωρίζει κανείς τι κρύβει μέσα του. Υποθέσεις μπορώ να κάνω πως αν είναι τόσο ικανός να κλείνει τα μάτια σε μια θηριωδία, αν μπορεί και βλέπει και δεν νοιώθει απέχθεια έστω, οργή, κάτι μέσα του είναι σάπιο ή είναι κάποιος γκουρού που έχει ανακαλύψει το ζεν του. Το δεύτερο είναι λίγο απίθανο γιατί αυτό το φιλήσυχο ανθρωπάκι στις υπόλοιπες εκδηλώσεις της ζωής του όταν βρει ευκαιρία βρίζει, γαμοσταυρίζει, ρίχνει καμιά φάπα στα παιδιά του, ξεφτιλίζει τον υφιστάμενο, κλωτσάει αν τύχει κάποιο κακομοίρη που του φράζει το δρόμο.

Όμως δεν μπορούμε να τον δούμε. Αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι μια σιωπηλή, ύπουλη πλειοψηφία, που σχηματίζει τον κοινωνικό ιστό, αποφασίζει στις εκλογές, εργάζεται, κάνει οικογένεια και γεννά απογόνους. Το σπουδαιότερο, κερδίζει την εκτίμηση των υπόλοιπων αποχαυνωμένων, γιατί είναι ένας φαινομενικά καλός άνθρωπος. Σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρώπινης κτηνωδίας ήταν ο τύπος που στηρίζεται επάνω του όλη η βρωμιά ήσυχη πως θα τη κουκουλώσει , θα την αποδεχτεί, και όταν έρθει η ώρα θα του τρυπήσουν το μυαλό, θα βγάλουν το τέρας από μέσα του και θα είναι εκείνος ο απεχθής φαντάρος που πάταγε στη μούρη το παιδάκι.

Δεν υπάρχουν τέρατα στρατιώτες, ούτε λαοί λιγότερο ή περισσότερο άγριοι, δεν υπάρχει πολιτισμένο κράτος και απολίτιστο, άνθρωποι που είναι καλοί και άλλοι κακοί. Οι άνθρωποι είναι tabula rasa κι επάνω τους γράφονται ιδέες, εντολές, δόγματα, μαθαίνουν οι άνθρωποι να είναι έτοιμοι στη κτηνωδία. Μαθαίνουν σιγά σιγά να αποδέχονται κάθε παράνοια, κάθε βαρβαρότητα σαν φυσικό αποτέλεσμα κάποιας κατάστασης που προηγήθηκε.

Ο βιασμός ενός ολόκληρου λαού απενοχοποιείται όπως ο βιασμός μιας γυναίκας όταν το κουτσομπόλικο και απολίτιστο περιβάλλον λέει "τα ήθελε ο κώλος της". Είναι πολύ εύκολο σ΄αυτή τη tabula rasa να γράψει κάποιος ότι θέλει, αρκεί να βρει μια ηλιθια δικαιολογία για ηλίθιους ανθρώπους. Εγώ, εσύ, ο άλλος είμαστε τα εν δυνάμει τέρατα. Γεννημένοι και μεγαλωμένοι εδώ και κάτι αιώνες σε μια κοσμοθερωρία που έχει ένα και μοναδικό σκοπό. Το κέρδος. Αυτά τα δισεκατομύρια που κατοικούν πάνω σ΄αυτό τον έρημο πλανήτη, σέρνονται από τη μύτη, εκπαιδεύονται, για ένα μάτσο παλιόχαρτα ή αν θέλετε πλέον πιο σύγχρονα για μερικά παιχνιδάκια σε χρηματιστηριακές πλατφόρμες.

Η επανάσταση των ανθρώπων που διατηρούν μια ελάχιστη λογική πλέον μέσα στη γενικευμένη παράνοια είναι ζήτημα ηθικής εσωτερικής τάξης. Είναι υποχρεωμένοι να πολεμήσουν ανελέητα σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας το σκοτεινό τίποτα που έχει κυριεύσει το πλανήτη σαν ένας ανίατος ιός. Νοιώθω τη μόλυνση να με περικυκλώνει και δεν υπάρχει τέλος στη βαρβαρότητα.

Πρέπει κάποια στιγμή ο καθένας μας να αποφασίσει σε ποια πλευρά του τοίχου είναι. Πρέπει να βάλει ψηλά οδοφράγματα σκέψης, συναισθημάτων, να μην μπορούν να περνάνε οι νεκροζώντανοι και να δημιουργήσουμε μικρές κοινότητες που να συγκεντρώσουν έστω κι αν φαίνεται ακατόρθωτο, καθαρούς ανθρώπους, εξαγνισμένους και πρόθυμους να δημιουργήσουν νέου τύπου πυρήνα ζωής. Δεν ξέρω αν πρέπει να πάρουμε τα βουνά, δεν ξέρω αν αυτοί οι μικροί πυρήνες μπορούν να είναι στη πόλη που ζούμε ή κάπου μακριά από όλα, αλλά είναι επιτακτική ανάγκη.

Ανρθωποι που θα μεγαλώνουν παιδιά ανθρώπινα, που θα μάθουν από την αρχή στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς, που θα διδάξουν φρέσκες και όμορφες αντιλήψεις στους μικρούς μαθητές, που θα κατορθώσουν να μαγειρεύουν ένα καθαρό φαγητό, και θα διασκεδάζουν εκφράζοντας την ομορφιά της ζωής και όχι τη φρίκη. Κοινότητες που δεν θα χρειάζονται νόμους και βούρδουλα για να συμβιώνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, παρά μόνο λογική, το νου σε λειτουργία χωρίς καλώδια και χάπια αποβλάκωσης.

Υπάρχει επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί κάτι ελάχιστο που να δίνει μια έστω μικρή ελπίδα μέσα στο δυστοπικό τοπίο που μας έχουν βυθίσει κτήνη άψυχα που ζουν και υπάρχουν μόνο και μόνο γιατί έχουν καταφέρει να δελεάσουν τις μάζες με ότι πιο ευτελές και απαίσιο έχουν τραβήξει από μέσα τους. Είμαστε ένας μικρός λαός , που κατοικούμε σ΄αυτήν εδώ τη γη αιώνες τώρα. Ανάμεσα στη γενική αμνησία, στην αμορφωσιά, στην ελεγχόμενη σκέψη και το συνεχή βομβαρδισμό από τους μάστορες διαμορφωτές των συνειδήσεων, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αντέξει, με ταλέντα ο καθένας, με προσωπικότητα, με γνώσεις, με μια φυσική καθαρότητα μέσα τους.

Δεν πρέπει να τους χαρίζουμε τίποτα από αυτά πλέον. Πρέπει να τα συγκεντρώσουμε και να μυήσουμε με τη σειρά μας ο καθένας έστω έναν ακόμα, σ΄αυτό που είναι η αληθινή ζωή πίσω από τη ψεύτικη που την πλασάρουν σαν μοναδική δυνατότητα. Εκείνοι φτιάχνουν τις πυραμίδες τους, κι εμείς μπορούμε να φτιάξουμε τη δική μας.  Μπορεί να μοιάζουν ουτοπία όλα αυτά, αλλά κάθε βήμα στην ανθρώπινη ιστορία που έφερε το κόσμο ένα βήμα μπροστά, έμοιαζε ουτοπία. Ανάμεσα στα δυστυχισμένα πλάσματα που προσποιούνται πως ζουν, υπάρχουν νέοι αληθινά ζωντανοί, γεμάτοι όνειρα, ακόμα, υπάρχουν άνθρωποι που έμειναν αλώβητοι. Πρέπει να βρούμε ο ένας τον άλλον και να κατεβάσουμε ιδέες, προτάσεις, να θέσουμε στόχους πως θα φυλάξουμε ένα ύστατο στοιχείο πολιτισμού μέσα στη γενικευμένη βαρβαρότητα.

Η δυσκολία η αληθινή για να γίνουν τα όνειρα πραγματικότητα είναι πως οι πρόθυμοι άνθρωποι, που έχουν ακόμα αγάπη κι ελπίδα για τη ζωή είναι διάσπαρτοι , κρυμμένοι ο καθένας στο κόσμο του για να προφυλάσσονται από τη γενικευμένη αηδία, δύσπιστοι και διστακτικοί. Δεν έχει όμως σημασία. Γνωρίζεις ένα βιβλίο που μπορεί να διδάξει ουσιαστικά πράγματα? Δώρησε το σε εκείνο το παιδι που έχεις διακρίνει πως έχει δίψα για μάθηση. Βρίσκεσαι κάπου και πίνεις ένα καφέ, παρατήρησε γύρω σου υπάρχουν άνθρωποι μόνοι που διψάνε να μιλήσουν, να εκφραστούν, να μοιράσουν τις ανησυχίες τους. Μίλα τους. Κλείσε τις τηλεοράσεις, βγες στο δρόμο σε κάθε ευκαιρία, άκου, αφουγκράσου, θα βρεις.

Ξεκίνα από εδώ μέσα αν είσαι προσκολλημένος στις νέες τεχνολογίες και γνώρισε πίσω από τις γελοίες και κατασκευασμένες σελίδες, ανθρώπους που κάτι έχουν να πουν. Τόλμησε να ριχτείς στη ζωή και να τη γνωρίσεις. Τόλμησε να ζητήσεις, απλά μην αποσυρθείς, μη φοβηθείς, μην απελπιστείς,
Αυτό θέλουν, αυτό είναι το φαγητό τους. Η υποταγή των πολλών και ο περιορισμός των λίγων με κάθε τρόπο. Αυτό είναι το μοναδικό κόλπο που ξέρουν να κάνουν.

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΞΥΠΝΑΤΕ




Παρακολουθούμε αυτές μέρες άλλο ένα έγκλημα να συμβαίνει κάτω από τα αποκοιμισμένα, αδιάφορα μάτια μας. Άλλη μια γενοκτονία, ένα έγκλημα πολέμου όπου τα γεράκια της παγκόσμιας τάξης κάνουν μπίζνες πάνω στα ανθρώπινα κομματιασμένα κορμιά. Μέσα σε αυτή τη γενικευμένη σφαγή, υπάρχουν τάγματα που αποτελούνται από θεές πολεμιστήριες έτοιμες να θυσιάσουν τη ζωή τους για να υπερασπίσουν τη πατρίδα τους, τα σπίτια τους, τα παιδιά τους. Αυτές οι γυναίκες όμως είναι κάτι περισσότερο από απλές πατριώτισσες, είναι η ασπίδα στην επέλαση ενός πρωτοφανούς νέο σκοταδισμού που απλώνει τα πλοκάμια στην ανθρωπότητα και ενώνεται με τον αφανή και ύπουλο σκοταδισμό που ήδη έχει κατακτήσει τις λεγόμενες πολιτισμένες κοινωνίες της δύσης.

Αυτή τη στιγμή στην ανθρωπότητα, μετά από αιώνες αγώνων, αγώνες που εκατομμύρια γυναίκες θυσιάστηκαν, αγωνίστηκαν να αποκτήσουν το αυτονόητο, ίση θέση πάνω σ΄αυτό το πλανήτη, γυρίζουμε πίσω σε ακόμα χειρότερες εποχές από αυτές που έζησε ο κόσμος πριν από κάτι αιώνες. Η γη έχει γεμίσει σκλαβοπάζαρα που σέρνονται σαν ξεφτιλισμένα αντικείμενα εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες σκλάβες. Βιάζονται, βασανίζονται, πετσοκόβονται, θάβονται ζωντανές, στερημένες ακόμα και από το ελάχιστον δικαίωμα να ανασαίνουν ανθρώπινα.

Από την άλλη μεριά, στο πολιτισμένο κόσμο που υποτίθεται πως έχει ξεπεράσει αυτά τα φαινόμενα μαίνεται ένας πόλεμος ακόμα πιο ύπουλος. Ένας πόλεμος που δεν προκαλεί στα δελτία ειδήσεων, δεν αναφέρεται πουθενά, δεν προβάλλεται καμιά αντίσταση από τις ίδιες τις γυναίκες που ξεγελάστηκαν, αποχαυνώθηκαν και άνοιξαν τις αγκαλιές τους σε ένα νέου τύπου εξευτελισμό που ισοπεδώνει σιγά σιγά κάθε τι που είχαν κατακτήσει, όχι με τη βία, όχι με εμφανείς απαγορεύσεις και πυρές όπου καίγονται σώματα, αλλά με τον απόλυτο ευνουχισμό των εγκεφάλων.

Εσύ που πιστεύεις σε ένα θεό, πως μπορείς και προσκυνάς σε ναούς που σε θεωρούν, βρώμικη, μίασμα, ένα λάθος της φύσης που πρέπει να το διορθώσουμε. Πως περιμένεις να κοινωνήσεις, να προσευχηθείς μπροστά σε μισογύνηδες και δόγματα που σιχαίνονται τη περίοδο σου, σε θεωρούν βρώμικη και σου υποβάλλουν να καθαριστείς πριν σου επιτρέψουν να σταθείς δίπλα στο αρσενικό ποίμνιο. Εκκλησίες που έκαναν αιώνες να πάρουν την απόφαση με πλήρη επιφύλαξη πως είσαι πλάσμα με ψυχή. Που σου είπαν να φοβάσαι, να είσαι ταπεινή, να σκύβεις τα μάτια, να έχεις τον άντρα σου Θεό σου.

Εσύ που έχεις κερδίσει το δικαίωμα να εργάζεσαι, να προσφέρεις στην οικογένεια σου, να ψηφίζεις και να αποφασίζεις ποιος θα σε κυβερνάει, πως ανέχεσαι να δίνεις τη ψήφο σου σε κόμματα, παρατάξεις με ξεκάθαρες φαλλοκρατικές αντιλήψεις, όπου απλά και μόνο επειδή κάνουν δημόσιες σχέσεις και ψαρεύουν τη ψήφο σου,  το παίζουν προοδευτικοί, ενώ αν μπορούσαν θα σε παρέδιναν στη θέση που η ιδεολογία τους επιτάσσει. Της υποταγμένης γυναικούλας που σκοπός της είναι να σέβεται τον άντρα, το πατέρα, το δάσκαλο, το παππά, το προϊστάμενο ακόμα κι αν αυτός είναι ένας μαλάκας και μισός?

Εσύ που νομίζεις πως η ζωή σου είναι πλέον ασφαλής και τακτοποιημένη, έχεις αντιληφθεί τι γίνεται στα τηλέφωνα των συλλόγων που περιθάλπουν κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά? Τρομοκρατημένες φωνές από ένα αθέατο πόλεμο, με σπασμένα κόκκαλα και μαυρισμένα μάτια, τρομοκρατημένες για τη ζωή τους και για τη ζωή των παιδιών τους και σίγουρα είναι πολύ κοντά στη καλά ασφαλισμένη πόρτα σου? Στην Ελλάδα που πλησιάζει το 2020, η ενδοοικογενειακή βία έχει πάρει απίστευτες διαστάσεις.  Η δολοφονία γυναικών έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Τη σκότωσε γιατί του είπε μια κουβέντα παραπάνω, γιατί τη ζήλεψε, γιατί τον παράτησε, γιατί του έθιξε τον ανδρισμό του. Και όλα αυτά τα καθάρματα, όλοι αυτοί οι υπάνθρωποι έχουν μεγαλώσει από μια γυναίκα. Όλα αυτά τα καθάρματα κυκλοφορούν απενοχοποιημένα γιατί ακόμα στο πίσω μέρος του μυαλού μιας αμόρφωτης και υποανάπτυκτης κοινωνίας υπάρχει το «η γυνή να φοβάται τον άνδρα» αυτή η κατάπτυστη φράση που συνεχίζουν να πιάνουν στο στόμα τους ακόμα και οι ίδιες οι γυναίκες.

Εσύ που ζητάς να ζήσεις σε μια όμορφη κοινωνία, ελεύθερη και υποτίθεται πολιτισμένη, πως ανέχεσαι να βλέπεις σκουπίδια στη τηλεόραση που ζυγίζουν δυστυχισμένα κοριτσάκια σαν κρέατα, και τους ευνουχίζουν τα μυαλά, πως ανέχεσαι μόδες και αντιλήψεις που προωθούν ξεκάθαρα τη γυναίκα σαν κρέας και αντικείμενο σεξουαλικό, που πρέπει να ταιριάζει στα γούστα ανώμαλων στερημένων, και αρρωστημένων μυαλών γεμάτων πλαστικούρες και μπότοξ , κουραδομηχανές που δεν έχουν κανένα σκοπό στη ζωή τους εκτός από εκείνων των αρρωστημένων νάρκισσων, των πεθαμένων που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και μας βρωμίζουν με τη μπόχα τους.

Σε ένα τμήμα της ανθρωπότητας η γυναίκα έχει ήδη καταδικαστεί στο απόλυτο σκοτάδι, στην απόλυτη σκλαβιά. Ένα τίποτα που ο πατέρας, ο άντρας, οι συγχωριανοί, η πολιτεία μπορούν να μεταχειριστούν όπως γουστάρουν, να τη κλωτσήσουν, να τη λιθοβολήσουν, να την βιάσουν κατά βούληση, να την τιμωρήσουν χωρίς έλεος ακόμα κι αν απαιτήσει να σηκώσει λίγο τα μάτια της προς τον ήλιο.

Σε ένα άλλο τμήμα της ανθρωπότητας σιγά σιγά μετατρέπεται σε ένα γελοίο αντικείμενο που προσπαθεί απεγνωσμένα να αρέσει , να γίνεται αποδεκτή μέσα από ιδεολογίες του πόσο στενός ή φαρδύς είναι ο κώλος της,  πόσο ισιωμένη η μούρη της, πόσο πρόθυμη να ανοίγει τα πόδια της σε όποιον της κάνει τη χάρη να την εγκρίνει.

Δίπλα σε όλη αυτή τη φρίκη, γυναίκες τεράστια μυαλά καταλαμβάνουν μερικές μικρές σειρούλες στο τέλος των ειδήσεων,  γυναίκες που πολεμάνε και πεθαίνουν για τα δικαιώματα τους είναι ανύπαρκτες σαν είδηση, φθάνουν στα μεγάλα κανάλια μόνο όταν μαχαιρωμένες με 50 μαχαιριές αποτελούν είδηση στην τρομολάγνα κοινωνία, που γουστάρει αίμα και γαργαλιστικές λεπτομέρειες από τις κουτσομπόλες της γειτονιάς.

Το τραγικά σε όλα αυτά είναι πως γυναίκες είναι αυτές που συναινούν και σωπαίνουν. Που έχουν αποδεχτεί πως η φύση τους είναι τα κατώτερα ένστικτα που τους έχουν αποδώσει οι ανδροκρατούμενες κοινωνίες. Αποδέχονται μέσα στο μυαλό τους πως το αγόρι τους δεν πρέπει να το τυλίξει κάποια παστρικιά ενώ το κορίτσι πρέπει να τυλίξει ένα μαλάκα. Αποδέχονται το ρόλο τους πως είναι κουτσομπόλες, ζηλόφθονες και δολοπλόκες. Γελάνε σαν ηλίθιες με καλαμπουράκια του είδους «πίσω από κάθε έγκλημα κρύβεται μια πουτάνα».

Φαινόμενα γελοιότητας έχουν φτάσει σε ύψη που προκαλούν φόβο. Ώριμες γυναίκες και μανάδες που υποτίθεται έπρεπε να είναι οι στυλοβάτες της οικογένειας και να προωθήσουν ιδέες και αντιλήψεις που θα δημιουργήσουν παιδιά έτοιμα να πολεμήσουν για δικαιότερες και ηθικότερες κοινωνίες,  ασχολούνται τρελαμένες με το να συμμαζέψουν τα βυζιά τους, να ξετσαλακώνουν τις μούρες τους και να ντύνονται σαν καραγκιόζηδες για να μοιάσουν στις κορούλες τους.  Βλέπουμε μανάδες να βάφουν και να ντύνουν με φρου φρου κι αρώματα μικρά κοριτσάκια και να τα προωθούν σε πασαρέλες και διαγωνισμούς αισχρούς λες και είναι τσατσάδες σε τριτοκλασάτο μπουρδέλο.

Βλέπουμε γυναίκες που συνεχίζουν ακόμα να αποδέχονται τις υπέρτατες μαλακίες που έχουν γίνει πάγιες αντιλήψεις πως μια σημαντική επιστήμονας μας κάνει εντύπωση αν είναι και όμορφη γυναίκα και το λέμε στα κανάλια, γιατί η έξυπνη γυναίκα πρέπει να είναι αγάμητη και πατσαβούρα. Γιορτάζουμε μαζί σαν ηλίθιες την ημέρα της γυναίκας , όπως γιορτάζουμε την ημέρα της μακαρονάδας λες και μας κάνουν τη χάρη που αποδέχτηκαν την ύπαρξή μας.

Ο κόσμος αλλάζει ταχύτατα προς το χειρότερο. Το φάντασμα του απόλυτου κακού πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας, και εμείς που θα μπορούσαμε να βάλουμε ένα φρένο, εκπαιδευμένες από άθλια παιδαγωγικά συστήματα, υποταγμένες σε μια καθημερινότητα που στενάζει, πεισμένες πως τελικά καλά είμαστε που δεν μας γεμίζουν φάπες από το πρωί ως το βράδυ, σωπαίνουμε στις ασφαλείς φωλίτσες μας, και όχι μόνο, στο πίσω μέρος του μυαλού μας έχουν πείσει πως οι γυναίκες που φωνάζουν πολύ, που στιγματίζουν την ανθρώπινη ασυδοσία και ΑΠΑΙΤΟΥΝ ίση μεταχείριση και αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα είναι κάτι παλιολεσβίες ή κάτι κακοπηδηγμένες ασχημομούρες.

Ξυπνήστε.

Στις κοινωνίες που σχεδιάζουν θα ζήσουμε σκηνές που είχαν διαγραφεί από τα μυαλά μας και που επανέρχονται χειρότερες από ποτέ. Ξυπνήστε και αναρωτηθείτε γιατί τόσο μεγάλο ποσοστό από τα παιδιά μας ζει με ψυχοφάρμακα, με ναρκωτικά, με ξίδια. Γιατί τόσο μεγάλο ποσοστό από τα αγόρια μας γίνονται βίαιοι, εγκληματίες, δολοφόνοι. Γιατί τόσα όμορφα κορίτσια μοιάζουν κούφιες αχυρένιες κούκλες με ευνουχισμένα μυαλά και μηδενική παιδεία.








Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2019

ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΑΡΑΞΟΥΜΕ ΣΤΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑ.



Είμαστε μια κοινωνία που έμαθε να ζει αποδεχόμενη τις αμαρτίες της. Δεύτερο σώμα πάνω στο σώμα της. Τα περίφημα επτά θανάσιμα αμαρτήματά της, τελικά είναι η οριστική της μορφή. Ένας κόσμος γεμάτος από λάγνους, λαίμαργους, ζηλόφθονους, αλαζόνες, άπληστους, οκνηρούς γεμάτους οργή. Δεν είναι απλά σε πλήρη εφαρμογή όλα αυτά. Είμαστε αυτά. Ο πολιτισμός μας, οι κανόνες μας, η ηθική μας, η συνείδησή μας η ίδια, έχει αφομοιώσει σε βάθος την αθλιότητα της ύπαρξή μας, και τη συγχωρεί συνεχώς, αναφέροντας ανόητες δικαιολογίες.

Σε μια τέτοια κοινωνία μοιάζουν παρείσακτοι και ανόητοι εκείνοι που αρνούνται να εφαρμόσουν το ευαγγέλιο της κόλασης, εκείνοι που αντιπαλεύουν όλη αυτή την αθλιότητα, με τα προτερήματά τους που φύλαξαν σαν ιερή εικόνα, τους καιρούς που μεθυσμένοι οι πολλοί από την εφήμερη ικανοποίηση γλένταγαν αγνοώντας το δυστοπικό αύριο που κατέφθανε με όρεξη να ισοπεδώσει τα πάντα. Ελάχιστοι άνθρωποι πλέον, ρισκάρουν στη ζωή τους ειλικρίνεια, αγάπη, συμπόνια, γαλήνη, ελάχιστοι εφαρμόζουν το μέτρον άριστον, ελάχιστοι ερωτεύονται κάτι περισσότερο από το ίδιο το τομάρι τους.

Στη μνημονιακή Ελλάδα, μέσα στο τσουνάμι αθλιότητας που παρέσυρε όλη τη χώρα, άνθρωποι καθημερινοί, απλοί, λίγοι τον αριθμό, αισθάνθηκαν για πρώτη φορά πως είναι ηλίθιοι. Σε εκείνο το περίφημο "μαζί τα φάγαμε" ανακάλυψαν πως ήταν οι απέξω και όταν είδαν πόσοι ήταν μέσα, ένιωσαν μόνοι. Αναρωτήθηκαν έστω και για λίγο, αν κάνουν καλά να επιμένουν ακόμα στην εντιμότητα.

Ναι αξίζει. Για να χρησιμοποιήσω και να παραφράσω αυτό που είχε πει ο μέγας Αλέξης που μας βγήκε τόσο ελάχιστος, εμείς οι λίγοι θα τους ταράξουμε στην εντιμότητα. Θα τους ταράξουμε στη κατανόηση για το πόνο του συνανθρώπου, για το χέρι που απλώνεται όποιο και να είναι, χωρίς να έχει χρώμα, θρησκεία, ομορφιά ή ασχήμια, χωρίς να υπολογίζουμε αν κάτι θα μας ανταποδώσει.

Είναι καιρός που επιτάσσει να περιφρονήσουμε τους δαίμονες της όποιας κόλασης, να αγνοήσουμε τις ηλίθιες φωνές που βομβαρδίζουν συνέχεια τα ανθρώπινα μυαλά μέχρι να τα κάνουν σκόνη, είναι καιρός ο καθένας να μπορέσει να βοηθήσει έστω κι ένα συνάνθρωπο, να σταθεί δίπλα του. Ένας μαζί με έναν άλλον, μπορούν να κάνουν μια μεγάλη αλυσίδα που θα κρατήσει αυτή την ασχήμια απέξω.

Με μικρές πράξεις καθημερινής αγάπης, με τα συναισθήματα καλοσύνης να πλημμυρίζουν τις ψυχές μας που έτσι κι αλλιώς φυλάξαμε αλώβητες. Οι άνθρωποι που έχουν αποφασίσει να ορίσουν τις τύχες μας, τις τύχες μιας ολόκληρης πατρίδας είναι αδίστακτοι. Δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Αδιαφορούν ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Στα μάτια τους οι άνθρωποι είναι γραμμάτια. Είναι στατιστικές. Αριθμοί.

Και οι έννοιες πατρίδα, πολιτισμός, εκπαίδευση, ευημερία, δικαιοσύνη, είναι κι αυτές γραμμάτια άξια να εξαργυρωθούν ή όχι. Μια ολόκληρη χώρα έχει βγει στη δημοπρασία. Ατιμώρητοι όσοι εγκλημάτησαν. Ατιμώρητοι όσοι εγκληματούν. Αλωνίζουν, αποφασίζουν σαν να είναι το χωράφι του πατέρα τους, με εκατομμύρια σαστισμένους, κουρασμένους, παραδομένους πολίτες να περνούν τις μέρες τους μόνο για να περάσουν.

Μέσα σ΄αυτές τις μέρες πρέπει να φυλάξουμε τις μικρές μας χαρές. Να βάλουμε μπρος τα προτερήματα που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από τα τέρατα. Να αγνοήσουμε τις φτηνιάρικες προτάσεις τους, να μάθουμε να είμαστε δυνατοί με τα ελάχιστα, αυτά που πραγματικά η ψυχή μας έχει ανάγκη, αυτά που δεν αγοράζονται, δεν πωλούνται σε κανένα από τα παζάρια τους.

Έχουμε ξεχάσει τι είμαστε, τι θέλουμε, τι ονειρευτήκαμε, έχουμε χαθεί μέσα σε μια ανούσια και ανυπόφορη καθημερινότητα σαν καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια. Πληρώνουμε συνέχεια δεν ξέρουμε ποιον και γιατί. Μας κλέβουν ασύστολα χωρίς να μπορούμε να καταγγείλουμε τίποτα. Το μεροκάματο, τη σύνταξη, το μέλλον των παιδιών μας.

Μας προωθούν ένστικτα μίσους, φθόνου, οργής κι εκείνοι ζουν αρμονικά χωρίς να έχουν προβληματισμούς με ποιον συναλάσσονται αρκεί να έχει χρήμα, δύναμη, εξουσία. Σε κάνουν να μισείς το διπλανό σου γιατί είναι κάτι αλλιώτικο από σένα, είτε στο χρώμα, είτε στη θρησκεία του, είτε στο κοινωνικό του status, αν είναι άντρας ή γυναίκα, χοντρός ή αδύνατος, όμορφος ή άσχημος, αν έχει επιφάνεια ή αν είναι περιφρονημένος, φράγματα παντού ανάμεσά μας κι εκείνοι δεν έχουν κανένα, αρκεί να υπάρχει κέρδος.

Συνεργάζονται στην αγοραπωλησία του πολέμου, και σε βάζουν να σκοτωθείς. Κοιτάς απαθής πλέον τους βομβαρδισμούς να ισοπεδώνουν ολόκληρους λαούς, κοιτάς τη φύση να καίγεται και μαζί της κάθε ζωντανό πλάσμα που βρέθηκε στο δρόμο της φωτιάς σαν να είναι μια ταινία που θα τελειώσει με το πέσιμο της αυλαίας κι εκείνοι έχουν ήδη ξεκινήσει το ξεπούλημα της καμμένης γης. Κοιτάς λαούς να λιμοκτονούν, να πεθαίνουν χιλιάδες χωρίς να έχουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί, ούτε λίγο νερό και νομίζεις πως είναι από κάποιο άλλο πλανήτη, ίσως σχηματίζεις στο μυαλό σου την εντύπωση πως δεν πονάνε αφόρητα, πως δεν πεθαίνουν με φριχτό τρόπο.

Σύντομα αυτή η φρίκη δεν θα έχει τέλος και θα μας αγγίξει όλους. Ακόμα κι όσους θεωρούν τον εαυτό τους βολεμένο. Γιατί μπορεί να έχεις βολέψει τις καθημερινές σου ανάγκες, αλλά δεν έχεις βολέψει τις νέες αρρώστιες που μαστίζουν τα βρέφη από τη κούνια τους πια. Δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί η μεγαλύτερες πωλήσεις μαζί με τα καλλυντικά που στρώνουν τις μούρες έρχονται κοντά τα ψυχοφάρμακα που έχουν καλά φυλαγμένα στα ντουλάπια οι κάτοικοι του υποτιθέμενου ανεπτυγμένου κόσμου.

Οι μισοί πεθαίνουν από τη πείνα, οι υπόλοιποι από τη παχυσαρκία. Οι μισοί πεθαίνουν από τη δίψα και οι άλλοι από τα ξύδια και τα ναρκωτικά. Ένα μέρος γυρνάει ξυπόλυτο κι ένα άλλο με τα πόδια πληγιασμένα από τα μοδάτα παπούτσια. Εκείνοι ζητούν απεγνωσμένα ένα τρόπο να επιβιώσουν κι εσύ ζητάς ένα λόγο για να ζήσεις.

Κάπου όλο αυτό πρέπει να τελειώσει. Να μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο και να συνειδητοποιήσουμε που έχουμε βρεθεί και αν μπορούμε κάτι να κάνουμε για να σώσουμε τα τελευταία υπολείμματα της ανθρώπινης ύπαρξης, αν αξίζει το κόπο. Αν αποφασίσουμε πως δεν αξίζει τότε τουλάχιστον οι τελευταίοι άνθρωποι ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε με μια ελάχιστη αξιοπρέπεια. Γιατί αλλιώς θα καταντήσουμε όπως μας υποβάλουν από τις περίφημες υπερπαραγωγές τους. Ένα videogame που ο αδίστακτος θα σκοτώνει και θα στοιχηματίζουν επάνω του τα λεφτά τους για να περνάνε την ώρα τους. 



Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2019

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΗΚΑ.




Ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς πως είσαι κλεισμένος μέσα σε μία φυλακή. Δεν ξέρεις ποιος σε έβαλε εκεί. Δεν θυμάσαι καν να πέρασες από ένα δικαστήριο και κάποιοι ένορκοι έβγαλαν απόφαση για τον εγκλεισμό σου. Είσαι απλά εκεί, κοιτάζεσαι στο καθρέφτη και δεν σε αναγνωρίζεις, κοιτάζεις γύρω σου και όλα όσα βλέπεις, μοιάζουν σαν να τα έχει τοποθετήσει κάποιος άλλος, όχι εσύ.

Θυμάσαι πως τα τάδε αντικείμενα σου έδιναν κάποια στιγμή χαρά, πως οι τάδε άνθρωποι έμοιαζαν να είναι το κλειδί σου για το Παράδεισο. Θυμάσαι πως όλα αυτά στην ουσία τα έχεις φτιάξει εσύ, αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο, δεν είσαι εσύ.

Ξαφνικά σκέφτεσαι πως αυτό είναι μια κρίση κάποιας πνευματικής διαταραχής. Τσιμπίεσαι και λες οκ, πονάω, άρα ζω. Και τότε έρχεται κατακέφαλα η ερώτηση. Ζω?

Σε ταχύτητα ιλιγγιώδη αρχίζουν να εναλλάσσονται στο μυαλό σκηνές από ταινίες του παρελθόντος που είχες ξεχάσει. Τα μαθητικά χρόνια, ο πρώτος έρωτας, τα σκασιαρχεία, τα γλέντια σαν φοιτητής, οι καυγάδες με τους γονείς, οι επαναστάσεις που έμειναν μετέωρες, οι έρωτες που δεν σου άφησαν τίποτα, οι φίλοι που δεν έχεις δει για χρόνια, οι συνήθειες που εγκατέλειψες, τα όνειρα που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα.

Κοιτάς το κόσμο που έχεις φτιάξει γύρω σου και είναι μια συνεχής επαναλαμβανόμενη μέρα της Μαρμότας. Κάθε μέρα το ξυπνητήρι την ίδια ώρα, τα παιδιά σχολείο, ή τα παιδιά να ετοιμάζονται για τη δουλεία τους, το τρέξιμο να μην αργήσεις, η φευγαλέα ματιά σε κάτι πακετάκια λογαριασμούς και σημειώματα καρφωμένα στο πίνακα στη κουζίνα, και μετά το βράδυ, μάζεμα γύρω από το τραπέζι όσοι υπάρχουν, μπορεί όλοι να έχουν κάτι άλλο να κάνουν, μερικοί να είναι απλά καρφωμένοι στη τηλεόραση, άλλοι να νυστάζουν, άλλοι να είναι έτοιμοι για καυγά για να ξεσπάσουν το γαμώτο της μέρας.

Μοναδική νότα ιδιαιτερότητας η αγάπη του σκύλου μόλις μπαίνεις. Η χαρά του. Τον κοιτάζεις και σκέφτεσαι γιατί αυτός είναι πάντα έτσι?  Γιατί αυτός στη τελική είναι ευτυχισμένος κι εγώ όχι? Και τότε πιάνεις το νόημα. Fake... Ο πύργος σου , που ναι ίσως κάποτε να ήταν παλάτι, έχει καταντήσει για χίλιους δυο λόγους ψεύτικος. Η ίσως για ένα και μοναδικό λόγο, γιατί έτσι τον έφτιαξες εσύ.

Αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν αυτά τα κουρασμένα μάτια που σε κοιτάζουν από απέναντι είναι όλα όσα αξίζεις να αγαπήσεις. Αν η σχέση σου, ο γάμος σου, η συμβίωση σου είναι κάτι που έχει ουσία ή απλά συνήθεια, αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν αυτό το στυλ που τρως είναι αυτό που ζητάει η γεύση σου, αν αυτά που αγγίζεις είναι αυτά που λαχταράνε τα χέρια σου, αν αυτά που κοιτάς είναι αυτά που ζητάνε τα μάτια σου να δουν.

Κενό. Θολούρα. Τίποτα. Άδειασμα.
Σε αυτό το κομβικό σημείο, μπαίνει μπροστά αυτό που πραγματικά είσαι. Θηρίο ή λαγός? Λύκος ή πονηρή αλεπού? Σπουργιτάκι ή αετός? Έχεις κότσια ή είσαι οριστικά ευνουχισμένος?  Ο άνθρωπος που μπορεί να μοιράζεσαι τη ζωή σου είναι όλα ονειρεύτηκες από τον έρωτα? Από την αγάπη? Τα όρια που έχεις βάλει στη ζωή σου είναι αλήθεια τα όρια τα δικά σου ή κάποιου άλλου?

Ξαφνικά μικρά ασήμαντα πράγματα αρχίζουν να μοιάζουν ζωτικής σημασία. Θυμάσαι πως δεν έχεις πάει διακοπές όπου ήθελες αλλά όπου η πλειοψηφία του σπιτιού αποφάσιζε με εσένα να νομίζεις πως συμφωνούσες. Θυμάσαι πως εκείνες οι παρέες που κάνεις τα τελευταία χρόνια δεν έχουν τίποτα περισσότερο να σου πουν, γιατί στην ουσία ποτέ δεν είπαν αυτά που εσύ περίμενες να ακούσεις.

Θυμάσαι κάτι σημειώσεις που λέγανε, θα ταξιδέψω εκεί, θα γνωρίσω ανθρώπους που να είναι έτσι, θα φορέσω αυτά τα ρουχα που μου πάνε, θα ανέβω βουνά και θα κολυμπήσω σε θάλασσες άγνωστες γιατί θέλω να γευτώ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Πιάνεις το σημείωμα στο χέρι και δεν βλέπεις κανένα κλικ στις σημειώσεις, που πάει να πει πως δεν έχει κάνει τίποτα από αυτά.

Αν είσαι θηρίο, αν μέσα σου έχει φυλαχτεί ολοζώντανο το ένστικτο της κατάκτησης, του κυνηγιού, της ελευθερίας, χρειάζονται μόνο μερικά δευτερόλεπτα, για να ανατρέψεις τα πάντα. Δίνεις μια γροθιά στον άθλιο τοίχο και βγαίνεις. Με χαμόγελο. Με όρεξη. Με τα όνειρα ολοζώντανα σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μερα.  Αν είσαι μια θλιμμένη κότα, λουφάζεις κι ενώ έχεις καταλάβει όλο το παιχνίδι, θα μείνεις εκεί, και θα βρεις τους μικρούς σου εθισμούς να καλύπτουν το κενό σου.

Θα γίνεις ξυδάκιας, θα παίρνεις χάπια, θα ξενοπηδάς, θα λες ψέμματα συνέχεια στους γύρω σου, ή πολύ απλά θα πεθάνεις και δεν θα τους το ανακοινώσεις. Θα σε έχουν εκεί να σε τραβολογάνε όπου τους φυσάει ο δικός τους άνεμος.

Στη πιο απλή περίπτωση θα γυρίσεις απλά πλευρό να κοιτάς τον αγαπημένο σου τοίχο. Ίσως τελικά και για αυτό να είσαι γεννημένος, οπότε όλα καλά, θα συνεχίσεις να χαζογελάς με ανοησίες, να διασκεδάζεις με αδιάφορα πράγματα, θα κυλάνε οι μέρες στον αγαπημένο ασφαλή καθωσπρεπισμο σου. Και για να μην έχεις ενοχές για τίποτα θα το ονομάσεις μια όμορφη και ήσυχη ζωή. Γιατί τελικά μπορεί αυτό να είναι η ζωή για σένα.

Δεν είναι όμως για μένα. Η γροθιά έπεσε. Η καταιγίδα ξεκίνησε. Και είναι ανελέητη γιατί πρέπει να φύγουν από πάνω της στρώματα ολόκληρα από μπογιές που έμοιαζαν ανεξίτηλες. Αλλά δεν ήταν. Το να ρισκάρεις να βρεις αυτό που έχασες, να θυμηθείς ξανά αυτό που είσαι έχει κινδύνους, αλλά και προσμονή. Είναι αβέβαιο αλλά ένα συναίσθημα ικανοποιήσης που δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο αρχίζει να γεμίζει τη ψυχή σου.

Αυτά που πραγματικά αγαπάς θα συνεχίσουν να είναι εκεί, να τα φροντίζεις, να είναι ένα κομμάτι από το κόσμο σου. Θα είναι τα παιδιά σου,  το σπίτι σου, τα βιβλία σου, μερικοί φίλοι που στάθηκαν δίπλα σου όταν γκρεμιζόσουν, όλα τα άλλα θα τα αποβάλλεις ανακαλύπτοντας πως όλο αυτό που έμοιαζε ανέφικτο έχει ήδη πεθάνει.

Κι εκεί στη γωνία, ανάλογα με το ποιόν σου, την αξία σου, το πόσο πολύτιμα είναι αυτά που φύλαξες μέσα σου, το πόσα αποθέματα έχεις ακόμα να τα δωρίσεις εκεί που αξίζει, θα σε περιμένει ίσως εκείνη η τελική σημείωση με τις τρεις τελείες στην άκρη, να σε κοιτάξει και να σου πει, "καλώς ήρθες, έφτασες επί τέλους στο σπίτι σου".



Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2019

Η ΚΟΙΝΩΝΊΑ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΜΈΝΩΝ ΑΜΌΡΦΩΤΩΝ


Όταν είχα διαβάσει το βιβλίο ΦΑΡΕΝΑΙΤ 451 του Μπραντμπερι, είχα συγκλονιστεί γιατί περιέγραφε μια μελλοντική δυστοπική κοινωνία, που για μένα ήταν ίσως το χειρότερο σενάριο από όλες τις μελλοντικές κοινωνίες που οι συγγραφείς και οι ποιητές έχουν φοβηθεί. Ήταν μια κοινωνία που απαγορευόντουσαν τα βιβλία. Όχι απλά απαγορευόντουσαν,  ήταν μέγιστο ποινικό αδίκημα. Τα βιβλία καιγόντουσαν στη φωτιά στους 451 βαθμούς, δεν έπρεπε να μείνει ούτε ίχνος πουθενά. Σ΄αυτή τη κοινωνία που κατά τ άλλα ήταν όλα καλά, ούτε τοπία κατεστραμμένα, ούτε πόλεμοι, ούτε ερείπια, άνθρωποι καλοβαλμένοι που συνέχιζαν τη ζωή τους, υπήρχε η αντίσταση. Η αντίσταση ήταν η πιο όμορφη αντίσταση που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Κάθε άνθρωπος που ανήκε σ΄αυτήν, έπρεπε να αποστηθίσει στο μυαλό του ένα βιβλίο, και να το διδάξει στην επόμενη γενιά σ΄αυτόν που θα αναλάβει να το αποστηθίσει κι εκείνος στον επόμενο.. Ο καθένας είχε το όνομα από το βιβλίο του.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν το δυστοπικό μέλλον που περιέγραφε ο Μπράντμπερι, θα γινόταν κάποτε πραγματικότητα. Υπήρχε δηλαδή περίπτωση να βλέπουμε ειδικά σώματα αστυνομίας να μαζεύουν βιβλία και να τα καίνε μέσα στη μέση του δρόμου? Μου φαινόταν μάλλον αδύνατον γιατί αυτά τα έχουμε βιώσει η ανθρωπότητα σε σκοτεινές εποχές, τότε που μαζί με τα βιβλία η εκκλησία έκαιγε και τον συγγραφέα για το θράσος που είχε να πει την αλήθεια. Όπως ο Τζορντάνο Μπρούνο π.χ. συνοπτικές διαδικασίες, έβαζαν τα βιβλία πάνω στη πυρά πέταγαν και τον αμαρτωλό και παρακολουθούσαν το θέαμα ικανοποιημένοι. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως κάποια μελλοντική κοινωνία με την παιδεία να είναι ελεύθερη, με δημοκρατικά πολιτεύματα, σε ανεπτυγμένα κράτη πως θα συμβεί κάτι τέτοιο.

Το πρόβλημά μου είναι πως δεν είχα σκεφτεί πως η εξουσία του σκοταδισμού που πάντα γνωρίζει πολύ καλά την επιτακτική αναγκαιότητα οι άνθρωποι να παραμένουν ουσιαστικά αμόρφωτοι, θα έβρισκε πιο σύγχρονους και γοητευτικούς τρόπους για να το καταφέρει. Έτσι οι ηγέτες αυτού του έρημου κόσμου και τα τσιράκια τους που ονομάζονται κυβερνήσεις, κατάφεραν αυτό που ήταν τελικά η υπέρτατη ηδονή που πάντα ονειρευόντουσαν.  Δεν έκαψαν τα βιβλία, δεν τα κυνήγησαν, δεν τους έδωσαν την κατάταξη "επικίνδυνα" πολύ απλά βρήκαν τρόπους και αφαίρεσαν από τους ανθρώπους την επιθυμία της αληθινής γνώσης, ευνούχισαν το ανθρώπινο πνεύμα να κατέβει σε σημείο αμοιβάδας (και ζητώ συγνώμη από την αμοιβάδα) κι έτσι ακόμα και μέ ένα πιστόλι στο κρόταφο να απειλήσεις κάποιον να διαβάσει το τάδε βιβλίο (που είναι εκτός αναγκαστικής ανιαρής και αδιάφορης διδακτέας ύλης) αδυνατεί να το κάνει, γιατί δεν μπορεί.

Το βιβλίο αντικαταστάθηκε από την υπερ-πληροφόρηση του θαυμαστού καινούργιου κόσμου του παγκόσμιου ιστού, δεν υπήρχε ωραιότερη ονομασία να έχουν εφεύρει από αυτήν ακριβώς "παγκόσμιος ιστός" Μέσα σ΄αυτό το χάος προσφέρεται σε όλες τις γλώσσες όλη η πληροφόρηση που έχει συγκεντρωθεί στην ανθρώπινη ιστορία. Βομβαρδισμός γνώσης. Γιατί δεν έχει πλέον σημασία. Οι άνθρωποι εκπαιδεύτηκαν να μπορούν να αφομοιώνουν μια πληροφορία, μια είδηση μέχρι ένα ορισμένο επίπεδο. Έχουν καεί εκείνοι οι εγκεφαλικοί νευρώνες που θα μπορούσαν να κάνουν κάποια βαθιά ανάλυση στην είδηση, να κατανοήσουν την ουσία της, να κινητοποιήσει συνείδηση και ενέργεια έτσι ώστε να υπάρξει η σωστή αντίδραση.  Η είδηση παραμένει απλή ανάγνωση όσο και μεγάλη σπουδαιότητα να έχει. Ενίοτε όταν η πληροφορία είναι ακραία αποκρουστική, προκαλεί κι ένα συναίσθημα φρίκης, αηδίας φευγαλέο, που μπορεί να διορθωθεί άμεσα με την ανάγνωση της επόμενης σελίδας που περιέχει κάποιες ευχάριστες ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

Μέσα από την εύκολη ανάγνωση στο διαδίκτυο με το συγχρονισμό των μέσων μαζικής αποχαύνωσης, αναδύεται ένας κόσμος που ξέρει πάρα πολλά, που είναι βομβαρδισμένος στη κυριολεξία από πληροφορίες και εικόνες, σε τέτοιο βαθμό ώστε να παρακολουθεί τη μεγαλύτερη φρίκη, τα πιο στυγνά εγκλήματα, πολέμους, θάνατο, ανθρώπινη εξαθλίωση, τρώγοντας πίτσα και πίνοντας μπύρα.
Αυτή την αθλιότητα της φυτεμένης πλέον ανατριχιαστικής αδιαφορίας, την ενισχύουν τα cyborg που έχουν εξαπολύσει να παριστάνουν τους ειδήμονες της πληροφόρησης. Ξέρετε εκείνες τις καλοφτιαγμένες κούκλες με το πρόσωπο που δεν μπορεί να κάνει συσπάσεις,  που ανακοινώνουν με το ίδιο χαμόγελο μέσα από τους δέκτες το γεγονός πως κάποια εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν με το τελευταίο αμόρε της τάδε καριόλας. Οι αποδέκτες αυτών των ειδήσεων εντός και εκτός δικτύου, πλέον, στη πλειοψηφία προτιμούν να ενημερωθούν για το ποιο ήταν το αμόρε της καριόλας τελικά.

Η ουσία της γνώσης μέσω ενός βιβλίου ήταν πολύ συγκεκριμένη. Για να διαβάσει κάποιος ένα βιβλίο πρέπει να κουράσει το πνεύμα του. Να βρεθεί κάπου που έχει ηρεμία, σε ένα προσωπικό χώρο που κανείς δεν θα ενοχλεί. Να εκπαιδεύσει τα μάτια να μπορούν να βρουν τον προσωπικό ρυθμό του αναγνώστη έτσι ώστε να απορροφάται χωρίς κούραση. Διαβάζοντας έχει το περιθώριο να επαναλαμβάνει μια λέξη που δεν κατάλαβε να την επεξεργάζεται. Εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή είναι μόνος με τη συντροφιά ενός άλλου μυαλού που προσπαθεί να του μεταδώσει τις εικόνες, τις εμπειρίες, τις σκέψεις που δημιούργησε από ένα κόσμο άγνωστο διαφορετικό, και ο ένας γίνεται συμμέτοχος σ΄αυτή την προσφορά γνώσης χωρίς να έχει από κάτω ένα παραθυράκι που πετάγεται ξαφνικά και λέει "ο τρόπος που το κάναμε μωρό χθες βράδυ ήταν πολύ ωραίος¨κι ένα άλλο συγχρόνως να λέει "ρε μαλάκα είσαι για μπύρες το βράδυ" κι ένα τρίτο να έχει ανάψει η συζήτηση σε κάποιο πριβέ παράθυρο το βλήτο τη Μαιρούλα που της τα φοράει ο Μήτσος"

Τα σημερινά παιδιά δέχονται το μεγαλύτερο όγκο πληροφόρησης από οποιαδήποτε άλλη εποχή. Γεννιούνται πληροφορημένα. Γεννιούνται με ένα κινητό, ένα τάμπλετ, ένα pc στα χέρια τους. Βλέπεις μικρούλικα δαχτυλάκια και μπορούν να χειρίζονται με εκπληκτικό τρόπο ένα σμαρτ τηλέφωνο. Να ανεβοκατεβάζουν τις εικόνες στο τάμπλετ του μπαμπά χωρίς εκείνος ουσιαστικά να τους έχει δείξει τίποτα. Παιδιά μεγαλώνουν και δεν έχουν πλέον κλασσικές απορίες είναι όλες έτοιμες και τους πλασάρονται σαν φυσιολογικές εικόνες. Ο κάθε διεστραμμένος νους πλέον μπορεί να πλασάρει το προϊόν του σαν φυσική ανάγκη.  Τα παιδιά μαθαίνουν τα πάντα πριν βγουν στην κανονική ζωή και όταν βγαίνουν σ αυτή δεν μπορούν να κάνουν ούτε ένα βήμα χωρίς δεκανίκια, χωρίς κάποιος να τους υποδεικνύει την επόμενη κίνηση. Μαθαίνουν να περπατούν καλωδιωμένα με τα πολύτιμα βοηθήματα που είναι το μέσον επικοινωνίας τους στη ζωή.

Κάποτε λέγανε άνθρωπος αγράμματος ξύλο απελέκητο. Σήμερα δεν ισχύει αυτό. Θα έρθει μια εποχή που οι αληθινά μορφωμένοι θα είναι εκείνοι που θα θεωρήσουν τον εαυτό τους αμόρφωτο και θα θελήσουν να ψάξουν που κρύβεται η ουσιαστική πληροφόρηση. Θα είναι εκείνοι που θα ψαχουλέψουν σε κάτι υπόγειες αποθήκες τα βιβλία που δεν έκαψαν. Εκείνοι που θα τραβήξουν τα καλώδια και καθισμένοι σ ένα ψηλό λόφο με το πολύτιμο βιβλίο στο χέρι τους, θα ατενίσουν τον ορίζοντα που απλώνεται πάνω από το μολυσμένο πεδίο, εκεί που ο ήλιος έχει το πραγματικό του χρώμα και δεν έχει πειραχτεί από κανένα photoshop.