ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ – ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΟΔΟΣ – ΕΜΒΟΛΙΟ.

 

Πίσω από τα αστραφτερά ψεύτικα χαμόγελα των επώνυμων που μας έδειξαν πόσα πολλά πράγματα μπορεί να κάνει κάποιος στη καραντίνα, όμορφα γεύματα που ετοιμάζονται σε όμορφες κουζίνες, από όμορφους άντρες και γυναίκες, στον όμορφο κόσμο τον αγγελικά πλασμένο, η κόλαση έχει στρώσει χαλιά και χιλιάδες , μη αστραφτεροί δυστυχισμένοι, οδεύουν σιγά σιγά προς τη τρέλα.

Με λουκέτα στα μαγαζιά, με τους ανέργους να ψάχνουν στην όχι τόσο όμορφη κουζίνα τους ένα πιάτο φαΐ να βγάλουν τη μέρα, με τρομοκρατημένους ηλικιωμένους κλειδωμένους στα σπίτια και νέους ενόχους που αμάρτησαν και έσπειραν τη μόλυνση, με αρρώστους που δεν μπορούν πια να δεχτούν ούτε τις συνηθισμένες θεραπείες, λίστες για ανθρώπους που περιμένουν να χειρουργηθούν αλλά δεν υπάρχει πια κρεββάτι γι΄αυτούς, με ετοιμοθάνατους που σβήνουν μόνοι τους σε κάποιο θάλαμο χωρίς ένα χέρι αγαπημένο να τους αποχαιρετίσει για τελευταία φορά,

Η τελευταία ελπίδα εξόδου το εμβόλιο.

Στην ταινία soylent green οι δυστυχισμένοι περίμεναν τη μερίδα τους από το φαγάκι που τους αναλογούσε για να επιβιώσουν, ένα κομμάτι φαγάκι φτιαγμένο από τις σάρκες τους. Στη σημερινή δυστοπική κοινωνία οι δυστυχισμένοι περιμένουν ένα φιαλίδιο που θα τους βοηθήσει να επιβιώσουν φτιαγμένο από τους φόβους τους. Τα συστατικά του είναι  μια μεγάλη μερίδα απομόνωση, μία συνεχής τηλεοπτική τρομολαγνεία, πολλές εικόνες από διασωληνομένους, και η μερίδα του λέοντος στον θάνατο. Μέσα από όλα αυτά βγαίνει ένα υγρό που είναι εμβόλιο και δεν είναι, προκαλεί ανοσία και δεν προκαλεί, έχει παρενέργειες σοβαρές και δεν έχει, μπορείς να κολλήσεις τον ιο ακόμα κι αν το έχεις κάνει και δεν μπορείς, θα χρειάζεται να το επαναλαμβάνεις κάθε χρόνο ή και όχι, καλύπτει και τις μεταλλάξεις ή δεν τις καλύπτει….

Δεν ξέρουμε στην ουσία τίποτα, παρά μόνο ένα και σημαντικό, είναι η ΜΟΝΗ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ. Κι αν βγεις από αυτή τη φυλακή? Θα σε περιμένει κάποιος? Μήπως εν τω μεταξύ έμαθες να ζεις χωρίς πολλές επαφές? Μήπως έμαθες να μην αγγίζεις τους άλλους να μην τους πλησιάζεις, να είσαι δύσπιστος… Μήπως έμαθες τρόπους να ζεις στο κελί σου και η απέξω ζωή μοιάζει ανασφαλής κι επικίνδυνη. Μήπως τα παιδιά σου έμαθαν να παίζουν μόνα τους, να διαβάζουν μόνα τους, μήπως οι νέοι έμαθαν πως να διασκεδάζουν απομονωμένοι και οι ηλικιωμένοι πως να ζουν χωρίς συντροφιά?

Επειδή έμαθαν τους ανθρώπους , κι αυτό είναι πολύ βολικό, να ζουν σε ένα κόσμο χωρίς ιδιαίτερες επαφές, μια κοινωνία όπου ο καθένας περιορίζεται στα λίγα τετραγωνικά που του επιτρέπουν, αδιαμαρτύρητα, ακολουθώντας κανόνες για το πως, που, και γιατί πρέπει να ζει, μια κανονικότητα που καθορίζεται από την υπακοή και την παράδοση, το θαυματουργό ελιξίριο ζωής, θα δίνεται σε μικρές δόσεις, και στο ενδιάμεσο ο φόβος θα συνεχίζει να υπάρχει, μέχρι την επόμενη δόση, όπως αρμόζει σε εθισμένους που ησυχάζουν μόνο όταν παίρνουν τη δόση τους.

Μα γιατί τα λέω όλα αυτά εγώ η μόνιμα απαισιόδοξη, εγώ που δεν μπορώ να δω τα θετικά μια τέτοιας σπουδαίας εξέλιξης και την υποβιβάζω σε κάτι ευτελές και ύποπτο… τι περίεργοι άνθρωποι που είμαστε εμείς οι ψεκασμένοι, απροσάρμοστοι μέσα στην όμορφη τάξη, ανυπάκουοι στους σωτήρες που θέλουν μόνο το καλό μας, μια μουτζούρα στο καλογραμμένο τετράδιο, ένα σφάλμα στο σύστημα….

Ομολογώ πως οι προθέσεις μου είναι καλές, αλλά την τελευταία φορά που ομολόγησα κάτι τέτοιο, μου είπαν «πως ο δρόμος για την κόλαση, είναι στρωμένος με καλές προθέσεις».

Που είναι άραγε η αλήθεια και που το ψέμα? Ποιος είναι αθώος και ποιος ένοχος για ότι θα έρθει σύντομα μπροστά μας. Υπάρχουν αθώοι? Υπάρχει. Εκείνο το μικρό παιδί που το μεταχειριζόμαστε σαν ένα τενεκέ που μέσα υπάρχει περιθώριο να πετάξουμε όλη την άρρωστη πραγματικότητα μας, ένα παιδί που γεννήθηκε μέσα στην ανωμαλία, και δεν θα έχει ποτέ την ευκαιρία να επιλέξει να την απορρίψει γιατί αυτήν βλέπει σαν κανονικότητα.

Αυτό το δημιούργημα που γεννήθηκε την εποχή της μεγάλης σαπίλας, σε μια ανθρωπότητα που τα τέρατα δεν θα μεταμορφωθούν σε πρίγκηπες με ένα φιλί, ο κυνηγός δεν θα σκοτώσει τον κακό λύκο, και ο καθρέφτης της κακιάς μάγισσας θα αφανίσει ότι δεν του μοιάζει, ναι, αθώο είναι εκείνο το παιδί που δεν πρόλαβε να ακούσει την άλλη εκδοχή του παραμυθιού, γιατί γεννήθηκε από μάνες που δεν έχουν καιρό για παραμύθια, αφοσιωμένες να ακούνε τα δικά τους παραμύθια από τους χειραγωγούς λαοπλάνους που τους υποδεικνύουν με το δάχτυλο τεντωμένο, πως θα πρέπει να μάθουν το βλαστάρι τους να ΥΠΑΚΟΥΕΙ ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ.

Καλημέρα σας.

 

 

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

 

Όλο αυτό το καιρό που βιώνουμε αυτό το θέατρο του παραλόγου, πολλοί φίλοι με έχουν ρωτήσει ποια είναι η σκέψη μου, για τη κατάληξη όλων αυτών. Αν είναι όλο στημένο, όπως πολλές φορές έχω πει στα κείμενα μου, γιατί είναι στημένο? ποιος είναι ο τελικός στόχος?

Είναι δύσκολο να το δείτε? Είναι τόσο πολύ μυστήριο? Το αυτονόητο συμπέρασμα που κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να βγάλει είναι ένα, η  κατάργηση όποιας δυνατότητας ελευθερίας. Στην ουσία της λέξης. Βάλτε τα κουτάκια κάτω και σκεφθείτε απλά. Αν ήσασταν τύραννος και θέλατε να έχετε την απόλυτη εξουσία και τον απόλυτο έλεγχο πάνω στα πράγματα, τι θα ήταν αυτό που θα ενοχλούσε οποιοδήποτε μελλοντικό σχέδιο?

Να έχετε αφήσει κάποια παραθυράκια ανοιχτά, κάποιες τρυπίτσες στους νόμους, στην δομή γενικότερα των συστημάτων που έχουν φτιαχτεί ακριβώς για να σας εξυπηρετούν, που να δίνουν τη δυνατότητα ακόμα σε διάφορες κατηγορίες «προβάτων» να αποφασίζουν διαφορετικά μέσα στο μαντρί.

Σε ένα παγκόσμιο σύστημα τυραννίας, όλα πρέπει να είναι εξασφαλισμένα έτσι ώστε να μην υπάρχουν «κακά παραδείγματα». Αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι κάτι που έγινε πέρυσι. Εδώ και πάρα πολύ καιρό δουλεύεται από τις συμμορίες, με την ευγενή συνεργασία από στρατιές επιστημόνων σε όλους τους κλάδους οι οποίοι δίνουν τα φώτα τους στο πως ακριβώς μπορεί να γίνει. Τελικά η μέθοδος είναι μία. Σε κάθε χώρα, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης η οικονομία να είναι συγκεντρωμένη με τρόπο ώστε να είναι απόλυτα ελεγχόμενη από ένα παγκόσμιο τυφλό, στυγνό σύστημα όπου  η δυνατότητα της «ανεξαρτησίας» οποιασδήποτε μονάδας από τη γενική κιμαδομηχανή να μην υπάρχει.

Το φαγητό? Στο απόλυτο έλεγχο των πολυεθνικών που θα ορίζουν τι θα καλλιεργείται, με ποιο τρόπο, ποια ποσότητα, που και από κάτω οι αγρότες υπάλληλοι με συγκεκριμένες εντολές. Η ενημέρωση? Τεράστια δίκτυα πληροφοριών, ελεγχόμενα και κατευθυνόμενη ενημέρωση και το επάγγελμα των δημοσιογράφων? Υπάλληλοι και αυτοί πολυεθνικών. Η διασκέδαση? Τεράστια στούντιο κινηματογραφικά, τηλεοπτικά, κατευθυνόμενα και σκηνοθέτες, ηθοποιοί, συντελεστές στις παραγωγές κλπ, υπάλληλοι υπάκουοι. Το χρήμα? Τεράστιοι τραπεζικοί οργανισμοί που ελέγχουν απόλυτα πως θα κινείται το χρήμα προς εξυπηρέτηση των αφεντικών τους.  Υγεία? Τεράστιες πολυεθνικές για φάρμακα, εμβόλια, θεραπείες, διαγνωστικό τομέα κλπ. Και οι γιατροί? Υπάλληλοι.

Σε αυτή την οπτική του τεράστιου που απορροφά, σάρκες, κόκκαλα και μυαλά, από την μια μεριά της μηχανής και ξερνάει από την άλλη ομοιόμορφους δούλους που ΑΓΝΟΟΥΝ ΠΑΝΤΕΛΩΣ πως να ζήσουν έξω από τη προστατευτική ομπρέλα του συστήματος που τους ξέρασε, Η ΜΟΝΑΔΑ, ο ανθρωπάκος που θέλει να ξεφύγει πρέπει να τσακιστεί με κάθε τρόπο.

Πρέπει να τσακιστεί η επιθυμία του να είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ. Πρέπει να τσακιστεί το θράσος του να θέλει να ΖΗΣΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Αλλά δεν αρκεί να γίνει ηθικά αδύνατον αυτό, πρέπει να γίνει ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΟΝ. Το οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό σύστημα πρέπει να κλείσει όλες τις τρυπίτσες από όπου κάποιος , κάπου, κάποτε θα μπορούσε να ξεφύγει.

Και μπορούν να το κάνουν και θα το κάνουν.

Όσοι θα αντισταθούν είτε επιμένοντας να προσπαθούν να βρουν, τρόπους να ελιχθούν ανεξάρτητοι, είτε προσπαθώντας να ενημερώσουν ελεύθερα έξω από την απάτη, είτε θα είναι επιστήμονες που θα έχουν τη διάθεση και την ικανότητα να ξεσκεπάσουν τους ξεπουλημένους συναδέλφους, είτε θα είναι ο απλός, μοναχικός άνθρωπος που θα ζητήσει μια ελάχιστη ελευθερία να γίνει π.χ. ψαράς και να μένει σε ένα καλυβάκι, με κάθε τρόπο θα βρουν μπροστά τους σύντομα, ένα κόσμο δομημένο με τέτοιο τρόπο, που όχι θα είναι απλά δύσκολο όπως τώρα να το προσπαθήσουν, ΘΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ.

Στο δυστοπικό μέλλον που έρχεται, αυτό που σχεδιάζουν είναι Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ και ΚΑΜΜΙΑ ΔΙΑΡΡΟΗ.  Ο απόλυτος περιορισμός κάθε δυνατότητας ελεύθερης επιλογής. Είτε είσαι γιατρός, ή τραγουδιστής, ή υπάλληλος, ή μπακάλης, ή ταβερνιάρης ή ο νέος Ντα Βίντσι! Η σημασία της αναγνώρισης μέσω αριθμών ΑΔΤ, ΑΜΚΑ, ΑΦΜ κλπ είναι ακριβώς αυτό. Η συνειδητοποίηση πως το παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης δεν ενδιαφέρεται ούτε για ονόματα και επίθετα, ούτε για προσωπικότητες, μυαλά, χαρακτηριστικά, φυλές, θρησκείες, πατρίδες η οτιδήποτε άλλο έδινε μια πολυμορφία στον πλανήτη, για αυτούς τους τυράννους οι μάζες που θα τους εξυπηρετούν είναι ΑΠΛΑ ΕΝΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ.

Στη κονσόλα του χρηματιστηρίου, στα 5ετή πλάνα των πολυεθνικών, στη μέτρηση ακροαματικότητας στα ΜΜΕ, στους κωδικούς τραπεζών. Αριθμοί που είναι αδιάφορο αν από κάτω υπάρχει άντρας, γυναίκα, ζώο, άσπρος, μαύρος, χριστιανός, μουσουλμάνος, όμορφος, άσχημος, νέος ή γέρος. ΑΡΙΘΜΟΙ.

Γιατί αυτοί που σχεδιάζουν το μέλλον μας δεν είναι άνθρωποι. Είναι μηχανές.

Χωρίς συναισθήματα. Προγραμματισμένες να κάνουν αυτό ή εκείνο.

Νομίζω πως ζούμε το τελικό στάδιο της ανθρωπότητας όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Οδεύουμε ταχύτατα στον μετα-άνθρωπο. Αυτό που πρέπει να σκεφθούμε είναι αν προλαβαίνουμε να συμβάλλουμε με κάθε τρόπο, ώστε αυτός ο μετα-άνθρωπος να έχει και λίγη σάρκα επάνω του, λίγο αίμα, ένα χαμόγελο, να μπορεί να δακρύζει και να πονάει, γιατί αλλιώς το τοπίο θα έχει μια τέτοια βρώμα, που κανείς μας δεν θα αντέξει.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΕΝΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ»

 

Ελεύθερη μετάφραση από εδώ https://comedonchisciotte.org/istruzioni-democratiche-per-uccidere-un-giornalista/

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΕΝΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ.

Αν στην γηραιά Ευρώπη και στην Μεγάλη Αμερική, απολαμβάνουμε μερικά αναμφισβήτητα ένα πλεονέκτημα , είναι η όμορφη αθωότητα μας να πιστεύουμε στην ίδια μας την προπαγάνδα.  Είμαστε δημοσιογράφοι τόσο ικανοί που εξαπατόμαστε μόνοι μας, πουλάμε σημαντικές επιδημίες , Eau de Démocratie, ζούμε και πεθαίνουμε γεμάτη υπερηφάνεια, καταπατώντας ξεδιάντροπα άλλα ανθρώπινα πλάσματα, ζώα και φυτά.  Δεν μπορώ να σκεφθώ λιγότερα οργισμένα για τον εαυτό μας όταν ακούω το όνομα του  Julian Assange, όταν βλέπω το παραμορφωμένο και αποξενωμένο πρόσωπο του Julian Assange.

Αλλά σε αυτή τη περίπτωση δεν πρόκειται για σταγόνες πλουτωνίου μέσα στο καφέ με το γάλα; Με την άδεια του Eduardo Inda (γνωστός Ισπανός δημοσιογράφος) δολοφονήσαμε τον πιο σημαντικό δημοσιογράφο του 21^ου αιώνα, με μεθόδους αργές, απάνθρωπες, ιεράς εξέτασης. Η Ιερά Εξέταση, φίλοι μου, δεν έχει πεθάνει. Αυτό που συμβαίνει τώρα, είναι πως, βασανιστήρια, κάψιμο και δολοφονίες αντί να γίνονται στο όνομα του Θεού, το κάνουμε στο όνομα της δημοκρατίας.

 Δολοφονήσαμε τον Julian Assange, όπως τον Galileo, για να μας δείξει πως η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο, πως είμαστε λιγότερο δημοκρατικοί από τους φαρισαίους, πως σκοτώνουμε παιδιά για διασκέδαση, από αεροπλάνα εξοπλισμένα με πλατφόρμες τύπου Nintendo, που κάνουμε μποϊκοτάζ σε χώρες που υποτίθεται είναι σύμμαχοι, είμαστε στυγνοί ψεύτες με κοντά πόδια, και με ένα χάρτη για τα ανθρώπινα δικαιώματα που ισοδυναμεί με το γράμμα στον Άγιο Βασίλη, ένα ψέμα.

Όλα αυτά τα ξέραμε ήδη από ταινίες, βιβλία και μερικές (λίγες) εφημερίδες. Το να τα βλέπουμε όμως τώρα στην πραγματικότητα , χωρίς να έχουμε τη σιγουριά της φαντασίας να μας καθησυχάζει, δεν μπορούσαμε να το αντέξουμε.

Καθρέφτη, καθρεφτάκι, όπως έλεγε η μάγισσα στη Χιονάτη. Έτσι σκοτώσαμε τους Rosencrantz και  Guildenstern, και σήμερα τον ο Julian Assange είναι μόνο ένας νεκρός που αναπνέει. Σκοτώσαμε τον αγγελιοφόρο λες κι αυτό θα μπορούσε να διαγράψει το μήνυμα.

 Η πλέον, καθαγιασμένη, Angela Merkel είναι το παράδειγμα αυτής της συνεχούς αυτό εξαπάτησης με αληθινά θύματα. Τα ντοκουμέντα των Wikileaks αποδεικνύουν ότι ήταν αντικείμενο κατασκοπίας.  Οι Ηνωμένες Πολιτείες εισχώρησαν στις εμπιστευτικές συναντήσεις της, στις συνόδους κορυφής και σίγουρα στη κρεβατοκάμαρα της. Όμως η Γερμανική Καγκελαρία , ένα θύμα, δεν πρόφερε ούτε μια λέξη για υπεράσπιση της ελευθερίας εκείνου που αποκάλυψε την αλήθεια. Είναι μπάσταρδοι αλλά είναι οι δικοί μας μπάσταρδοι. Η φράσης του Franklin Delano Roosevelt  μας περιγράφει εξαιρετικά.

Οι ψεύτικες δίκες εναντίον του επιβεβαίωσαν όλο και πιο πολύ, την αλήθεια των δημοσιογραφικών του ερευνών. Επανέλαβαν πως έλαβε όλες τις πληροφορίες σε συμόρφωση με οποιοδήποτε κώδικα δεοντολογίας. Ακόμα, διέλυσαν κατηγορηματικά τους ισχυρισμούς για βιασμό για τον οποίον δεν υπήρξαν ποτέ σχετιζόμενα θύματα η τελευταία νομική πιρουέτα που επινοήθηκε από τη σουηδική υποτελή κυβέρνηση.

Σαν να μην έφτανε αυτό, έβαλαν τα πιο ακριβά μηχανήματα του Χόλυγουντ να λεκιάσουν τη φιγούρα του πιο διωγμένου δημοσιογράφου του 21ου αιώνα  (φυσικά πάντα με την άδεια του Eduardo Inda). Η ταινία "The Fifth Power" είναι μια παραπλανητική ιστορία που απεικονίζει τον Assange ως ένα είδος εγωκεντρικού αδίστακτου μανιακού, παιδαριώδης και ανίκανος να αγαπήσει, αντιδημοκρατικός και καταθλιπτικός. Την ημέρα που το είδα όλος μου ο θαυμασμός για τον ηθοποιό Benedict Cumberbatch πετάχτηκε στα σκουπίδια. Κανένας ηθοποιός αντάξιος τους ονόματός του, δεν θα δεχόταν ποτέ, να συμμετάσχει σε αυτά το σκουπίδια, στα οποία οι παραμορφωτικοί χαρακτήρες αλληλεπικαλύπτονται με αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό: το ιστορικό και διαχρονικό μήνυμα που άφησε ο Assange και οι συνεργάτες του . Δεν με εκπλήσσει που η  Dreamworks διάλεξε τον σκηνοθέτη Bill Condon (στα ισπανικά σημαίνει προφυλακτικό ) για αυτή τη ταινία , καθώς είναι μια ταινία σχεδιασμένη ως κινηματογραφικό προφυλακτικό για να μας προστατεύει από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες αλήθειας.

Δεν μένει παρά να μιλήσω για δημοσιογράφους, για τη δημοσιογραφία που δεν έχει σταματήσει τα πιεστήρια προς τιμήν των γενναίων συντρόφων μας. Όλοι εμείς που είμαστε αφοσιωμένοι σε αυτό γνωρίζουμε ότι η ελευθερία της έκφρασης στους δημοκρατικούς μας παραδείσους έχει οικονομικά, δικαστικά και ακόμη και αισθητικά όρια. Με άλλα λόγια, δεν είναι αληθινή ελευθερία. Αλλά, με τον Assange, μας εκφοβίζουν και μας προσβάλλουν. Γνωρίζουμε ήδη πόσο μακριά μπορούμε να προχωρήσουμε στην προσπάθεια να πούμε την αλήθεια στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και, όπως το βλέπω, συνεχίζουμε να μην κάνουμε τίποτα εντυπωσιακό. Ακόμα κι αν είμαστε αμειβόμενοι, είναι πιο ζεστά στο σπίτι του δημοσιογράφου παρά στο απάνθρωπο κελί όπου κρατάμε τον Ασάνζ κλειδωμένο. Ναι: εμείς οι δημοσιογράφοι τον κρατούμε επίσης κρατούμενο. Ζήτω η δημοκρατία, ζήτω η Ιερά Εξέταση, η οποία πληρώνει τους λογαριασμούς μας και τις δυστυχίες μας.

 

Link: https://blogs.publico.es/rosa-espinas/

 

 

ΝΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΡΝΗΤΗΣ. ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, ΛΕΝΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΜΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ. ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΩ ΠΩΣ ΟΙ ΤΥΡΑΝΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΛΩΣΥΝΗ.

 

Ένας άνθρωπος, λογικός, και μάλιστα μιας κάποιας ηλικίας, που έχει γνωρίσει πολλά πράγματα στη ζωή του, έχει ζήσει καταστάσεις δύσκολες κι έχει ‘’ψηθεί’ όπως λέμε, δεν ξυπνάει ένα πρωί και του γυρίζει το μυαλό έτσι στα καλά καθούμενα ανάποδα, και γίνεται ο «αρνητής», ο «συνωμοσιολογος», «ο ψεκασμένος». Είναι απλά κάποιος, που έχει συνειδητοποιήσει πως ζει σε ένα ψέμα, σε ένα κόσμο που διοικείται από συμμορίες ανθρώπων ασυνείδητων, αδίστακτων, στυγνών εγκληματιών που είναι ικανοί να διαπράξουν οτιδήποτε χωρίς αιδώ, χωρίς καμία ενοχή.

Δεν είναι συνωμοσιολογία, τα πάντα γύρω μας το αποδεικνύουν. Αυτός ο άρρωστος πολιτισμός, γεμάτος αίμα, βία, πείνα, δυστυχία, ατέλειωτο πόνο από εκατομμύρια δυστυχισμένους, αποτέλεσμα παιχνιδιών εξουσίας και κέρδους, η κατάπτωση του ανθρώπου σε ένα πλάσμα μολυσματικό που καταστρέφει ότι βρει γύρω του, η αποχαύνωση που εξαπλώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο, με ανθρώπους σκλάβους που δεν ξέρουν καν πως είναι σκλάβοι, ανίκανοι να δημιουργήσουν πλέον αυτόνομη σκέψη πέρα από τα  καλώδια και τις ψεύτικες φωνές από αμέτρητα πιόνια του συστήματος που για αυτό ακριβώς πληρώνονται, να λένε ψέματα, όλα αυτά για να μην τα αντιλαμβάνεται κάποιος και να τα ονομάζει κανονικότητα που έχει τα καλά της και τα άσχημά της και τίποτα περισσότερο, είναι το λιγότερο ΥΠΟΛΕΛΕΙΜΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΝΟΥ.

Περνώντας σε τοπικό επίπεδο, εδώ σε εμάς, στην πατρίδα μας, είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως σε μια χώρα που ουδέποτε ελευθερώθηκε, αποικία, ξεπουλημένη από όλες τις κυβερνήσεις στα αφεντικά τους, κυβερνήσεις δωσίλογων, λαδέμπορων, μαυραγοριτών, συνεργατών σε όλη την νεότερη ιστορία ξένων κέντρων εξουσίας, εκείνων που ακόμα κι όταν η γη καιγόταν από τους κατακτητές και οι άνθρωποι πέθαιναν σωροί στους δρόμους από τη πείνα και το πόλεμο, ξεπούλαγαν τους πατριώτες ξεδιάντροπα με μια κουκούλα στο κεφάλι, και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους το ίδιο αισχροί και ξεφτιλισμένοι, ψεύτες, απατεώνες, αργυραμοιβοί, είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος οτιδήποτε και να πουν?

Δεν είναι το πρόβλημα αν υπάρχει ένας ιός. Πόσο επικίνδυνος. Τι θεραπεία μπορεί να βρεθεί. Η αν υπάρχει ένα αποτελεσματικό εμβόλιο. Δεν είναι το πρόβλημα να σκεφθούμε ποια μέτρα πρέπει να παρθούν σε καταστάσεις ανάγκης και πως μπορεί να προστατευτεί ο πληθυσμός. ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΤΙ ΛΕΝΕ. Η για να το θέσω καλύτερα είμαστε σίγουροι πως ότι λένε ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΜΑ. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ που έχει ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΤΑ ΜΜΕ. Με το που βλέπεις μια φάτσα που εδώ και χρόνια λειτουργεί εις βάρος της χώρας και των ανθρώπων, ψηφίζοντας μνημόνια ντροπής, φτωχοποιώντας έναν ολόκληρο λαό, μια φάτσα που έχει ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ πως δεν νοιάζεται ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, μια φάτσα που έχει στείλει στο κρεματόριο χιλιάδες ανθρώπους καταστρέφοντας τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους, δεν μπορείς να πιστέψεις πως νοιάζεται για την υγεία σου!!! Πρέπει να είσαι το απόλυτο ζωντόβολο για να το πιστέψεις.

Και αν δεν μπορείς να τα ισοπεδώσεις όλα, κι αν δεν μπορεί να δεχτεί το μυαλό σου πως ζεις ΣΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΨΕΜΑ, τουλάχιστον φουκαριάρη, ΑΜΦΕΒΑΛΕ, έστω και λίγο. Δώσε στον εαυτό το δικαίωμα για μια ελάχιστη αμφιβολία δυστυχισμένε.  Δεν μπορώ να φωνάξω γιατί η φωνή μου κρύβεται κάτω από μάσκες, απειλές, τρομοκρατία, αλυσίδες που κρατάνε γερά δεμένους τους ανθρώπους στα κελιά τους, που ξεμυτίζουν υπογράφοντας χαρτάκια εξόδου από τη φυλακή, και σκύβοντας το κεφάλι ταπεινωμένοι σε κάθε απόβρασμα που τους κουνάει το δάχτυλο στη μούρη, ταπεινωμένοι χωρίς δουλειές, με κατεβασμένα ρολά στα μαγαζιά, ανθρώπους που πεθαίνουν οι δικοί τους και δεν μπορούν καν να τους δουν για ένα τελευταίο αντίο, άνθρωποι που υποβάλλουν σε βασανιστήρια τα παιδιά τους, που τα εκπαιδεύουν πως να γίνου οι απόλυτα υποταγμένοι σκλάβοι, άνθρωποι που πεινάνε, δυστυχούν και δεν ψελλίζουν ούτε ένα φτάνει με οργή αλλά γεμίζουν με χαπάκια το ταραγμένο είναι τους ή πηδάνε από τα μπαλκόνια.

Σ΄αυτή την αθλιότητα όλες οι φωνές που αρνούνται να υποκύψουν, που εκθέτουν τον εαυτό τους ακόμα και σε κίνδυνο, για να ξυπνήσουν τα κοπάδια, διώκονται, εξευτελίζονται, φιμώνονται χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται, γιατί οι δυστυχισμένοι σκλάβοι, πιστεύουν τον κλέφτη και όχι τον νοικοκύρη. Πιστεύουν τον δολοφόνο και όχι το θύμα. Πιστεύουν τον απατεώνα και όχι τον ειλικρινή. Κι επειδή το παιχνίδι είναι πολύ μεγάλο, και τα τεχνάσματα εξαπάτησης είναι πολύ μεγάλα. Δίπλα σε ανθρώπους που λένε πολύ σοβαρά πράγματα, σε επιστήμονες που καταθέτουν τις γνώσεις τους, βγάζουν διάφορους καραγκιόζηδες που τάχα παριστάνουν τους αρνητές και συνομωσιολόγους γιατί οι ανίκανοι να σκεφθούν απόλυτα χειραγωγημένοι άνθρωποι, αυτό θα δουν γιατί ΚΑΝΕΙ ΘΟΡΥΒΟ. Και θα είναι πολύ γελοίο για να το πιστέψουν. Βγάζουν και λέξεις κλειδιά για να τρυπώνουν στα μυαλά των δούλων. ΨΕΚΑΣΜΕΝΟΙ. ΑΡΝΗΤΕΣ.

Για να φαντάζουν σαν ύβρη δίπλα στις τρομοκρατικές λέξεις όπως ΔΙΑΣΩΛΗΝΩΣΗ, ΜΕΘ, ΦΡΙΧΤΟΙ ΠΟΝΟΙ, ΝΕΚΡΟΙ, ΚΡΟΥΣΜΑΤΑ. Στην αυτοματοποιημένη κοινωνία, αυτόματα λειτουργεί και η αντίληψή της. Όπως τα σκυλάκια του Παβλόφ.

ΙΟΣ – ΔΙΑΣΩΛΗΝΩΣΗ.

ΑΡΝΗΤΗΣ – ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ.

ΝΕΚΡΟΙ – ΕΜΒΟΛΙΟ.

ΨΕΚΑΣΜΕΝΟΙ – ΠΑΡΑΝΟΗΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

ΚΡΟΥΣΜΑ – ΜΑΣΚΑ

ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ – ΜΟΛΥΝΣΗ

ΕΠΑΦΗ – ΚΙΝΔΥΝΟΣ

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ – ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΠΟΥ ΥΠΑΚΟΥΕΙ – ΘΕΟΣ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΑΝΥΠΑΚΟΥΟΣ – ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ

Ας φτιάξουμε κι εμείς τη δική μας ακολουθία

ΤΥΡΑΝΝΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΕΠΕΛΕΞΕ.

 

 

 

 

 

Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΕΣ.

 Όλες αυτές τις ημέρες δεν γράφω γιατί περιμένω. Περιμένω να δω πόσο μακριά θα πάει αυτό το καραγκιοζιλίκι που έχουμε γίνει πρωταγωνιστές. Υπάρχουν όμως κάποιοι που με τσιγκλάνε, γιατί ακόμα και τώρα που έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος όλων όσων γνωρίζαμε, τώρα που φυλακισμένοι στα σπίτια μας με μια μάσκα στη μούρη και το χέρι απλωμένο περιμένουμε να μας τρυπήσουν για να μας σώσουν εκείνοι που χωρίς δισταγμό, χωρίς ντροπή, χωρίς κανένα συναίσθημα, μας έχουν ήδη ξεπουλήσει, πακέτο στο παζάρι, φωνάζουν και διαμαρτύρονται έχοντας μέσα στο τρύπιο κεφάλι τους την ιδέα πως για όλα φταίνε οι ''ανυπάκουοι'' οι λεγόμενοι ''αρνητές'' της βλακείας συμπολίτες. Θυμήθηκα ένα κείμενο από τα παλιά, όταν κάποιος μου είχε πει πως είμαι ανόητη και τα ισοπεδώνω όλα. Πάρε λοιπόν καθως πρέπει ανθρωπάκι , έντιμε ανόητε δούλε το παρακάτω κείμενο από τα παλιά, γιατί δεν χρειάζεται να κουράζομαι να γράφω κάτι νέο αφού ακόμα έτσι είσαι. 

14/5/2013 - ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΙΣΟΠΈΔΩΣΗ 

Κάποιος φίλος εκνευρίστηκε με το προηγούμενο κείμενο, γιατί όπως είπε τα ισοπεδώνω όλα σε μια εντελώς αυθαίρετη ανάλυση. Εκνευρίστηκε γιατί το κείμενό μου ισοπεδώνει τον έντιμο αγώνα τόσων ανθρώπων για μια καλύτερη ζωή και που τώρα βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα δίχτυα του μνημονίου.

Θες να ακούσεις στ΄αλήθεια πως βλέπω εγώ την καθώς πρέπει κοινωνία σου που τόσο περήφανος νιώθεις να είσαι μέλος της ? Είσαι σίγουρος? Γιατί αυτό θα είναι χειρότερο από το προηγούμενο κείμενο.

Την ''αρπαγή'' της προσωπικής ελευθερίας, την ικανότητα του να επιλέγει κάποιος και να δημιουργεί τις προσωπικές του αξίες και το προσωπικό τρόπο ζωής χωρίς να τον ενοχλούν οι καθώς πρέπει συμπολίτες τον γνώρισα από τότε που γεννήθηκα. Βαπτίστηκα σε μια θρησκεία, τρυπήθηκα με  υποχρεωτικά εμβόλια, ήπια αμφιβόλου ποιότητας γάλατα, κρέμες και διάφορες άλλες αηδίες, κι όλα αυτά πριν προλάβω καν να μιλήσω και να περπατήσω. Αν οι γονείς μου έκαναν κάτι διαφορετικό π.χ. αν έλεγαν δεν θα τη βαπτίσω το λιγότερο θα γινόντουσαν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της γειτονιάς.

Αν ήθελαν να ρωτήσουν τι στο διάολο φάρμακο είναι αυτό που βάζουν στο μωρό τους ο γιατρός θα τους έλεγε σκάσε και κάνε ότι κάνουν όλοι. Το ίδιο αν έκαναν τίποτα "παλαβά" στη διατροφή ή θα τους έκριναν σαν ψώνια ή σαν αστοιχείωτους οι μόνιμα καθώς πρέπει "γείτονες"

Η επιλογή του τι θα διδαχθώ στο σχολείο ήταν ξεκάθαρα προκαθορισμένο κι όσες φορές έμαθα κάτι περισσότερο ήταν εξ΄αιτίας κάποιου "διαφορετικού" δασκάλου που ψυλλιαζόταν ότι δίψαγα για καλύτερη γνώση και μου έδινε προτάσεις για εξωσχολική μόρφωση, τον οποίο δάσκαλο τις περισσότερες φορές οι καθώς πρέπει συνάδελφοι τον είχαν είτε αποκλεισμένο είτε τον θεωρούσαν γραφικό.

Τα "αγαθά" που έπρεπε να έχουμε σπίτι μας ήταν μια συνεχής πλύση εγκεφάλου από ένα ραδιόφωνο, ή ένα χαζοκούτι αργότερα, ή από τη ματιά στο τι κάνουν οι άλλοι που καθόριζε να έχει κανείς γεμάτο το σπίτι του με χίλια δυο σκατά, άχρηστα, ανούσια ή και επικίνδυνα, και για τα οποία έπρεπε να φάω τα μάτια μου στα θρανία, να σπουδάσω, να βρω μια καλή δουλειά για να μπορώ να έχω λεφτά να τα αγοράζω σε περισσότερες ποσότητες και να γεμίζω με μεγαλύτερη ευκολία τη ζωή μου με σκουπίδια.

Κι αυτό το μάθημα έπρεπε να το μάθω καλά, για να ξέρω να το επαναλάβω και στα δικά μου παιδιά όταν θα τα μάθαινα πως να συμπεριφέρονται μέσα στη "κονσέρβα" σαν υπάκουες σαρδέλες. 

Σε όλη αυτή τη προκαθορισμένη διαδρομή, αποφάσισα να μην γίνω καλή μαθήτρια. Κι όπως είχε πει κι ο Μπρεχτ γλίτωνα από τους καρχαρίες αλλά με τρώγανε οι κοριοί. Μόνιμα. Και ποιοι ήταν οι κοριοί? Ούτε η πολιτική ηγεσία του τόπου, ούτε οι ξένοι δυνάστες, ούτε κάποιος παντοδύναμος Θεός. Οι κοριοί ήταν κάτι άχρηστα κοιμισμένα μυαλά , συμμαθητές που κορόιδευαν όποιον ήθελε κάτι περισσότερο να μάθει και τον λέγανε σπασίκλα, φυτό ή αν το πήγαινε πιο πέρα το θέμα ακόμα και λαλημένο.

Ήταν οι συνάδελφοι, οι γείτονες, οι συγγενείς, οι τάχα φίλοι, ο καθώς πρέπει κόσμος που αγωνιζόταν για το τίμιο ψωμί, που στη πλειοψηφία τους,  τρώγανε ο ένας τον άλλον, με ζήλιες, κακίες, μικράνθρωποι βουτηγμένοι μέσα σε πάθη, σε μιζέρια ψυχής, με τα κατώτερα ένστικτά τους να βαράνε κόκκινο συνέχεια, έτοιμοι να αποκλείσουν αυτόν που το έπαιζε πολύ έντιμος, αυτόν που δεν μίλαγε για το ποιος γ@μήθηκε με ποιον, αυτόν που αμφισβητούσε παγιωμένες αντιλήψεις και δεισιδαιμονίες, αυτόν που έβγαζε γλώσσα στο σύστημα. 

Ήταν ο κακός δάσκαλος, ο φανατικός θρησκευόμενος, ο ποτισμένος με κάποιο κόμμα, ο χουλιγκάνος κάποιας ομάδας, ο φαί-σκατό και γ@μήσι θαμώνας των τσιφτετελάδικων, ο θεατής των άθλιων ριάλιτυ, πρωινάδικων, μεσημεριανάδικων. ο έχω θεό μου τις ζάντες του αυτοκινήτου και το γκομενάκι μου. Ήταν ο πελάτης στους προθαλάμους των πολιτικάντηδων. Ο διεφθαρμένος επιστήμονας που εξαργύρωνε τα πτυχία του με καλές λαμογιές ή ο φτωχομπινές γεμάτος απωθημένα και κακίες που με μικροπρέπειες, κομπίνες φτηνιάρικες, απατεωνιές ή λυκοφιλίες προσπαθούσε να τα "κονομήσει"

Οι εμφανείς και οι αφανείς κομπιναδόροι. Και ναι μεν οι εμφανείς μοιάζουν μερικές χιλιάδες αλλά αυτοί οι αφανείς είναι η μεγάλη πληγή. Οι "δήθεν" έντιμοι νοικοκυραίοι που την ανθρώπινη μικρότητα την είχαν ανάγει σε κανόνα συμπεριφοράς. Γιατί ένας κλέφτης θεωρείται κλέφτης, ένας μ@λάκας που μέτραγε ποια θα παντρευτεί ανάλογα με το τι προίκα θα γράψει ο πατέρας της τι ήταν? Νοικοκύρης? Ένας εμποράκος που έκλεβε ασύστολα στο ζύγι και πούλαγε το ένα για άλλα δέκα τι ήταν, νοικοκύρης? Οι πατεράδες και μανάδες που συμβίωναν χρόνια κερατώνοντας ο ένας τον άλλον, που σπατάλαγαν τα λεφτά τους για τις παρανομίες τους ήταν έντιμοι? Εκείνοι που βάζανε τα μέσα για να περάσει ο κανακάρης στο δημόσιο ακόμα κι αν ήταν άχρηστος, προσπερνώντας ένα παιδί που ίσως αξίζε παραπάνω ήταν έντιμοι? Εκείνοι που πέρναγε η οικογένειά τους μαρτύρια με τη τσιγκουνιά τους, την απανθρωπιά τους, τις φιλοδοξίες τους για να μαζέψουν κι άλλα, να κάνουν σπιτάκια, να κάνουν αυτοκινητάκια και όλα του κόσμου τα σκατάκια ήταν καλοί άνθρωποι? Εκείνοι που ζούσαν συνέχεια με αηδία και απαξίωση για τους πιο αδύναμους, για όσους είχαν διαφορετικότητες, για όσους είχαν άλλα πιστεύω από τα δικά τους και ήταν έτοιμοι μόνιμα να ρουφιανέψουν, να χαφιεδίσουν,να καταγγείλουν ήταν καλοί άνθρωποι?

Ξέρεις άμα ανοίξω το τεφτέρι και σου αραδιάσω χιλιάδες και χιλιάδες καθώς πρέπει νοικοκυραίους, πως ακριβώς λειτούργησαν με τον υπόλοιπο κόσμο, με το κράτος τους, με τους συνανθρώπους, βυθισμένοι σε ένα υπερτροφικό άπληστο εγώ, ξέρεις τι ψάρια θα πιάσουμε? Η κοινωνία που βλέπουμε σήμερα να είναι έτσι εξαθλιωμένη, αμόρφωτη, απολίτιστη, εγκλωβισμένη σε καταστάσεις αθλιότητας, μιζέριας, ξεφτυλίσματος, είναι μια κοινωνία άρρωστη, που επέλεγε άρρωστους κυβερνώντες και είχε άρρωστες συνήθειες στη ζωή της. Είναι η κοινωνία των κοριών που διαμαρτύρονται τώρα για τους καρχαρίες, αλλά έχουν πριν πληγώσει το στρώμα ο ένας του άλλου με κάθε δυνατό τρόπο και το χειρότερο? Χωρίς καν να αντιλαμβάνονται το χάλι τους. Νομίζοντας πως ήταν καλοί, έντιμοι και νοικοκύρηδες.

Δεν ισοπεδώνω τίποτα. Η κοινωνία των μικρανθρώπων, η κοινωνία του μαρασμού και της πνευματικής στειρότητας είναι από μόνη της ισοπεδωμένη πριν να έρθει οποιοδήποτε μνημόνιο. Έχει επιλέξει να είναι εγκλωβισμένη σε ζωές χωρίς μεγαλείο, χωρίς αρετή, χωρίς αξίες. Είναι μια κοινωνία οκνηρών μυαλών φυλακισμένων μέσα σ΄ενα ψεύτικο κατασκεύασμα, που αρκέστηκαν να το υπηρετούν όπως το βρήκαν, αρκέστηκαν να παίρνουν τις απαντήσεις χωρίς να ρωτάνε και το πλέον άθλιο, αντιπάθησαν και αισθάνθηκαν να απειλούνται από όλους εκείνους που προσπάθησαν να τους ανοίξουν τα μάτια σε κάτι καλύτερο. Κι όταν χρειάστηκε γίνανε χαφιέδες του συστήματος για να συμμαζέψει τους "ανυπότακτους" που επέφεραν διαταράξεις στα ήσυχα νερά του βάλτου. Ξέρεις σε κάθε επίπεδο πόσοι άνθρωποι με αληθινές αξίες, με ταλέντα, με ικανότητες που θα μπορούσαν να προσφέρουν σπουδαία πράγματα ο καθένας στο τομέα του, θάφτηκαν από τους άχρηστους? Πόσα σπουδαία μυαλά καταστράφηκαν ή χτυπήθηκαν χωρίς έλεος από εκείνους που βλέπουμε γύρω μας να πλασάρονται από το σύστημα σαν παραδείγματα γιατί είναι κούφιοι, ακίνδυνοι και βολικοί? 

Ο άνθρωπος κουβαλάει μέσα του πολλούς δαίμονες. Κι είναι εύκολο να υποκύπτει συνέχεια στις καλές προσφορές που του κάνουν που είναι και εύκολες και κερδοφόρες. Νοιώθει ασφαλής στο βάλτο. Όμως υπάρχουν και λίγοι άνθρωποι που ξεφεύγουν από αυτό το κανόνα. Κι αφού αυτοί ξεφεύγουν σημαίνει πως υπάρχει έξοδος. Κι αυτή την έξοδο μπορούν να τη βρουν όλοι αν μέσα τους έχει μείνει κάτι ακόμα. Δυστυχώς όμως από ότι φαίνεται αυτοί οι λίγοι άνθρωποι παραμένουν έτσι λίγοι μόνιμα. Λες και είναι κάποια άλλη φυλή που κατά λάθος έχει πέσει μέσα στο υπόλοιπο πλήθος. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ένα μνημόνιο, μια απώλεια εργασίας ή υλικής ευημερίας, δεν είναι αν σήμερα έχουμε να φάμε ενώ μέχρι χτες είχαμε να τρώμε μέχρι σκασμού .

Το ερώτημα είναι γιατί χτες τρώγαμε μέχρι σκασμού και όχι όσο χρειαζόμασταν. Γιατί δεν ξέρουμε τι αληθινά χρειαζόμαστε. Γιατί μας κυριεύουν τόσο όλα αυτά τα χαιρέκακα δαιμόνια που μας κρατάνε δέσμιους σε ευτελή και επικίνδυνα για τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας πράγματα. Όλα τα υπόλοιπα είναι το ψεύτικο περιτύλιγμα ενός σάπιου πολιτισμού που χρησιμοποιεί τους ανθρώπους σαν μαζικοποιημένες μορφές, ντυμένες με ένα κουστούμι, με ελαφριές παραλλαγές.

Ποιος είναι όμως ο ράφτης? Και τελικά μπορείς να δεις πως τα ρούχα του βασιλιά είναι ψεύτικα ή θα συνεχίζεις να τον χειροκροτάς σαν ηλίθιος. Ο αλήτης που έλεγα αν σε πειράζει τόσο η λέξη, άλλαξε την και πες πως είναι το παιδί που φώναξε. Ο βασιλιάς είναι γυμνός! Νιώθεις καλύτερα έτσι? Με τον αλήτη έχεις πρόβλημα να συνταχθείς. Με το παιδί που είδε όμως?

Κάποτε πίστευα πως η αριστερά θα φέρει τη μεγάλη αλλαγή. Ήταν όμως κάποια αριστερά που στη μου είχε περιγράψει ο πατέρας μου και που στη πράξη απείχε από τη πραγματικότητα όπως απείχε ο γείτονας μου ο χριστιανός από τον Χριστό που πίστευε. Κοίταζα κι έβλεπα ανθρώπους να έχουν περίφημες ιδέες και σπουδαία όρεξη ν΄αλλάξουν το κόσμο αλλά εν τω μεταξύ ζούσαν όπως ακριβώς και οι πολιτικοί τους αντίπαλοι οι δεξιοί λέγοντας ένα απλό "σε αυτό το σύστημα ζούμε τι θέλεις να κάνουμε" Λες και μια υποτιθέμενη πανανθρώπινη ιδεολογία που θα αλλάξει από τα θεμέλια το κόσμο μπορεί να γίνει με ανθρώπους που είναι βουτηγμένοι μέχρι το μεδούλι στο σύστημα που πολεμάνε αλλά θα αλλάξουν ως εκ θαύματος μόλις σφυρίξει η έναρξη της επανάστασης.

Μετά αποφάσισα να πιστεύω σε μια αριστερή λύση εντελώς ψυχρά όπως ακριβώς επιλέγεις αν είναι πιο προσιτό το τάδε αμάξι ή το άλλο στα δικά σου μέτρα. Δηλαδή μια ιδεολογία που βασιζόταν ακριβώς στο αξίωμα θα "γυρίσει κι ο τροχός θα γ@μίσει κι ο φτωχός" και τίποτα περισσότερο.  Πολλές φορές ήρθα στη θέση ενός έντιμου χριστιανού που δεν μπορούσε να κατανοήσει που στο καλό είναι η εφαρμογή στους ενορίτες τους όλων αυτών που παπαγάλιζαν. Έτσι κι εγώ βαρέθηκα κάποια στιγμή να βλέπω συντρόφους οι οποίοι ασχολόντουσαν τον ελεύθερο χρόνο τους με την επανάσταση και όλο τον υπόλοιπο λειτουργούσαν  ακριβώς όπως όλα εκείνα που στιγμάτιζαν. Στη ψυχή και στο σώμα.

Το ίδιο συνέβη και με μια άλλη κατηγορία που γνώρισαν από κοντά. Το λεγόμενο πνευματικό κόσμο. Εκείνο τον "υπεράνω" Οι περισσότεροι καλά διαβασμένοι αστοί που αντί να τρέχουν σε λαϊκές συγκεντρώσεις και να ανακατεύονται με την πλέμπα, επέλεξαν να περιφέρουν τις ιδέες τους και τις γνώσεις τους σε διάφορα γκαλά με ένα ποτό στο χέρι, ανάμεσα σε όλα τα σούργελα της οικονομικής ελίτ της χώρας που τους εξασφάλιζε μια καλή θεσούλα κάπου για να μελετάνε τις φιλοσοφίες τους πιο άνετα χωρίς ενοχλητικές αγωνίες για το τι θα απογίνουν αύριο. Μάπα το καρπούζι κι εκεί.

Τελικά οι πιο έντιμοι σ΄αυτή τη πορεία μου φάνηκαν οι χοντράνθρωποι που ήξεραν τι είναι και δεν το έκρυβαν με τίποτα, οι περιθωριακοί που είχαν ξεφύγει στα δικά τους ευαγγέλια και οι διάσπαρτες μονάδες δεξιά ''αδέσποτων'' ανθρώπων που απλά επέλεγαν να ζήσουν και να λειτουργήσουν με δικούς τους κανόνες, όποιο και να ήταν το κόστος και δεν περίμεναν να τους δώσει κανείς το σύνθημα για να γίνουν αυτό που ο ίδιοι πίστευαν πως είναι σωστό.  Επιστήμονες που λοιδωρήθηκαν από το κατεστημένο, καλλιτέχνες που βρήκαν τις πόρτες κλειστές όταν αρνήθηκαν να κάνουν μεταποιήσεις στο έργο τους, πολιτικοί που αποσύρθηκαν έγκαιρα πριν γίνουν ρεντίκολα, ιδεολόγοι που ζήσανε στο μικρό τους κόσμο αόρατοι και αποκλεισμένοι από τα στημένα κομματικά μαγαζιά, απλοί άνθρωποι που πάλεψαν με την αδικία, συμπαραστάθηκαν στους συνανθρώπους τους, μοίρασαν απλόχερα αγάπη και βοήθεια όπου μπόρεσαν χωρίς ποτέ να πάρουν κανένα αντάλλαγμα. 

Κι αυτό είναι τελικά η ουσία στη γενική ισοπέδωση. Εκείνος που θα φυλάξει τις δικές του Θερμοπύλες τώρα, κι όχι όταν ο καιρός τον καλέσει ή όταν το βολεύει. Εκείνος που δίνει καθημερινά τη μάχη, πέφτοντας, κάνοντας λάθη, αλλά που ξέρει να σηκώνεται και να προχωράει χωρίς φόβο, μόνος χωρίς να ζητάει την έγκριση και την άδεια από ένα περίγυρο αόριστο που δεν ξέρει ούτε τι είναι, ούτε τι θέλει.  

Αυτά έγραφα τότε βλέποντας τη κατάντια των μνημονιόπληκτων ανθρωπάκων... ίσως όμως μέσα μου, δεν φανταζόμουν πόσο γρήγορα θα φθάσουμε στο σημείο να είμαστε όχι απλά σκλάβοι, αλλά κανονικά και με το νόμο φυλακισμένοι, φιμωμένοι και τρομοκρατημένοι από τους τυράννους,  συνεχίζοντας να πιστεύουμε, πως αυτή η ζωή έτσι πρέπει να είναι, τα απόλυτα θύματα, οι απόλυτοι δούλοι.