Αν κάποιος προσπαθήσει να δει πως είναι ένα από τα επίπεδα της κόλασης, δεν χρειάζεται να πάει πολύ μακριά. Ανοίγεις τα εφημερεύοντα δημόσια νοσοκομεία, επιλέγεις ένα και πας να κάνεις την επίσκεψή σου, προτιμότερα βράδυ. Ξέρετε εκείνα τα νοσοκομεία όπου πηγαίνουν όταν έχουν μια ανάγκη οι ασφαλισμένοι των ταμείων που έχουν χρυσοπληρώσει για να έχουν μια καλύτερη υγεία? Αυτά εννοώ.
Δυστυχώς άλλη μια φορά αναγκάστηκα να περάσω τη πόρτα από ένα τέτοιο ευγενές ίδρυμα για να πάω τη μητέρα μου η οποία παρουσίασε ένα πρόβλημα υγείας έκτακτο και πολύ σοβαρό. Το μόνο πράγμα που μπορεί να σε παρηγορεί σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πως η αθλιότητα και ο πόνος που συναντάς σε κάνουν πολλές φορές να αισθάνεσαι εκείνο το ηρωϊκό "ο θάνατος μετά των πολλών ουκ έστι θάνατος".
Το χειρότερο είναι όταν στριγμώνεσαι σε κάποιο ράτζο που είναι ξεχασμένο κάποιο γεροντάκι που ουρλιάζει από το πόνο, κάποιο δυστυχισμένο πλάσμα που το έχουν ξεχάσει θεοί και άνθρωποι, ξέρετε από εκείνα που ανήκουν στη κατηγορία "και δεν πεθαίνουν κιόλας", όπως είχε πει ένας από τους γίγαντες των πολιτικών δρώμενων.
Η εικόνα μιας χώρας, ο πολιτισμός της, η πρόοδος της μετριέται από δύο πράγματα, τη παιδεία και την υγεία. Κι έχετε καταντήσει και τα δύο ένα απόλυτο σκουπιδαριό που μοιάζει με τα μούτρα σας και δυστυχώς μοιάζει με τα μούτρα εκείνων των εξαθλιωμένων ανθρώπων που θα πάνε σκυφτοί και υποταγμένοι με το χαρτάκι στο χέρι να σας δώσουν την έγκριση να τους γαμήσετε τη ζωή.
Άρρωστοι που ήταν λυγισμένοι από το πόνο καθισμένοι στο έδαφος με τον αριθμό 400+ στο χέρι, άλλοι να τσακώνονται σαν λυσσασμένα σκυλιά, μόνο μπουνιές δεν έπαιζαν ποιος θα πάρει το χαρτάκι από τη διαλογή για να στηθεί 6,8, 10 ώρες με μύτες να τρέχουν, ποδάρια τσακισμένα, εγκεφαλικά προ των πυλών, πληγές αφορμισμένες, αιμόπτυση, πυρετό 300, ή ότι άλλο μπορεί να ζωγραφίσει άψογα το τελευταίο επίπεδο της κόλασης.
Και το προσωπικό ήρωες, άλλοι με 48ωρα σερί, απλήρωτες εφημερίες, μηχανήματα που δεν λειτουργούν, υλικά που λείπουν με τους συγγενείς να φορτώνονται από τα μαγαζάκια σεντόνια, μαξιλάρια, βαμβάκι, οινόπνευμα, σαπούνια, πάνες, ακόμα και μάσκες οξυγόνου για να τσοντάρουν στο μαγαζί της ανθρώπινης κατάντιας ότι μπορούν.
Θυμάμαι όταν τσάκισα το χέρι μου, σπασμένο σε τέσσερα κομμάτια και ίσως ένα μεγάλο πείσμα δεν με είχε αφήσει να λιποθυμήσω από το πόνο είχα αριθμό 94 και κοίταζα το κολλημένο 28, περιμένοντας από τις 7 μέχρι τις 11.30 που κατόρθωσα να περάσω τη πόρτα των γιατρών. Θυμάμαι τη μάνα μου με μια πίεση στα ταβάνια να περιμένει με το 140 αριθμό κι η νοσοκόμα να βγαίνει και να λέει , αν είναι δυνατόν, έχει κανείς πάνω από 23 πίεση? Δηλαδή να περάσουν όσοι ήδη είχαν κρεμάσει τη γλώσσα απέξω κι έβλεπαν σε απόσταση αναπνοής τις πόρτες του παράδεισου.
Κλείστε τώρα και τη σελίδα γιατί δεν είναι κόσμια, κλείστε και κάθε φωνή που θα σας φτύνει, κι όπως είχε πει κι ένας αληθινός άνθρωπος ,κι όχι κακό αντίγραφο σαν τη μούρη σας,
Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε.
Κι αφήστε τα χάπατα που τρέμουν ακόμα στις μίζερες φωλίτσες τους μην και τους καταστρέψει κανείς τα κάγκελα από το μαντρί να ψάχνουν να βρουν γάζα να καλύψουν τη τρύπα από τη λοβοτομή στη καράφλα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου