Να ήμουν μια μύγα στα γραφεία τους για να βλέπω και να χαζεύω το τι θα γίνεται όλο αυτό το καιρό στο τελικό ξεπούλημα της πατρίδας μας...
Την ώρα που όλοι εμείς βλέπουμε τον εφιάλτη να πλησιάζει όλο και πιο κοντά μας, τι μπίζνες παίζονται.
Τι χρήμα πάει κι έρχεται (για να μην πω μόνο πάει...)
Τι συνειδήσεις ξεπουλιούνται σίγουρα για κάτι περισσότερο από τριάντα αργύρια
Πως μας βλέπουν από τους τελευταίους ορόφους των κτιρίων τους.
Κάτι λιγότερο από τη μύγα που είπα παραπάνω
Είναι τόσο μεγάλη η απόσταση ανάμεσα σε αυτούς και εμάς που δεν μπορούμε ούτε ένα κοινό σημείο συνάντησης.
Σε όλο το μηχανισμό που έχουν στήσει από κάτω υπάρχουμε, ακολουθούμε τους κανόνες και τα προστάγματα, το γνωρίζουν αλλά δεν μας βλέπουν.
Οι λαοί, οι ζωές μας είναι όπως βλέπει κανείς τα πρόσωπα στο δρόμο κοιτώντας από τη ταράτσα ενός ουρανοξύστη.
Βλέπεις πως υπάρχει κόσμος που περπατάει, αυτοκίνητα, μαγαζιά, λεωφορεία, δρόμοι, πάρκα, σχολεία, γήπεδα, νοσοκομεία, ταβέρνες, κινηματογράφοι αλλά αγνοείς εντελώς τι είναι όλα αυτές οι εκατομμύρια τελείες που πηγαινοέρχονται.
Απλά διαισθάνεσαι μια κίνηση.
Ο μόνος τρόπος για να τρανταχτεί ο θεατής της ταράτσας είναι να γίνει ένας σεισμός τόσο δυνατός που να καταρρεύσει το κτίριο του και να βρεθεί ξαφνικά θαμμένος κάτω από τόνους ερείπια χάνοντας σε δέκατα του δευτερολέπτου όλη εκείνη την ασφάλεια που ένοιωθε «ψηλά»
Μια κυρία με πάρα πολλά λεφτά (τόσο που δεν ξέρει πόσα είναι) φώναζε όλο νεύρα στους συμβούλους της καθώς σχεδίαζε να απολύσει μερικούς εργαζόμενους για να «ελαφρύνει» τα έξοδά της. «Μα δεν είναι δυνατόν, πρέπει να υπάρχει ένας καταραμένος νόμος που να μου επιτρέπει να τους διώξω χωρίς να δώσω αποζημίωση. Πέντε μνημόνια υπογράφτηκαν κι ακόμα τα ίδια θα έχουμε?»
Δεν πετσοκόβουν τα αυτονόητα δικαιώματά μας. Δεν είναι αυτονόητα. Δόθηκαν με μεγάλους αγώνες, μεγάλες πιέσεις και έδωσαν τη ζωή τους χιλιάδες κόσμος για να τα έχουμε.
Σε καμιά περίπτωση, σε καμιά στιγμή το κεφάλαιο δεν δώρισε. Υποχώρησε όταν οι εποχές το απαίτησαν και είχε το μαχαίρι στο λαιμό. Αν δεν είχαν απαιτήσει οι εργαζόμενοι με το αίμα τους, να έχουν ένα καλύτερο μέλλον ακόμα με το μαστίγιο θα δουλεύαμε.
Αυτό είναι το πρόβλημα.
Πως υπήρξαν γενιές που δεν γνώρισαν το μαστίγιο. Όπως δεν γνώρισαν το πόλεμο. Τη δουλεία. Την κατοχή της πατρίδας τους από ξένες δυνάμεις. Την με τη βία καταπάτηση της ελευθερίας τους και των δικαιωμάτων τους. Ποτέ βέβαια δεν υπήρξε αληθινή δημοκρατία, αληθινή ελευθερία αλλά υπήρχε ένα πολύ καλό αντίγραφο για παραπλάνηση που βόλευε τους πολλούς και τους τάιζε τα ζωτικά τους ψεύδη.
Οπότε θεώρησαν αυτονόητο να περνάνε καλά Σαν να ήταν δώρο. Μεγαλοψυχία των εργοδοτών. Φιλικός διακανονισμός μεταξύ των δύο πλευρών.
Δεν υπάρχει φιλικός διακανονισμός. Ποτέ δεν υπήρξε και ποτέ δεν δόθηκε ούτε ένα δικαίωμα χωρίς να γίνει μακελειό για να αποκτηθεί.
Οι ενδιάμεσες κυβερνήσεις των χαμογελαστών δημοκρατιών που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια μια αναδίπλωση για να υπάρξει χρόνος να μελετηθούν τα επόμενα σχέδια.Ένα ενδιάμεσο στάδιο της καπιταλιστικής επιδρομής που χάιδευε τα αυτιά των λαών για να ξεχάσουν τι σημαίνει αγωνίζομαι για τα δικαιώματά μου. Να τσακιστούν οι μηχανισμοί αντίδρασης. Να σπάσει η συλλογικότητα των κινημάτων. Να μείνουν οι «κουκίδες» μόνες και διάσπαρτες ανήμπορες να οργανωθούν σε μια δυνατή ευθεία.
Οι αδικημένες μάζες με τους προνομιούχους της εξουσίας δεν θα γίνουν ποτέ φίλοι. Δεν έχουν τίποτα κοινό να μοιραστούν εκτός από την άθλια εξάρτηση που έχουν οι ζωές των πολλών στις φιλοδοξίες των λίγων. Και τώρα που αυτές οι μάζες γίνονται μεγαλύτερες? Τώρα που η ψαλίδα ανοίγει γοργά και γυρίζουμε πίσω δεκαετίες? Τώρα που δεν υπάρχουν πια καλοπιάσματα και ψεματάκια, τώρα τι κάνουμε?
Τώρα είναι χειρότερα από κάθε προηγούμενη φορά στην ιστορία. Γιατί οι συνειδήσεις έχουν καεί στο βωμό του υπερτροφικού εγώ, που γιγαντώθηκε μέσα από απατηλές ανάγκες και προκατασκευασμένες επιθυμίες. Ακόμα κι αν υπάρχουν επιζώντες από τον σιωπηλό πόλεμο, αναρωτιούνται γιατί να θυσιαστούν και για ποιόν? Αν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σπάσει τα τείχη της νοητικής απομόνωσης αμφιβάλουν αν πρέπει να επιστρέψουν για να υποκινήσουν τους φυλακισμένους σε εξέγερση.
Γιατί να γίνει κάτι που θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά? Ποιοι θα είναι οι αποδέκτες? Τελικά γεννιέται το ερώτημα, θέλουν αλήθεια κάτι καλύτερο αυτές οι μάζες? Μπορούν να υπάρξουν σε ένα διαφορετικό επίπεδο ύπαρξης? Μήπως τελικά οι "ανήσυχοι, ανυπότακτοι" είναι περιττό να προσπαθούν να αλλάξουν κάτι που είναι ικανοποιημένο με την ασφαλή τάξη των πραγμάτων?
Υπάρχει τεράστια αδικία στον κόσμο μας που είναι κομμένος και ραμμένος προς όφελος μιας ελάχιστης μερίδας αρπακτικών, αλλά κάτω από αυτούς κινείται ένα ολόκληρο πλήθος, που η κοσμοθεωρία του, η αντίληψή του για την πραγματικότητα, οι επιθυμίες του και τα όνειρα του είναι ταυτόσημα με τους τυράννους που το εξουσιάζουν. Δεν επιθυμεί ο φτωχοποιημένος και αδικημένος πολίτης μια ΑΛΛΑΓΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ, δεν συλαμβάνει νοήματα που ξεφεύγουν από την κοσμοθεωρία των συμμοριών που εξουσιάζουν τη ζωή του, απλά του λείπουν αυτά που έχουν εκείνοι κι αυτά ονειρεύεται.
Σε κάθε στιγμή που θα του πετάξουν λίγα ψίχουλα κάτω από το τραπέζι και θα συμμαζέψει λιγάκι την απατηλή του καθημερινότητα, θα λουφάξει αδιαφορώντας πόσοι άλλοι τσίμπησαν παρόμοια ψιχουλάκια. Αν τη μια μέρα βρεθεί οργισμένος να γκρεμίσει τα πάντα μαζί με χιλιάδες άλλους θεωρώντας πως είναι μέρος μιας μεγάλης ανατροπής, την ίδια στιγμή αν κάποιος τον τραβήξει έξω από τα οδοφράγματα και του πει, είσαι ο νικητής σε ένα τηλεπαιχνίδι και κέρδισες δέκα χιλιάρικα, ένα αυτοκίνητο και μια δωρεάν επιταγή για ένα χρόνο ψώνια στο σούπερ μάρκετ, θα βουτήξει τα μπιχλιμπίδια σαν ξελιγωμένος και την επόμενη στιγμή θα κάθεται σε ένα καναπέ, παρακολουθώντας αδιάφορα τη μάχη σε απ΄ευθείας μετάδοση από το χαζοκούτι.
Αυτή είναι η νίκη των αλητών που καταδυναστεύουν το κόσμο, γνωρίζουν στην εντέλεια πως να παίζουν με το αρρωστημένο εγώ της "κορωνίδας της δημιουργίας" Οι τεχνικές χειραγώγησης δεν είναι τίποτα περισσότερο από καλά μελετημένα πειράματα πάνω στην αρρωστημένη ανθρώπινη φύση. Είναι επιστημονικές μελέτες βγαλμένες μέσα από την ιστορία της καθημερινότητας των ανθρώπων, έρευνες πάνω στο τρόπο σκέψης και αντίδρασης της μάζας.
Η ίδια η προσωπική μας ζωή είναι μια συνεχής χειραγώγηση από άλλους. Οι γονείς, το σχολείο, οι παρέες, οι συνάδελφοι, ο εργοδότης, η γειτονιά, οι συγγενείς, ο άντρας, η γυναίκα, όλα είναι μια αλληλεπίδραση μεταξύ μονάδων που είναι εγκλωβισμένες μέσα σε ατελείωτες υποδείξεις του τι είναι σωστό και τι λάθος. Τι είναι καλό και τι είναι κακό. Υποδείξεις που προέρχονται από νόμους γραπτούς, άγραφους και φυσικά από θρησκευτικές αντιλήψεις που δίνουν και ένα μετφυσικό χαρακτήρα στην επιβολή καθορισμένων τακτικών που ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΕΣ οι μάζες να ακολουθούν.
Φτάνει λοιπόν κανείς σε ένα θλιβερό συμπέρασμα. Πως οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι τελικά δομημένες πάνω στα ανθρώπινα ελαττώματα και πως ίσως αυτά είναι που γοητεύουν περισσότερο το υποτιθέμενο σκεπτόμενο δίποδο. Ισως οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να σωθούν από την αθλιότητα της ύπαρξή τους γιατί η συνειδητοποίηση του περιορισμένου χρόνου δυνατότητας ύπαρξης, τους ωθεί σε μια πρόχειρη, βιαστική και απόλυτα άπληστη επιθυμία να αρπάξουν, να αποκτήσουν, να γευτούν εύκολες και επιδερμικές απολαύσεις, αφού τα αληθινά ουσιαστικά αγαθά του πνεύματος μοιάζουν να τους κλέβουν χρόνο από τον ελάχιστο που έχουν στην εδώ παραμονή τους.
Ένα άγριο ζώο, ντυμένο με τη μάσκα ενός εντελώς επιφανειακού πολιτισμού, στο πίσω μέρος του εγκεφάλου αφημένες σε ένα κλειστό κουτάκι έννοιες που θα μπορούσαν να αναβαθμίσουν τη ζωή του στην ομορφιά που της αξίζει. Ναι υπάρχουν δύο δρόμοι, της αρετής και της κακίας. Οι άνθρωποι γνωρίζουν πολύ καλά ποιος είναι ο δρόμος της αρετής αλλά επιλέγουν τον δρόμο της κακίας γιατί έχουν πεισθεί πως είναι ο συντομότερος δρόμος, ο πιο εύκολος που περιέχει όλα εκείνα που θα προλάβουν να γευτούν πριν πέσει η τελευταία κουκκίδα άμμου από τη κλεψύδρα του χρόνου τους.
Κουτσοπορεύομαι, ψευτοζώ και υπομένω, είναι η κοσμοθεωρία της μάζας. Ελάχιστοι απαιτούν να ζήσουν αληθινά και να αγκαλιάσουν άλλα νοήματα, βαθύτερα, να ονειρευτούν έξω από τα τείχη, να νοιώσουν ελεύθεροι και δυνατοί χωρίς φόβο να ΖΗΣΟΥΝ. Αυτοί οι ελάχιστοι αξίζει τελικά να θυσιάσουν την ικανότητα που έχουν να βιώνουν μια άλλη πραγματικότητα, το χάρισμα και την ευφυΐα που διαθέτουν για να το κάνουν πράξη στη καθημερινότητα τους, την απόλαυση να αγγίζουν τη προσωπική τους ευτυχία που δεν έχει τιμή , δεν αγοράζεται και δεν υπάρχει σε κανένα ράφι από τα μαγαζάκια των ταχυφαγείων της μεγάλης μάζας, αξίζει να αγωνιστούν για όσους αδιαφορούν παντελώς για αυτά τα νοήματα ?
Τώρα είναι χειρότερα από κάθε προηγούμενη φορά στην ιστορία. Γιατί οι συνειδήσεις έχουν καεί στο βωμό του υπερτροφικού εγώ, που γιγαντώθηκε μέσα από απατηλές ανάγκες και προκατασκευασμένες επιθυμίες. Ακόμα κι αν υπάρχουν επιζώντες από τον σιωπηλό πόλεμο, αναρωτιούνται γιατί να θυσιαστούν και για ποιόν? Αν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σπάσει τα τείχη της νοητικής απομόνωσης αμφιβάλουν αν πρέπει να επιστρέψουν για να υποκινήσουν τους φυλακισμένους σε εξέγερση.
Γιατί να γίνει κάτι που θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά? Ποιοι θα είναι οι αποδέκτες? Τελικά γεννιέται το ερώτημα, θέλουν αλήθεια κάτι καλύτερο αυτές οι μάζες? Μπορούν να υπάρξουν σε ένα διαφορετικό επίπεδο ύπαρξης? Μήπως τελικά οι "ανήσυχοι, ανυπότακτοι" είναι περιττό να προσπαθούν να αλλάξουν κάτι που είναι ικανοποιημένο με την ασφαλή τάξη των πραγμάτων?
Υπάρχει τεράστια αδικία στον κόσμο μας που είναι κομμένος και ραμμένος προς όφελος μιας ελάχιστης μερίδας αρπακτικών, αλλά κάτω από αυτούς κινείται ένα ολόκληρο πλήθος, που η κοσμοθεωρία του, η αντίληψή του για την πραγματικότητα, οι επιθυμίες του και τα όνειρα του είναι ταυτόσημα με τους τυράννους που το εξουσιάζουν. Δεν επιθυμεί ο φτωχοποιημένος και αδικημένος πολίτης μια ΑΛΛΑΓΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ, δεν συλαμβάνει νοήματα που ξεφεύγουν από την κοσμοθεωρία των συμμοριών που εξουσιάζουν τη ζωή του, απλά του λείπουν αυτά που έχουν εκείνοι κι αυτά ονειρεύεται.
Σε κάθε στιγμή που θα του πετάξουν λίγα ψίχουλα κάτω από το τραπέζι και θα συμμαζέψει λιγάκι την απατηλή του καθημερινότητα, θα λουφάξει αδιαφορώντας πόσοι άλλοι τσίμπησαν παρόμοια ψιχουλάκια. Αν τη μια μέρα βρεθεί οργισμένος να γκρεμίσει τα πάντα μαζί με χιλιάδες άλλους θεωρώντας πως είναι μέρος μιας μεγάλης ανατροπής, την ίδια στιγμή αν κάποιος τον τραβήξει έξω από τα οδοφράγματα και του πει, είσαι ο νικητής σε ένα τηλεπαιχνίδι και κέρδισες δέκα χιλιάρικα, ένα αυτοκίνητο και μια δωρεάν επιταγή για ένα χρόνο ψώνια στο σούπερ μάρκετ, θα βουτήξει τα μπιχλιμπίδια σαν ξελιγωμένος και την επόμενη στιγμή θα κάθεται σε ένα καναπέ, παρακολουθώντας αδιάφορα τη μάχη σε απ΄ευθείας μετάδοση από το χαζοκούτι.
Αυτή είναι η νίκη των αλητών που καταδυναστεύουν το κόσμο, γνωρίζουν στην εντέλεια πως να παίζουν με το αρρωστημένο εγώ της "κορωνίδας της δημιουργίας" Οι τεχνικές χειραγώγησης δεν είναι τίποτα περισσότερο από καλά μελετημένα πειράματα πάνω στην αρρωστημένη ανθρώπινη φύση. Είναι επιστημονικές μελέτες βγαλμένες μέσα από την ιστορία της καθημερινότητας των ανθρώπων, έρευνες πάνω στο τρόπο σκέψης και αντίδρασης της μάζας.
Η ίδια η προσωπική μας ζωή είναι μια συνεχής χειραγώγηση από άλλους. Οι γονείς, το σχολείο, οι παρέες, οι συνάδελφοι, ο εργοδότης, η γειτονιά, οι συγγενείς, ο άντρας, η γυναίκα, όλα είναι μια αλληλεπίδραση μεταξύ μονάδων που είναι εγκλωβισμένες μέσα σε ατελείωτες υποδείξεις του τι είναι σωστό και τι λάθος. Τι είναι καλό και τι είναι κακό. Υποδείξεις που προέρχονται από νόμους γραπτούς, άγραφους και φυσικά από θρησκευτικές αντιλήψεις που δίνουν και ένα μετφυσικό χαρακτήρα στην επιβολή καθορισμένων τακτικών που ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΕΣ οι μάζες να ακολουθούν.
Φτάνει λοιπόν κανείς σε ένα θλιβερό συμπέρασμα. Πως οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι τελικά δομημένες πάνω στα ανθρώπινα ελαττώματα και πως ίσως αυτά είναι που γοητεύουν περισσότερο το υποτιθέμενο σκεπτόμενο δίποδο. Ισως οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να σωθούν από την αθλιότητα της ύπαρξή τους γιατί η συνειδητοποίηση του περιορισμένου χρόνου δυνατότητας ύπαρξης, τους ωθεί σε μια πρόχειρη, βιαστική και απόλυτα άπληστη επιθυμία να αρπάξουν, να αποκτήσουν, να γευτούν εύκολες και επιδερμικές απολαύσεις, αφού τα αληθινά ουσιαστικά αγαθά του πνεύματος μοιάζουν να τους κλέβουν χρόνο από τον ελάχιστο που έχουν στην εδώ παραμονή τους.
Ένα άγριο ζώο, ντυμένο με τη μάσκα ενός εντελώς επιφανειακού πολιτισμού, στο πίσω μέρος του εγκεφάλου αφημένες σε ένα κλειστό κουτάκι έννοιες που θα μπορούσαν να αναβαθμίσουν τη ζωή του στην ομορφιά που της αξίζει. Ναι υπάρχουν δύο δρόμοι, της αρετής και της κακίας. Οι άνθρωποι γνωρίζουν πολύ καλά ποιος είναι ο δρόμος της αρετής αλλά επιλέγουν τον δρόμο της κακίας γιατί έχουν πεισθεί πως είναι ο συντομότερος δρόμος, ο πιο εύκολος που περιέχει όλα εκείνα που θα προλάβουν να γευτούν πριν πέσει η τελευταία κουκκίδα άμμου από τη κλεψύδρα του χρόνου τους.
Κουτσοπορεύομαι, ψευτοζώ και υπομένω, είναι η κοσμοθεωρία της μάζας. Ελάχιστοι απαιτούν να ζήσουν αληθινά και να αγκαλιάσουν άλλα νοήματα, βαθύτερα, να ονειρευτούν έξω από τα τείχη, να νοιώσουν ελεύθεροι και δυνατοί χωρίς φόβο να ΖΗΣΟΥΝ. Αυτοί οι ελάχιστοι αξίζει τελικά να θυσιάσουν την ικανότητα που έχουν να βιώνουν μια άλλη πραγματικότητα, το χάρισμα και την ευφυΐα που διαθέτουν για να το κάνουν πράξη στη καθημερινότητα τους, την απόλαυση να αγγίζουν τη προσωπική τους ευτυχία που δεν έχει τιμή , δεν αγοράζεται και δεν υπάρχει σε κανένα ράφι από τα μαγαζάκια των ταχυφαγείων της μεγάλης μάζας, αξίζει να αγωνιστούν για όσους αδιαφορούν παντελώς για αυτά τα νοήματα ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου