Όταν ξεκίνησα να γράφω τις ιστορίες συνωμοσίας, το προηγούμενο ιστολόγιο, είχα γράψει μια μικρή ιστοριούλα που είχα ακούσει κάπου που ξεκίναγε έτσι,
Κάποιος άφησε ένα σημείωμα έξω από τη πόρτα του κι έγραψε «για τον άγγελό μου»
Το πρωί όταν ξύπνησε κάποιος το είχε πάρει.
Νομίζω πως όλη μας τη ζωή αφήνουμε σημειώματα έξω από τη πόρτα, για αυτό που η ψυχή μας ονειρεύεται. Μπουκάλια με σημειώματα στη θάλασσα. Γράμματα σε άγνωστους παραλήπτες. Σ' όλη μας τη ζωή, ακόμα κι αν δεν το ομολογήσουμε ποτέ, ξέρουμε πως όνειρό μας, είναι κάπου, κάποτε, κάποιος να παραλάβει το σημείωμα που αφήσαμε, να ανιχνεύσει που είμαστε και τελικά να χτυπήσει τη πόρτα μας.
Ο άνθρωπος μέσα του, ναι κρύβει τους δύό λύκους. Τον κακό και τον καλό. Ναι μπορούμε να γίνουμε τα χειρότερα κτήνη και οι μεγαλύτεροι αγαπησιάρηδες. Είναι μια συνεχόμενη μάχη. Όλοι όμως ξέρουμε πως σ΄αυτή τη μάχη δεν θέλουμε να είμαστε μόνοι μας. Ζητάμε εκείνο το άλλο πλάσμα που θα μπορέσει να μας κυριεύσει τόσο ώστε να ξεχάσουμε τη βασανιστική απομόνωση στο ναρκισσιστικό εγώ μας.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνος του, κι όταν το καταφέρει είναι "υπέρβαση" της ίδιας του της φύσης. Είτε από ανάγκη, είτε από επιλογή με σκληρή δουλειά, είτε με μια άλλου επιπέδου συνειδητοποίηση μπορεί να κατακτήσει τη μοναχικότητα, την ζωτική αυτάρκεια, αλλά αυτό είναι υπέρβαση.
Η κοινωνία που μας έχουν σερβίρει έχει παρασύρει τα πάντα σε ένα χορό απόλυτης ισοπέδωσης. Οι νέες γενιές που δημιουργούνται εκτός από την έλλειψη υγιούς τροφής, καθαρού αέρα, δυνατότητας έμπνευσης, καλλιέργειας, αληθινής γνώσης, ικανότητας να δουλεύουν ελεύθερα τις εγκεφαλικές τους συνάψεις, είναι αναγκασμένες να βιώνουν τους πλαστικούς έρωτες, τις ανόητες αγάπες, τις συμβιβασμένες σε ένα περιβάλλον απόλυτα κατευθυνόμενο και σκληρό.
Μέσα μας θα μείνει πάντα εκείνη η επιθυμία πως κάπου υπάρχει ο δικός μας παράδεισος, αλλά σιγά σιγά αυτή η επιθυμία μετατρέπεται σε μια ουτοπία σε ένα απόλυτα δυστοπικό συναισθηματικά τοπίο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο από ότι δημιούργησαν, τίποτα δεν είναι τυχαίο στα καλωδιωμένα νιάτα που σπάνε τη μοναξιά τους και την αγωνία τους σε κατευθυνόμενα από έμπειρους τεχνίτες χειραγώγησης κοινωνικά δίκτυα όπως τα ονόμασαν χαριτωμένα.
Όμως το όνειρο βρίσκεται έξω από αυτά. Ο παραλήπτης της επιστολής δεν μπορεί να ανιχνεύσει κάτι που δεν ξέρει να δώσει το στίγμα του. Η πόρτα της προσωπικής ευτυχίας δεν ανοίγει με κοντρόλ και καθορισμένο κουμπάκι, ανοίγει μόνο όταν η ψυχή έχει ανοίξει και έχει το θάρρος μέσα σ΄αυτό το κατασκεύασμα των απομονωμένων από κάθε ουσιώδες δυστυχισμένων ανθρώπων, να πετάξει εκεί που θέλει. Στο πέταγμα της μπορεί να μην βρει τίποτα, μπορεί όμως να βρει το ταίρι της που θα δώσει νόημα σε όλα πριν δεν είχαν ούτε χρώμα ούτε γεύση.
Ο έρωτας, η αγάπη για ένα άλλο πλάσμα δεν είναι σοκολατάκια κι αρκουδάκια σε μια καθορισμένη μέρα του χρόνου, δεν είναι ατελείωτες μέρες συμβιβασμού όπου κάποιος περίπου σου κάνει, δεν είναι κάτι που προκαλεί βάσανο, πίκρες ή πόνο. Είναι η χαρά της ζωής. Η μόνη αληθινή χαρά της ζωής και μπορεί να δημιουργηθεί μόνο με τα μάτια της ψυχής.
Η πλαστικοποιημένη κοινωνία που ορίζει το ωραίο, το επιθυμητό, το άξιο, μέσα από δόγματα και κανόνες που καθορίζονται από δύο παράγοντες που έχει ανάγει σε ευαγγέλιο "κρέας" και "χρήμα" δεν μπορεί να αντιληφθεί της δονήσεις του σύμπαντος, ούτε τον αέναο ερωτικό χορό που κάνει όλη η φύση γύρω μας, δεν μπορεί να δημιουργήσει όνειρα που ξεφεύγουν έξω από τις υποδείξεις των δεσμοφυλάκων.
Η ζωή είναι ένας μεγάλος έρωτας και μπορεί να τη χαρεί μόνο όποιος μπορέσει να την αντιληφθεί έτσι με όλες τις ιδιορρυθμίες της, τις καλές΄και άσχημες μέρες της, τις παραξενιές της αλλά και τις αμέτρητες δυνατότητες χαράς και ευδαιμονίας που θα μπορούσε να προσφέρει.
Οι ανθρώπινες σχέσεις καταρρέουν και στραγγαλίζονται αδιάκοπα, μέσα σ΄ αυτό το ηλίθιο κατασκεύασμα των κτηνανθρώπων. Ναι ίσως οι σχέσεις του μέλλοντος θα είναι όντως ένας άνθρωπος με ένα ανθρωποειδές που θα είναι ρυθμισμένο με το πάτημα ενός κουμπιού να ικανοποιεί τα βίτσια κάθε διεστραμμένου από την ουσιαστική επαφή , θα είναι οι παρέες του μέλλοντος ένα περίεργο μείγμα από σάρκα και καλώδια.
Οι ελάχιστοι θα έχουν καταφέρει να βρουν τον παραλήπτη του δικού τους σημειώματος και θα ζήσουν μακριά από όλη αυτή τη σήψη. Γιατί τελικά σ΄αυτή τη ζωή λαμβάνουμε εκείνο που βρίσκεται στο ύψος του πήχη που έχουμε βάλει στις απαιτήσεις μας. Όταν πέφτουμε κάτω από αυτόν έχουμε οι ίδιοι πέσει χαμηλά, όταν ψάχνουμε εκεί που ούτε ονειρευτήκαμε, ούτε μοιάζουμε, χανόμαστε.
Η γνώση των δικών μας ορίων, η επιμονή να αναζητήσουμε με πείσμα αυτό που ξέρουμε πως θα μπορέσει να γίνει ο δικός μας παράδεισος μας δίνει τη δυνατότητα αργά ή γρήγορα να χτυπήσουμε τη πόρτα του. Κι ακόμα κι αν δεν φτάσουμε σ΄αυτή τη πόρτα τουλάχιστον θα έχουμε μείνει ολόκληροι, ακέραιοι, ελεύθεροι, χωρίς να μας έχουν ροκανίσει τη σάρκα οι ξενιστές.
Δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο στη μικρή ζωή μας από ένα άνθρωπο που θα κατανοήσει αυτό που είμαστε και θα μας αγαπήσει γι΄αυτό και την ίδια στιγμή το ίδιο θα συμβαίνει και σε εμάς για εκείνον. Πέρα από κανόνες, υποδείξεις, πρέπει ή δεν πρέπει, όρια. Το ότι αυτό παρουσιάζεται σαν μια ουτοπία, ένα ανέφικτο σενάριο είναι ίσως το μεγαλύτερο κόλπο του συστήματος, γιατί αν ο καθένας ασχοληθεί με το να κατακτήσει το όνειρό του και το βρει, τότε όλο το χάρτινο κατασκεύασμα το παραφουσκωμένο με αμέτρητες ανοησίες, ψέμματα, αρνητικά συναισθήματα, υπερφίαλες απολαύσεις, ανούσια ινδάλματα και πλαστικοποιημένες ταυτότητες θα κατέρρεε μέσα σε λίγα λεπτά.
Γιατί η ψυχή που αγαπάει και κατακτά το όνειρό της δεν θέλει να μολύνει τη ζωή της με την ασχήμια, δεν δελεάζεται με εφήμερες απολαύσεις, δεν αναπτύσσει μέσα της μίσος, κακία, ζήλο, απληστία, ματαιοδοξίες, αρρωστημένες επιθυμίες, σκοτάδι. Γι΄αυτό και δύο είναι οι εστίες που όλο το δημιούργημα των χειραγωγών συνειδήσεων ποντάρει. ΣΕΞ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ.
Η υποτιθέμενη απελευθέρωση που μας πετάνε στη μούρη συνέχεια, η αποδοχή κάθε ανωμαλίας, κάθε διαστροφής ως τάχα, ελεύθερη επιλογή, η ενασχόληση συνεχώς με το σώμα όχι σε επίπεδο κάλλους αλλά εμμονής και σαν αποκλειστικό διαβατήριο για την αποδοχή από τους άλλους, σε συνδυασμό με το χρήμα που μπορεί να δώσει κάθε δυνατότητα για να αγοράζεις και όχι να κατακτάς την ευτυχία, είναι ένας ολόκληρος μηχανισμός στυγνός, ντυμένος με χαρούμενα χρωματάκια για τους ανόητους.
Όλες οι σχέσεις των ανθρώπων πλέον είναι κατευθυνόμενες και στοχεύουν στην επιδερμική ικανοποίηση και την χωρίς κόπο συνεύρεση. Οικογένειες διαλυμένες, νεολαία κολλημένη όλο το 24ωρο σε οθόνες, εικονικές πραγματικότητες και έξω από αυτές συγκεκριμένες διατεταγμένες για το τι είναι σωστό και τι όχι. Κάγκελα παντού και τα μυαλά στα κάγκελα παντού.
Το ουσιαστικό πλέον ονομάζεται αναχρονισμός.
Εγώ πάλι το ανούσιο τους το ονομάζω χάσιμο χρόνου.
Κάποιος άφησε ένα σημείωμα έξω από τη πόρτα του κι έγραψε «για τον άγγελό μου»
Το πρωί όταν ξύπνησε κάποιος το είχε πάρει.
Νομίζω πως όλη μας τη ζωή αφήνουμε σημειώματα έξω από τη πόρτα, για αυτό που η ψυχή μας ονειρεύεται. Μπουκάλια με σημειώματα στη θάλασσα. Γράμματα σε άγνωστους παραλήπτες. Σ' όλη μας τη ζωή, ακόμα κι αν δεν το ομολογήσουμε ποτέ, ξέρουμε πως όνειρό μας, είναι κάπου, κάποτε, κάποιος να παραλάβει το σημείωμα που αφήσαμε, να ανιχνεύσει που είμαστε και τελικά να χτυπήσει τη πόρτα μας.
Ο άνθρωπος μέσα του, ναι κρύβει τους δύό λύκους. Τον κακό και τον καλό. Ναι μπορούμε να γίνουμε τα χειρότερα κτήνη και οι μεγαλύτεροι αγαπησιάρηδες. Είναι μια συνεχόμενη μάχη. Όλοι όμως ξέρουμε πως σ΄αυτή τη μάχη δεν θέλουμε να είμαστε μόνοι μας. Ζητάμε εκείνο το άλλο πλάσμα που θα μπορέσει να μας κυριεύσει τόσο ώστε να ξεχάσουμε τη βασανιστική απομόνωση στο ναρκισσιστικό εγώ μας.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνος του, κι όταν το καταφέρει είναι "υπέρβαση" της ίδιας του της φύσης. Είτε από ανάγκη, είτε από επιλογή με σκληρή δουλειά, είτε με μια άλλου επιπέδου συνειδητοποίηση μπορεί να κατακτήσει τη μοναχικότητα, την ζωτική αυτάρκεια, αλλά αυτό είναι υπέρβαση.
Η κοινωνία που μας έχουν σερβίρει έχει παρασύρει τα πάντα σε ένα χορό απόλυτης ισοπέδωσης. Οι νέες γενιές που δημιουργούνται εκτός από την έλλειψη υγιούς τροφής, καθαρού αέρα, δυνατότητας έμπνευσης, καλλιέργειας, αληθινής γνώσης, ικανότητας να δουλεύουν ελεύθερα τις εγκεφαλικές τους συνάψεις, είναι αναγκασμένες να βιώνουν τους πλαστικούς έρωτες, τις ανόητες αγάπες, τις συμβιβασμένες σε ένα περιβάλλον απόλυτα κατευθυνόμενο και σκληρό.
Μέσα μας θα μείνει πάντα εκείνη η επιθυμία πως κάπου υπάρχει ο δικός μας παράδεισος, αλλά σιγά σιγά αυτή η επιθυμία μετατρέπεται σε μια ουτοπία σε ένα απόλυτα δυστοπικό συναισθηματικά τοπίο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο από ότι δημιούργησαν, τίποτα δεν είναι τυχαίο στα καλωδιωμένα νιάτα που σπάνε τη μοναξιά τους και την αγωνία τους σε κατευθυνόμενα από έμπειρους τεχνίτες χειραγώγησης κοινωνικά δίκτυα όπως τα ονόμασαν χαριτωμένα.
Όμως το όνειρο βρίσκεται έξω από αυτά. Ο παραλήπτης της επιστολής δεν μπορεί να ανιχνεύσει κάτι που δεν ξέρει να δώσει το στίγμα του. Η πόρτα της προσωπικής ευτυχίας δεν ανοίγει με κοντρόλ και καθορισμένο κουμπάκι, ανοίγει μόνο όταν η ψυχή έχει ανοίξει και έχει το θάρρος μέσα σ΄αυτό το κατασκεύασμα των απομονωμένων από κάθε ουσιώδες δυστυχισμένων ανθρώπων, να πετάξει εκεί που θέλει. Στο πέταγμα της μπορεί να μην βρει τίποτα, μπορεί όμως να βρει το ταίρι της που θα δώσει νόημα σε όλα πριν δεν είχαν ούτε χρώμα ούτε γεύση.
Ο έρωτας, η αγάπη για ένα άλλο πλάσμα δεν είναι σοκολατάκια κι αρκουδάκια σε μια καθορισμένη μέρα του χρόνου, δεν είναι ατελείωτες μέρες συμβιβασμού όπου κάποιος περίπου σου κάνει, δεν είναι κάτι που προκαλεί βάσανο, πίκρες ή πόνο. Είναι η χαρά της ζωής. Η μόνη αληθινή χαρά της ζωής και μπορεί να δημιουργηθεί μόνο με τα μάτια της ψυχής.
Η πλαστικοποιημένη κοινωνία που ορίζει το ωραίο, το επιθυμητό, το άξιο, μέσα από δόγματα και κανόνες που καθορίζονται από δύο παράγοντες που έχει ανάγει σε ευαγγέλιο "κρέας" και "χρήμα" δεν μπορεί να αντιληφθεί της δονήσεις του σύμπαντος, ούτε τον αέναο ερωτικό χορό που κάνει όλη η φύση γύρω μας, δεν μπορεί να δημιουργήσει όνειρα που ξεφεύγουν έξω από τις υποδείξεις των δεσμοφυλάκων.
Η ζωή είναι ένας μεγάλος έρωτας και μπορεί να τη χαρεί μόνο όποιος μπορέσει να την αντιληφθεί έτσι με όλες τις ιδιορρυθμίες της, τις καλές΄και άσχημες μέρες της, τις παραξενιές της αλλά και τις αμέτρητες δυνατότητες χαράς και ευδαιμονίας που θα μπορούσε να προσφέρει.
Οι ανθρώπινες σχέσεις καταρρέουν και στραγγαλίζονται αδιάκοπα, μέσα σ΄ αυτό το ηλίθιο κατασκεύασμα των κτηνανθρώπων. Ναι ίσως οι σχέσεις του μέλλοντος θα είναι όντως ένας άνθρωπος με ένα ανθρωποειδές που θα είναι ρυθμισμένο με το πάτημα ενός κουμπιού να ικανοποιεί τα βίτσια κάθε διεστραμμένου από την ουσιαστική επαφή , θα είναι οι παρέες του μέλλοντος ένα περίεργο μείγμα από σάρκα και καλώδια.
Οι ελάχιστοι θα έχουν καταφέρει να βρουν τον παραλήπτη του δικού τους σημειώματος και θα ζήσουν μακριά από όλη αυτή τη σήψη. Γιατί τελικά σ΄αυτή τη ζωή λαμβάνουμε εκείνο που βρίσκεται στο ύψος του πήχη που έχουμε βάλει στις απαιτήσεις μας. Όταν πέφτουμε κάτω από αυτόν έχουμε οι ίδιοι πέσει χαμηλά, όταν ψάχνουμε εκεί που ούτε ονειρευτήκαμε, ούτε μοιάζουμε, χανόμαστε.
Η γνώση των δικών μας ορίων, η επιμονή να αναζητήσουμε με πείσμα αυτό που ξέρουμε πως θα μπορέσει να γίνει ο δικός μας παράδεισος μας δίνει τη δυνατότητα αργά ή γρήγορα να χτυπήσουμε τη πόρτα του. Κι ακόμα κι αν δεν φτάσουμε σ΄αυτή τη πόρτα τουλάχιστον θα έχουμε μείνει ολόκληροι, ακέραιοι, ελεύθεροι, χωρίς να μας έχουν ροκανίσει τη σάρκα οι ξενιστές.
Δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο στη μικρή ζωή μας από ένα άνθρωπο που θα κατανοήσει αυτό που είμαστε και θα μας αγαπήσει γι΄αυτό και την ίδια στιγμή το ίδιο θα συμβαίνει και σε εμάς για εκείνον. Πέρα από κανόνες, υποδείξεις, πρέπει ή δεν πρέπει, όρια. Το ότι αυτό παρουσιάζεται σαν μια ουτοπία, ένα ανέφικτο σενάριο είναι ίσως το μεγαλύτερο κόλπο του συστήματος, γιατί αν ο καθένας ασχοληθεί με το να κατακτήσει το όνειρό του και το βρει, τότε όλο το χάρτινο κατασκεύασμα το παραφουσκωμένο με αμέτρητες ανοησίες, ψέμματα, αρνητικά συναισθήματα, υπερφίαλες απολαύσεις, ανούσια ινδάλματα και πλαστικοποιημένες ταυτότητες θα κατέρρεε μέσα σε λίγα λεπτά.
Γιατί η ψυχή που αγαπάει και κατακτά το όνειρό της δεν θέλει να μολύνει τη ζωή της με την ασχήμια, δεν δελεάζεται με εφήμερες απολαύσεις, δεν αναπτύσσει μέσα της μίσος, κακία, ζήλο, απληστία, ματαιοδοξίες, αρρωστημένες επιθυμίες, σκοτάδι. Γι΄αυτό και δύο είναι οι εστίες που όλο το δημιούργημα των χειραγωγών συνειδήσεων ποντάρει. ΣΕΞ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ.
Η υποτιθέμενη απελευθέρωση που μας πετάνε στη μούρη συνέχεια, η αποδοχή κάθε ανωμαλίας, κάθε διαστροφής ως τάχα, ελεύθερη επιλογή, η ενασχόληση συνεχώς με το σώμα όχι σε επίπεδο κάλλους αλλά εμμονής και σαν αποκλειστικό διαβατήριο για την αποδοχή από τους άλλους, σε συνδυασμό με το χρήμα που μπορεί να δώσει κάθε δυνατότητα για να αγοράζεις και όχι να κατακτάς την ευτυχία, είναι ένας ολόκληρος μηχανισμός στυγνός, ντυμένος με χαρούμενα χρωματάκια για τους ανόητους.
Όλες οι σχέσεις των ανθρώπων πλέον είναι κατευθυνόμενες και στοχεύουν στην επιδερμική ικανοποίηση και την χωρίς κόπο συνεύρεση. Οικογένειες διαλυμένες, νεολαία κολλημένη όλο το 24ωρο σε οθόνες, εικονικές πραγματικότητες και έξω από αυτές συγκεκριμένες διατεταγμένες για το τι είναι σωστό και τι όχι. Κάγκελα παντού και τα μυαλά στα κάγκελα παντού.
Το ουσιαστικό πλέον ονομάζεται αναχρονισμός.
Εγώ πάλι το ανούσιο τους το ονομάζω χάσιμο χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου