Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΡΟΝΟΙΟΣ.

Το είδαμε κι αυτό. Τις συγκεντρώσεις για την εργατική πρωτομαγιά με απόσταση ασφαλείας, γραμμούλες στο δρόμο που πρέπει να στέκεται ο καθένας, μάσκες φορούσαν(?) και απορία γιατί είμαι λίγο χαζή, κράταγαν όλοι πιστοποιητικό Β6, που επιτρέπει προσωπική άσκηση? Υπήρχε ειδική άδεια για επαναστατικούς σκοπούς? Τι? Δεν είναι επανάσταση? Τι είναι άραγε?

Μην είναι μια ενδόμυχη επιθυμία, από το απωθημένο που έμεινε γιατί δεν κάναμε την περιφορά του επιταφίου? μην είναι η προσαρμογή του "μένουμε σπίτι" και  βγαίνουμε λιγάκι, όσο μας δίνουν την άδεια για να φωνάξουμε τρία - τέσσερα συνθηματάκια σαν καλοί παπαγάλοι και μετά να μπούμε στα λαγούμια, να περιμένουμε το επόμενο ανακοινωθέν από τον κυρ Σωτήρη?

Ζούμε μεγάλες στιγμές φίλοι μου.. απολαύστε ελεύθερα. Τα καλύτερα έρχονται, αλλά κοιτάξτε λίγο με ανοιχτό πνεύμα γύρω σας και αναρωτηθείτε. Πόση απατεωνιά, κοροϊδία μέσα στη μούρη σας, μπορείτε να ανεχτείτε ακόμα και το χειρότερο, να πείθετε τον εαυτό σας, πως όλη αυτό το απόλυτα στημένο τσίρκο, έχει ένα ελάχιστο κόκκο αλήθειας?

Και δεν μιλάω φυσικά μόνο για την "τρομακτική πανδημία" Σας λέω να θυμηθείτε μνημόνια, άδεια ταμεία, μαζί  τα φάγαμε, μίζες, και πιο πίσω ακόμα τζόγους στο χρηματιστήριο, τραπεζική επιδρομή, κάρτες, δάνεια, γενικό ξεπούλημα, ξεφτίλισμα στην Ευρώπη με το γενικό σύνθημα "οι Έλληνες είναι λαμόγια, τεμπέληδες, αμόρφωτοι, τριτοκοσμικοί", τα σημαιάκια που κουνάγατε σαν καραγκιόζηδες κάτω από τα μπαλκόνια των απατεώνων, τις πρόσφατες συγκεντρώσεις αγανάκτησης που φάγατε τα χημικά με τη σέσουλα, τα όχι που ψηφίσατε και τα βάλατε εκεί που ξέρετε, τις συγκεντρώσεις για τις προδοτικές συμφωνίες που επίσης τις βάλατε στο πάτο σας.

Και τώρα το απόλυτο καραγκιοζιλίκι που κανείς δεν ξέρει τι είναι ψέμα, τι αλήθεια, ποια ανακοίνωση είναι αληθινή και ποια είναι μούφα. Πότε κινδυνεύω? Με μάσκα ή χωρίς? Πότε κολλάω σε δυο μέτρα απόσταση ή σε δέκα? Κολλάω από τον αέρα ή μόνο αν αγγίξω... Φτερνίστηκε ο διπλανός.. τι έπαθα? τι θα απογίνω?

Κανονικά η κατάσταση θα έπρεπε να είναι κάτι σαν το ξύπνημα στο εφιάλτη. Αλλά τώρα τελευταία δεν μπορώ να το δω έτσι. Είναι τόσο γελοία όλα αυτά που συμβαίνουν, είναι τόσο απόλυτο καρναβάλι αυτό που σιγά σιγά σχηματίζεται γύρω μας, που μένω μετέωρη.. να γελάω ή να κλαίω? Η τίποτα από τα δύο, απλά να το σκάσω σε άλλο πλανήτη?