Παρακάτω ένα από τα κείμενα που αναρτούσα το 2012. Να μην κουράζομαι γιατί ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ δεν έχει αλλάξει εκτός από τα χάπατα που φαντασιώνονται πως κάτι έχει αλλάξει. Οι ίδιοι χρήσιμοι ηλίθιοι που στη καλύτερη τους μέρα "το ρίχνουν έξω" με κάποιο κοψίδι κι ένα καφάσι μπύρες, και στη χειρότερη κλαψομουνιάζονται περιμένοντας Μεσσίες, εξωγήινους ή το Σούπερμαν να τους βγάλει από τη μιζέρια τους.
Τρίτη, 12 Ιουνίου 2012
ΕΧΕΙ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΗΣ.
Εντάξει αν πούμε κι ένα όχι στις διεθνείς συμμορίες δεν θα γίνει κι η Δευτέρα Παρουσία. Αλλά πες ότι γίνονται , σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, συν τους εξωγήινους που θα μας επιτεθούν ή την αποκάλυψη των ζόμπι που από ότι βλέπω ήδη έχει ξεκινήσει. Μια και τόσα χρόνια οι περισσότεροι ήταν καλοζωισμένοι και δεμένοι με συγκολλητική ουσία με το καναπέ τους δεν πειράζει να ξεβολευτούν και να δοκιμαστούν αν ξέρουν να επιβιώσουν και να προστατέψουν τα παιδιά τους. Έλεος.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει μεγάλα βάσανα στη ζωή τους, την ώρα που οι άλλοι οι βολεμένοι, που μαζί τα τρώγανε, ασχολόντουσαν με τα τσίρκουλα της τηλεόρασης και τις ζάντες του αυτοκινήτου τους αν είναι καλά γυαλισμένες. Υπάρχουν άνθρωποι που δούλεψαν πολύ σκληρά, φτύνοντας στη κυριολεξία αίμα για να βγάλουν το μεροκάματό τους. Άνθρωποι που τους έτυχαν μεγάλες δυστυχίες και χτυπήματα από τη μοίρα και ούτε αυτοκτόνησαν, ούτε τρελάθηκαν, ούτε έβαλαν τα κλάματα, ούτε έσκυβαν το κεφάλι. Περήφανα με αξιοπρέπεια τα πέρασαν όλα. Και βρήκαν κουράγιο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους , να βοηθήσουν κι άλλους ανθρώπους, νοιάστηκαν για ότι συνέβαινε γύρω τους, Αγωνιζόντουσαν όταν οι υπόλοιποι ήταν απλά πελάτες στα γραφεία των κομματόσκυλων να παρακαλάνε για το διορισμό του κανακάρη, την άδεια για το αυθαίρετο μέσα στο καμένο δάσος, την αποφυγή κάθε ευθύνης και κάθε υποχρέωσης απέναντι στη πατρίδα τους και τους συνανθρώπους τους.
Ε ας καεί το Κορδελιό επί τέλους για να δούμε τι κότσια έχουμε εκτός από το να κάνουμε τσαμπουκά στα καφενεία και να ρίχνουμε και κανένα σκαμπίλι στη γυναίκα και τα παιδιά. Ας δούμε αν τους ηρωισμούς των προγόνων που τους έχουμε ψωμοτύρι μπορούμε στο ελάχιστο να τους αντιγράψουμε. Έτσι κι αλλιώς χαμένοι είμαστε οι περισσότεροι, με μνημόνιο ή χωρίς. Δεκάρα δεν δίνει κανείς ούτε από τις ξένες ούτε από τις ντόπιες τρόικες αν ζήσουμε ή όχι. Όποιοι ονειρεύονται ότι συνεχίζοντας τις μετάνοιες και τα παρακάλια θα γυρίσουν ασφαλείς στις φωλίτσες και θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους και την επιβίωση των παιδιών τους γιατί ήταν φρόνιμοι μαθητές κούνια που τους κούναγε. Όλη η ιστορία της διάσωσης θα διαρκέσει μέχρι να σώσουν τα εκατομμύρια τους και να τα φυγαδεύσουν σε ασφαλείς εξωτικούς προορισμούς και μέχρι να κάνουν μερικά ωφέλιμα deals στη χώρα που ξεπουλιέται. Μετά θα πτωχεύσουμε έτσι κι αλλιώς ατάκτως και χωρίς έλεος.
Δεν ξέρω ειλικρινά πόσοι αληθινοί άνθρωποι υπάρχουν σ΄αυτό το τόπο εκτός από τις κουραδομηχανές που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε γύρω μας, αλλά να μια καλή ευκαιρία. Τρομοκρατία συνέχεια, μας βομβαρδίζουν από το πρωί ως το βράδυ με κάθε είδους απειλές. Σίγουροι πως μιλάνε σε κοτούλες που τρέμουν μη χάσουν τη ζωούλα τους και το βολεματάκι τους. Κι αν έχουν δίκιο ακόμα πιο ευχαριστημένη είμαι να γίνει τελικά η ολική κατάρρευση. Για να δω όλα αυτά τα γομάρια που ζουν σαν παράσιτα μέσα στη κοινωνία αν μπορούν να επιζήσουν, αν μπορούν να αντιμετωπίσουν το μεγάλο σκοτάδι χωρίς βοηθητικά φωτάκια και παραμυθάκια.
Θα δυστυχήσουν και άνθρωποι που δεν το αξίζουν? Δεν φοβάμαι καθόλου γι΄αυτούς. Θα επιβιώσουν και θα παλέψουν και πάλι περήφανα. Και θα επιβιώσουν όχι μόνο αυτοί αλλά θα βοηθήσουν κι άλλους συνανθρώπους με όποια δύναμη διαθέτουν. Να διαχωριστεί η ήρα από το στάχυ γιατί αυτή η μόνιμα υποταγμένη και βολεμένη πλειοψηφία που ορίζει τις τύχες όλων αναδεικνύοντας άχρηστους κι επικίνδυνους στα ηνία της χώρας και μολύνοντας με τη σάπια συνείδηση όλο το κοινωνικό σύνολο έχει αρχίσει και μας κουράζει ειλικρινά.
Βαρέθηκα τη κλάψα, τα τρομοκρατημένα ποντίκια, το πανικό μήπως και.... την απόγνωση χωρίς πάλη, τη παράδοση άνευ όρων σαν έρμαια. Ανθρωπάκια που προσπαθούν να διαφυλάξουν τα διακόσια και τα τετρακόσια ευρουδάκια που παίρνουν τώρα μη τα χάσουνε. Άνθρωποι που εκβιάζονται πως αν σήμερα έχουν λίγο φαγάκι ενώ αύριο δεν θα έχουν καθόλου. Άνθρωποι που ήδη ζουν σαν ερείπια σωματικά και ψυχικά και φοβούνται μήπως και απολέσουν αυτή την εξαθλίωσή τους και με κάποια χειρότεροι. Άνθρωποι που ζουν μόνιμα επιλέγοντας ποιο είναι το λιγότερο κακό και μη τολμώντας να ζητήσουν το καλό. Αισθάνονται κι ευγνώμονες που έχουν δουλίτσα και λεφτουδάκια λες και είναι χάρη που σου παραχωρεί κάποιος το να ζεις κι αν δεν είσαι καλό παιδί και υπάκουο μπορεί να σε εκβιάζει πως θα σου κάνει κακό.
Είμαι κακιά σήμερα το ξέρω. Αλλά έλεος πλέον. Αυτή η μιζέρια, αυτή η κακομοιριά δεν αντέχεται. Και ξέρετε κάτι πολλοί από εμάς έχουμε περάσει πράγματα πολύ χειρότερα από τα μνημόνια και τη πτώχευση. Έχουμε ζήσει τις δικές μας πτωχεύσεις, έχουμε πει τα δικά μας όχι με μεγάλο κόστος στη ζωή μας και είμαστε εδώ περήφανοι και όρθιοι να λέμε την ιστορία.
Η καταστροφή μπορεί να έρθει αλλά ένας λαός άξιος, περήφανος και δυνατός πρέπει να έχει τα κότσια να το αντέξει να παλέψει και να πάρει τη τύχη του στα χέρια του μακριά από συμμορίες, κλέφτες και εγκληματίες. Να παλέψει να δώσει ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά του και μια ωραιότερη κοινωνία για να ζήσουν. Βρισκόμαστε βυθισμένοι στη πιο μεγάλη σήψη, στη διάλυση του κοινωνικού ιστού, στην ηθική εξαθλίωση και προσπαθούμε να κρατήσουμε όλη αυτή τη σαπίλα όρθια μη και τη χάσουμε.
Αι στο διάολο πια.
Εκτός από τα παραπάνω λοιπόν μας προέκυψε και η επιδημία, για να ολοκληρωθεί το θεατρικό έργο που παίζεται εδώ και πολύ καιρό και ονομάζεται ΔΙΑΣΩΣΗ. Μας πήραν τα σώβρακα για να μας διασώσουν από τη φτώχεια και τώρα, επειδή είναι καλόψυχοι και έχουν βεβαιωθεί πως απευθύνονται σε φουκαριάρηδες που δεν θυμούνται πια ούτε πως ρίχνουμε τη μούντζα, είπαν να μας σώσουν και την υγεία μας. Τι καλοί άνθρωποι.. Να πάτε στις Παναγίτσες που ρίχνεται μίζες για την αιωνιότητα, να παρακαλέσετε να τους βοηθάει στο δύσκολο φιλανθρωπικό τους έργο. Έχετε και συντριβάνι τώρα πανέμορφο και σε λίγο θα σας παρουσιάσουν οι βλαχοδήμαρχοι και τα επόμενα όμορφα καλούδια που έχουν φτιάξει.
Τι κρίμα που όταν σβήνουν τα φώτα και φεύγουν οι κάμερες και τα γλυφτρόνια που χαμογελάνε χαρούμενα, εσείς δεν θα είστε εκεί γιατί ποιος τρελός κατεβαίνει στην Ομόνοια τη νύχτα να απολαύσει το συντριβάνι? Τι κρίμα που μαζί τα τρώγατε κάποτε και τώρα τα τρώνε μόνοι τους. Τι κρίμα που κάποτε σας είχαν ανάγκη για να σώσουν τις τράπεζές τους, τις καταθέσεις τους στη Ελβετία, τι κρίμα που κάποτε ήσασταν οι συνένοχοι που θα τους έκαναν να βγουν λάδι από τις βρομιές που είχαν κάνει, την συνολική βούτα από τα ταμεία σας, τις οικονομίες σας...
Τώρα είστε έτοιμοι για το επόμενο μνημόνιο + πιθανότητα νέας καραντίνας + πειραματόζωα σε φάρμακα και εμβόλια και γιατί όχι και τσιπάκια + απώλεια από εδάφη , τελική υποδούλωση + το γεγονός απώλειας οποιουδήποτε ίχνους λογικής (από ότι φαίνεται) + απόλυτη τρομοκρατία από μέσα και από έξω.
Ειλικρινά εύχομαι την επόμενη φορά που θα αναρτήσω ΤΟ ΙΔΙΟ κείμενο, το update να είναι , αρχικό κείμενο + κορονοϊός + μετεωρίτης που καθάρισε το τοπίο.
*Και μην βγει πάλι κάποιος ξύπνιος και πει "και εσύ τι κάνεις για να τα διορθώσεις" , γιατί για να μάθεις τι κάνω κι εγώ και λίγοι άλλοι ΨΑΞΤΟ. Σερβιρισμένο στο πιάτο δεν πρόκειται να στο δώσει κανείς. Τα σερβιρίσματα γίνονται στα κομματικά μαγαζάκια που περιμένεις να σε σώσουν. Ο πόλεμος όμως που έχει ξεκινήσει και δεν έχεις πάρει πρέφα, γίνεται πλέον από μονάδες και όχι από κοπάδια. Και σίγουρα όχι από το καναπέ του σπιτιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου