Η κοινωνία μια κακοποιημένη γυναίκα. Χωρίς αντιστάσεις. Φοβισμένη. Ανέχεται γιατί δεν μπορεί να βρει τρόπο διαφυγής. Ανέχεται γιατί νοιώθει αδύναμη να τα βάλει με το δυνάστη της. Ήταν γιατί επέτρεψε να φάει το πρώτο χαστούκι. Γιατί έπεισε τον εαυτό της πως έφταιγε και το άξιζε. Ήταν γιατί σκέφθηκε πως ίσως ότι γίνεται, γίνεται για το καλό της. Και μετά ήρθε και το επόμενο χτύπημα. Κι άλλα ακόμα. Και σειρά πήραν τα παιδιά της σ΄αυτό το θλιβερό παιχνίδι επιβολής του πιο δυνατού.
Τα παιδιά αυτά που δεν θα γνωρίσουν κάτι άλλο, γιατί στον κόσμο της επιβολής γεννήθηκαν και μεγαλώνουν. Τα παιδιά που θα μάθουν πως είναι φυσιολογικό το αφύσικο. Που θα θεωρούν πως τους παραχωρούνται πράγματα, αν συμπεριφερθούν με συγκεκριμένο τρόπο, πράγματα που οι γονείς τους κάποτε τα έζησαν σαν αυτονόητο δικαίωμα.
Τα παιδιά που προσπαθούν να αναγνωρίσουν πρόσωπα κι εκφράσεις, πίσω από μάσκες, να κατανοήσουν πως είναι η υφή ενός σώματος από απόσταση, να παίξουν τα παιχνίδια τους μοναχικά στο μικρό τετράγωνο ασφάλειας που τους αναλογεί.
Η κοινωνία δεν αντέδρασε στο πρώτο χτύπημα. Λύγισε κάτω από τη δύναμη του τυράννου που αποφάσισε να την συμμορφώσει με το δικό του τρόπο. Της έδωσε τις εντολές του, στο πως να ζει, πως να αναπνέει, πως να εκτελεί τις πιο φυσιολογικές ανάγκες της, και σε μη συμμόρφωση ποινές.
Κι αν ακόμα προσπαθούσε να ξεφύγει ζει σε ένα μικρό χωριό, με ανθρώπους που θέλουν την ησυχία τους και ενοχλούνται από τους ανυπάκουους. Με τους γείτονες που παραμονεύουν να ελέγξουν αν κάποιος ξεφεύγει από τα πρότυπα του δικού τους υποκριτικού καθωσπρεπισμού.
Η κακοποιημένη γυναίκα στα μάτια τους φταίει, γιατί τα ήθελε. Φταίει γιατί θα μπορούσε να καθίσει στα αυγά της. Δεν θέλουν το ξεβόλεμα από το μικροκοσμό τους. Δεν θέλουν να ξέρουν αν κάτι είναι σωστό ή λάθος, ακόμα κι αν από ένστικτο καταλαβαίνουν πως κάτι δεν πάει καλά.
Είστε αποφασισμένοι να συνεχίσετε αυτό τη παράνοια. Θα θυσιάσετε κι αυτό που ονομάζετε πολύτιμο. Την ζωή των παιδιών σας. Αν αυτό το κάνετε, τότε ο τύραννος σας είναι σίγουρος πως μπορεί να ασελγήσει πάνω σας χωρίς έλεος. Το δοκίμασε όταν σας άφησε με τα λουκέτα στα μαγαζιά και σας πέταξε ένα κομμάτι ψωμί για αποζημίωση. Το δοκίμασε όταν σας απειλούσε στους δρόμους γιατί δεν σκεπάζατε το πρόσωπο, γιατί περπατούσατε με τρόπο που γούσταρε. Το δοκίμασε όταν αφήσατε τους αγαπημένους μόνους να πεθάνουν στα κολαστήρια χωρίς να τους δώσετε μια τελευταία αγκαλιά.
Το δοκίμασε όταν απομονώσατε τους γέρους σας, αβοήθητους και φοβισμένους για να τους σώσετε, και τα παιδιά σας να είναι κλεισμένα κολλημένα σε οθόνες και καλώδια. Το δοκιμάσε όταν στερηθήκατε και τις ελάχιστες απολαύσεις στη μίζερη και θλιβερή πραγματικότητα.
Κι όλα αυτά τα δοκίμασε και σας έχει πείσει πως είναι για το καλό σας. Κάθε χαστούκι είναι χαστούκι συμμόρφωσης. Κάθε ποινή είναι γιατί το αξίζετε. Βλέφαρο δεν ανοιγόκλεισε, φωνή δεν υψώθηκε, χέρι δεν απείλησε ούτε μία στιγμή σε όλη τη πορεία της καταστροφής, γιατί μέσα είχε φωλιάσει ο τρόμος. Ο τρόμος της ζωής μετά από ένα αδυσώπητο βομβαρδισμό προπαγάνδας.
Μετρήθηκε η νοημοσύνη, και βρέθηκε απούσα. Εγινε κάλεσμα στη λογική και κανείς δεν απάντησε. Οι μέρες τα χρόνια που ήρθαν, δεν ήταν τίποτα περισσότερο παρά η φυσική κατάληξη της συναίνεσης στην υποταγή και τη δουλεία. Η νέα κανονικότητα που διαμορφώθηκε ήταν η προέκταση της φοβικής κοινωνίας, που απειλήθηκε στον αρχέγονο φόβο της αφάνισης.
Τα χρόνια πέρασαν και οι μεταλλαγμένη ανθρωπότητα, είναι ένας ασθενής, μιας μονάδας εντατικής που εξαρτάται η ανάσα του από μηχανήματα, και την διάθεση των γιατρών να τον σώσουν ή να τον απαλλάξουν από το μαρτύριο.
Ολα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν μόνο αν.. είχες σηκώσει ανάστημα στο πρώτο χαστούκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου