ΑΞΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΜΕ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ.

 

Το πρόβλημα είναι πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι εξοικειωμένο με τη βρώμα που υπάρχει γύρω. Εδώ και πολλά χρόνια την είχαν βάλει μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Έμοιαζαν όλα φυσιολογικά. Πέρναγαν καλά. Δίπλα στους ηγέτες με τη ξεχειλωμένη ηθική, υπήρχαν οι πρόθυμοι σε όλα πολίτες. Στην Ελλάδα του μνημονίου,  πρέπει να σκεφτούμε μια δημοσκόπηση πολύ σοβαρότερη από εκείνη της δύναμης των κομμάτων. Είναι επουσιώδες να μάθουμε πόσοι και ποιο κόμμα ψηφίζουν. Δεν θα λύσει τίποτα. Αυτό που πρέπει να μάθουμε είναι πόσοι άσχετα με το κόμμα που υποστηρίζουν, στη πραγματική ζωή, στη καθημερινότητά τους , στην αντίληψή τους έχουν ταυτιστεί με τους προδότες - ηγέτες όπως τους αποκαλούμε, και το δικό τους κόσμο.

Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι σε τι ποσοστό έχουν διαφθαρεί οι συνειδήσεις. Πόσοι συμπολίτες δεν έχουν πλέον ούτε ιδανικά, ούτε οράματα, ούτε αξίες και όχι μόνο, πόσοι δεν διαθέτουν καν την ελάχιστη παιδεία για να μπορέσουν στο μέλλον ίσως να ελπίσουν να τις βρουν αυτές τις αξίες. Είπα ότι είναι επουσιώδες ποιο κόμμα θα επιλέξει να ψηφίσει ο καθένας και το εννοώ. Δεν μου λέει τίποτα το τι θεωρείς πως είσαι. Το ζουμί είναι το τι είσαι πραγματικά. Η ψήφος στην Ελλάδα ήταν πάντα ή πελατειακή ή παραδοσιακή. Είτε πεσκέσι στον άρχοντα είτε αυτό που μάθαμε στο σπίτι. Και μέσα από αυτή την επιλογή οι άνθρωποι γουστάρανε να νοιώθουν δεξιοί, αριστεροί, φασίστες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές ή αναρχικοί. Εξουσιαστές ή αντιεξουσιαστές. Φιλοτομαριστές ή επαναστάτες.

Τα δεδομένα όμως δείχνουν μια πραγματικότητα που ξεφεύγει πολύ από το προσωπικό παραμύθιασμα του καθενός. Όταν βλέπουμε ξεκάθαρα πως ένα μέρος των πολιτών έκλεβε όπως και όπου μπορούσε το κράτος ή το συνάνθρωπο, όταν βλέπουμε ανθρώπους διατεθειμένους να γλείψουν, να λαδώσουν, να προσπεράσουν με αθέμιτα μέσα τους υπόλοιπους, να παρανομήσουν, για να ικανοποιήσουν τον εαυτούλη τους δεν μπορεί να χρυσωθεί το χάπι. Όταν κλέβεις, είναι κλοπή, δεν μπορείς να το ονομάσεις ένοχη απόλαυση. Όταν βάζεις μέσο να περάσει το παιδί σου που ήταν σκράπας στα μαθήματα και παρακάμπτεται ο άξιος χωρίς μέσον συμμαθητής είσαι λαμόγιο, δεν αμάρτησες για το παιδί σου σαν τη φουκαριάρα την αθώα νεανίσκη στις παλιές ελληνικές ταινίες, όταν γίνεσαι νταβατζής, εκβιαστής, είσαι νταβατζής, εκβιαστής δεν σε αθωώνει το γεγονός πως με το νταβατζηλίκι ή τους εκβιασμούς θα γίνεις στο μέλλον ένας αξιοσέβαστος νοικοκύρης γιατί το σεβασμό τον έχεις χάσει στο δρόμο. Κι όταν μεγαλώνεις τα παιδιά σου έτσι ώστε να γίνουν ανέκδοτα που να μοιάζουν στις χαζογκόμενες και τους χαζογκόμενους που έχουν πιάσει στασίδι στις διάφορες γελοίες εκπομπές στο χαζοκούτι,  κούφιοι χωρίς ηθικές αρχές, χωρίς ιδανικά, επιδερμικά άχρηστα κουφάρια που θα περιφέρονται στη ζωή ασκόπως,  είσαι απλά ένας κακός γονιός, άχρηστος.

Με ένα τόσο μεγάλο πλήθος πωρωμένο κι εθισμένο στη παρανομία, τη πονηριά και το εύκολο χρήμα, ένα πλήθος πνευματικά στείρο, ψυχικά κατεστραμμένο, αναρωτιέμαι που μπορούμε να φτάσουμε. Είναι ποτέ δυνατόν να γινόμαστε τόσο αφελείς (και γίνομαι κι εγώ και το ομολογώ) και να πιστεύουμε πως αυτός που είχε μάθει να κλέβει αβέρτα, αυτός που είχε μάθει να πουλάει τον εαυτό του σε καλή τιμή, αυτός που είχε μάθει να εκπαιδεύει τα παιδιά του πως να γίνουν λαμόγια, ξαφνικά με την επέλαση του μνημονίου και τη ξαφνική φτώχεια που του ήρθε κατακούτελα θα πάθει μια αυτόματη αναμόρφωση και θα ταραχτεί συνειδησιακά?

Πολλοί ευχόμαστε το βρισίδι, η αγανάκτηση που βγαίνει αυτές τις μέρες να είναι προεόρτιο αλλαγών. Όμως είναι έτσι? Μήπως για πολλούς η αγανάκτηση είναι γιατί οι συμμορία τους έριξε στο "ζύγι" ενώ ήταν υπάκουοι μπράβοι? Μήπως άλλοι βρίζουν γιατί δεν μπορούν πλέον να κλέβουν ανενόχλητα? Μήπως κάποιοι άλλοι τρελαίνονται γιατί είχαν μάθει να λαδώνονται για να μην κάνουν τη δουλειά τους ή να λαδώνονται για να κάνουν τη δουλειά τους τελικά? Πόσοι ξύπνησαν γιατί έμεινε το αυθαίρετο στη μέση. Πόσοι φωνάζουν γιατί  η μετάθεση του κανακάρη δίπλα στο σπίτι έμεινε σε εκκρεμότητα...

Δίπλα στο έμψυχο υλικό που χτυπιέται αλύπητα τώρα και που στο μεγαλύτερο ποσοστό χτυπιόταν και την εποχή της καλοπέρασης των υπόλοιπων, υπάρχει ένας κόσμος βαριά άρρωστος για να μη πω πεθαμένος ήδη. Μαθημένος στη αποδοχή της ανηθικότητας, της διαφθοράς, της κομπίνας, της κλεψιάς, της πουτανιάς. Και όχι απλή αποδοχή. Τρόπος ζωής. Δεν υπήρχε ανάγκη να κάνουμε κανένα μνημόνιο αν υπήρχαν πολιτικοί έτοιμοι να τα βάλουν με τη διαφθορά και να τη τσακίσουν. Κι αν υπήρχαν από κάτω χιλιάδες πολίτες έτοιμοι να σταθούν στο πλάι τους να τους βοηθήσουν μέχρι τη τελική ρήξη με τη σαπίλα. Δεν υπήρχε ανάγκη για ξένους κηδεμόνες αν είχαμε πολιτικούς με καθαρά χέρια και το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών με καθαρά χέρια. Οι φαύλοι θα έμπαιναν σε κλοιό αμέσως. Οι κλέφτες θα ξεσκεπαζόντουσαν. Οι τεμπέληδες θα υποχρεωνόντουσαν να δουλέψουν. Οι κουτοπόνηροι δεν θα είχαν που να προωθήσουν τις κουτοπονηριές τους.

Όμως γιατί πράγμα να αγωνιστούν τα λερωμένα κούτελα? Δεν είμαι σίγουρη αν οι αγανακτισμένοι συμπολίτες γύρω μου οργίζονται για την ανηθικότητα ή για το ξεβόλεμα.  Το μεγάλο ποσοστό που συνεχίζει να ψηφίζει συστημικά κόμματα, δεν είναι ηλίθιο, όπως πολλοί εδώ μέσα φωνάζουν, γιατί αυτό μοιάζει πιο ανώδυνο, ΨΗΦΙΖΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΟΙΚΕΙΟ.  Η πλειοψηφία των εκλογέων δεν νοιώθει ντροπή για όσα αίσχη διαδραματίζονται γύρω μας, νοιώθει φόβο για  οτιδήποτε μοιάζει να απειλεί το βόλεμα.  Ο μέσος πολίτης, θέλει απλά ένα μικρό συγύρισμα στην ακαταστασία της καθημερινότητας. Δεν ονειρεύεται επαναστάσεις και ανατροπή αυτής της κανονικότητας. Βλέπουμε συνεχώς κάτι ψιλο απεργίες, ή ανούσεις διαμαρτυρίες που έχουν να κάνουν μόνιμα, με τους μισθούς, την περικοπή των συντάξεων, την ακρίβεια στα τρόφιμα. Πόσες φορές είδατε να κατεβαίνουν στο δρόμο χιλιάδες άνθρωποι για να διαμαρτυρηθούν για την Παιδεία? Πόσοι γονείς ανησυχούν για ΤΟ ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ, και όχι για τους βαθμούς που θα δώσουν το εισιτήριο στις πανελλήνιες?

Η  απαξίωση όλων των κομμάτων από τη κοινωνία δεν είναι μια πράξη παρορμητική και ασυνείδητη. Είναι γιατί ελάχιστοι άνθρωποι υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους που να έχουν αποδείξει την αρετή τους έξω από τα κούφια λόγια και τα συνθήματα. Να την έχουν αποδείξει με τη ζωή τους, με τις πράξεις τους και να ξεχωρίζουν από τον υπόλοιπο συρφετό. Τα ανθρωπάκια απαξιώνουν όλους τους πολιτικούς γιατί τους αναγνωρίζουν σαν ανθρωπάκια επίσης. Σε όλους τους χώρους. Από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, υπάρχουν λόγια. Συνέχεια λόγια, θεωρίες, συνθήματα, ειπωμένα όμως από ανθρωπάκια που πίσω από τα φώτα της εξέδρας, πίσω από τις κάμερες της τηλεόρασης, πίσω από τις κομματικές συγκεντρώσεις δεν έχουν καμιά μεγαλοπρέπεια. Δεν ξεχωρίζει η ζωή τους, η νοοτροπία τους, οι πράξεις τους σε τίποτα από τους υπόλοιπους. Μίζεροι, με τα πάθη τους, τις μικρανθρωπιές τους, τον αριβισμό τους, τη καλοπέρασή τους, το βόλεμα...

Δεν μπορείς να αγωνιστείς για ιδανικά όταν δεν έχεις. Κι αν γυρίσει κάποιος ονειροπόλος και μου πει μα αυτό θέλω, να μάθω στο κόσμο να έχει ιδανικά, να έχει αξίες, να παλεύει για το δίκιο, την ελευθερία, την αγάπη, θα του απαντήσω, πως η ηλικία της αθωότητας της ανθρωπότητας, αν ποτέ υπήρξε, έχει παρέλθει προ πολλού. Δεν υπάρχουν αθώοι. Όλοι ξέρουν τι είναι ηθικό και τι ανήθικο. Είμαστε σίγουροι όμως τι τελικά θέλουν να επιλέξουν? Όσοι προσπαθούμε να κρατήσουμε μέσα μας την ομορφιά της ζωής και να την δείξουμε και στους υπόλοιπους θεωρούμε δεδομένο πως κι οι υπόλοιποι θα την δουν και θα την ασπαστούν στο τέλος.

 

Επιτρέψτε μου όμως να σκεφτώ πως μ΄αυτά που βλέπω σήμερα γύρω μου στη πατρίδα μου έχω σοβαρές αμφιβολίες για το πόσα ζωντανά κι έμψυχα πλάσματα κυκλοφορούν ακόμα. Κι οι νεκροί ξυπνάνε? Δε νομίζω. Η αλλοίωση των συνειδήσεων είναι τόσο βαθιά που μπροστά μου δεν βλέπω να σχηματίζονται στο μέλλον ομάδες ηρώων αλλά κανίβαλων.

Θέλετε να κάνουμε μια ουσιαστική δημοσκόπιση? Ας μετρήσουμε πόσοι δεν είμαστε αυτό που περιγράφω. Πόσοι ενδιαφερόμαστε να υπάρχει ένας καλύτερος κόσμος όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε και πόσοι λειτουργούμε για να την περάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τώρα κι οι επόμενοι ας γεννηθούν στον εφιάλτη?  Απαντώντας με ειλικρίνεια στο παραπάνω ερώτημα, ίσως κατανοήσουμε και τα αποτελέσματα των εκλογών, ή γενικότερα την εικόνα που βλέπουμε γύρω μας και ζούμε μέσα σ΄αυτή.