ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ, ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΤΗΣ ΑΣΥΔΟΣΙΑΣ.

 

Επειδή έχω κουραστεί τις τελευταίες ημέρες, να βλέπω παχύσαρκα (είτε στο σώμα είτε στη ψυχή) άτομα, που τρώνε με χρυσές μασέλες, να έχουν συγκινηθεί με τη μεγαλοψυχία κάποιου από το συνάφι τους που βοήθησε τόσο κόσμο, να  σημειώσω πως δεν μπαίνω καν στο κόπο να εξετάσω αν κάποιος κάνει μια καλή πράξη γιατί έτσι νοιώθει, ή για το εφέ, ή γιατί έχει τύψεις, ή γιατί νομίζει πως θα του δώσει συγχωροχάρτι ο Αγιος Πέτρος.  Κάθε πλάσμα που ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ, ΑΙΣΧΡΗ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ, δεν με ενδιαφέρει αν προσφέρει ανακούφιση σε κάποιους που πονάνε και πεθαίνουν και διαθέσει μερικά χρήματα από τις υπερφορτωμένες με αγαθά κασέλες της ζωής του. 

Πιάσαμε κουβέντα για την φιλανθρωπία, έχω γράψει και σε άλλη ανάρτηση γι΄αυτό το θέμα αλλά δεν πειράζει να επαναλάβω τις σκέψεις μου, γιατί όταν με ρωτάνε φίλοι ποια η γνώμη για το τάδε θέμα, απαντώ.

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΜΕ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, τα παιδιά που θα ασθενούσαν όπως και οι ενήλικες,  θα έπρεπε να λαμβάνουν ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΕΜΠΟΔΙΟ ΠΛΗΡΗ ΙΑΤΡΟΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ, ΦΡΟΝΤΙΔΑ, ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΧΤΙΖΕΙ ΑΡΤΙΑ ΕΞΟΠΛΙΣΜΕΝΑ, ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ , ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΛΥΠΤΑΝ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ, ΜΕ ΑΡΙΣΤΕΣ ΠΑΡΟΧΕΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ.

Η υγεία ενός λαού δεν είναι παιχνίδι στα χέρια των λίγων, να την χειριστούν όπως γουστάρουν.  ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, όσο χειρότερη είναι η δημόσια περίθαλψη τόσο πιο άθλιο και βρώμικο είναι το σύστημα.  Τι στο δι@ολο είναι τα φιλανθρωπικά «γκαλά» και οι έρανοι τύπων με κάτι παχουλούς σβέρκους και κυρίες με τα διαμαντένια κολιέ στο λαιμό και τις τραβηγμένες μούρες που μαζεύουν λεφτάκια για τα δυστυχισμένα παιδάκια? Τι φιλάνθρωπος είναι ο τύπος που έχει 100 σπίτια και πιο εκεί κάποιος πεθαίνει αβοήθητος σε ένα παγκάκι? Σοβαρολογούμε? Θα ρίχνουμε και δάκρυα συγκίνησης σ΄αυτό τον αισχρά υποκριτικό κόσμο?

Η έρευνα για τις σοβαρές και μη ασθένειες, η τεχνολογία, οι επιστήμονες που εργάζονται πάνω σε μεγάλα και σημαντικά ιατρικά θέματα, τα νοσοκομεία και τα κέντρα περίθαλψης, η μεταχείριση των ανθρώπων απέναντι στην ασθένεια ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΧΡΗΜΑ ΝΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή από το να νοιώθει ένας άνθρωπος που έχει βρεθεί σε απελπιστική θέση, ευγνωμοσύνη και υποχρέωση σε κάποιον ιδιώτη ζάπλουτο που του χάρισε (για τον οποιοδήποτε λόγο) ελπίδα, ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ, ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΧΙ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΚΙ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΑΛΛΑ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΟΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ.

Κάποτε είχα την ατυχία να βρεθώ σε μια φιλανθρωπική συγκέντρωση σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο, και γύρω μου ήταν μαζεμένα όλα τα λαμόγια που είχαν ξεζουμίσει ότι κινείται για να χορτάσουν την ασυγκράτητη απληστεία τους και μιλάγανε με γλυκομίλητα λόγια σε δημοσιογράφους για τον «πόνο» που νοιώθουν για τους δυστυχισμένους, κι έκαναν αυτό τον έρανο για να μαζέψουν χρήματα να βοηθήσουν.

Εμετός, αηδία.

Ένα θρασύτατο χαστούκι στα μούτρα των ανθρώπων  που υπέφεραν από ένα τσούρμο συμμορίες, που μόνο το κόστος από ένα τσαντάκι που κράταγε μια «κυρία» θα έφτανε να χορτάσει μια οικογένεια ένα μήνα φαΐ και να καλύψει και τους λογαριασμούς της, και να πάει και διακοπές!!!

Οπότε όχι δεν έχω διλήμματα συνειδησιακού χαρακτήρα για κανένα ασυνείδητο. Οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι δεν χρειάζεται να μάθουν να ζητιανεύουν, χρειάζεται να μάθουν να διεκδικούν το αυτονόητο. Τη θέση τους στη γη. Τη ζωή τους. Την αξιοπρέπειά τους. Την ελευθερία τους. Εννοείται πως όταν φτάσουμε στο σημείο να βλέπουμε το συνάνθρωπό μας να πεινάει, να παγώνει σ΄ενα παγκάκι, πρέπει να βοηθήσουμε με κάθε τρόπο, εμείς οι ανώνυμοι, οι ένοχοι επίσης. Γιατί όλοι είμαστε ένοχοι για το κατασκεύασμα που ονομάσαμε πολιτισμό και που είναι το απόλυτο δείγμα νομιμοποιημένου κανιβαλισμού. Η διαφορά είναι πως οι φτωχοποιημένοι έχουν δικαίωμα να αλληλοβοηθηθούν, και όχι μόνο δικαίωμα αλλά υποχρέωση να δώσουν ένα χέρι ανθρωπιάς στο γείτονά τους, στον ανώνυμο που θα συναντήσουν στο δρόμο τους.

Αλλά τα κτήνη που υπολογίζουν τους ανθρώπους σαν νούμερα, που μετράνε την ανθρώπινη ζωή σαν εμπόρευμα, είναι εμετικό να τους βλέπεις να παριστάνουν τους φιλάνθρωπους. Λες και το φαΐ που έχουν κλέψει από τους πεινασμένους για να τρώνε εκείνοι με δέκα μασέλες είναι αυτονόητο και φυσική επιλογή. Λες και το να έχεις δέκα σπίτια κι ο άλλος ένα παγκάκι είναι φυσική τάξη των πραγμάτων κι όχι εγκληματική ενέργεια. Όμως μπορούν και το κάνουν γιατί ποντάρουν στην αδυναμία των κοπαδιών να επαναστατήσουν ενάντια στους ασύδοτους χασάπηδες τους. Νοιώθουν δυνατοί όταν ένας δυστυχισμένος λέει ευχαριστώ καμπουριασμένος για την ελεημοσύνη που του δόθηκε και νοιώθει κι ευγνωμοσύνη αντί να φτύσει κατάμουτρα τον απατεώνα που τον κοροϊδεύει με τόσο θράσος.

Κάθε πλάσμα πάνω σ΄αυτό το πλανήτη δεν ζητιανεύει τη τροφή του. Κυνηγάει, παλεύει, ρισκάρει τη ζωή του για να τη βρει. Δίνει μάχη μέσα στη ζούγκλα για να κερδίσει αυτό που του ανήκει. Από το ελάχιστο μυρμηγκάκι μέχρι τα μεγάλα αρπαχτικά. Μόνο ο άνθρωπος μέσα στη διεφθαρμένη αντίληψη της πραγματικότητας έχει δημιουργήσει αυτό το μόρφωμα που το ονόμασε φιλανθρωπία, και είναι ένας από τους λόγους που γύρω μας θα συνεχίζουν να υπάρχουν ζητιάνοι και κυβερνήσεις δολοφονικές.

Και όσοι αισθάνονται να έχουν βοηθηθεί από τους «ευεργέτες» στις πιο δύσκολες και δραματικές στιγμές της ζωής τους καταλαβαίνω πως νοιώθουν εκείνο το συναίσθημα ευγνωμοσύνης, όμως αυτό το συναίσθημα δεν θα χρειαζόταν να το νοιώσουν, αν μόλις αρρώσταινε ο άνθρωπος τους άπλωνε το χέρι μια δίκαιη, άρτια εξοπλισμένη, ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ και έκανε τα πάντα για να θεραπεύσει και να αποκαταστήσει.

Οργισθείτε και απαιτείστε αυτό που δικαιούστε και που οι ευεργέτες σας μπορούν και το «αγοράζουν» με άριστες παροχές, την ώρα που σαπίζουμε σε ένα ράντζο κι αν το βρούμε κι αυτό.