Ο ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ...

Ενας φόβος πλανιέται πάνω από τις τελευταίες ψυχές. Ο φόβος πως όσα και να φυλάξουν μέσα τους, όσα και να προσπαθήσουν να απομνημονεύσουν για να τα μεταδώσουν σε εκείνους που θα έρθουν, σε εκείνους που θα υπάρξουν μετά...δεν φτάνει. Ενα χέρι σβήνει με μανία το πίνακα.. Μόλις που σώζονται κάτι τελευταίες σημειώσεις, κι αυτές κατανοητές πλέον από ελάχιστους..

Κάτι ξεχασμένους στο κόσμο τους που ψάχνουν ακόμα μέσα στη λάσπη..

Ο κόσμος που φτιάξαμε, ο κόσμος που αφήσαμε να φτιάξουν , είναι μια εκδίκηση... για τους αγέννητους που τους καταδικάσαμε πριν να πάρουν τη πρώτη τους ανάσα.

Αισθάνομαι πως είναι πολύ κοντά εκείνη η στιγμή που κάποιος θα ψάξει μέσα στα ερείπια και θα μαζέψει τα απομεινάρια από τις δημιουργίες του ανθρώπου που κάποτε υπήρξε. Αυτή η σκηνή που ίσως έχει επαναληφθεί άπειρες φορές στην ιστορία του ανθρώπου.

Στην ιστορία του ανθρώπου που αν το καλοσκεφθούμε μοιάζει με την ημέρα της μαρμότας. Οι λαοί ζουν ξανά και ξανά τα ίδια λάθη, γοητεύονται από τις ίδιες ψευτιές, γίνονται πιόνια από τους ίδιους απατεώνες, κι όταν από τις πολλές "λούπες" αρχίσει και χαλάει η μαγιονέζα, μια επανεκίνηση..

Μερικά απομεινάρια χωρίς μνήμες, παιδιά που μπουσουλάνε από την αρχή και ξανά day 1 για τη νέα εποχή που έρχεται, μέχρι να ακουστεί το πρώτο ψέμμα.. πάλι.

Στο Φαρενάιτ 461 υπήρχε μια μυστική οργάνωση που κάθε μέλος είχε την υποχρέωση να αποστηθίσει ένα βιβλίο από μνήμης,  γιατί πλέον τα βιβλία ήταν απαγορευμένα.

Δεν ξέρω τι θα προσπαθούσα να συγκρατήσω από όλα όσα έχω διαβάσει αν ήταν να συγκρατήσω μόνο ένα.

Ισως η φράση από το ΣΦΑΓΕΙΟ Νο 5 να ήταν αυτή που θα έγραφα σε ένα κομμάτι χαρτί κι όπου το πάει ο άνεμος..

ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΘΑΡΟ, ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΒΡΗΚΑΤΕ!