Οταν βλεπεις έναν άστεγο μέσα στο κρύο να ξεπαγιάζει τι σε εμποδίζει να δώσεις μια παλιά κουβέρτα που έχεις για πέταμα στο σπίτι , ένα πιάτο σούπα, ένα ζεστό καφέ κι ένα τσιγάρο?
Οταν ένας γεροντάκος προσπαθεί να περάσει τρικλίζοντας το δρόμο και δεν βλέπει και καλά τι σε εμποδίζει να τον πιάσεις από το μπράτσο και να τον βοηθήσεις?
Οταν ακούς ένα παιδί να κλαίει τις νύχτες, ανεξήγητα, όταν ακούς κλωτσομπουνίδια να πέφτουν στη διπλανή σου πόρτα στη γειτονιά, όταν μέσα σου ξέρεις όπως και όλοι οι άλλοι γείτονες πως εκεί μέσα είναι κόλαση.. τι σ΄εμποδίζει να κάνεις μια καταγγελία, να φωνάξεις, να το πεις να κινητοποιήσεις τη γειτονιά να σταματήσει το μαρτύριο?
Οταν δεις σ΄ενα πεζοδρόμιο ένα κορίτσι , ένα αγόρι να κλαίει βουβά... τι σ΄εμποδίζει να πλησιάσεις και να ρωτήσεις "μπορώ να βοηθήσω σε κάτι?"
Βλέπω ένα πεινασμένο να του τρέχουν τα σάλια κι ένας παρα δίπλα να πετάει μισή τυρόπιτα στα σκουπιδια γιατί τον έπιασε καούρα από τη πολλή μάσα. Βλέπω σκουπίδια γεμάτα με ρούχα, παιχνίδια, φαγιά, καρέκλες, τραπέζια, κρεββάτια και πιο πέρα είναι μια στέγη για τους άπορους που θα μπορούσαν να τα έχουν δώσει.
Βλέπω ανθρώπους να πεθαίνουν από τη πείνα γιατί δεν έχουν να αγοράσουν φαγητό και άλλους που πεθαίνουν από τη πείνα γιατί το μέτρημα στήθους-μέσης-περιφέρειες δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπα κάποιου γ@μημένου μόδιστρου.
Βλέπω παιδιά σκελετωμένα και παιδιά με χοληστερίνη και υπέρταση.
Βλέπω ανθρώπους χαρισματικούς, με μάτια που λάμπουν και μυαλά σπάνια, να μαραζώνουν στην αχρηστία, σε ηλίθιες δουλειές ή στη σκληρή ανεργία, ανθρώπους που θα μπορούσαν να προσφέρουν τόσα πολλά, στην επιστήμη, στη τέχνη, στο πολιτισμό, εκτελεσμένους από ένα αισχρό και πελατειακό σύστημα που εξαφανίζει όποιον δεν "του κάθεται", και στην άλλη όχθη, ρεμπεσκέδες άχρηστους, ατάλαντους, ηλίθιους, καραγκιόζηδες που θα έπρεπε ακόμα και η μάνα τους να ντρέπεται που τους γέννησε, άψυχες κουραδομηχανές, να ονομάζονται σελεμπριτυ και να γίνεται η αρρωστημένη τους ύπαρξη πρότυπο για μίμηση.
Βλέπω, βλέπεις.. χιλιάδες παράλογα, θλιβερά, απαίσια πράγματα γύρω μας... αλλά μοιάζουμε σαν κάποιος να μας έχει κολλήσει τα χέρια στα πλευρά. Μοιάζουμε σαν κάποιον που θέλει να φωνάξει σ΄αγαπώ και κάποιος απροσδιόριστος λόγος του κρατάει το στόμα σφραγισμένο. Μοιάζουμε σαν κάποιον που θέλει να ρίξει μια γροθιά στη σαπίλα αλλά η γροθιά μένει να αιωρείται στον αέρα χωρίς αποδέκτη, μόνο ποτισμένο με λίγο ασφαλή θυμό...
Στον ηλεκτρικό προχτές μπήκε ένας άνθρωπος και φώναζε, από εκείνους τους "γραφικούς που μιλάνε μόνοι τους" Αυτά που είπε ήταν αλήθειες. Ο άνθρωπος φώναζε ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Ελεγε φωναχτά σκέψεις που κάνουμε όλοι μας. Ελεγε ΦΩΝΑΧΤΑ, για τη μιζέρια μας, για το μνημόνιο, για το κόσμο που δυστυχεί, για την απραξία μας, και μας έβριζε....
Γύρω από αυτόν υπήρχαν δεκάδες ζόμπι καλωδιωμένα με τα ακουστικά τους στα "έξυπνα τηλέφωνα" με μάτια μισογλαρωμένα σαν πρεζάκηδες που μόλις την είχαν δει... και γυρνώντας αργά προς τον γραφικό κούναγαν το κεφάλι με λύπηση για "τον καημένο" Καημένος ήταν ο μόνος λογικός εκεί μέσα μόνο και μόνο γιατί η επιστήμη έχει ορίσει πως αν λές φωναχτά της σκέψεις σου και πατήσεις κι ένα βρισίδι στα ζόμπι , χρήζεις παρακολούθησης!!
Τι σε εμποδίζει να απλώσεις το ένα χέρι με αγάπη σε όποιον το χρειάζεται και με το άλλο να τσακίσεις το κεφάλι κάθε ανεγκέφαλου μ@λακα που ο μόνος λόγος ύπαρξης του είναι να βασανίζει ότι βρίσκεται γύρω του?
Σε εμποδίζει ο φόβος γιατί δεν ξέρεις αν περάσεις τα όρια τι υπάρχει πιο κει..
Σε εμποδίζει ο μικρόκοσμος σου που σε προστατεύει (νομίζεις)...
Σε εμποδίζει το διαχρονικό "τι θα πει ο κόσμος" ίδιος η μάννα σου...
Σε εμποδίζει η δειλία να αγαπήσεις και να μισήσεις...
Σε εμποδίζει μια ψυχαναγκαστική ζωή που σου απαγορεύει να πατήσεις τις γραμμούλες στο πεζοδρόμιο ... γιατί κάτι κακό θα γίνει.
Σε εμποδίζει η λατρεία για δικό σου εγώ, που δεν είναι καν δικό σου, είναι των γονιών σου, του σχολείου σου, της εκκλησίας σου, της πολιτείας σου, του γκόμενου σου, του κολλητού σου, της τηλεόρασης, του video game... ΜΟΝΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
Το τελευταίο αυθεντικά δικό σου πράγμα που μπορείς να θυμηθείς είναι το κλάμα που έριξες μόλις βγήκες από τη μάνα σου... μετά ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΦΥΤΕΥΤΑ...
Αυτό σε εμποδίζει. Το γεγονός πως όταν το μέσα σου θέλει να ρίξει μια γροθιά στο απέξω σου και να κάνει του κεφαλιού του... το απέξω σου το έχεις οπλίσει τόσο γερά που ματώνει, πονάει, φοβάται να το αγγίξει...
Αυτό σε εμποδίζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου