Ανσασέρ ηλεκτρικού σταθμός Αττικής. Χωράει 13 άτομα. Ομως επειδή πολλές φορές μένει το έχουν κατεβάσει στα 8. Οι οκτώ έχουν μπει, μια κυρία φθάνει τρέχοντας και μπαίνει κι αυτή. Μια κυρία που είναι ήδη μέσα ξεσπά. Δυνατά. Βρίζει "βγες έξω θα μείνουμε" η άλλη αρνείται. Μιλούν και οι δύο σπαστά ελληνικά. Μια τρίτη κυρία μπαίνει στη μέση και στο ξεκάρφωτο αρχίζει να φωνάζει "να ξεκουμπιστήτε να πάτε στις πατρίδες όλες να ησυχάσουμε, δεν αντέχουμε άλλο τη βρώμα σας, σιχαμένες" Κατεβαίνω από τη πόρτα που συνέχιζε να είναι ανοιχτή πάω με τις σκάλες. Δίπλα μου ανεβαίνει μια κοπέλλα σέρνοντας μια βαλίτσα, τη προσπερνάει ένας κύριος και τη σπρώχνει δυνατά, εκείνη διαμαρτύρεται "να πηγαίνεις με το ανσασέρ ανόητη της φωνάζει". Φθάνω στο βαγόνι κάθομαι όρθια κοντά και έχουν πιαστεί δύο άγρια ποιος θα καθίσει σε ένα κενό κάθισμα, όταν λέμε άγρια..άγρια. Ξεκινάει το ευλογημένο βαγόνι. Στη τρίτη στάση μπαίνει ένας ηλικιωμένος άντρας ντυμένος σαν ρακοσυλέκτης κι αρχίζει να μιλάει δυνατά απευθυνόμενος σε όλους "κοιτάξτε πως καταντήσατε, σας ζόμπι πάνω από τα κωλοκινητά σας, σαν να έχετε πάρει πρέζες, σκιές του εαυτού σας , σας κουνάνε σαν μαριονέτες, πιστεύετε κάθε ηλιθιότητα, ζείτε σαν δούλοι, είστε όλοι νεκροί και δεν το ξέρετε..." τα ζόμπι.. συγνώμη οι επιβάτες ήθελα να πω τον κοιτάνε με οίκτο λέγοντας τον κακόμοιρο του έστριψε... Οση ώρα μιλάει δεν είπε ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΜΗ ΣΩΣΤΟ, και τον λυπόντουσαν.. Ο "τρελός" κατέβηκε και οι γνωστικοί ξαναγύρισαν στις οθόνες των κινητών.. Καρφωμένοι χωρίς να υπάρχει τίποτα άλλο γύρω τους εκτός από την υπεθνύμιση σε ποια στάση πρέπει να κατέβουν.
Γραφείο. Συζήτηση από τις νεαρές συναδέλφους με το πρωινό καφέ. Για εκείνη την εκπομπή με τα μοντέλα. Συζήτηση με βάθος. Τα αναλύουν όλα.. τα ρούχα, τα χτενίσματα, το στήσιμο, ποιος είναι ο πιο κακός και ποιος ο πιο καλός στην επιτροπή, λεπτομέρειες βαθυστόχαστες ακόμα και για το μήκος της βλεφαρίδας, το παχάκι στο γοφό, το βυζί αν ήταν ψεύτικο ή όχι, τα χείλια αν είχαν γέμισμα ή όχι, προβλέψεις για την επόμενη φάση, στο μυαλό μου έρχεται η γριά με τη τραβηγμένη μούρη στο BRAZIL του Τέρι Γκίλιαμ (δείτε το αν δεν το έχετε δει). Στο μυαλό μου έρχονται κρέατα ντυμένα με φαντεζί ρούχα που μοιάζουν με σκηνές από τη κόλαση της λαγνείας με τους δαίμονες να φουσκώνουν με τόνους σιλικόνες τις δυστυχισμένες ψυχές μέχρι να σκάσουν και πάλι από την αρχή.. Οι συγκεκριμένες κοπέλες έχουν τρία πτυχία η καθεμία και είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΜΟΡΦΩΤΕΣ. Οπως χιλιάδες άλλοι πτυχιούχοι (όχι όλοι φυσικά) σε αυτό το κωλοκράτος που αποδεικνύουν περίτρανα πως ο μεγάλος βόθρος ξεκινάει από μια λοβοτομηνένη παιδεία που στοχεύει απλά στη περιορισμένη αντίληψη στη κατευθυνόμενη γνώση στο μηδενικό ενδιαφέρον για την ουσιαστική γνώση των πραγμάτων.
Βόλτα με σκύλο μου το πρωί. Βγαίνουμε πολύ πρωί γύρω στις 6.30-7.00 για να προλάβω μετά να πάω στη δουλειά. Στη πλατεία που είναι το μετρό κάθε μέρα υπάρχει κι ένας νέος κάτοικος σε μια γωνιά ξαπλωμένος. Με τα βαλιτσάκια του, τη κουβερτούλα του, τις νάυλον σακούλες με λίγα απαραίτητα. Τα σάντουιτς και το καφέ που κερνάει ο κόσμος. Ενας μικρομαγαζάτορας πνιγμένος στα χρέη που του τα πήραν όλα, κάποιοι άνεργοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, ένας φουκαριάρης που τον εγκατέλειψε η οικογένεια και τον πέταξαν έξω από το σπίτι γιατί δεν είχε τίποτα πια να δώσει, κάποια παιδιά που τα έχει πνίξει η πρέζα, όπως ο φουκαριάρης ο Α. που βρέθηκε τις προάλλες νεκρός σε ένα εγκαταλελειμένο κτίριο.. Τον ξέραμε όλοι για την έστηνε μπροστά στο σουπερ μάρκετ από το πρωί ως το βράδυ, ήταν μια χαμένη ψυχούλα που τρελαινόταν για τα ζώα κι όταν πέρναγα με το σκυλάκο μου παίζανε και γελάγανε σαν παιδιά και οι δύο... Αυτός ποτέ δεν θα του έριχνε φόλα, σαν εκείνες που βρίσκουμε συνέχεια, δίπλα σε νεκρά γατάκια , σκυλάκια. Η τελική τρέλλα στις γειτονιές που δεν έχουν πια ούτε μυρουδιές από σπιτικό φαγητό ούτε γείτονες που πειράζονται και λένε αστεία... Εχει άστεγους, κλειστά παράθυρα σφραγισμένα με κάγκελα από το φόβο, φόλες για να εξοντώσουν τα ζωντανά, και σειρές από μαγαζιά με λουκέτα....
Ο Νίκος είναι εθισμένος στα αναβολικά. Παλεύει να γίνει φουσκωτός. Παλεύει να γίνει "φέτες" Μια λέξη που με ανατριχιάζει γιατί δείχνει σε όλο το μεγαλείο το κρέας που είμαστε χωρίς τα φτιασίδια της γνώσης.. Κρέας που μπορεί να φουσκώσει και να ξεφουσκώσει ανάλογα πως το θέλει ο χασάπης.
Ο Δημήτρης είναι εθισμένος στο τζόγο. Ο μισθός που παίρνει τέσσερα κατοστάρικα και το ξέρει πως τόσο θα μείνουν όσο καιρό και να δουλεύει, άντε να γίνουν πέντε ή έξι, αν δεν κλείσει το μαγαζί.. Μόνη προοπτική "να πιάσει τη καλή" Να του κάτσει το στοίχημα. Μερόνυχτα μπροστά στις οθόνες για να πιάσει τη καλή.. τα υπόλοιπα είναι μικρές διακοπές από την ενασχόληση. Οικογένεια, όνειρα, αγάπες, πόνος, χαρά έχουν στριμωχτεί σε ένα διάλειμμα του τετάρτου, η ζωή είναι απλά ότι χωράει σε ένα ημίχρονο...
Η Μαίρη είναι εθισμένη με τις δίαιτες. Μετριέται, ζυγίζεται κάθε μέρα.. κοντεύει να γίνει η σκιά του εαυτού της και κάνει δίαιτα.. κάτι της περισεύει συνέχεια. Εχει καταντήσει σαν ένα παλαβό που πέρναγε κάποτε από τη πλατεία στο Κολωνάκι κι είχε ένα ξυράφι κι ότι νόμιζε πως περίσσευε το έκοβε, μύτη, αυτιά, δάχτυλα μέχρι που κάποια μέρα έκοψε κάτι παραπάνω και τον πήγανε στα επείγοντα μισοπεθαμένο... Ετσι κι η Μαίρη, βασανίζει τον ευαυτό της ασταμάτητα με τρόμο μήπως το άλιεν της επιτροπής της πει πως είναι για τα πλας σαιζ μοντέλα....
Ο Κώστας.. ο ξυδάκιας. 55 χρονών τον έδιωξαν από δουλειά.. Μέσα σε δυο χρόνια έγινε ο ξυδάκιας.. Εγκατέλειψε, παραδόθηκε, η γυναίκα πήρε τα παιδιά και γύρισαν στο πατρικό της. Το σπίτι το έχασε από τα χρέη στις τράπεζες. Τον φιλοξενεί ένας φίλος σε ένα υπόγειο που έχει για αποθήκη στο σπίτι του. Κι εκείνος τα ακούει από τη γυναίκα του γιατί να έχουν μέσα στα πόδια τους το ξυδάκια.
Τελειωμένος όπως χιλιάδες άλλοι. Ναρκωτικά και ξύδια κάνουν πάρτι στην Ελλάδα των πλεονασμάτων. Οπως κάνει πάρτυ η πορνεία των πέντε και δέκα ευρώ. Από ντόπιους και ξένους. Ξεπούλημα για δέκα ευρώ. Για να μαζευτεί ένα πιάτο φαί και μια δόση... Χθες χάθηκε κι άλλος ένας γεράκος, που είχε μείνει μόνος του... κόψε κόψε η σύνταξη δεν γινόταν ούτε τα φάρμακα να πάρει...Βαρύ αναπνευστικό και καρδιολογικό πρόβλημα, μόνο η συμμετοχή στα φάρμακά του ήταν ένα διακοσάρι το μήνα.. τα παιδιά του έχουν φύγει έξω από Ελλάδα.. το νοίκι του με τους λογαριασμούς δυο κατοστάρικα και του έμεναν άλλα δυο. Φαί ή φάρμακα.. Κάποια στιγμή κουράστηκε και είπε δε πάει στο διάολο αρκετά έζησα κι έκοψε τις εισπνοές και τα διουρητικά...Κι έμεινε. Τον βρήκε η κυρά Αννα η γειτόνισα.. καθώς του πήγαινε τη σουπίτσα που του έφτιαχνε κάθε μέρα...
Οι περισσότεροι φίλοι παλιοί συμμαθητές των παιδιών έχουν φύγει έξω. Εγκατέλειψαν. Πήγαν για ένα πτυχίο για ένα μεταπτυχιακό και δεν γύρισαν να κοιτάξουν πίσω. Δεν υπήρχε τίποτα να κοιτάξουν. Καμμία προοπτική εκτός από τη προοπτική του να υπάρχεις απλά και να περιμένεις να περάσουν οι μέρες... Ελάχιστες οι δυνατότητες για μια εξέλιξη μερικές θεσούλες για μια καλύτερη ζωή που σε αυτές τις ελάχιστες θεσούλες στριγμώνονται τόνοι από βιογραφικά και ονομόματα...Θέσεις σε επιχειρήσεις που αύριο μπορεί να κλείσουν, θέσεις σε πανεπιστημιακά προγράμματα που αύριο μπορεί να ακυρωθούν, Μισθοί γελοίοι.. περίβαλλοντα εργασίας θλιβερά, με δωδεκάωρα καιβάλε και προκαταβολές μισθών.. καθυστερήσεις δεδουλευμένων.. μερικές απασχολήσεις, ευέλικτα ωράρια, νέες ευγενικές ονομασίες για τα μαζικά δουλοπάζαρα...
Στη μνημονιακή Ελλάδα η αληθινή ζωή έχει μεταναστεύει μαζί με τα όνειρα, μαζί με τους νέους που εγκατέλειψαν φεύγοντας σε άλλα μέρη και μαζί με τους νέους που έχουν εγκαταλείψει μένοντας εδώ. Εχει μεταναστεύσει από τις καρδιές και μένει απλά το φάντασμά της σε όσους αισιόξους θέλουν να λένε ακόμα "όλα θα πάνε καλά" γιατί πολύ απλά είναι από τους τυχερούς που έχουν ακόμα στέγη, τροφή, και περίσσευμα για τα καθημερινά και κάτι τις παραπάνω.. Ολοι εκείνοι που είχαν γερά κομποδέματα από τις παχιές αγελάδες κι ακόμα έχουν και δεν τους έχει αγγίξει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Και μπορούν ακόμα να χαμογελάνε σαν τις τηλεπαρουσιάστριες όταν αναγγέλουν καταστροφές... Σήμερα πνίγηκαν διακόσια άτομα σε ένα ναυάγιο (δόντια κατάλευκα και πόζα) και περνάμε στην επόμενη είδηση γιατί εμείς δεν ήμασταν μέσα στο καράβι και στ"@ρχίδια μας κιόλας...
Υπάρχουν οι γέροι στα ΚΑΠΗ που φαντασιώνονται εκδρομές και παραστάσεις με τραγούδια και ποιήματα, σαν παιδάκια και δίπλα τους εκείνοι που σβήνουν μόνοι, άρρωστοι, πεινασμένοι.. Υπάρχουν οι κοπέλες που ασχολούνται με το πισινό τους και τα βυζιά τους κι εκείνες που στέκονται δέκα και δώδεκα ώρες όρθιες με πρησμένα πόδια... Υπάρχουν οι καθως πρέπει οικογένειες που γλεντάνε σε μια καλή ταβέρνα το πτυχίο του Γιωργάκη κι εκείνες που έχουν χάσει το παιδί τους σε κάποιο σκοτεινό μονοπάτι της απελπισίας... Πάντα έτσι ήταν μόνο που τώρα η πρώτη κατηγορία φαντάζει λιγότερη και πιο χαζοχαρούμενη από ποτέ και η δεύτερη πιο μεγάλη αλλά εντελώς ανίκανει να σηκώσει οποιοδήποτε ανάστημα, πεσμένη στα τέσσερα να περιμένει το δήμιο να κατεβάσει το τσεκούρι χωρίς άχνα.
Ναι υπάρχουν άνθρωποι πιο δυνατοί και άλλοι πιο αδύναμοι. Ναι υπάρχουν καλύτεροι οικογενειάρχες και χειρότεροι. Ικανότεροι και ανίκανοι. Ανθρωποι με περισσότερα χαρίσματα και άνθρωποι με λίγότερα. Εκείνοι που θα αντέξουν τις δυσκολίες και θα συνεχίσουν περήφανα κι εκείνοι που θα τους πάρει από κάτω. Εκείνοι που θέλουν να χτυπήσουν τη γροθιά κι εκείνοι που κλαίγονται. Δεν παίρνουν όλα τα φτωχά πρέζες, δεν εθίζονται όλοι στο τζόγο, δεν ξεπουλιούνται όλοι για δέκα και είκοσι ευρώ.. αλλά το πρόβλημα είναι πως όλοι όσοι τα καταφέρνουν έναντι των χαμένων ψυχών, για να έχουν το δικαίωμα να κατακρίνουν ή να παραμένουν αδιάφοροι θα έπρεπε να ζουν σε ένα κράτος
που θα έδινε από την αρχή ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ και σε όσους δεν τα κατάφερναν ΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ για να ξανασταθούν στα πόδια τους, να γιατρευτούν, να βοηθηθούν, να ΝΟΙΑΣΤΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ για το πρόβλημά τους, και τότε μόνο τότε θα μπορούσαμε να κρίνουμε. Σε ένα κράτος που ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΝ ΖΕΙΣ Η ΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ από την αρχή της ζωής σου μέχρι το τέλος δεν υπάρχουν δυνατοί και αδύνατοι άνθρωποι όλα ΕΙΝΑΙ ΡΩΣΙΚΗ ΡΟΥΛΕΤΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΦΑΕΙ ΤΗ ΣΦΑΙΡΑ... Σ΄αυτό εδώ το μόνιμα ξεπουλημένο κράτος δεν συναγωνίζεσαι ανάλογα με τα ταλέντα σου, τις ικανοτητές σου, τα όνειρά σου, τις ευαισθησίες που μπορείς να έχεις μέσα σου, αυτά που προτείνεις και αυτά που έχεις... ο αγώνας από τότε που θυμάμαι τον ευαυτό μου ήταν άρπα-κόλλα. Ποιος είναι πιο πονηρός, αδίστακτος, μάγκας στο να κοροϊδέψεικαι να επιβιώσει, ποιος έγλυφε καλύτερα και ανέβαινε, ποιος άρπαζε, ποιος έπαιρνε μίζες και ποιος δεν είχε ηθικές αναστολές για το οτιδήποτε.
Εκεί έπεσε το χρήμα , η επιτυχία, η αναγνωσιμότητα. Δεν είναι επιτυχία το σπιτάκι και ο μισθούλης. Αυτά θα στα φάνε γρήγορα κακομοίρη ακόμα κι αν τώρα αισθάνεσαι ήσυχος. Αργά ή γρήγορα θα βρεθείς κι εσύ ο καλός αλλά μικρός στη κιμαδομηχανή. Το χρήμα κι επιτυχία οργανώθηκε γύρω από τους αδίστακτους, τους ξεδιάντροπους τους εγκληματίες και τους παράφρονες... Αυτοί είναι τα αφεντικά σου. Αυτοί είναι οι κυρίαρχοι στη παιδεία σου, στην υγεία σου, στους μισθούς σου, στα παιδιά σου, στη ζωή σου....
Η μνημονιακή Ελλάδα είναι ένα τσίρκο που αφεντικά του είναι οι κλόουν, οι ματσωμένοι ακόμα ένα κοινό που παρακολουθεί με αγωνία τη συνέχεια τρώγοντας ποπ κορν και πατατάκια... οι δυστυχισμένοι είναι τα θηρία που πρεζομένα περνάνε μέσα από φωτιές με το μαστίγιο από δίπλα παριστάνοντας τους καραγκιόζηδες... Απατεώνες, αμέτοχοι και υποταγμένοι. Οι τρεις λέξεις κλειδί οι τρεις τάξεις που σχηματίζουν σήμερα τον ελληνικό πληθυσμό. ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΟΙ ΑΜΕΤΟΧΟΙ ΟΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ. Καληνύχτα σας.
Γραφείο. Συζήτηση από τις νεαρές συναδέλφους με το πρωινό καφέ. Για εκείνη την εκπομπή με τα μοντέλα. Συζήτηση με βάθος. Τα αναλύουν όλα.. τα ρούχα, τα χτενίσματα, το στήσιμο, ποιος είναι ο πιο κακός και ποιος ο πιο καλός στην επιτροπή, λεπτομέρειες βαθυστόχαστες ακόμα και για το μήκος της βλεφαρίδας, το παχάκι στο γοφό, το βυζί αν ήταν ψεύτικο ή όχι, τα χείλια αν είχαν γέμισμα ή όχι, προβλέψεις για την επόμενη φάση, στο μυαλό μου έρχεται η γριά με τη τραβηγμένη μούρη στο BRAZIL του Τέρι Γκίλιαμ (δείτε το αν δεν το έχετε δει). Στο μυαλό μου έρχονται κρέατα ντυμένα με φαντεζί ρούχα που μοιάζουν με σκηνές από τη κόλαση της λαγνείας με τους δαίμονες να φουσκώνουν με τόνους σιλικόνες τις δυστυχισμένες ψυχές μέχρι να σκάσουν και πάλι από την αρχή.. Οι συγκεκριμένες κοπέλες έχουν τρία πτυχία η καθεμία και είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΜΟΡΦΩΤΕΣ. Οπως χιλιάδες άλλοι πτυχιούχοι (όχι όλοι φυσικά) σε αυτό το κωλοκράτος που αποδεικνύουν περίτρανα πως ο μεγάλος βόθρος ξεκινάει από μια λοβοτομηνένη παιδεία που στοχεύει απλά στη περιορισμένη αντίληψη στη κατευθυνόμενη γνώση στο μηδενικό ενδιαφέρον για την ουσιαστική γνώση των πραγμάτων.
Βόλτα με σκύλο μου το πρωί. Βγαίνουμε πολύ πρωί γύρω στις 6.30-7.00 για να προλάβω μετά να πάω στη δουλειά. Στη πλατεία που είναι το μετρό κάθε μέρα υπάρχει κι ένας νέος κάτοικος σε μια γωνιά ξαπλωμένος. Με τα βαλιτσάκια του, τη κουβερτούλα του, τις νάυλον σακούλες με λίγα απαραίτητα. Τα σάντουιτς και το καφέ που κερνάει ο κόσμος. Ενας μικρομαγαζάτορας πνιγμένος στα χρέη που του τα πήραν όλα, κάποιοι άνεργοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, ένας φουκαριάρης που τον εγκατέλειψε η οικογένεια και τον πέταξαν έξω από το σπίτι γιατί δεν είχε τίποτα πια να δώσει, κάποια παιδιά που τα έχει πνίξει η πρέζα, όπως ο φουκαριάρης ο Α. που βρέθηκε τις προάλλες νεκρός σε ένα εγκαταλελειμένο κτίριο.. Τον ξέραμε όλοι για την έστηνε μπροστά στο σουπερ μάρκετ από το πρωί ως το βράδυ, ήταν μια χαμένη ψυχούλα που τρελαινόταν για τα ζώα κι όταν πέρναγα με το σκυλάκο μου παίζανε και γελάγανε σαν παιδιά και οι δύο... Αυτός ποτέ δεν θα του έριχνε φόλα, σαν εκείνες που βρίσκουμε συνέχεια, δίπλα σε νεκρά γατάκια , σκυλάκια. Η τελική τρέλλα στις γειτονιές που δεν έχουν πια ούτε μυρουδιές από σπιτικό φαγητό ούτε γείτονες που πειράζονται και λένε αστεία... Εχει άστεγους, κλειστά παράθυρα σφραγισμένα με κάγκελα από το φόβο, φόλες για να εξοντώσουν τα ζωντανά, και σειρές από μαγαζιά με λουκέτα....
Ο Νίκος είναι εθισμένος στα αναβολικά. Παλεύει να γίνει φουσκωτός. Παλεύει να γίνει "φέτες" Μια λέξη που με ανατριχιάζει γιατί δείχνει σε όλο το μεγαλείο το κρέας που είμαστε χωρίς τα φτιασίδια της γνώσης.. Κρέας που μπορεί να φουσκώσει και να ξεφουσκώσει ανάλογα πως το θέλει ο χασάπης.
Ο Δημήτρης είναι εθισμένος στο τζόγο. Ο μισθός που παίρνει τέσσερα κατοστάρικα και το ξέρει πως τόσο θα μείνουν όσο καιρό και να δουλεύει, άντε να γίνουν πέντε ή έξι, αν δεν κλείσει το μαγαζί.. Μόνη προοπτική "να πιάσει τη καλή" Να του κάτσει το στοίχημα. Μερόνυχτα μπροστά στις οθόνες για να πιάσει τη καλή.. τα υπόλοιπα είναι μικρές διακοπές από την ενασχόληση. Οικογένεια, όνειρα, αγάπες, πόνος, χαρά έχουν στριμωχτεί σε ένα διάλειμμα του τετάρτου, η ζωή είναι απλά ότι χωράει σε ένα ημίχρονο...
Η Μαίρη είναι εθισμένη με τις δίαιτες. Μετριέται, ζυγίζεται κάθε μέρα.. κοντεύει να γίνει η σκιά του εαυτού της και κάνει δίαιτα.. κάτι της περισεύει συνέχεια. Εχει καταντήσει σαν ένα παλαβό που πέρναγε κάποτε από τη πλατεία στο Κολωνάκι κι είχε ένα ξυράφι κι ότι νόμιζε πως περίσσευε το έκοβε, μύτη, αυτιά, δάχτυλα μέχρι που κάποια μέρα έκοψε κάτι παραπάνω και τον πήγανε στα επείγοντα μισοπεθαμένο... Ετσι κι η Μαίρη, βασανίζει τον ευαυτό της ασταμάτητα με τρόμο μήπως το άλιεν της επιτροπής της πει πως είναι για τα πλας σαιζ μοντέλα....
Ο Κώστας.. ο ξυδάκιας. 55 χρονών τον έδιωξαν από δουλειά.. Μέσα σε δυο χρόνια έγινε ο ξυδάκιας.. Εγκατέλειψε, παραδόθηκε, η γυναίκα πήρε τα παιδιά και γύρισαν στο πατρικό της. Το σπίτι το έχασε από τα χρέη στις τράπεζες. Τον φιλοξενεί ένας φίλος σε ένα υπόγειο που έχει για αποθήκη στο σπίτι του. Κι εκείνος τα ακούει από τη γυναίκα του γιατί να έχουν μέσα στα πόδια τους το ξυδάκια.
Τελειωμένος όπως χιλιάδες άλλοι. Ναρκωτικά και ξύδια κάνουν πάρτι στην Ελλάδα των πλεονασμάτων. Οπως κάνει πάρτυ η πορνεία των πέντε και δέκα ευρώ. Από ντόπιους και ξένους. Ξεπούλημα για δέκα ευρώ. Για να μαζευτεί ένα πιάτο φαί και μια δόση... Χθες χάθηκε κι άλλος ένας γεράκος, που είχε μείνει μόνος του... κόψε κόψε η σύνταξη δεν γινόταν ούτε τα φάρμακα να πάρει...Βαρύ αναπνευστικό και καρδιολογικό πρόβλημα, μόνο η συμμετοχή στα φάρμακά του ήταν ένα διακοσάρι το μήνα.. τα παιδιά του έχουν φύγει έξω από Ελλάδα.. το νοίκι του με τους λογαριασμούς δυο κατοστάρικα και του έμεναν άλλα δυο. Φαί ή φάρμακα.. Κάποια στιγμή κουράστηκε και είπε δε πάει στο διάολο αρκετά έζησα κι έκοψε τις εισπνοές και τα διουρητικά...Κι έμεινε. Τον βρήκε η κυρά Αννα η γειτόνισα.. καθώς του πήγαινε τη σουπίτσα που του έφτιαχνε κάθε μέρα...
Οι περισσότεροι φίλοι παλιοί συμμαθητές των παιδιών έχουν φύγει έξω. Εγκατέλειψαν. Πήγαν για ένα πτυχίο για ένα μεταπτυχιακό και δεν γύρισαν να κοιτάξουν πίσω. Δεν υπήρχε τίποτα να κοιτάξουν. Καμμία προοπτική εκτός από τη προοπτική του να υπάρχεις απλά και να περιμένεις να περάσουν οι μέρες... Ελάχιστες οι δυνατότητες για μια εξέλιξη μερικές θεσούλες για μια καλύτερη ζωή που σε αυτές τις ελάχιστες θεσούλες στριγμώνονται τόνοι από βιογραφικά και ονομόματα...Θέσεις σε επιχειρήσεις που αύριο μπορεί να κλείσουν, θέσεις σε πανεπιστημιακά προγράμματα που αύριο μπορεί να ακυρωθούν, Μισθοί γελοίοι.. περίβαλλοντα εργασίας θλιβερά, με δωδεκάωρα καιβάλε και προκαταβολές μισθών.. καθυστερήσεις δεδουλευμένων.. μερικές απασχολήσεις, ευέλικτα ωράρια, νέες ευγενικές ονομασίες για τα μαζικά δουλοπάζαρα...
Στη μνημονιακή Ελλάδα η αληθινή ζωή έχει μεταναστεύει μαζί με τα όνειρα, μαζί με τους νέους που εγκατέλειψαν φεύγοντας σε άλλα μέρη και μαζί με τους νέους που έχουν εγκαταλείψει μένοντας εδώ. Εχει μεταναστεύσει από τις καρδιές και μένει απλά το φάντασμά της σε όσους αισιόξους θέλουν να λένε ακόμα "όλα θα πάνε καλά" γιατί πολύ απλά είναι από τους τυχερούς που έχουν ακόμα στέγη, τροφή, και περίσσευμα για τα καθημερινά και κάτι τις παραπάνω.. Ολοι εκείνοι που είχαν γερά κομποδέματα από τις παχιές αγελάδες κι ακόμα έχουν και δεν τους έχει αγγίξει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Και μπορούν ακόμα να χαμογελάνε σαν τις τηλεπαρουσιάστριες όταν αναγγέλουν καταστροφές... Σήμερα πνίγηκαν διακόσια άτομα σε ένα ναυάγιο (δόντια κατάλευκα και πόζα) και περνάμε στην επόμενη είδηση γιατί εμείς δεν ήμασταν μέσα στο καράβι και στ"@ρχίδια μας κιόλας...
Υπάρχουν οι γέροι στα ΚΑΠΗ που φαντασιώνονται εκδρομές και παραστάσεις με τραγούδια και ποιήματα, σαν παιδάκια και δίπλα τους εκείνοι που σβήνουν μόνοι, άρρωστοι, πεινασμένοι.. Υπάρχουν οι κοπέλες που ασχολούνται με το πισινό τους και τα βυζιά τους κι εκείνες που στέκονται δέκα και δώδεκα ώρες όρθιες με πρησμένα πόδια... Υπάρχουν οι καθως πρέπει οικογένειες που γλεντάνε σε μια καλή ταβέρνα το πτυχίο του Γιωργάκη κι εκείνες που έχουν χάσει το παιδί τους σε κάποιο σκοτεινό μονοπάτι της απελπισίας... Πάντα έτσι ήταν μόνο που τώρα η πρώτη κατηγορία φαντάζει λιγότερη και πιο χαζοχαρούμενη από ποτέ και η δεύτερη πιο μεγάλη αλλά εντελώς ανίκανει να σηκώσει οποιοδήποτε ανάστημα, πεσμένη στα τέσσερα να περιμένει το δήμιο να κατεβάσει το τσεκούρι χωρίς άχνα.
Ναι υπάρχουν άνθρωποι πιο δυνατοί και άλλοι πιο αδύναμοι. Ναι υπάρχουν καλύτεροι οικογενειάρχες και χειρότεροι. Ικανότεροι και ανίκανοι. Ανθρωποι με περισσότερα χαρίσματα και άνθρωποι με λίγότερα. Εκείνοι που θα αντέξουν τις δυσκολίες και θα συνεχίσουν περήφανα κι εκείνοι που θα τους πάρει από κάτω. Εκείνοι που θέλουν να χτυπήσουν τη γροθιά κι εκείνοι που κλαίγονται. Δεν παίρνουν όλα τα φτωχά πρέζες, δεν εθίζονται όλοι στο τζόγο, δεν ξεπουλιούνται όλοι για δέκα και είκοσι ευρώ.. αλλά το πρόβλημα είναι πως όλοι όσοι τα καταφέρνουν έναντι των χαμένων ψυχών, για να έχουν το δικαίωμα να κατακρίνουν ή να παραμένουν αδιάφοροι θα έπρεπε να ζουν σε ένα κράτος
που θα έδινε από την αρχή ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ και σε όσους δεν τα κατάφερναν ΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ για να ξανασταθούν στα πόδια τους, να γιατρευτούν, να βοηθηθούν, να ΝΟΙΑΣΤΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ για το πρόβλημά τους, και τότε μόνο τότε θα μπορούσαμε να κρίνουμε. Σε ένα κράτος που ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΝ ΖΕΙΣ Η ΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ από την αρχή της ζωής σου μέχρι το τέλος δεν υπάρχουν δυνατοί και αδύνατοι άνθρωποι όλα ΕΙΝΑΙ ΡΩΣΙΚΗ ΡΟΥΛΕΤΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΦΑΕΙ ΤΗ ΣΦΑΙΡΑ... Σ΄αυτό εδώ το μόνιμα ξεπουλημένο κράτος δεν συναγωνίζεσαι ανάλογα με τα ταλέντα σου, τις ικανοτητές σου, τα όνειρά σου, τις ευαισθησίες που μπορείς να έχεις μέσα σου, αυτά που προτείνεις και αυτά που έχεις... ο αγώνας από τότε που θυμάμαι τον ευαυτό μου ήταν άρπα-κόλλα. Ποιος είναι πιο πονηρός, αδίστακτος, μάγκας στο να κοροϊδέψεικαι να επιβιώσει, ποιος έγλυφε καλύτερα και ανέβαινε, ποιος άρπαζε, ποιος έπαιρνε μίζες και ποιος δεν είχε ηθικές αναστολές για το οτιδήποτε.
Εκεί έπεσε το χρήμα , η επιτυχία, η αναγνωσιμότητα. Δεν είναι επιτυχία το σπιτάκι και ο μισθούλης. Αυτά θα στα φάνε γρήγορα κακομοίρη ακόμα κι αν τώρα αισθάνεσαι ήσυχος. Αργά ή γρήγορα θα βρεθείς κι εσύ ο καλός αλλά μικρός στη κιμαδομηχανή. Το χρήμα κι επιτυχία οργανώθηκε γύρω από τους αδίστακτους, τους ξεδιάντροπους τους εγκληματίες και τους παράφρονες... Αυτοί είναι τα αφεντικά σου. Αυτοί είναι οι κυρίαρχοι στη παιδεία σου, στην υγεία σου, στους μισθούς σου, στα παιδιά σου, στη ζωή σου....
Η μνημονιακή Ελλάδα είναι ένα τσίρκο που αφεντικά του είναι οι κλόουν, οι ματσωμένοι ακόμα ένα κοινό που παρακολουθεί με αγωνία τη συνέχεια τρώγοντας ποπ κορν και πατατάκια... οι δυστυχισμένοι είναι τα θηρία που πρεζομένα περνάνε μέσα από φωτιές με το μαστίγιο από δίπλα παριστάνοντας τους καραγκιόζηδες... Απατεώνες, αμέτοχοι και υποταγμένοι. Οι τρεις λέξεις κλειδί οι τρεις τάξεις που σχηματίζουν σήμερα τον ελληνικό πληθυσμό. ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΟΙ ΑΜΕΤΟΧΟΙ ΟΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ. Καληνύχτα σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου