Το δημοψήφισμα του ναι και του όχι ήταν η πρώτη μεγάλη πρόβα. Ψηφίσατε σας γράψαμε στ΄@ρχίδια μας, ξανακάμε εκλογές και παρόλη την αλητεία ξαναψηφίσατε. Αυτό είναι το παρόν κι αυτό θα είναι το μέλλον με μια μικρή παραλλαγή. Η αποχή θα γίνει μεγαλύτερη, η απαξίωση ακόμα περισσότερη, τα μηδενισμένα όνειρα θα πέσουν κάτω από το όριο ασφαλείας, θα γίνουν σκόνη...
Υπάρχει λοιπόν λύση? Ναι υπάρχει. Η προσωπική επανάσταση. Η απόφαση να είναι κάποιος έτσι ή αλλιώς αγνοώντας παντελώς τι κάνει ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος. Η πρώτη λύση είναι να συνειδητοποιήσει κάποιος πως βρίσκεται σε ένα συνεχή σιωπηλό πόλεμο, όπου τα όπλα και οι σφαίρες δεν είναι αυτά που σκοτώνουν το σώμα αλλά αυτά που σκοτώνουν τη ψυχή. Δεν σου αφαιρούν κομμάτια από το κρέας σου, σου αφαιρούν κομμάτια από το μυαλό σου, τη ψυχή σου, τα συναισθήματά σου, τα όνειρα σου... δεν ισοπεδώνουν πόλεις αλλά τους μικρούς κήπους που ο καθένας χτίζει για να φτιάξει τα λουλούδια του, τη γωνιά του, τη ΠΗΓΗ ΠΟΥ ΤΟΝ ΞΕΔΙΨΑΕΙ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΜΠΝΕΕΙ. Δεν σου σκοτώνουν τις λέξεις σου σκοτώνουν την ικανότητα να σκέφτεσαι. Δεν σου γκρεμίζουν το όνειρό σου, σου αφαιρούν την ικανότητα να μπορείς να ονειρευτείς..
Η μάχη λοιπόν έχει περάσει σε προσωπικό επίπεδο. Και ξεκινάει από τις ΑΝΑΓΚΕΣ. Οσο λιγότερες έχεις τόσο λιγότερο μπορείς να παγιδευτείς. Οσο λιγότερα ΥΛΙΚΑ όνειρα κάνεις τόσο περισσότερο αφήνεις περιθώρια να κάνεις ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ...
Δεν έχω τίποτα είπε, δεν ελπίζω σε τίποτα είμαι λεύτερος. Δεν υπάρχει σπουδαιότερη σκέψη από αυτήν. Αυτή η φράση είναι το κλειδί και το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτή η φράση είναι σκεπασμένη πλέον με τόνους από έχω,με τόνους από φρούδες ελπίδες, με τόνους από σκλαβιά.
Θέλω τα πάντα, ελπίζω να τα αποκτήσω, είμαι ΣΚΛΑΒΟΣ.
Πρέπει να πας στη δουλειά ναι, κάνε όμως την απολύτως απαραίτητη προσπάθεια να επιβιώσεις σ΄αυτή τη δουλειά χωρίς να εξευτελίζεις τον ευαυτό σου και την ηθική σου. Αν τον να μην εξευτελιστείς σημαίνει να μείνεις άνεργος και να πεινάσεις τόλμησε το και μάθε και τα παιδιά σου να έχουν το θάρρος να το αντέξουν.
ΟΣΟ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΕΚΒΙΑΣΕΙ ΤΟΣΟ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ...
Ολα αυτά τα ανθρωπάρια που σε εκβιάζουν το κάνουν γιατί τους το επιτρέπει ο φόβος σου για το αύριο, η ανασφάλεια του "τι θα απογίνω" ο τρόμος ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ.
ΚΑΙ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΚΙ ΑΛΛΑ... ΚΙ ΑΛΛΑ... ΚΙ ΑΛΛΑ...
Ολη η ιδιεολογία των συστημάτων που οργανώνουν τις ανθρώπινες κοινωνίες βασίζονται σε δύο ανθρώπινες παραμέτρους.
ΤΗΝ ΑΠΛΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΒΟ.
Η απληστεία δημιούργησε όλο το έκτρωμα που ονομάζεται ανθρώπινος πολιτισμός.
Ο φόβος της απώλειας τον κρατάει δέσμίο.
Η απληστεία θέλει δέκα σπίτια αντί για ένα, θέλει να βλέπει πιάτα ξεχυλισμένα από φαγιά αντί ένα λιτό υγειές γεύμα, θέλει ρούχα πολλά ρούχα, και παπούτσια και μπιχλιμπίδια, θέλει εκατομύρια τόνους από άχρηστα που πετιούνται και βρωμίζουν ότι βρουν μπροστά τους... θέλει τα πράγματα να χαλάνε με δυο τρεις χρήσεις για να αγοράζεις κι άλλα κι άλλα...
Θέλει το κόσμο να κινείται στην ανούσια επιδερμική προσέγγιση...
Ζώντας και πεθαίνοντας στο ανούσιο τίποτα.
Η προσωπική επανάσταση λοιπόν είναι να γράψεις στα παλιά σου τα παπούτσια αυτό το πολιτισμό της επιδερμικότητας και να φτιάξεις ένα δικό σου.. με όποια μέσα μπορείς. Είναι να επιβιώνεις αναγκαστικά με τους λιγότερους δυνατόν κανόνες, εκείνους που δεν μπορείς να ξεφύγεις γιατί θα πεθάνεις... Να είσαι με το ένα δεκατο σου μέσα στο σύστημα και με τα εννέα δέκατα απέξω. ....
Να διδάξεις στα παιδιά σου τους στίχους από τα βιβλία που τους έχουν αφαιρέσει όπως γινόταν στο ΦΑΡΕΝΑΙΤ 451.
Να φορέσεις με το ζόρι γυαλιά στο φίλο σου όπως στο THEY LIVE.
Να φωνάξεις στους γείτονες, να τους προειδοποιήσεις πως το SOYLENT GREEN που τρώνε σε τιμή ευκαιρίας..είναι άνθρωποι...
Να ακούσεις μυστικά τις μουσικές που αγνοούν.. να ονειρευτείς τις πόλεις που γκρέμισαν, να περπατήσεις στους δρόμους που έσβησαν από το χάρτη...
Πως να τα κάνεις αυτά ενώ η τανάλια της ανάγκης σου σφίγγει το λαιμό?
Δυστυχώς δεν υπάρχουν μυστικές συνταγές παρά μόνο μία. ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου