Γερνάω κι είμαι από τους επιζώντες της "ανθρώπινης" εποχής.. Εκείνης της εποχής με τα άσχημα και τα ωραία, με τα εύκολα και τα δύσκολα τυλιγμένα όμως όλα με σάρκα και αίμα να χτυπάει στις φλέβες. Ζωντανά.
Πάει καιρός που τα καλώδια αντικατέστησαν τις φλέβες, όπως οι οθόνες των τραπεζών αντικατέστησαν το χρήμα, όπως το μεταλλαγμένο αντικατέστησε τα κανονικά τρόφιμα, όπως οι υπολογιστές και τα τηλέφωνα, αντικατέστησαν την ανθρώπινη επαφή...
Πάει καιρός που οι άνθρωποι ψήφιζαν κι έβγαιναν καλές ή άσχημες κυβερνήσεις από τις κάλπες τους, και τσακωνόντουσαν στα καφενεία, βγαίναν με πανώ στους δρόμους, ή κατέβαζαν τα ρολά να απεργήσουν γνωρίζοντας ότι κάτι από όλα αυτά έβγαζε κάποιο νόημα...
Τώρα ξέρουν πως είναι ανώφελο. Δεν υπάρχουν κυβερνήσεις, ούτε κόμματα. Δεν έχει σημασία τι ψηφίζουν, τι θέλουν, τι ονειρεύονται. Η νέα ταινία που αναδύεται στις αίθουσες της παγκόσμιας παράνοιας δεν λέγεται " Όλα είναι δρόμος" λέγεται "Όλα είναι τράπεζα" Αργά ή γρήγορα το γελοίο παραμύθι του έχουμε ακόμα πατρίδες και κυβερνήσεις πρέπει να τελειώσει...
Πρέπει να παραδεχτούμε όσο κι αν μας πονάει πως είμαστε οι τελευταίοι άνθρωποι.... Η κοινωνία των ζωντανών νεκρών είναι ήδη εδώ. Παρελάζει. Είναι καιρός να παραδώσουμε την εξουσία σε αυτούς που πραγματικά την έχουν χωρίς ηλίθιους διαμεσολαβητές για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε την ακριβή θέση μας πλέον στο χάρτη...
Μαρία δεν υπάρχει ο μπακάλης.. υπάρχει η αλυσίδα σούπερ μάρκετ...
Δεν υπάρχει ο ράφτης .. ο τσαγκάρης υπάρχουν οι πολυχώροι μαζικής αγοραστικής εκμετάλλευσης..
Δεν υπάρχει το σινεμαδάκι... υπάρχουν οι χώροι μαζικής αποβλάκωσης...
Δεν υπάρχει το τηλεφώνημα που περιμένεις να ακούσεις τη φωνή του, υπάρχει ένα μήνυμα με αυτόματη γραφή..
"Γιαπωνέζοι βρικόλακες με καλώδια στο αίμα...." όπως είχε πει ο Τζιμάκος τότε που ακόμα όλοι γλεντάγανε με το αθάνατο κρασί της μεταπολίτευσης και του Τσοβολα δώστα όλα...
Τρόφιμα, νερό, αέρα, καύσιμα, ρούχα, παπούτσια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές και τη υγεία σου τα ορίζουν και στα πουλάνε σε ότι τιμή θέλουν πεντακόσια άντε χίλια άτομα πάνω στο πλανήτη. Ναι αυτή η ελάχιστη χούφτα ανθρώπων που ούτε τη φάτσα τους δεν ξέρεις, ορίζουν πια τη ζωή όλων. Συμπεριλαμβανομένων των ανδρείκελων που ψηφίζεις.
Που έβγαλα αυτό τον αριθμό? Ούτε από κάποια σελίδα συνομοσιολόγων , ούτε από τίποτα το παράξενο... αν ανοίξεις το Forbes και μπεις στη λίστα των πλουσιότερων ανθρώπων στο κόσμο τόσοι είναι κι αν δεις τις ακριβώς κατέχουν θα πρέπει να είσαι βλαμμένος για να πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι που μπορεί να ορίσει το μέλλον εκτός από αυτούς...
Είμαστε τα ζόμπι που περιφέρονται έξω από τις πολυτελείς κατοικίες "στο Land of the dead" το έχεις δει?
Είμαστε οι ηλίθιοι που δε φοράνε τα γυαλιά με κανένα τρόπο στο They live το έχεις δει?
Είμαστε το υλικό για τις κονσέρβες που θα φτιάχνονται στο μέλλον όταν όλα τα υπόλοιπα θα έχουν μαραθεί για πάντα όπως στο Soylent Green το έχεις δει?
Για ποια επέτειο να γράψω? Ξέρετε είμαι σε μια ηλικία που η εξέλιξη με ανάγκασε να έχω αναπτύξει αναγκαστικά δυο εαυτούς. Κι όσοι είναι στην ηλικία 50+ μπορούν να νοιώσουν αυτό που λέω. Ο ένας μου εαυτός έχει σαν πρώτη ανάμνηση το πατέρα μου που με πήρε στα χέρια για να μου δείξει πως στο σπίτι είχαμε φέρει μια νέα συσκευή που λεγόταν ηλεκτρικό ψυγείο....
Καταλαβαίνετε τι έχει συμβεί? Δεν το έζησε αυτό κάποιος που είναι εκατό χρονών. Το έζησε ένας άνθρωπος που είναι σήμερα 57...
Και μέσα σε μισό αιώνα... περάσαμε από τις πρώτες ηλεκτρικές συσκευές, τις επαναστάσεις και τους Μάηδες τα Γούντστοκ και τα τραγούδια για ελευθερία των απανταχού Πολυτεχνείων, τον έρωτα και τα γλέντια μέχρι το ξημέρωμα, τις πορείες και τις απεργίες, τα σινεμαδάκια με το πασατέμπο και τα μυρωδάτα φαγητά τις Κυριακές, τις εφηβικές επαναστάσεις και τα μεγάλα οράματα, τις ντισκοτέκ τις παλιές και τα πάρτι στη Βουλιαγμένη, το ξύλο στο Χημείο και τις μοικάνες, τους πυρετούς το σαββατόβραδο και τις νυχτερινές ξάπλες στις παραλίες, το αμαρτωλό τσιγαριλίκι και τα ξεραμένα από τα ρόλευ μαλλιά στα κομμωτήρια, το μεροκάματο το μισθό σε πραγματικό χρήμα.... κι αν συνεχίσω θα πρέπει να έχω τέσσερις αναρτήσεις για να περιγράψω...
στην εποχή της μαζικοποιημένης παράνοιας.... Κοιτάζω γύρω μου και δεν βλέπω πια ανθρώπους με συνήθειες αλλά .. φωτοκόπιες ενός συγκεκριμένου μοντέλου που βγάζει ασταμάτητα κάποιο εργοστάσια που αγνοώ που βρίσκεται, τι είναι ποιος κινεί τις μηχανές του...
Ο ένας μου εαυτός γνώρισε τις προσωπικότητες και την ιδιαιτερότητα τους... ο άλλος πρέπει να συνηθίσει τη "μόδα" Τη μόδα που είναι φασόν, ένα κουστούμι για όλους με ελάχιστες παραλλαγές.
Τη κατευθυνόμενη είδηση. Σήμερα κλαίμε για αυτό αύριο γελάμε με αυτό και ξανά από την αρχή...
Τη κατευθυνόμενη δυστυχία..
Σήμερα παίζει το μοντέλο είμαι δυστυχισμένος γιατί είμαι χοντρός..
Αύριο θα παίξει το αυτοκτονώ γιατί μου έκαναν ,μπούλινγκ...
Μετά θα παίξει το παίρνω αναβολικά για να κάνω κοιλιακούς...
Ύστερα θα αγωνιώ για το ποιος καραγκιόζης θα νικήσει σε ένα ηλίθιο ριάλιτυ...
Μόλις μου δώσουν το σύνθημα θα στριμωχτώ με τα άλλα πρόβατα της μαύρης Παρασκευής να βουτήξω μπιχλιμπιδια που θα με κάνουν να νοιώθω ζωντανός...
Μοιάζει να τα ισοπεδώνω όλα, όμως δεν είναι έτσι .. τώρα φαίνεται πως κάτι διαφέρει, αύριο δεν θα υπάρχει πια καμιά διαφορά... αύριο θα έχει εξαφανιστεί κάποια στιγμή και η τελευταία διαφορετικότητα....
Θα έρθει μια εποχή που οι άνθρωποι δεν θα πηγαίνουν σε κανένα μαγαζί θα ψωνίζουν μόνο από τις οθόνες και γι΄αυτό δεν θα χρειάζονται οι υπάλληλοι (και όλα αυτά τα εκατομμύρια που πριν είχαν δουλειά θα πεταχτούν στα σκουπίδια)
Θα έρθει μια εποχή που δεν θα υπάρχει καθόλου υπαρκτό χρήμα (δηλαδή χαρτονόμισμα) και όλοι όσοι δεν θα μπορούν να εξασφαλίσουν μια κάρτα πολύ απλά θα πεθάνουν από τη πείνα ή θα ζουν από τα σκουπίδια των υπόλοιπων...
Θα έρθει μια εποχή που δεν θα υπάρχει πλέον ούτε δημόσια περίθαλψη ούτε δημόσια παιδεία κι έτσι μόνο όποιος θα έχει τη κάρτα που λέγαμε θα μπορεί να γιατρευτεί ή να σπουδάσει το παιδί του...
Δεν είναι μακριά πλέον όλα αυτά. Ήρθαν.
Μια επέτειος σαν τη σημερινή λοιπόν, δεν είναι στα μάτια των περισσότερων τίποτα διαφορετικό από μια οποιαδήποτε γιορτή της παρελθούσης ανθρώπινης ιστορίας... το 21, το 40, το 73... είναι νούμερα... για τα νούμερα που γίναμε....
Δεν τα ισοπεδώνω.. απλά βλέπω. Παρατηρώ.
Η μετά ανθρώπινη εποχή είναι εδώ. Καλωσορίστε τον τραπεζίτη της γειτονιάς σας και κοιτάξτε να πιάσετε φιλίες με κάποιον που να μπορεί να σας δώσει αύριο όταν δεν θα υπάρχει ούτε δουλειά, ούτε τίποτα, μια κάρτα στη ζούλα... για να περνάτε στη κυρίως πόλη και να βρίσκετε κανένα αποφάγι στα σκουπίδια να στανιάρετε...
Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο
Στο Φαρενάιτ 451 ήταν μια κοινωνία που είχαν απαγορευτεί όλα τα βιβλία. Οι επαναστάτες είχαν βρει τρόπο να διατηρήσουν τη γνώση... Κάθε ένας μάθαινε ένα βιβλιο απέξω κι έτσι μπορούσε και το μάθαινε στα παιδιά... Κι έπαιρνε το όνομα του βιβλίου. Αυτός θα ήταν η Ιλιάδα, ο άλλος Το έγκλημα και τιμωρία κι εκείνος εκεί Ταξίδι στα άστρα...
Στο they live βρήκαν τα γυαλιά... και τα έφτιαχναν σε μαζική παραγωγή, τα γυαλιά που μπορούσες να διακρίνεις τους ανθρώπους από τα τέρατα...
Στα παιδιά των ανρθώπων βρέθηκε μια μοναδική κοπελίτσα που κατάφερε να μείνει έγκυος και να γεννήσει το πρώτο παιδί της ελεύθερης εποχής....
Θα υπάρξουν τεχνάσματα, αλλά για να υπάρξουν πρέπει από τώρα να γαλουχηθούν παιδιά που να έχουν αυτές τις αντοχές... πρέπει να μεταδώσουμε όσοι μείναμε τα βιβλία μας στους επόμενους....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου