Ναι υπάρχει κάτι χειρότερο από το να σκοτώσεις τους ανθρώπους που αγαπάς..

"Υπάρχουν χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις στους ανθρώπους που αγαπάς από το να τους σκοτώσεις. Το πιο συνηθισμένο είναι να κάτσεις να δεις τον κόσμο να το κάνει. Εσύ άραξε και διάβασε την εφημερίδα σου..."

Νανούρισμα, Chuck Palahniuk

Οι νέες γενιές είναι ορφανές.. Μεγαλωμένες από γονείς που τελούν υπό μνημονιακή κατάληψη. Αυτοί οι γονείς που παρακολουθούν ανήμποροι την εκτέλεση της ζωής των παιδιών τους.. οι πρώην κάτι.. οι πρώην επαναστάτες, γλεντζέδες απελευθερωμένοι σκυλάδες ή ροκάδες, οι πρώην σημαιοφόροι των μεγάλων αλλαγών... έχουν γίνει τοσοδούλικοι... καμπούρηδες και ψιθυρίζουν...

Να πας να δουλέψεις με 400 ευρώ και πάλι καλά να λες... Να βαράς 12ωρα και να μην κάνεις κιχ... να σε καρπαζώνουν και να λες υπομονή... μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς...

Σ΄αυτή τη μικρή φράση γκρεμίζονται θανατώνονται για δεύτερη φορά τα εκατομμύρια που έδωσαν τη ζωή τους για ένα καλύτερο αύριο. Σ΄αυτή τη φράση η ιστορία κάνει μια απότομη όπισθεν και στουκάρει τυφλά σ ένα τοίχο υποταγής που μυρίζει μεσαιωνική μούχλα...

Υποσχέσεις του τύπου "θα είμαι εδώ και θα σε προστατεύσω από όλο το κακό αυτού του κόσμου" μένουν μετέωρες στο μολυσμένο αέρα, τη θέση τους παίρνουν τα χαμηλωμένα μάτια του φοβισμένου Μήτσου... "και τι να κάνω..."

Τα παιδιά σκλάβοι, οι πυροβολημένες τους ζωές, ο μηδενισμός του αύριο, γίνονται μια αναπόφευκτη φυσική συνέχεια...

Και τα επαναλαμβανόμενα "εγώ στην ηλικία σου..." μοιάζουν χαστούκια στη μούρη και μια φωνή φωνάζει... " ναι για πες εσύ στη ηλικία μου μ@λακα τι έκανες..."

Το παιδί μου σήμερα παίρνει όσα έπαιρνα εγώ πριν 30 χρόνια...
Οι προοπτικές που ανοίγονται μπροστά του είναι λιγότερες κι από εκείνες που είχε ο παππούς του...
Οι βαλίτσες για το φευγιό είναι έτοιμες σε κάθε σπίτι πίσω από τη πόρτα της σιωπής...

Αφού βλέπουμε τα παιδιά΄μας να ψήνονται και το βουλώνουμε δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε τίποτα και για κανένα λόγο. Τελειώσαμε...

Μια ολόκληρη λοβοτομημένη κοινωνία παρακολουθεί τους διαγωνισμούς κανιβαλισμού στα κανάλια του αίσχους, παρακολουθεί ειδήσεις από νέους που σκοτώνονται, που βιάζονται... αποχαυνωμένοι

Μεταλλάσσονται ακόμα και οι λέξεις για να μοιάζει διαφορετικό το νόημα και το αποτέλεσμα. Απασχόληση όχι εργασία, γιατί η εργασία απαιτεί κανόνες, υπενθυμίζει αγώνες και δικαιώματα, η απασχόληση είναι χόμπι...

Τα παιδιά βασανίζονται , δολοφονούνται από άλλα παιδιά που κάνουν λέει μπούλινγκ, γιατί τα υπνωτισμένα μυαλά, δεν μπορούν να πουν τραμπούκοι όπως συνηθίζονταν παλιά, παραπέμπει σε κάτι πολύ συγκεκριμένο, γνωστό ενώ το μπούλινγκ είναι πιο εξωτικό, πιο μυστήριο... στην Ελλάδα που ο τραμπουκισμός είναι τέχνη...

Τα παιδιά σχηματίζουν τις ζωές τους στο σχήμα που πέφτει καλά σε μια σέλφι... ότι μπορεί να στριμωχτεί σε μια σέλφι, και κάπου πίσω από την οθόνη του ακριβοπληρωμένου έξυπνου τηλεφώνου, χώνεται καμιά φορά και η ηλίθια μάνα που ελπίζει με τα φίλτρα να τη κάνει η κόρη της κουκλάρα...

Νεαροί τραμπούκοι με καλογυμνασμένους κοιλιακούς, κοινώς καλοφτιαγμένες σκατοσακούλες..
Κοριτσάκια που μετράνε με τη μεζούρα τα κρέατα τους να δουν μήπως περισσεύει κάτι από αυτά που υποδεικνύει ο διεστραμμένος κόσμος της μόδας...
Παιδιά που φτωχύνανε και ξεπουλιούνται για  ένα κινητό κι ένα επώνυμο παπούτσι..
Κι εκείνα τα άλλα που δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω και νοιώθουν να πνίγονται παίρνουν τη βαλίτσα και φεύγουν όσο πιο γρήγορα μπορούν...
Και τα τελευταία.. ο σάκος του μποξ των υπόλοιπων, που μένουν κλεισμένα στο καβούκι τους.. χωρίς να μπορούν να πετάξουν.. θλιμμένα, χαπακωμένα.. βιασμένα.. καταθλιπτικά...άρρωστα από τη κούνια γιατί δεν τα προειδοποίησε κανείς πόση βρωμιά κρύβεται σ΄αυτό το παλιόκοσμο..

Ελάχιστα συνεχίζουν να κρατάνε ψηλά τις σημαίες της δύναμης, και είναι μικρά φωτάκια μέσα στο σκοτάδι των μίντια και της υποδουλωμένης πολιτείας...

Κι όταν θα βγουν από αυτή τη φυλακή κανείς δεν θα τα περιμένει..
οι δρόμοι είναι αδειανοί και η πολιτεία είναι ξένη...

Ναι υπάρχει κάτι χειρότερο από το να σκοτώσεις τους ανθρώπους που αγαπάς..
Είναι να είσαι δεμένος χειροπόδαρα και να παρακολουθείς τους άλλους να το κάνουν...

Οι γονείς λένε πως είναι το παράδειγμα που πάνω του χτίζουν προσωπικότητα, ψυχισμό, ικανότητες τα παιδιά τους.. Σκεφθείτε τι προσωπικότητα χτίζουν τα παιδιά των γονιών που είναι στριμωγμένοι, φοβισμένοι στις ουρές να πληρώνουν τα χαράτσια... στα σπίτια των απολυμένων που πνίγονται στο βρισίδι και τα ξίδια... στα σπίτια των οικογενειών που μεγαλώνουν με πρότυπα τους καραγκιόζηδες που δείχνει το χαζοκούτι, στα σπίτια εκείνων που λέγανε ξέρεις ποιος είμαι εγώ και τώρα η απάντηση "ξέρουμε.. ένας μ@λακας και μισός" πέφτει σαν καταπέλτης πάνω στα κεφάλια, τονίζοντας πως δεν πρέπει να έχει κανείς εμπιστοσύνη σε κανέναν..

ούτε στο πατέρα, ούτε στη μάνα γιατί όλο κούφια λόγια είναι..

Εμείς δεν πιστεύουμε πια σε κανέναν 
και τα παιδιά μας δεν πιστεύουν σε εμάς, απλά μας αγαπάνε, και μας συμπεριφέρονται με κατανόηση, όπως η ζεστασιά που δίνει ο επισκέπτης στο φυλακισμένο στο πεντάλεπτο ελεύθερης επικοινωνίας...

Υπογεννητικότητα φωνάζουν, γιατί κάποιος επιμένει ακόμα πως είναι σοφό να γεννάς παιδιά όταν το οικογενειακό εισόδημα και αυτό προσωρινά είναι οκτώ κατοστάρικα... και η εργασία που απελευθερώνει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι πολυτέλεια...

Η Ελλάδα των επιτυχημένων πλεονασμάτων.
Οι ηλίθιοι. Λες και δεν ξέρουμε τι είναι πλεόνασμα. Κι εγώ βρε μ@λάκα αν στην οικογένεια μου κόψω το ρεύμα, το φαΐ, κάθε έξοδο και τους πεθάνω, στο τέλος του μήνα θα έχω ένα ολόκληρο εισόδημα πλεόνασμα. Μ@ΛΑΚΑ!

Η Ελλάδα των κόκκινων δανείων, των πολιτών που απειλούνται από τις εισπρακτικές, την εφορία, τα ταμεία, τα σούπα τα μούπες και το κακό συναπάντημα....

Η Ελλάδα που στραγγαλίστηκε στις χρηματιστηριακές απάτες, που έμαθε να κλείνει τρύπες με το πλαστικό χρήμα και που τώρα μπάζει από παντού η σκληρή πραγματικότητα...

Η Ελλάδα απόγονος οπωσδήποτε του Μέγα Αλέξανδρου και του Λεωνίδα αλλά χλωμό του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του Επίκουρου, του Ηράκλειτου ....τους οποίους άλλωστε θεωρεί άχρηστο μάθημα στα σχολεία και περιττό φόρτο εργασίας...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ - Επειδή κάποιος μου είπε πως τα κείμενα μου είναι απαισιόδοξα και καταθλιπτικά να απαντήσω πως αφορούν εκείνους που δεν έχουν να πληρώσουν ούτε το ρεύμα, ούτε να βάλουν πετρέλαιο τώρα τις γιορτές κι όχι τους χαζοχαρούμενους που στ'@ρχίδια τους όλα τα άλλα, θα περιφέρονται με τσαντούλες γεμάτες αηδίες με χρωματιστούς φιόγκους κι έχουν ετοιμάσει ήδη τα αντιόξινα γιατί θα σκάσουν στο φαί ακούγοντας τρίγωνα κάλαντα. Εχω πει ξανά πως άσχετα πόσο καλοβολεμένος είναι ακόμα κάποιος, άσχετα με το πόσο καλά μπορεί να τα βγάζει πέρα, αν ακόμα είναι άνθρωπος... κοιτάζοντας γύρω του δεν επιτρέπεται να είναι χαζοχαρούμενος από σεβασμό και μόνο στα θύματα του πολέμου.

Επιτρέπεται να είμαστε ήρεμοι, να νοιώθουμε αγάπη, χαρά στο μέτρο που δεν γίνεται προσβλητική στους πεινασμένους και να σηκώνουμε το ξερό μας να βοηθάμε και κάποιον που έχει ανάγκη όχι σαν επίδειξη καλωσύνης αλλά σαν αληθινή συμπόνια, βοήθεια για όποιον μπορούμε.

Αυτά