Αυτοδικία : επιδίωξη αποκατάστασης αδίκου παρακάμπτοντας την νόμιμη δικαστική οδό
Τι είμαστε ικανοί να κάνουμε και πότε?
Θεωρώ βλακεία να προσπαθεί κάποιος να χειροκροτήσει ή να κατακρίνει τη πράξη τιμωρίας που έγινε μέσα σε ένα κελί φυλακής, γιατί ούτε έχουμε ιδέα οι απέξω πως είναι η μορφή ζωής εκεί μέσα, ούτε τι σημαίνουν οι κώδικες των φυλακισμένων, ούτε τι σημαίνει να μην ακολουθήσεις αυτούς τους κανόνες.
Επίσης θεωρώ υποκρισία να κατακρίνω τη τιμωρία με βίαιο, βάναυσο τρόπο ενός εγκληματία, λέγοντας πως δεν θα γίνουμε ζούγκλα, γιατί ζούγκλα είμαστε. Η κοινωνία των ανθρώπων είναι υποκριτική, πάσχει από μόνιμη επιλεκτική τύφλωση και κώφωση.
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι είμαι ικανή να κάνω. Και η απάντηση σ΄αυτή την ερώτηση δεν είναι τόσο .. άγια.
Πάνε πολλά χρόνια που έτυχε να βρίσκομαι στο νοσοκομείο της Κέρκυρας, όχι σαν ασθενής απλά εργαζόταν εκεί ένας δικός μου άνθρωπος και ήμουν στο χώρο, όταν έφεραν αιμόφυρτο από τις φυλακές τον Δουρή. Για τους νεώτερους αν δεν το ξέρουν ήταν ο πρωταγωνιστής ενός από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που έχουν γίνει. Ο βιαστής, βασανιστής και δολοφόνος του ίδιου του μικρού του παιδιού.
Τον είχαν σε ένα κελί για να τον προστατεύσουν από το ίδιο το προσωπικό του νοσοκομείου και από οποιονδήποτε θα μπορούσε να τον πλησιάσει. Γιατί δεν υπήρχε ούτε ένας που να μην ήθελε να του κάνει κακό... Ήταν Χριστούγεννα όπως τώρα και η κοινή γνώμη είχε συγκλονιστεί από τρία γεγονότα. Ήταν η ιστορία των σατανιστών της Παλλήνης, η υπόθεση Μονσελά και οδοντιάτρου και η παιδοκτονία του Δουρή.
Δεν μπορούσα να κοιμηθώ εκείνες τις μέρες. Τόσο αίμα και τόσος πόνος... από ένα αλλόκοτο κράμα ανθρώπινης τραγωδίας...είχε φωλιάσει μέσα μου και με έτρωγε σαν σαράκι. Ισως σας φανεί ψεύτικο και υπερβολικό αυτό που θα πω αλλά είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που είχα φτάσει στα όρια να βυθιστώ στο τούνελ της κατάθλιψης.
Δεν μπορούσε να αφομιώσει και να αποβάλλει το μυαλό μου τη θλίψη, το πόνο που απλωνόταν στην ατμόσφαιρα.
Με τρόμο ανακάλυψα πως όταν στάθηκα μπροστά σ΄εκείνο τον άνθρωπο , μπροστά στο κελί και τον κοίταζα.. είδα ένα ερείπιο πλέον που δεν μπορούσες να διακρίνεις ούτε τα χαρακτηριστικά του από το ξύλο που είχε φάει.. και δεν ένοιωσα ΤΙΠΟΤΑ. Τρόμαξα για την απάθεια που τον κοίταζα και για το μέσα μου που ένοιωθε ικανοποιημένο....
Ισως εκτός από τον κώδικα των φυλακών υπάρχει και στους απέξω, μέσα μας ένα όριο στο τι ακριβώς μπορούμε να ανεχτούμε πολιτισμένα. Υπάρχει ένα κτήνος μέσα μας που απλά το έχουμε βάλει να κοιμάται. Δεν πεθαίνει ποτέ. Κοιμάται. Υπάρχει λοιπόν ένα όριο που ο καθένας έχει βάλει, ένα φράγμα που τον κρατάει στο κόσμο των "πολιτισμένων" το οποίο φράγμα νομίζω πως μπορεί να σπάσει όταν κάτι, που μπορεί να είναι διαφορετικό στον καθένα σπάσει αυτό το όριο.
Επίσης υπάρχουν μερικά πράγματα που θεωρούνται αυτόματα από τον εσωτερικό μας μηχανισμό σαν "χωρίς δικαιολογία"
Δεν ξέρω λοιπόν τι θα έκανα όταν κάποιος θα πείραζε κάτι που αγαπώ, που νοιώθω πολύτιμο, ή αν ένοιωθα πως κάποιος είναι για τα δικά μου μέτρα και σταθμά "χωρίς δικαιολογία".
Μέχρι τώρα αυτό το "χωρίς κανένα ελαφρυντικό αποστολή κατ΄ευθείαν στη κόλαση" το έχω περιορίσει σε δύο κατηγορίες .. στους παιδεραστές και σε όσους μπορούν να βασανίσουν, να θανατώσουν για τη κ@βλα τους ένα αδέσποτο, ένα ζωάκι. Μπορεί να γίνομαι κι εγώ κτήνος αλλά δεν με ενδιαφέρει καμιά ψυχολογική ανάλυση, καμιά πολυλογία για αυτές τις δύο κατηγορίες γιατί τις θεωρώ το "αυθεντικό κακό" Το κακό που υπάρχει σαν έκφραση ανάγκης πόνου και φρίκης χωρίς αιτία...
ΤΟ ΚΑΚΟ απλά.
Όλα αυτά που λέω μπορεί να είναι λάθος, αλλά αν δεν τα παραδεχτώ απλά θα είμαι υποκρίτρια. Θα είμαι ένα δήθεν που θέλει να παραστήσει το πονόψυχο Σαμαρείτη.
Η αντίδραση μου όμως στη φρίκη που βλέπω γύρω μου έχει ανάγκη κάποια στιγμή να θέσει τους δικούς της κανόνες...
Δεν ξέρω πως οδηγούνται στις πράξεις τους όσοι έγιναν αυτόκλητοι τιμωροί... Και πολύ σωστά η φυσική βία που έχουμε μέσα μας , μπορεί να γίνει ο προθάλαμος για την υιοθέτηση κανόνων και νοοτροπιών φασιστικών κοινωνιών. Σηκώνει πολύ συζήτηση αυτή η ιστορία... Θεωρώ πως οι ανθρώπινες κοινωνίες μας ήταν και θα είναι πάντα φασίζουσες. Γεννιόμαστε με την δυνατότητα να γίνουμε άγιοι ή δαίμονες ή απλά αμέτοχοι. Είναι υποκριτικό να καταδικάζεις τη τάδε βία και να επικροτείς την άλλη. Να είσαι υπέρ αυτού το πολέμου αλλά όχι του άλλου. Είναι υποκριτικό να αγανακτείς π.χ. για τον τάδε εγκληματία που θα πρέπει να έχει ίση μεταχείριση αλλά για τον άλλο κρατούμενο να λες καλά να πάθει...
Στις φυλακές, υποθέτω, δεν ξέρω γιατί δεν έχω κάνει φυλακή, "ακόμα" θα υπάρχουν παιδιά νεαρά που έχουν μπει για ελάχιστα πταίσματα που έκαναν, και θα βιάζονται θα βασανίζονται καθημερινά αλλά ποτέ τίποτα δεν είδε το φως της δημοσιότητας... Στην έξω κοινωνία υπάρχουν εκφράσεις βίας σε κάθε βήμα μας...
Βλέπουμε αθώους και φιλήσυχους οικογενειάρχες υποτίθεται να επικροτούν πογκρόμ και εκαθαρίσεις πληθυσμών που θεωρούν ανεπιθύμητων στα πόδια τους...
Είδαμε πρόσφατα ανθρώπους να προσπαθούν να δικαιολογήσουν το λιντσάρισμα του Ζακ και έγιναν και γκάλοπ αν συμφωνούσαμε ή όχι...
Βλέπουμε συνεχώς ανθρώπους να είναι έτοιμοι να σπρώξουν, να χτυπήσουν, να βλάψουν το διπλανό τους γιατί δεν τον γουστάρουν, γιατί έχει άλλο χρώμα, γιατί τους μυρίζει άσχημα ή γιατί έτσι ξύπνησαν στραβά το πρωί...
Πόση υποκρισία λοιπόν κρύβεται πίσω από ένα "όλοι πρέπει να έχουν ίση αντιμετώπιση".. στ΄αληθεια το πιστεύετε όταν το λέτε? .. Πείτε μου σε αυτό το βούρκο που ονομάζεται ανθρώπινος πολιτισμός που υπάρχει ίση αντιμετώπιση για να πάω να αγοράσω λίγη...
Η αλήθεια είναι μία.. Ο καθένας από εμάς έχει τα δικά του όρια, και τις περισσότερες φορές οι ίδιοι αγνοούμε ποια είναι αυτά τα όρια μας. Μπορούμε να γίνουμε λύκοι ή πρόβατα κάτω από ανάλογες συνθήκες. Επίσης μπορούμε να γίνουμε φίδια, αρουραίοι, κότες ή χιμπατζίδες... Ο άνθρωπος κυοφορεί μέσα του όλες τις εκφάνσεις της φύσης...
Η φύση ευτυχώς έχει περιορισμένο τον ανθρώπινο ιό μόνο στον άνθρωπο, τα υπόλοιπα ζωντανά ευτυχώς την έχουν γλυτώσει (αν και άπειρες φορές έχω ονειρευτεί την αυτοδικία των ζώων, ένα καθολικό πλανήτη των πιθήκων κι εμάς πίσω από τα κάγκελα να μας βαράνε αλύπητα)..
Σε γενική βάση όμως, για μένα ισχύει το παρακάτω
Αν μου χτυπήσεις το ένα μάγουλο θα γυρίσω και το άλλο
Αν μου χτυπήσεις και το άλλο, μου τελείωσαν τα μάγουλα
και τη γ@μισες.
Στη γειτονιά μας βρίσκουμε κάθε μέρα ένα δύστυχο γατάκι ή σκυλάκι σωριασμένο νεκρό μέσα στο δρόμο, ή στο παρκάκι γιατί κάποιος ή κάποιοι αυτές τις μέρες κάνουν εκκαθαρίσεις γιατί έτσι γουστάρουν, τη βρίσκουν να βλέπουν ένα ζωντανό που δεν τους έφταιξε σε τίποτα να πεθαίνει με φριχτό τρόπο, με αφόρητους πόνους...
Τους ψάχνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου