Να κοίταζα κατάματα το αφεντικό και το γελοίο μισθό και να του έλεγα χαρισμά σου ηλίθιε
Δεν θα ξαναπατήσω στο παλιομάγαζο σου..
Να είχα τη δύναμη να στηρίξω τη μάνα μου και να της έλεγα μη δεχτείς την ελεημοσύνη
που σου πλασάρουν πριν τις εκλογές, μην δεχτείς να πάρεις ψίχουλα από αυτά που σου
κλέψανε…
Να μπορούσα να βοηθήσω τα παιδιά μου και να τους έλεγα μην πας να δουλέψεις σε
δουλειά με δύο κατοστάρικα. Φτύστους. Αγνόησε τους…
Να μπορούσα να εξασφαλίσω στέγη και φαΐ σε εκείνο το δύστυχο που κοιμάται κάθε
βράδυ σ΄ένα παγκάκι κοντά στο σπίτι μου σκεπασμένος με εφημερίδες….
Να είχα τη δύναμη να φύγω από τη πραγματικότητα τους και να ζήσω σε μια σπηλιά
Χωρίς φως, χωρίς ηλεκτρικό συντροφιά με τα αγρίμια χωρίς ταυτότητα, χωρίς καμιά
υποχρέωση στο κράτος φυλακή….
Να είχα τη δύναμη να εφαρμόσω όσα ξέρω και κρατάω καλά κρυμμένα μέσα στα φανερά…
Αν δεν μπορείς να ζήσεις σαν αγρίμι, αν δεν μπορείς να αντέξεις την ερημιά, το σκοτάδι,
τον βασικό χωρίς έλεος αγώνα επιβίωσης που κάνουν τα υπόλοιπα ζωντανά πάνω σ΄αυτή
τη γη
Θα είσαι πάντα σκλαβωμένος σαν άνθρωπος
Θα είσαι πάντα υποχείριο εκείνων που σου ησυχάζουν τους φόβους σου…
Θα είσαι πάντα έρμαιο ενός προστάτη
Και όταν θα το επιθυμεί θα μας ρίχνει μια στη κεφάλα να μας εξαφανίζει από το χάρτη σαν
να μην είχε άλλο σκοπό η ζωή μας από το να υπακούμε σε ένα συγκεκριμένο καλούπι
ύπαρξης… που όταν ορίστηκε εμείς δεν υπήρξαμε ούτε καν σαν σκέψη στο σύμπαν….
Ακόμα κι αν προστεθούν χιλιάδες υποθέσεις μαζί, δεν μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Είναι σαν ένα μοιρολόι που δεν μπορεί να φέρει εκείνον που έφυγε πίσω... απλά πλανιέται στον αέρα η επιθυμία, η έλλειψη, η νοσταλγία, ένα απραγματοποίητο όνειρο..
Η ελευθερία μας πλέον δεν είναι να κρατάμε την αξιοπρέπειά μας, είναι να μην την χάσουμε εντελώς. Να μην μας αφομοιώσουν τελείως οι υπάνθρωποι. Να μην ταυτιστούμε απόλυτα με τον απολίτιστο κόσμο τους. Ακόμα κι αν αναγκαστικά το σώμα μας πρέπει να υπακούσει στις μιζέριες της καθημερινότητας, τα συναισθήματα μας να μείνουν δικά μας. Να αγαπάμε και να μισούμε αυτό που εμείς νοιώθουμε, να θαυμάζουμε αυτό που νοιώθουμε πιο οικείο μας, δικό μας, να απαξιώνουμε τους γελοίους που μας πλασάρουν για ινδάλματα, για πρότυπα...
Η επανάσταση πια δεν μπορεί να γίνει από ανθρώπους απροετοίμαστους, πρέπει να γίνει από εκείνους που θα καταφέρουν να κερδίσουν τη δική τους επανάσταση πρώτα. Δεν είναι οι σκλάβοι που θα μπορέσουν να σπάσουν τα δεσμά...
Είναι οι ελεύθεροι που δεν θα δεχτούν να τα φορέσουν που θα έχουν μια ελπίδα να δουν ξανά τον ήλιο.
Να μπορέσουμε να πούμε όχι...
Να μπορέσουμε να μην φοβόμαστε πια το σκοτάδι...
Να μην φοβόμαστε τα ερωτήματα που δεν μπορούμε να απαντήσουμε...
Να μην φοβόμαστε να δεχτούμε αυτό που είμαστε
Οι τελευταίοι άνθρωποι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου