Ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ τελικά ήταν ένας και σημαντικός. Σε όλη τη μετεμφυλιακή Ελλάδα υπήρχε το ερώτημα τι θα γινόταν τελικά αν ερχόταν η αριστερά στην εξουσία? Μετά ΣΥΡΙΖΑ ο κάθε πικραμένος μπορεί να λέει "την είδαμε και την αριστερά". Έδωσε δίκιο σε όσους λέγανε "έλα μωρέ όταν πιάσει κάποιος τη καρέκλα πάνε κι επαναστάσεις και κουραφέξαλα"
Αν η νεοφιλελεύθερη επέλαση δημιούργησε το δόγμα του σοκ, έπρεπε με κάποιο τρόπο να φύγει από τη μέση η όποια ψευτο ελπίδα πως υπάρχουν κι άλλες λύσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφαίρεσε μισθούς και συντάξεις, πήρε μαζί του στο πάτο κάτι πιο σπουδαίο. Την ελπίδα της διαφορετικής επιλογής, της διαφορετικής πορείας. Πλέον οι ψηφοφόροι δεν καλούνται να ψηφίσουν ανατροπές και σκισίματα των μνημονίων, καλούνται να ψηφίσουν τον καλύτερο διαχειριστή του συστήματος. Γιατί είναι παρανοϊκό αυτό που συμβαίνει.
Βγαίνει μια πολιτική δύναμη στην εξουσία από τους "αγανακτισμένους" που είχαν σιχαθεί τα κόμματα που ψήφιζαν δαγκωτό μνημόνια, από ένα κόσμο που έδωσε στο δημοψήφισμα ένα δυνατό χαστούκι στις πολιτικές των μνημονίων και όταν αυτή η δύναμη γίνεται αδυναμία, εξευτελίζει τον εαυτό της και μεταμορφώνεται στον πιο πιστό υπηρέτη όσων πολεμούσε, όσων υποτίθεται πως σιχαινόταν, ο κόσμος για να την τιμωρήσει επιλέγει έναν αντικαταστάτη που θα εφαρμόσει μνημόνια ακόμα πιο πιστά. Ένα δηλωμένο και βαμμένο μέχρι το κόκκαλο φιλελεύθερο υποστηρικτή της γερμανικής ηγεμονίας και της εφαρμογής των μνημονίων της συμφοράς.
Η τιμωρία ήταν να γίνει πάλι δυνατός ο δικομματισμός και να μπει το πόπολο στο ίδιο τρυπάκι που βαράει σε όλη τη μεταπολίτευση? Από τη Κική και τη Κοκό ποιαν να διαλέξω? Δέκα χρόνια μνημόνια, με τη σφαγή των μισθών, συντάξεων, με ρημαγμένα όλα τα αποθεματικά, με ένα γιγαντιαίο χρέος, με την ασύστολη κλοπή περιουσιών, ζωών και κάθε αξιοπρέπειας, με τον κίνδυνο σύντομα αυτή η πατρίδα να είναι κομμένη σε κομματάκια και μοιρασμένη στους "αργυραμοιβούς" ο λαός ο μισός δεν πήγε να ψηφίσει δηλώνοντας πως όλο το σκηνικό και τον αφορά και ο υπόλοιπος έδωσε μια τεράστια πλειοψηφία στα κόμματα που ψηφίζουν την καταστροφή του δαγκωτό.
Αυτό δεν είναι πολιτική επιλογή. Είναι μαζοχισμός. Είναι ανοησία. Είναι καραγκιοζιλίκι. Είναι ένας φτηνιάρικος τρόπος να βλέπεις τι γίνεται γύρω σου. Τι θα πει εκδικούμαι το ΣΥΡΙΖΑ που μας κορόιδεψε και ψηφίζω Κούλη. Τι είδους εκδίκηση είναι αυτή? Για τα μπάζα. Δεν μπορώ να αδικήσω εκείνους που δεν ασχολούνται με τίποτα πια. Κάποτε έλεγα πως είναι επικίνδυνη αδιαφορία να μην συμμετέχεις και να αποφασίζουν άλλοι για τη τύχη σου. Όμως τελικά είναι έτσι?
Ε λοιπόν και η αποχή πλέον, όχι η αποχή της αδιαφορίας και του πάω καλύτερα για καφέ, αλλά η αποχή ανθρώπων που έφαγαν τα χρόνια τους να πολεμάνε, να προσπαθούν, να φωνάζουν και φάγανε τη μούρη τους σε ένα τοίχο απραξίας και σταρχιδισμού, αυτοί οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα πλέον να επιλέξουν να απέχουν σαν ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ.
Μιλάμε κι επαναλαμβάνουμε αυτές τις αηδίες σε μια χώρα (χώρο καλύτερα του μπάτε σκύλοι κι αλέστε) όπου κυβερνάνε μειοψηφίες , που έχουν κοροϊδέψει στα μούτρα όσους ψήφισαν. Κυβερνάνε μειοψηφίες που καμιά σχέση δεν έχουν με τον "κυρίαρχο λαό", υπαλληλίκια , δούλοι των αγορών και της προσωπικής τους ματαιοδοξίας. Μειοψηφίες που δεν έχουν καμία σχέση με το τι ακριβώς έχει ψηφίσει η ΠΛΕΙΟΨΗΦΊΑ των εκλογέων. Γιατί δεν υπάρχει πλειοψηφία. Δεν έχει σημασία, δεν ενδιαφέρει τους ιδιοκτήτες της αποικίας τι λέει η πλειοψηφία.
Μιλάμε για εκλογές όπου ακόμα και ένα δημοψήφισμα και η ετυμηγορία ενός 60% του λαού, μπορεί να πεταχτεί στα σκουπίδια σαν να μην υπήρξε ποτέ, μπορεί να γίνει κάτι που μεταφράζεται και εκτελείται όπως γουστάρει η πλευρά που μειοψήφησε...
Ποιος δουλεύει ποιον τελικά. Ένας βάλτος, με παιχνίδια του θρόνου, με ένα λαό που δεν μπορεί να βγει από το πηγάδι..Ένα λαό με τη μούρη κάτω από τη μπότα χαρτογιακάδων που εξυπηρετούν εταιρείες, μετοχές, ομόλογα, τράπεζες ΟΧΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Ο
Καταργήθηκαν δικαιώματα, πετάχτηκε στα σκουπίδια το Σύνταγμα, εφαρμόστηκαν πολιτικές τυραννικών καθεστώτων και ξεφτιλίστηκε ότι κινείται... Καθεστώς ομηρίας σε απρόσωπες αγορές και ξένα συμφέροντα.. με απειλές, τρομοκρατίες και ξεζούμισμα μέχρι το μεδούλι μας
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΕΜΠΟΔΙΟ Ασχετα αν μερικοί επιμένουν να ονομάζουν εμποδιο τις λιτανείες με κάτι πανώ και δυο ντουντούκες, και τα παχιά λόγια των καλοζωισμένων συνδικαλιστών. Μπούρδες.
Ας κάνει ο καθένας τις επιλογές του. Αλλά ας πάψουμε να λέμε ψέμματα στον εαυτό μας. Να κοροϊδευόμαστε. Ας κάνουμε επί τέλους την όποια επιλογή συνειδητά και μετά από περισυλλογή για να μπορέσουμε να δούμε πέρα από τα παραβάν και τα παλιόχαρτα. Όπως λένε .. αν κάποιος έχει αντίρρηση για αυτό που θα γίνει ας μιλήσει τώρα αλλιώς ας σωπάσει για πάντα. Αν θέλουμε μικροπολιτική να ψηφίσουμε μικροπολιτικούς. Αλλά να μην φαντασιωνόμαστε πως κάνουμε κάτι σπουδαίο ή πως "τη λέμε στο μεγάλο" Γελάνε μαζί μας και μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Είναι σίγουροι πως είμαστε ζωντόβολα κι έτσι μας αντιμετωπίζουν.
Μήπως είμαστε τελικά?
Αν η νεοφιλελεύθερη επέλαση δημιούργησε το δόγμα του σοκ, έπρεπε με κάποιο τρόπο να φύγει από τη μέση η όποια ψευτο ελπίδα πως υπάρχουν κι άλλες λύσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφαίρεσε μισθούς και συντάξεις, πήρε μαζί του στο πάτο κάτι πιο σπουδαίο. Την ελπίδα της διαφορετικής επιλογής, της διαφορετικής πορείας. Πλέον οι ψηφοφόροι δεν καλούνται να ψηφίσουν ανατροπές και σκισίματα των μνημονίων, καλούνται να ψηφίσουν τον καλύτερο διαχειριστή του συστήματος. Γιατί είναι παρανοϊκό αυτό που συμβαίνει.
Βγαίνει μια πολιτική δύναμη στην εξουσία από τους "αγανακτισμένους" που είχαν σιχαθεί τα κόμματα που ψήφιζαν δαγκωτό μνημόνια, από ένα κόσμο που έδωσε στο δημοψήφισμα ένα δυνατό χαστούκι στις πολιτικές των μνημονίων και όταν αυτή η δύναμη γίνεται αδυναμία, εξευτελίζει τον εαυτό της και μεταμορφώνεται στον πιο πιστό υπηρέτη όσων πολεμούσε, όσων υποτίθεται πως σιχαινόταν, ο κόσμος για να την τιμωρήσει επιλέγει έναν αντικαταστάτη που θα εφαρμόσει μνημόνια ακόμα πιο πιστά. Ένα δηλωμένο και βαμμένο μέχρι το κόκκαλο φιλελεύθερο υποστηρικτή της γερμανικής ηγεμονίας και της εφαρμογής των μνημονίων της συμφοράς.
Η τιμωρία ήταν να γίνει πάλι δυνατός ο δικομματισμός και να μπει το πόπολο στο ίδιο τρυπάκι που βαράει σε όλη τη μεταπολίτευση? Από τη Κική και τη Κοκό ποιαν να διαλέξω? Δέκα χρόνια μνημόνια, με τη σφαγή των μισθών, συντάξεων, με ρημαγμένα όλα τα αποθεματικά, με ένα γιγαντιαίο χρέος, με την ασύστολη κλοπή περιουσιών, ζωών και κάθε αξιοπρέπειας, με τον κίνδυνο σύντομα αυτή η πατρίδα να είναι κομμένη σε κομματάκια και μοιρασμένη στους "αργυραμοιβούς" ο λαός ο μισός δεν πήγε να ψηφίσει δηλώνοντας πως όλο το σκηνικό και τον αφορά και ο υπόλοιπος έδωσε μια τεράστια πλειοψηφία στα κόμματα που ψηφίζουν την καταστροφή του δαγκωτό.
Αυτό δεν είναι πολιτική επιλογή. Είναι μαζοχισμός. Είναι ανοησία. Είναι καραγκιοζιλίκι. Είναι ένας φτηνιάρικος τρόπος να βλέπεις τι γίνεται γύρω σου. Τι θα πει εκδικούμαι το ΣΥΡΙΖΑ που μας κορόιδεψε και ψηφίζω Κούλη. Τι είδους εκδίκηση είναι αυτή? Για τα μπάζα. Δεν μπορώ να αδικήσω εκείνους που δεν ασχολούνται με τίποτα πια. Κάποτε έλεγα πως είναι επικίνδυνη αδιαφορία να μην συμμετέχεις και να αποφασίζουν άλλοι για τη τύχη σου. Όμως τελικά είναι έτσι?
Ε λοιπόν και η αποχή πλέον, όχι η αποχή της αδιαφορίας και του πάω καλύτερα για καφέ, αλλά η αποχή ανθρώπων που έφαγαν τα χρόνια τους να πολεμάνε, να προσπαθούν, να φωνάζουν και φάγανε τη μούρη τους σε ένα τοίχο απραξίας και σταρχιδισμού, αυτοί οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα πλέον να επιλέξουν να απέχουν σαν ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ.
Μιλάμε κι επαναλαμβάνουμε αυτές τις αηδίες σε μια χώρα (χώρο καλύτερα του μπάτε σκύλοι κι αλέστε) όπου κυβερνάνε μειοψηφίες , που έχουν κοροϊδέψει στα μούτρα όσους ψήφισαν. Κυβερνάνε μειοψηφίες που καμιά σχέση δεν έχουν με τον "κυρίαρχο λαό", υπαλληλίκια , δούλοι των αγορών και της προσωπικής τους ματαιοδοξίας. Μειοψηφίες που δεν έχουν καμία σχέση με το τι ακριβώς έχει ψηφίσει η ΠΛΕΙΟΨΗΦΊΑ των εκλογέων. Γιατί δεν υπάρχει πλειοψηφία. Δεν έχει σημασία, δεν ενδιαφέρει τους ιδιοκτήτες της αποικίας τι λέει η πλειοψηφία.
Μιλάμε για εκλογές όπου ακόμα και ένα δημοψήφισμα και η ετυμηγορία ενός 60% του λαού, μπορεί να πεταχτεί στα σκουπίδια σαν να μην υπήρξε ποτέ, μπορεί να γίνει κάτι που μεταφράζεται και εκτελείται όπως γουστάρει η πλευρά που μειοψήφησε...
Ποιος δουλεύει ποιον τελικά. Ένας βάλτος, με παιχνίδια του θρόνου, με ένα λαό που δεν μπορεί να βγει από το πηγάδι..Ένα λαό με τη μούρη κάτω από τη μπότα χαρτογιακάδων που εξυπηρετούν εταιρείες, μετοχές, ομόλογα, τράπεζες ΟΧΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Ο
Καταργήθηκαν δικαιώματα, πετάχτηκε στα σκουπίδια το Σύνταγμα, εφαρμόστηκαν πολιτικές τυραννικών καθεστώτων και ξεφτιλίστηκε ότι κινείται... Καθεστώς ομηρίας σε απρόσωπες αγορές και ξένα συμφέροντα.. με απειλές, τρομοκρατίες και ξεζούμισμα μέχρι το μεδούλι μας
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΕΜΠΟΔΙΟ Ασχετα αν μερικοί επιμένουν να ονομάζουν εμποδιο τις λιτανείες με κάτι πανώ και δυο ντουντούκες, και τα παχιά λόγια των καλοζωισμένων συνδικαλιστών. Μπούρδες.
Ας κάνει ο καθένας τις επιλογές του. Αλλά ας πάψουμε να λέμε ψέμματα στον εαυτό μας. Να κοροϊδευόμαστε. Ας κάνουμε επί τέλους την όποια επιλογή συνειδητά και μετά από περισυλλογή για να μπορέσουμε να δούμε πέρα από τα παραβάν και τα παλιόχαρτα. Όπως λένε .. αν κάποιος έχει αντίρρηση για αυτό που θα γίνει ας μιλήσει τώρα αλλιώς ας σωπάσει για πάντα. Αν θέλουμε μικροπολιτική να ψηφίσουμε μικροπολιτικούς. Αλλά να μην φαντασιωνόμαστε πως κάνουμε κάτι σπουδαίο ή πως "τη λέμε στο μεγάλο" Γελάνε μαζί μας και μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Είναι σίγουροι πως είμαστε ζωντόβολα κι έτσι μας αντιμετωπίζουν.
Μήπως είμαστε τελικά?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου