Και αν αυτά τα λόγια μοιάζουν εντελώς καταθλιπτικά, απαισιόδοξα, αναλογιστείτε στα 7 δισεκατομμύρια πάνω στο πλανήτη, πόσα εκατομμύρια είναι έγκλειστα σε φυλακές και ψυχιατρεία, πόσα εκατομμύρια ζουν σε συνθήκες πολέμου, πόσα εκατομμύρια ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, πόσα εκατομμύρια στα υποτιθέμενα ανεπτυγμένα κράτη υποφέρουν με την ουσιαστική έννοια της λέξης. Άσχετα με το πόσα λεφτά έχουν ή όχι, με το πόσο καλοβαλμένη είναι η καθημερινότητα τους, πόσο ΥΠΟΦΈΡΟΥΝ στο μέσα τους. Νοιώθουν θλιμμένοι, κενοί, ή απελπισμένοι, νοιώθουν ανίκανοι να γελάσουν με τη ψυχή τους ή να αγγίξουν μια ελάχιστη ευτυχία.
Ακόμα και εκείνοι που αρκούνται σε απλά καθημερινά πράγματα, όπως το να μπορούν να ζήσουν όμορφα με την οικογένειά τους, να έχουν ένα πιάτο φαγητό, μια στέγη και να μπορούν να μεγαλώσουν ήσυχα και όμορφα τα παιδιά τους, έρχονται κάθε είδους αρπακτικά να κάνουν την λιτή και ήσυχη ζωή τους κόλαση. Να τρέχουν πανικόβλητοι να πληρώνουν συνέχεια αόρατες δυνάμεις που ελέγχουν τη ζωή τους, τη μόρφωση, την υγεία τους, την οριοθέτησή τους μέσα στις "κανονικές" κοινωνίες. Ένα μάτσο παλιόχαρτα ορίζουν ολόκληρη την ύπαρξη και τη παραμονή πάνω σ΄αυτό τον πανέμορφο πλανήτη που μετατράπηκε σε κόλαση.
Δισεκατομμύρια άνθρωποι θα πληροφορηθούν αυτή την ομορφιά από μια τηλεόραση, έναν υπολογιστή, μια εφημερίδα, τη διήγηση κάποιου γνωστού που "είδε" Πόσοι έχουν την ευχέρεια να ταξιδέψουν? Πόσοι έχουν δικαίωμα να ξεκλέψουν χρόνο και να τρέξουν στη φύση, στις ομορφιές μιας θάλασσας, ένα βουνό, ένα δάσος, εκτός από προκαθορισμένες μέρες μέσα στο χρόνο, αν υπάρχουν λεφτά, αν έχεις δουλειά, αν.. αν...αν.. αν.. και στριμωχτείς με όλους τους άλλους στις λίγες μέρες υποτιθέμενης ελευθερίας, όπως οι φυλακισμένοι στην έξοδο στην αυλή πριν μπουν στα κελιά τους.
Όλα αυτά δεν είναι ένας τρόπος να βλέπεις με τον απαισιόδοξο τρόπο τη πραγματικότητα, είναι ο μόνος τρόπος να βλέπεις. Αν δεν τα αντιλαμβάνεσαι όλα αυτά, αν δεν τα βλέπεις, αν μπορείς στο μικρόκοσμό σου να κλείνεις τα μάτια και να λες "ας είμαστε όλοι μια μεγάλη αγκαλιά, αγάπη μόνο αγάπη, δες την όμορφη πλευρά των πραγμάτων, έλα να υψώσουμε τα χέρια και να υμνήσουμε τη δημιουργία και άλλες τέτοιες παπαριές, τότε απλά έχεις καταφέρει να μην βλέπεις, να μην ακούς, να μην αισθάνεσαι παρά μόνο το πολύτιμο και υπεραπλουστευμένο εγώ σου.
Και ναι μόνοι μας είμαστε όταν γεννιόμαστε μόνοι μας οδεύουμε στο τελευταίο ταξίδι, στο ενδιάμεσο όμως υπάρχουν εκατομμύρια γύρω μας που γ@μιούνται για μια θέση στη γη, ένας ολόκληρος πλανήτης που έχει γίνει μπουρδέλο, και μια ατέλειωτη πανίδα και χλωρίδα που στενάζει κάτω από τη μπότα της τρέλας μας.. Και έρχεται φυσικά το ερώτημα. Και τι να κάνουμε? Να αλλάξουμε εμείς το κόσμο? Όχι δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό το κόσμο, αλλά μπορούμε να μην ησυχάσουμε, να είμαστε οργισμένοι και όχι κοιμισμένοι, να ξεφτιλίζουμε το γελοίο και να μην το αποδεχόμαστε, να φτιάξουμε τη ζωή μας έτσι, τόσο απλή, ώστε να μην μας τραβάνε από τη μύτη οι καραγκιόζηδες, οι αλήτες.
Όσο μεγαλύτερες ανάγκες δημιουργούμε τόσο περισσότερο μας φυλακίζουν. Όσο πιο πολύ κλεινόμαστε στο μικρόκοσμο μας κλείνοντας τα μάτια στη δυστυχία των συνανθρώπων μας τόσο αυτοί θα χάνουν κάθε ελπίδα. Όσο οι καλοί άνθρωποι σωπαίνουν και μένουν άπραγοι τόσο οι "κακοί" παρελάζουν ανενόχλητοι. Έχεις δουλειά και είσαι οκ. Αναρωτήθηκες ποτέ πως την βγάζει εκείνος ο γείτονας με τα 3 παιδιά ο άνεργος που έχει φτάσει να πεινάει και να ταπεινώνεται κάθε στιγμή? Η απλά λες ας πρόσεχε? Τι είμαι εγώ το φιλόπτωχο ταμείο? Αναρωτήθηκες ποτέ τι φρίκη έχουν τραβήξει αυτοί οι δυστυχισμένοι που γλύτωσαν από το πόλεμο και θαλασσοπνίγονται στη διπλανή παραλία από εκείνη που εσύ απολαμβάνεις τη φραπεδιά σου? Η απλά λες να πάνε στο τόπο τους και να μας αφήσουν ήσυχους? Αναρωτήθηκες ποτέ τι κάνει εκείνος ο συνάδελφος που μέχρι πριν λίγο καιρό μοιραζόσουν το καφεδάκι στο διάλειμμα και τώρα τον απολύσανε ή λες ευτυχώς δεν ήμουν εγώ ο απολυμένος οπότε όλα εντάξει.
Το κακό παρελάζει ανενόχλητο γιατί έχουμε κλειστεί όλοι στο καβούκι μας. Μέσα στις στυγνά κατασκευασμένες απρόσωπες κοινωνίες, που στενάζουν κάτω από τη μπότα αρπακτικών και φασιστοειδών εγκεφάλων που μετράνε τις ανθρώπινες ψυχές μόνο με το πόσο πιάνουν στο ζύγι, θα έπρεπε να δημιουργούνται ήδη μικρές κοινωνίες που ο ένας να βοηθάει τον άλλον, που θα οργανώνονται με τους δικούς τους κανόνες και θα ψάχνουν λύσεις στις πραγματικές ανάγκες των συνανθρώπων, παιδιά που θα παίρναν άλλου είδους γνώση από τη κονσερβοποιημένη παιδεία, εγώ, εσύ, ο φίλος μπορούμε να είμαστε δάσκαλοι, μπορούμε να μοιραστούμε ένα πιάτο φαί με κάποιον που πεινάει, μπορούμε να σώσουμε ένα παιδί που κακοποιείται, να συμπαρασταθούμε σε κάποιον που χάνεται, που πενθεί, που υποφέρει.
Το στοίχημα που κέρδισε ο καπιταλισμός παγκόσμια είναι πως αναγνώρισε στην εντέλεια τους τρόπους που μπορεί να βγάλει από μέσα από τον άνρθωπο το υπερ εγώ, τις διαστροφές του και το κακό του λύκο. Πόνταρε τα πάντα πάνω στην επιδερμίδα μας και μας έμαθε να ζούμε για να αγοράζουμε τα καλλυντικά του. Τα σοσιαλιστικά καθεστώτα δεν απέτυχαν γιατί απέτυχε η ιδεολογία τους αλλά γιατί οι άνθρωποι που τα χειρίστηκαν δεν μπόρεσαν να βγουν από τα όρια της ιδεολογίας της τυφλής εξουσίας, της καταδυνάστευσης και οριοθέτησης της ζωής των ανθρώπων, γιατί οι άνθρωποι παρέμειναν ένα κοπάδι που έπρεπε να δαμάζεται από κάποιον που έχει το επάνω χέρι. Γιατί οι ίδιοι οι λαοί που έπρεπε να αλλάξουν την ηθική τάξη των πραγμάτων έμειναν προσκολλημένοι στην καπιταλιστική γοητεία της εφήμερης απόλαυσης και όχι τυχαία φυσικά, αλλά γιατί αυτή η επιδερμική αντίληψη της πραγματικότητας, είναι ο εύκολος δρόμος να ζήσεις τελικά, και τα όνειρα για έναν αλλιώτικο κόσμο μένουν στα χαρτιά, για κάποιον άλλον πλανήτη ίσως...
Το αστειάκι που πολλές φορές χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν για να αποδεικνύει την αδυναμία του λεγόμενου "ανατολικού μπλοκ" είναι πως με ένα αντάλλαγμα να της δώσεις ένα νάιλον καλσόν μπορούσες να πηδήξεις μια γυναίκα. Και όλοι γέλαγαν. Ενώ το πραγματικό ερώτημα θα έπρεπε να ήταν γιατί να ήταν τόσο σημαντικό ένα κ@λοκαλσόν νάιλον για μια γυναίκα τόσο ώστε να κάτσει να την πηδήξεις για να το αποκτήσει? Όπως καταλαβαίνετε χρησιμοποιώ ένα γελοίο παράδειγμα για να αντιληφθούμε πως οι ψεύτικες ανάγκες που δημιούργησε το καπιταλιστικό καθεστώς δεν είναι απλώς ανάγκες, παίζει να έχουν αλλοιώσει και το dna μας σε σημείο που αν δεν έχεις αυτό το κ@λοκαλσόν να νιώθεις φτωχός... Από την άλλη υπήρχε ένα μειονέκτημα μεγάλο.. δυστυχώς οι άνθρωποι έχουν μάθει μόνο με ένα τρόπο να εξουσιάζουν. Ο βοσκός και το κοπάδι. Δεν έχουν γεννηθεί ακόμα εξουσίες οποιασδήποτε ιδεολογίας που να μπορούν να ξεφύγουν από αυτό, γιατί οποιονδήποτε και αν ρωτήσουμε θα πει "γιατί υπάρχει και άλλος τρόπος να εξουσιάζεις εκτός από το να είσαι αφέντης?"
Σε κάθε επανάσταση, σε κάθε όραμα που θα προσπαθήσει να γίνει πράξη, αυτοί που θα το καταφέρουν τελικά θα είναι άνθρωποι μαθημένοι καλώς ή κακώς σε ένα ανθρώπινο status quo που είναι βαθιά χαραγμένο στη συλλογική μνήμη του ανθρώπου. Οι νέοι αρχηγοί κρατών, οι νέες δυνάμεις εξουσίας δεν θα προέρχονται από άλλο πλανήτη, είναι από εδώ με ριζωμένες μέσα τους αντιλήψεις και ηθικές που δεν μπορούν να βγουν ούτε με το τσιγκέλι... Μάχεσαι ένα καθεστώς τυραννικό, το πολεμάς, κερδίζεις το πόλεμο και αναλαμβάνεις τα ηνία ενός νέου κόσμου. Μοιραία κάποια στιγμή ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, θα ξεχάσεις που ξεκίνησες, θα απολαύσεις ηδονικά τη γοητεία του να εξουσιάζεις και να αποφασίζεις τις τύχες των ανθρώπων και κάποια στιγμή θα δημιουργήσεις κάτι που θα μοιάζει με αυτό που αγωνίστηκες να σκοτώσεις.
Ίσως τελικά αυτό που ονειρεύονται οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να εμβαθύνει στο βαθύτερα πεδία της ύπαρξής του, να ορίσει μόνος του το μονοπάτι που θα βαδίσει στην μικρής διάρκεια ζωής του. Από την εποχή των σπηλαίων διάλεγε ένα αρχηγό, ήθελε να καθοδηγείται, να προστατεύεται, ήθελε κάποιον να του εμπνέει ένα αίσθημα ασφάλειας μέσα τους ανομολόγητους φόβους του... Όσοι προικίστηκαν με το χάρισμα του αρχηγού από μπροστάρηδες σε νέα οράματα τελικά έγιναν τύραννοι, όσοι καλέστηκαν να ορίσουν κανόνες και νόμους για να ζήσει η αγέλη, τελικά έγιναν δυνάστες για να συμμαζεύουν τα πλήθη στο μαντρί για να μην ξεφύγουν , όσοι θέλησαν να ηρεμήσουν τις υπαρξιακές τους αγωνίες ζήτησαν τη βοήθεια θεών και αόρατων δυνάμεων που θα ήταν ικανοί να δαμάσουν τα πάντα και τελικά αυτοί οι θεοί τους έγιναν οι χειρότεροι δεσμοφύλακες της ψυχής τους.
Όχι δεν μπορούμε να αλλάξουμε το κόσμο, είναι ένα όνειρο που θα μένει μόνιμα απραγματοποίητο γιατί ο κόσμος δεν είναι 7 δισεκατομμύρια ελεύθερα πνεύματα που θα δημιουργήσουν το προσωπικό τους παράδεισο, είναι ένα ατέλειωτο κοπάδι από φοβισμένα πλάσματα που προσπαθούν απλά να επιβιώσουν ζητώντας μόνιμα βοήθεια και έλεος από ορατούς και αόρατους αφέντες. Ήταν και παραμένει κυρίαρχος νόμος στην ανθρώπινη κοινωνία πως ο δυνατότερος επικρατεί, ο πονηρός επιβιώνει κάνοντας τον υπηρέτη στο δυνατότερο, ο φοβητσιάρης κρύβεται, ο απατεώνας κερδίζει , ο δούλος δουλεύει, ο ανυπότακτος και ανυπάκουος εξοστρακίζεται, ο ονειροπόλος λοιδορείται...
Για να υπάρξει μια επανάσταση που θα αλλάξει το κόσμο, θα έπρεπε αυτοί που θα συμμετέχουν και αυτοί που θα συνεχίσουν το έργο μετά τη νίκη, να έχουν αποβάλλει από πάνω τους κάθε μνήμη, κάθε συνήθεια, κάθε επιθυμία από εκείνο που είχαν μάθει να ζουν. Θα πρέπει να χτίσουν απο την αρχή την ίδια τους την ύπαρξη, να "βαπτιστούν" σε ένα νέο εγώ που δεν θα μοιάζει σε τίποτα με το παλιό εαυτό που θα πρέπει να τον αφανίσουν. Δηλαδή, ανέφικτο. Γι΄αυτό και όλοι ήσυχα κουρνιάζουν σε αυτό που γνωρίζουν και είναι οικείο, ακόμα κι αν είναι τόσο αισχρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου