Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.

Τι να σχολιάσω? Ο αόρατος πόλεμος είναι εδώ. Αριθμεί ήδη εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, μπορεί και εκατομμύρια που είναι ήδη νεκρά αλλά δεν το ξέρουν. Το περίεργο με αυτό το πόλεμο είναι ακριβώς αυτό. Υπάρχει μια μεγάλη μάζα, δυστυχώς από νέους ανθρώπους, από παιδιά που δεν έχουν προλάβει να ζήσουν, πριν γίνουν ζόμπι, τίποτα άλλο εκτός από οθόνες κινητών, υπολογιστών και γελοία εμετικά είδωλα που παρουσιάζονται σαν πρότυπα. Δεν υπάρχει καν πλύση εγκεφάλου. Ο εγκέφαλος είναι καμένος... Και δεν είναι μόνο οι νέοι, είναι και οι αποβλακωμένοι ενήλικες. Γυναίκες που τραβάνε τις μούρες, προσθέτουν κρέατα, άντρες που προσπαθούν να φτιάξουν τις κοιλιές τους τα μπράτσα τους.

Γύριζα κουρασμένη από τη δουλειά μου, στριμωγμένη σαν σαρδέλα μέσα σε ένα βαγόνι του ηλεκτρικού, είχα βάλει ακουστικά και άκουγα μια έντονη μουσική για να μην βλέπω και να μην ακούω τίποτα γύρω μου. Η κοπελίτσα ήταν όρθια κοντά μου. Ένα αδύνατο πραγματάκι σαν κλαράκι, που τη άλλο έκανε? Κοίταζε το κινητό της. Και ξαφνικά εκεί που όλα κύλαγαν απελπιστικά αργά, η κοπέλα σωριάστηκε δίπλα μου σχεδόν λιπόθυμη.

Επικράτησε πανικός φυσικά, κάποιος της έδωσε μια θέση, κάποιος της έκανε αέρα και στην επόμενη στάση κατεβήκαμε μερικοί μαζί της για να τη βοηθήσουμε. Όταν συνήλθε και ηρέμησε μετά από κάποιες κουβέντες και αφού της έδωσαν κάτι γλυκό να φάει, κοίταξα προσεκτικά το σώμα που ήταν πετσί και κόκκαλο αλλά τα ρούχα ακριβά και το στυλ γενικότερα της εύπορης κοπέλας... και κατάλαβα πάλι αυτή η κατάρα του να μην πάρεις ένα χιλιοστό ξύγκι κρυβόταν.. Ποιός ξέρει πόσο καιρό βασάνιζε τον εαυτό της με νηστεία, πείνα, στερήσεις για μην προεξέχει ούτε χιλιοστό από το μαγιό και πως θα έβγαιναν οι φωτογραφίες στο insta...

Πριν από λίγες μέρες είχε γίνει μια συζήτηση στη δουλειά με μια κοπέλα που έφερνε μαζί της ότι πιο σιχαμερό (στην όψη και στη γεύση) κι έκανε προσπάθεια να φάει μια μπουκιά. Όταν τη ρώτησα γιατί το κάνει αυτό μου είπε πως έχει βρει μια καταπληκτική μέθοδο να μην παχαίνει. Τρώει μόνο φαγιά που σιχαίνεται έτσι δεν μπορεί να φάει περισσότερο από δυο τρεις μπουκιές... Κι έτσι διατηρείται στα 44-45 κιλά που πάλι πολλά είναι...

Κρέας ρε φίλε παντού κρέας. Η αποθέωση των κρεάτων. Η σιωπή των ψυχών.... Και αυτή η κρεατόμαζα γίνεται όλο και πιο πολυπληθής. Ξέρετε έχω το ελάττωμα να είμαι ονειροπόλος. Ζούσα από πάντα σε ένα δικό μου κόσμο για πολλούς και διαφόρους λόγους. Μπορώ να ξεφύγω από όλα αυτά και να μην με απασχολούν με ένα φευγαλέο κλείσιμο των ματιών. Σε δευτερόλεπτα μπορώ να ταξιδέψω όπου θέλω, ακόμα κι αν με δέσεις σε μια καρέκλα, όπως ταξίδευε ο ταξιδιώτης του ουρανού του Λόντον. Θα μπορούσε να μην με αγγίζει τίποτα από όλα αυτά...

Όμως τριγυρνάω εδώ πάντα.. ελπίζοντας 

Σε τι δεν ξέρω. Μπορεί για κάποιο πείσμα ,  για κάποιο δεν θα σας περάσει...

Μετράω αιώνες, λέγοντας δεν θα σας περάσει.  Και ναι, με το πείσμα αυτό, κάπου κάπου, κάτι γίνεται. Ένας λόγος, μια λέξη που πέφτει δυνατά, μπορεί να κάνει θόρυβο, σε αυτό το πλανήτη που έχουν αναλάβει αναμορφωτές των συνειδήσεων, εκείνοι που αγνοούν παντελώς την έννοια της λέξης. Εγώ, εσύ.. και λίγοι άλλοι. Δεν υπηρετούμε και δεν εξυπηρετούμε.

Και ναι ακόμα και με το χέρι με σίδερα, κι ένα πόνο που έγινε μόνιμος θα γράφω, έτσι για πείσμα.