Το πρόβλημά μου με τη Γκρέτα ξεκίνησε όταν προσπαθούσα να θυμηθώ το γλυκό της πρόσωπο τι μου θυμίζει. Και ξαφικά θυμηθηκα. Σε μια πολύ παλιά ταινία που λέγεται wag the dog και ένας σκηνοθέτης και η αφρόκρεμα της αμερικάνικης λαμογιάς σχεδιάζουν ένα υποτιθέμενο πόλεμο με την Αλβανία, ο οποίος δεν υπάρχει ούτε σαν υποψία, και τον σχεδιάζουν τόσο καλά που ο κοσμάκης πιστεύει και παρακολουθεί με αγωνία όλα τα τεκταινόμενα. Τους ανύπαρκτους φαντάρους, τις ανύπαρκετες μάχες, τον ανύπαρκτο κινδυνο που διατρέχει η αμερικανική ήπειρος από την Αλβανία!
Μεταξύ άλλων υπάρχει μια απολαυστική σκηνή με ένα κοριτσάκι που πρέπει να φανεί πως περπατάει μέσα στα χαλάσματα και κρατάει ένα γατάκι που το έχει σώσει υποτίθεται από τη κόλαση του ανύπαρκτου πολέμου. Ο σκηνοθέτης της βάζει στα χέρια ένα κουτί με τσιπς και τα εφέ το μετατρέπουν σε μια υπέροχη γατούλα. Η κοπελίτσα που πρωταγωνιστεί στη σκηνή μοιάζει πολύ με το στυλ της αγαπητής σε όλο το πλανήτη Γκρέτας.
Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν κολλάνε στο όλο κάδρο. Ας αφήσουμε το θέμα περιβάλλον που σηκώνει τεράστια συζήτηση. Εδώ και χρόνια άλλωστε βομβαρδιζόμαστε με την ιδέα πως όλα τελειώνουν. Θυμάστε τη φρενίτιδα με τη προφητεία των Μάγια? Θυμάστε τη φρενίτιδα με τη αλλαγή του μιλένιουμ? Θυμάστε εκείνο το παλικάρι τον Αλ Γκορ που τσέπωσε κι ένα Νόμπελ?
Αναρωτιέμαι λοιπόν κατά πόσο το φαινόμενο Γκρέτα που είναι ένα υπέροχο πλάσμα δεν το αμφισβητώ, είναι αυθόρμητο? Το γεγονός πως ξαφνικά μέσα σε 24 ώρες ένα 16χρονο κορίτσι κινητοποίησε το πλανήτη τη στιγμή που χιλιάδες ακτιβιστές έχουν χάσει ακόμα και τη ζωή τους εδώ και χρόνια να αγωνίζονται για τα ίδια θέματα και ο πλανήτης τους έχει γραμμένους στ΄@ρχίδια του.
Δεν σας κάνει εντύπωση που ταυτόχρονα με τη παγκόσμια απεργία εκδίδεται και το βιβλίο σε όλες τις γλώσσες δηλαδή στα πόδια της οι μεγαλύτεροι εκδότες που σε άλλες περιπτώσεις επίσης στ΄΄@ρχίδια τους να δώσουν την ελάχιστη σημασία σε ανθρώπους γίγαντες του πνεύματος?
Κάτι δεν μου πάει καλά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας και μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά έχοντας πλήρη συνείδηση πως καθημερινά σε όλο το πλανήτη το wag the dog έχει πάρει διαστάσεις ανυποψίαστες κάτι με προβληματίζει. Κοριτσάκι με σύνδρομο asperger , 16 χρονών, ξεσηκώνει το πλανήτη και κοντά της χειροκροτάνε και αναγνωρισμένα λαμόγια τα οποία με τα άψογα αι χάσου στα χέρια , και τις βιομηχανίες τους που ξερνάνε θάνατο στο πλανήτη θα πιάσουν πρώτη θέση στο σίγουρο μετά Γκορ Νόμπελ για την οικολογική συνείδηση που καταφθάνει ολοταχώς?
Δεν μένει παρά να δούμε αν όλοι αυτοί οι ψεύτες, οι υποκριτές με τις δήθεν ευαισθησίες που δεν έχουν ίχνος τσίπας επάνω τους, καθισμένοι στα έδρανα της εξουσίας, αδιαφορώντας για το πλανήτη και όλα τα όντα που κατοικούν πάνω σ΄αυτόν, θα τα βάλουν με τους χορηγούς τους, με τα γεράκια της καταστροφής, χέρι χέρι με τη Γκρέτα θα βάλουν λουκέτο στις βιομηχανίες του θανάτου? Θα συγκινηθουν τα τέρατα από τα λόγια ενός 16χρονου κοριτσιού, την ώρα που χρόνια ατέλειωτα επιστήμονες με ντοκουμέντα και αποδέιξεις στα χέρια τους, κρούουν το κώδωνα του κινδύνου και προσπαθουν μάταια να ξυπνήσουν συνειδήσεις?
Δεν πιστεύω στον αυθορμητισμό της κοιμισμένης και αδιάφορης παγκόσμιας κοινότητας. Δεν πιστεύω στη ξαφνική γοητεία της αθωότητας από ένα γκέτο διεφθαρμένων και στυγνών υπανθρώπων που χαμογελάνε με το γλοιώδες χαμόγελο τους στη μικρή Γκρέτα και τη θαυμάζουν.
Οσο για το κοσμάκη που αναπνέει τα δηλητήρια, τρώει χωρίς καμμιά ενοχή τις αηδίες που πλασσάρουν οι μεγιστάνες της διατροφικής αλυσίδας, και πετάει χωρίς πρόβλημα τα σκουπίδια του κάθε είδους σε ένα πλανήτη που στενάζει από την ανθρώπινη ασυδοσία, αυτός πάντα τρελαίνεται για είδωλα, για πανηγύρια και ήρωες που φαντασιώνεται πως είναι οι ανάμενομενοι Μεσσίες.
Μια ζωή οι χαρισματικοί Μεσσίες που θα του λύσουν τα προβλήματα πολλαπλασιάζοντας τα ψάρια και το κρασί τους.
Επιτρέψτε μου να είμαι από τους δύσπιστους, γιατί ειλικρινά έχω αρχίσει να πιστεύω πως ο σκηνοθέτης έχει μεγάλο ταλέντο και αστοιχείωτους θεατές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου