Κάθε φορά που ένα επώνυμος αναχωρεί από το μάταιο τούτο κόσμο είναι εντυπωσιακό πλέον να παρατηρεί κανείς πόσοι ξεπετιούνται από τη σιωπή τους, (άνθρωποι που δεν τους έχουμε δει να ασχολούνται με τραγικά γεγονότα και ειδήσεις) και γίνονται ηλεκτρονικές μοιρολογίστρες ή αν θέλετε μια πιο μοντέρνα έκφραση drama queen!
Ο θάνατος πλέον ενός επώνυμου, εκτός από τη δόξα που του αξίζει ή όχι, δεν έχει σημασία, έχει άλλες παραμέτρους. Είναι γελοίο όταν διαβάζεις σαν πρώτη είδηση σε μια εφημερίδα όχι την ανακοίνωση ενός θανάτου, αλλά πόσα tweet πήρε... πόσα like στο facebook.. Είναι λες και γίνεται ένας διαγωνισμός ποιος θα προλάβει πρώτος να φτιάξει εικονίτσες, φατσούλες με δάκρυα, βιντεάκια im memory, και το αποκορύφωμα εκφράσεις του είδους "θα μας λείψεις, οι νύχτες θα είναι πιο άδειες χωρίς εσένα"
Και δεν μιλάω μόνο για ανθρώπους που μπορεί να είχαν πραγματικά μια λατρεία για ένα συγκεκριμένο καλλιτέχνη, μπορεί να έχουν περάσει στιγμές αλησμόνητες ακούγοντας ένα τραγούδι του, μιλάω και για τύπους οι οποίοι μας έχουν συνηθίσει π.χ. να βλέπουμε να βαράνε iron maiden βιντεάκια αβέρτα και ξαφνικά είναι ικανοί να κλάψουν γοερά για το θάνατο του πρώτου χορευτή π.χ. στα μπαλέτα Μπεζάρ!
Υπάρχουν πολλές φορές θάνατοι επώνυμοι , που επειδή κάποιος αγνοεί παντελώς τι είχαν κάνει στη ζωή τους αλλά επειδή βλέπουν πως γίνεται ένα μεγάλο σούσουρο, βλέπουν να μένουν πίσω στις αναρτήσεις ή αισθάνονται σαν οι φτωχοί του ηλεκτρονικού χωριού, ψάχνουν πριν wikipedia να μην γίνουν και ρόμπα και μετά αναρτούν δακρύβρεχτη ανακοίνωση "ήταν ένας σπουδαίος επιστήμονας που θα αφήσει τα ίχνη του στην ανθρωπότητα"
Ανακαλύπτω με θαυμασμό πως υπάρχουν ταλέντα που πάνε χαμένα εδώ μέσα, γιατί θα μπορούσαν να ήταν άνετα εκείνοι που θα βγάζουν επικήδειους και θα απαλύνουν την οικογένεια από το θλιβερό καθήκον.
Η ερώτηση μέσω μηνύματος ήταν συγκεκριμένη "καλά δεν κάνεις ούτε μια ανάρτηση για τον Λαυρέντη?" Προσέχετε την προσφώνηση έτσι? Μικρό όνομα ένδειξη οικειότητας οικογενειακής, ήταν ένας από εμάς.
Ειλικρινά εύχομαι ένα καλό ταξίδι στον άνθρωπο που έφυγε, γνωρίζω πως ήταν ένας πολύ επιτυχημένος τραγουδοποιός, άξιος λοιπόν να μνημονευτεί, αλλά εγώ προσωπικά έκανα την ανάρτησή μου όταν έφυγε ο Lemmy γιατί το αισθάνθηκα στο πετσί μου. Και η ανάρτησή μου ήταν ένα τραγούδι και τέλος, όπως πολλές φορές είχα βάλει στη σελίδα μου και όταν ήταν εν ζωή γιατί τον γούσταρα πολύ.
Φίλε έφυγε ο Στράτος και ερήμωσε το κράτος... μη με πείτε γουρούνι, και δεν μιλάω για τους ανθρώπους που απλά χωρίς τυμπανοκρουσίες ανακοίνωσαν μια θλιβερή είδηση και σαν φόρο τιμής βάλανε κι ένα τραγούδι από τα αγαπημένα τους να παίζει, αυτοί είναι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, εγώ μιλάω για τους καραγκιόζηδες που δεν βγαίνουν από τη τρύπα τους ποτέ, για οποιαδήποτε ανθρώπινη τραγωδία παίζεται γύρω τους, δεν βρωμίζουν το τοίχο τους με κανένα θάνατο εκτός από εκείνον που τσεκάρουν πως θα έχει πολλά κλικ για τις διαφημισούλες που τσιμπάνε τα φραγκάκια.
Για αυτούς μιλάω που μου τη δίνουν στα νεύρα κανονικά, και που κατά καιρούς είναι είμαστε όλοι Σαρλί, και είμαστε όλοι σκατί! Είναι οι γνωστοί άγνωστοι του "Μπατακλάν είμαστε όλοι μαζί στο θρήνο σου, πονάμε" Υεμένη π.χ. στ'@ρχίδια μας. Είμαστε όλοι μαζί σου αρκεί να είναι και οι υπόλοιποι.
Η επιλογή μου να γράψω αυτό το κείμενο σε σχέση με το θάνατο του κυρίου Μαχαιρίτσα είναι εντελώς τυχαία. Είχα άχτι να το αναφέρω από καιρό και βρήκα ευκαιρία γιατί μερικές φορές η υποκρισία που υπάρχει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι τόσο βροντερή που καταντάει γελοία και ιερόσυλη γιατί η εκμετάλλευση ενός θανάτου για μερικά λεπτά δημοσιότητας είναι ιεροσυλία.
Το ίδιο και για τις κ@λοφυλάδες και τα κ@λοκάναλα που βλέπουμε καλλιτέχνες να έχουν πεθάνει μόνοι τους, αβοήθητοι, ξεχασμένοι σε κάποιο καλύβι χωρίς καν τα απαραίτητα για να ζήσουν και μόλις πεθαίνουν, βρίσκουν μέχρι και τις εκπομπές που είχαν πάρει μέρος στη κρατική τηλεόραση πριν από 40 χρόνια και κάνουν αφιερώματα!
Τα είπα, ξέσπασα καλημέρα σας (καμμιά φορά προσπαθείστε να δημοσιεύσετε κάτι που είναι τραγικό και κανένας δεν θα μιλήσει γι αυτό, θα είναι μια καλή αλλαγή)
Ο θάνατος πλέον ενός επώνυμου, εκτός από τη δόξα που του αξίζει ή όχι, δεν έχει σημασία, έχει άλλες παραμέτρους. Είναι γελοίο όταν διαβάζεις σαν πρώτη είδηση σε μια εφημερίδα όχι την ανακοίνωση ενός θανάτου, αλλά πόσα tweet πήρε... πόσα like στο facebook.. Είναι λες και γίνεται ένας διαγωνισμός ποιος θα προλάβει πρώτος να φτιάξει εικονίτσες, φατσούλες με δάκρυα, βιντεάκια im memory, και το αποκορύφωμα εκφράσεις του είδους "θα μας λείψεις, οι νύχτες θα είναι πιο άδειες χωρίς εσένα"
Και δεν μιλάω μόνο για ανθρώπους που μπορεί να είχαν πραγματικά μια λατρεία για ένα συγκεκριμένο καλλιτέχνη, μπορεί να έχουν περάσει στιγμές αλησμόνητες ακούγοντας ένα τραγούδι του, μιλάω και για τύπους οι οποίοι μας έχουν συνηθίσει π.χ. να βλέπουμε να βαράνε iron maiden βιντεάκια αβέρτα και ξαφνικά είναι ικανοί να κλάψουν γοερά για το θάνατο του πρώτου χορευτή π.χ. στα μπαλέτα Μπεζάρ!
Υπάρχουν πολλές φορές θάνατοι επώνυμοι , που επειδή κάποιος αγνοεί παντελώς τι είχαν κάνει στη ζωή τους αλλά επειδή βλέπουν πως γίνεται ένα μεγάλο σούσουρο, βλέπουν να μένουν πίσω στις αναρτήσεις ή αισθάνονται σαν οι φτωχοί του ηλεκτρονικού χωριού, ψάχνουν πριν wikipedia να μην γίνουν και ρόμπα και μετά αναρτούν δακρύβρεχτη ανακοίνωση "ήταν ένας σπουδαίος επιστήμονας που θα αφήσει τα ίχνη του στην ανθρωπότητα"
Ανακαλύπτω με θαυμασμό πως υπάρχουν ταλέντα που πάνε χαμένα εδώ μέσα, γιατί θα μπορούσαν να ήταν άνετα εκείνοι που θα βγάζουν επικήδειους και θα απαλύνουν την οικογένεια από το θλιβερό καθήκον.
Η ερώτηση μέσω μηνύματος ήταν συγκεκριμένη "καλά δεν κάνεις ούτε μια ανάρτηση για τον Λαυρέντη?" Προσέχετε την προσφώνηση έτσι? Μικρό όνομα ένδειξη οικειότητας οικογενειακής, ήταν ένας από εμάς.
Ειλικρινά εύχομαι ένα καλό ταξίδι στον άνθρωπο που έφυγε, γνωρίζω πως ήταν ένας πολύ επιτυχημένος τραγουδοποιός, άξιος λοιπόν να μνημονευτεί, αλλά εγώ προσωπικά έκανα την ανάρτησή μου όταν έφυγε ο Lemmy γιατί το αισθάνθηκα στο πετσί μου. Και η ανάρτησή μου ήταν ένα τραγούδι και τέλος, όπως πολλές φορές είχα βάλει στη σελίδα μου και όταν ήταν εν ζωή γιατί τον γούσταρα πολύ.
Φίλε έφυγε ο Στράτος και ερήμωσε το κράτος... μη με πείτε γουρούνι, και δεν μιλάω για τους ανθρώπους που απλά χωρίς τυμπανοκρουσίες ανακοίνωσαν μια θλιβερή είδηση και σαν φόρο τιμής βάλανε κι ένα τραγούδι από τα αγαπημένα τους να παίζει, αυτοί είναι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, εγώ μιλάω για τους καραγκιόζηδες που δεν βγαίνουν από τη τρύπα τους ποτέ, για οποιαδήποτε ανθρώπινη τραγωδία παίζεται γύρω τους, δεν βρωμίζουν το τοίχο τους με κανένα θάνατο εκτός από εκείνον που τσεκάρουν πως θα έχει πολλά κλικ για τις διαφημισούλες που τσιμπάνε τα φραγκάκια.
Για αυτούς μιλάω που μου τη δίνουν στα νεύρα κανονικά, και που κατά καιρούς είναι είμαστε όλοι Σαρλί, και είμαστε όλοι σκατί! Είναι οι γνωστοί άγνωστοι του "Μπατακλάν είμαστε όλοι μαζί στο θρήνο σου, πονάμε" Υεμένη π.χ. στ'@ρχίδια μας. Είμαστε όλοι μαζί σου αρκεί να είναι και οι υπόλοιποι.
Η επιλογή μου να γράψω αυτό το κείμενο σε σχέση με το θάνατο του κυρίου Μαχαιρίτσα είναι εντελώς τυχαία. Είχα άχτι να το αναφέρω από καιρό και βρήκα ευκαιρία γιατί μερικές φορές η υποκρισία που υπάρχει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι τόσο βροντερή που καταντάει γελοία και ιερόσυλη γιατί η εκμετάλλευση ενός θανάτου για μερικά λεπτά δημοσιότητας είναι ιεροσυλία.
Το ίδιο και για τις κ@λοφυλάδες και τα κ@λοκάναλα που βλέπουμε καλλιτέχνες να έχουν πεθάνει μόνοι τους, αβοήθητοι, ξεχασμένοι σε κάποιο καλύβι χωρίς καν τα απαραίτητα για να ζήσουν και μόλις πεθαίνουν, βρίσκουν μέχρι και τις εκπομπές που είχαν πάρει μέρος στη κρατική τηλεόραση πριν από 40 χρόνια και κάνουν αφιερώματα!
Τα είπα, ξέσπασα καλημέρα σας (καμμιά φορά προσπαθείστε να δημοσιεύσετε κάτι που είναι τραγικό και κανένας δεν θα μιλήσει γι αυτό, θα είναι μια καλή αλλαγή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου