Είμαστε μια κοινωνία που έμαθε να ζει αποδεχόμενη τις αμαρτίες της. Δεύτερο σώμα πάνω στο σώμα της. Τα περίφημα επτά θανάσιμα αμαρτήματά της, τελικά είναι η οριστική της μορφή. Ένας κόσμος γεμάτος από λάγνους, λαίμαργους, ζηλόφθονους, αλαζόνες, άπληστους, οκνηρούς γεμάτους οργή. Δεν είναι απλά σε πλήρη εφαρμογή όλα αυτά. Είμαστε αυτά. Ο πολιτισμός μας, οι κανόνες μας, η ηθική μας, η συνείδησή μας η ίδια, έχει αφομοιώσει σε βάθος την αθλιότητα της ύπαρξή μας, και τη συγχωρεί συνεχώς, αναφέροντας ανόητες δικαιολογίες.
Σε μια τέτοια κοινωνία μοιάζουν παρείσακτοι και ανόητοι εκείνοι που αρνούνται να εφαρμόσουν το ευαγγέλιο της κόλασης, εκείνοι που αντιπαλεύουν όλη αυτή την αθλιότητα, με τα προτερήματά τους που φύλαξαν σαν ιερή εικόνα, τους καιρούς που μεθυσμένοι οι πολλοί από την εφήμερη ικανοποίηση γλένταγαν αγνοώντας το δυστοπικό αύριο που κατέφθανε με όρεξη να ισοπεδώσει τα πάντα. Ελάχιστοι άνθρωποι πλέον, ρισκάρουν στη ζωή τους ειλικρίνεια, αγάπη, συμπόνια, γαλήνη, ελάχιστοι εφαρμόζουν το μέτρον άριστον, ελάχιστοι ερωτεύονται κάτι περισσότερο από το ίδιο το τομάρι τους.
Στη μνημονιακή Ελλάδα, μέσα στο τσουνάμι αθλιότητας που παρέσυρε όλη τη χώρα, άνθρωποι καθημερινοί, απλοί, λίγοι τον αριθμό, αισθάνθηκαν για πρώτη φορά πως είναι ηλίθιοι. Σε εκείνο το περίφημο "μαζί τα φάγαμε" ανακάλυψαν πως ήταν οι απέξω και όταν είδαν πόσοι ήταν μέσα, ένιωσαν μόνοι. Αναρωτήθηκαν έστω και για λίγο, αν κάνουν καλά να επιμένουν ακόμα στην εντιμότητα.
Ναι αξίζει. Για να χρησιμοποιήσω και να παραφράσω αυτό που είχε πει ο μέγας Αλέξης που μας βγήκε τόσο ελάχιστος, εμείς οι λίγοι θα τους ταράξουμε στην εντιμότητα. Θα τους ταράξουμε στη κατανόηση για το πόνο του συνανθρώπου, για το χέρι που απλώνεται όποιο και να είναι, χωρίς να έχει χρώμα, θρησκεία, ομορφιά ή ασχήμια, χωρίς να υπολογίζουμε αν κάτι θα μας ανταποδώσει.
Είναι καιρός που επιτάσσει να περιφρονήσουμε τους δαίμονες της όποιας κόλασης, να αγνοήσουμε τις ηλίθιες φωνές που βομβαρδίζουν συνέχεια τα ανθρώπινα μυαλά μέχρι να τα κάνουν σκόνη, είναι καιρός ο καθένας να μπορέσει να βοηθήσει έστω κι ένα συνάνθρωπο, να σταθεί δίπλα του. Ένας μαζί με έναν άλλον, μπορούν να κάνουν μια μεγάλη αλυσίδα που θα κρατήσει αυτή την ασχήμια απέξω.
Με μικρές πράξεις καθημερινής αγάπης, με τα συναισθήματα καλοσύνης να πλημμυρίζουν τις ψυχές μας που έτσι κι αλλιώς φυλάξαμε αλώβητες. Οι άνθρωποι που έχουν αποφασίσει να ορίσουν τις τύχες μας, τις τύχες μιας ολόκληρης πατρίδας είναι αδίστακτοι. Δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Αδιαφορούν ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Στα μάτια τους οι άνθρωποι είναι γραμμάτια. Είναι στατιστικές. Αριθμοί.
Και οι έννοιες πατρίδα, πολιτισμός, εκπαίδευση, ευημερία, δικαιοσύνη, είναι κι αυτές γραμμάτια άξια να εξαργυρωθούν ή όχι. Μια ολόκληρη χώρα έχει βγει στη δημοπρασία. Ατιμώρητοι όσοι εγκλημάτησαν. Ατιμώρητοι όσοι εγκληματούν. Αλωνίζουν, αποφασίζουν σαν να είναι το χωράφι του πατέρα τους, με εκατομμύρια σαστισμένους, κουρασμένους, παραδομένους πολίτες να περνούν τις μέρες τους μόνο για να περάσουν.
Μέσα σ΄αυτές τις μέρες πρέπει να φυλάξουμε τις μικρές μας χαρές. Να βάλουμε μπρος τα προτερήματα που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από τα τέρατα. Να αγνοήσουμε τις φτηνιάρικες προτάσεις τους, να μάθουμε να είμαστε δυνατοί με τα ελάχιστα, αυτά που πραγματικά η ψυχή μας έχει ανάγκη, αυτά που δεν αγοράζονται, δεν πωλούνται σε κανένα από τα παζάρια τους.
Έχουμε ξεχάσει τι είμαστε, τι θέλουμε, τι ονειρευτήκαμε, έχουμε χαθεί μέσα σε μια ανούσια και ανυπόφορη καθημερινότητα σαν καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια. Πληρώνουμε συνέχεια δεν ξέρουμε ποιον και γιατί. Μας κλέβουν ασύστολα χωρίς να μπορούμε να καταγγείλουμε τίποτα. Το μεροκάματο, τη σύνταξη, το μέλλον των παιδιών μας.
Μας προωθούν ένστικτα μίσους, φθόνου, οργής κι εκείνοι ζουν αρμονικά χωρίς να έχουν προβληματισμούς με ποιον συναλάσσονται αρκεί να έχει χρήμα, δύναμη, εξουσία. Σε κάνουν να μισείς το διπλανό σου γιατί είναι κάτι αλλιώτικο από σένα, είτε στο χρώμα, είτε στη θρησκεία του, είτε στο κοινωνικό του status, αν είναι άντρας ή γυναίκα, χοντρός ή αδύνατος, όμορφος ή άσχημος, αν έχει επιφάνεια ή αν είναι περιφρονημένος, φράγματα παντού ανάμεσά μας κι εκείνοι δεν έχουν κανένα, αρκεί να υπάρχει κέρδος.
Συνεργάζονται στην αγοραπωλησία του πολέμου, και σε βάζουν να σκοτωθείς. Κοιτάς απαθής πλέον τους βομβαρδισμούς να ισοπεδώνουν ολόκληρους λαούς, κοιτάς τη φύση να καίγεται και μαζί της κάθε ζωντανό πλάσμα που βρέθηκε στο δρόμο της φωτιάς σαν να είναι μια ταινία που θα τελειώσει με το πέσιμο της αυλαίας κι εκείνοι έχουν ήδη ξεκινήσει το ξεπούλημα της καμμένης γης. Κοιτάς λαούς να λιμοκτονούν, να πεθαίνουν χιλιάδες χωρίς να έχουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί, ούτε λίγο νερό και νομίζεις πως είναι από κάποιο άλλο πλανήτη, ίσως σχηματίζεις στο μυαλό σου την εντύπωση πως δεν πονάνε αφόρητα, πως δεν πεθαίνουν με φριχτό τρόπο.
Σύντομα αυτή η φρίκη δεν θα έχει τέλος και θα μας αγγίξει όλους. Ακόμα κι όσους θεωρούν τον εαυτό τους βολεμένο. Γιατί μπορεί να έχεις βολέψει τις καθημερινές σου ανάγκες, αλλά δεν έχεις βολέψει τις νέες αρρώστιες που μαστίζουν τα βρέφη από τη κούνια τους πια. Δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί η μεγαλύτερες πωλήσεις μαζί με τα καλλυντικά που στρώνουν τις μούρες έρχονται κοντά τα ψυχοφάρμακα που έχουν καλά φυλαγμένα στα ντουλάπια οι κάτοικοι του υποτιθέμενου ανεπτυγμένου κόσμου.
Οι μισοί πεθαίνουν από τη πείνα, οι υπόλοιποι από τη παχυσαρκία. Οι μισοί πεθαίνουν από τη δίψα και οι άλλοι από τα ξύδια και τα ναρκωτικά. Ένα μέρος γυρνάει ξυπόλυτο κι ένα άλλο με τα πόδια πληγιασμένα από τα μοδάτα παπούτσια. Εκείνοι ζητούν απεγνωσμένα ένα τρόπο να επιβιώσουν κι εσύ ζητάς ένα λόγο για να ζήσεις.
Κάπου όλο αυτό πρέπει να τελειώσει. Να μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο και να συνειδητοποιήσουμε που έχουμε βρεθεί και αν μπορούμε κάτι να κάνουμε για να σώσουμε τα τελευταία υπολείμματα της ανθρώπινης ύπαρξης, αν αξίζει το κόπο. Αν αποφασίσουμε πως δεν αξίζει τότε τουλάχιστον οι τελευταίοι άνθρωποι ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε με μια ελάχιστη αξιοπρέπεια. Γιατί αλλιώς θα καταντήσουμε όπως μας υποβάλουν από τις περίφημες υπερπαραγωγές τους. Ένα videogame που ο αδίστακτος θα σκοτώνει και θα στοιχηματίζουν επάνω του τα λεφτά τους για να περνάνε την ώρα τους.
Ναι αξίζει. Για να χρησιμοποιήσω και να παραφράσω αυτό που είχε πει ο μέγας Αλέξης που μας βγήκε τόσο ελάχιστος, εμείς οι λίγοι θα τους ταράξουμε στην εντιμότητα. Θα τους ταράξουμε στη κατανόηση για το πόνο του συνανθρώπου, για το χέρι που απλώνεται όποιο και να είναι, χωρίς να έχει χρώμα, θρησκεία, ομορφιά ή ασχήμια, χωρίς να υπολογίζουμε αν κάτι θα μας ανταποδώσει.
Είναι καιρός που επιτάσσει να περιφρονήσουμε τους δαίμονες της όποιας κόλασης, να αγνοήσουμε τις ηλίθιες φωνές που βομβαρδίζουν συνέχεια τα ανθρώπινα μυαλά μέχρι να τα κάνουν σκόνη, είναι καιρός ο καθένας να μπορέσει να βοηθήσει έστω κι ένα συνάνθρωπο, να σταθεί δίπλα του. Ένας μαζί με έναν άλλον, μπορούν να κάνουν μια μεγάλη αλυσίδα που θα κρατήσει αυτή την ασχήμια απέξω.
Με μικρές πράξεις καθημερινής αγάπης, με τα συναισθήματα καλοσύνης να πλημμυρίζουν τις ψυχές μας που έτσι κι αλλιώς φυλάξαμε αλώβητες. Οι άνθρωποι που έχουν αποφασίσει να ορίσουν τις τύχες μας, τις τύχες μιας ολόκληρης πατρίδας είναι αδίστακτοι. Δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Αδιαφορούν ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Στα μάτια τους οι άνθρωποι είναι γραμμάτια. Είναι στατιστικές. Αριθμοί.
Και οι έννοιες πατρίδα, πολιτισμός, εκπαίδευση, ευημερία, δικαιοσύνη, είναι κι αυτές γραμμάτια άξια να εξαργυρωθούν ή όχι. Μια ολόκληρη χώρα έχει βγει στη δημοπρασία. Ατιμώρητοι όσοι εγκλημάτησαν. Ατιμώρητοι όσοι εγκληματούν. Αλωνίζουν, αποφασίζουν σαν να είναι το χωράφι του πατέρα τους, με εκατομμύρια σαστισμένους, κουρασμένους, παραδομένους πολίτες να περνούν τις μέρες τους μόνο για να περάσουν.
Μέσα σ΄αυτές τις μέρες πρέπει να φυλάξουμε τις μικρές μας χαρές. Να βάλουμε μπρος τα προτερήματα που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από τα τέρατα. Να αγνοήσουμε τις φτηνιάρικες προτάσεις τους, να μάθουμε να είμαστε δυνατοί με τα ελάχιστα, αυτά που πραγματικά η ψυχή μας έχει ανάγκη, αυτά που δεν αγοράζονται, δεν πωλούνται σε κανένα από τα παζάρια τους.
Έχουμε ξεχάσει τι είμαστε, τι θέλουμε, τι ονειρευτήκαμε, έχουμε χαθεί μέσα σε μια ανούσια και ανυπόφορη καθημερινότητα σαν καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια. Πληρώνουμε συνέχεια δεν ξέρουμε ποιον και γιατί. Μας κλέβουν ασύστολα χωρίς να μπορούμε να καταγγείλουμε τίποτα. Το μεροκάματο, τη σύνταξη, το μέλλον των παιδιών μας.
Μας προωθούν ένστικτα μίσους, φθόνου, οργής κι εκείνοι ζουν αρμονικά χωρίς να έχουν προβληματισμούς με ποιον συναλάσσονται αρκεί να έχει χρήμα, δύναμη, εξουσία. Σε κάνουν να μισείς το διπλανό σου γιατί είναι κάτι αλλιώτικο από σένα, είτε στο χρώμα, είτε στη θρησκεία του, είτε στο κοινωνικό του status, αν είναι άντρας ή γυναίκα, χοντρός ή αδύνατος, όμορφος ή άσχημος, αν έχει επιφάνεια ή αν είναι περιφρονημένος, φράγματα παντού ανάμεσά μας κι εκείνοι δεν έχουν κανένα, αρκεί να υπάρχει κέρδος.
Συνεργάζονται στην αγοραπωλησία του πολέμου, και σε βάζουν να σκοτωθείς. Κοιτάς απαθής πλέον τους βομβαρδισμούς να ισοπεδώνουν ολόκληρους λαούς, κοιτάς τη φύση να καίγεται και μαζί της κάθε ζωντανό πλάσμα που βρέθηκε στο δρόμο της φωτιάς σαν να είναι μια ταινία που θα τελειώσει με το πέσιμο της αυλαίας κι εκείνοι έχουν ήδη ξεκινήσει το ξεπούλημα της καμμένης γης. Κοιτάς λαούς να λιμοκτονούν, να πεθαίνουν χιλιάδες χωρίς να έχουν ούτε ένα κομμάτι ψωμί, ούτε λίγο νερό και νομίζεις πως είναι από κάποιο άλλο πλανήτη, ίσως σχηματίζεις στο μυαλό σου την εντύπωση πως δεν πονάνε αφόρητα, πως δεν πεθαίνουν με φριχτό τρόπο.
Σύντομα αυτή η φρίκη δεν θα έχει τέλος και θα μας αγγίξει όλους. Ακόμα κι όσους θεωρούν τον εαυτό τους βολεμένο. Γιατί μπορεί να έχεις βολέψει τις καθημερινές σου ανάγκες, αλλά δεν έχεις βολέψει τις νέες αρρώστιες που μαστίζουν τα βρέφη από τη κούνια τους πια. Δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί η μεγαλύτερες πωλήσεις μαζί με τα καλλυντικά που στρώνουν τις μούρες έρχονται κοντά τα ψυχοφάρμακα που έχουν καλά φυλαγμένα στα ντουλάπια οι κάτοικοι του υποτιθέμενου ανεπτυγμένου κόσμου.
Οι μισοί πεθαίνουν από τη πείνα, οι υπόλοιποι από τη παχυσαρκία. Οι μισοί πεθαίνουν από τη δίψα και οι άλλοι από τα ξύδια και τα ναρκωτικά. Ένα μέρος γυρνάει ξυπόλυτο κι ένα άλλο με τα πόδια πληγιασμένα από τα μοδάτα παπούτσια. Εκείνοι ζητούν απεγνωσμένα ένα τρόπο να επιβιώσουν κι εσύ ζητάς ένα λόγο για να ζήσεις.
Κάπου όλο αυτό πρέπει να τελειώσει. Να μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο και να συνειδητοποιήσουμε που έχουμε βρεθεί και αν μπορούμε κάτι να κάνουμε για να σώσουμε τα τελευταία υπολείμματα της ανθρώπινης ύπαρξης, αν αξίζει το κόπο. Αν αποφασίσουμε πως δεν αξίζει τότε τουλάχιστον οι τελευταίοι άνθρωποι ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε με μια ελάχιστη αξιοπρέπεια. Γιατί αλλιώς θα καταντήσουμε όπως μας υποβάλουν από τις περίφημες υπερπαραγωγές τους. Ένα videogame που ο αδίστακτος θα σκοτώνει και θα στοιχηματίζουν επάνω του τα λεφτά τους για να περνάνε την ώρα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου