Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη.
Ο καθένας ας βρει τον δικό του ορισμό, όμως υπάρχει κάτι που πρέπει πρώτα να σκοτώσεις για να μπορέσεις να ανακαλύψεις τα δικά σου όρια στην αγάπη. Για να χαράξεις αυτό που τελικά είναι η κινητήριος δύναμη για να αντέξεις την ασχήμια, για να μπορείς να ονειρεύεσαι, για να μπορείς να κρατάς δεμένο το νήμα που σε ενώνει με τον αόρατο κόσμο, τον ανέγγιχτο από την ανθρώπινη βαρβαρότητα.
Πρέπει να διαλύσεις το εγώ. Δεν υπάρχει καμμιά δυνατότητα αληθινών συναισθημάτων που να συμβαδίζουν με το υπερτροφικό, αχόρταγο, άπληστο εγώ. Διατηρώντας αναλλοίωτο το εγώ οι άνθρωποι νομίζουν πως αγαπούν. Ομως τα συναισθήματα που τους κατακλύζουν και θεωρούν σπουδαία, αν προσέξει κανείς προσεκτικότερα τη ζωή τους είναι απλά η προσαρμογή τους σ΄αυτό το καταστροφικό τέρας που μένει όρθιο και παρακολουθεί χαμογελώντας τη "δήθεν" ζωή που το υποκείμενο νομίζει πως χτίζει με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
Η μάνα αγαπάει το παιδί και είναι κάτι που κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει. Ομως στη συνέχεια τι ακριβώς είναι αυτή η αγάπη όταν τις περισσότερες φορές απαιτεί προσαρμογή της νέας ζωής στα δικά της δεδομένα, όταν γίνεται από συμβουλευτική μέχρι απειλητική για την ελευθερία και την δυνατότητα του παιδιού να δημιουργήσει και να κατακτήσει το δικό του κόσμο? Οταν γίνεται εκβιαστική, σε κάθε αντίρρηση που φέρνει ο νέος επαναστάτης στην κοσμική εξουσία της?
Ο άντρας αγαπάει τη γυναίκα και η γυναίκα τον άντρα. Ομως τι είναι αυτη η αγάπη που ένας προσπαθεί να εγκλωβίσει τον άλλον στα δικά του θέλω, που προσπαθεί να τον αλλάξει, να τον προσαρμόσει στις δικές του ανάγκες και προσδοκίες, μέχρι να γίνουν μια άμορφη μάζα, και να νοιώσουν πως η περίφημη αγάπη κατάντησε ένας συμβιβασμός, μια επαναλαμβανόμενη θλιβερή πραγματικότητα ή σε πολλές περιπτώσεις μια υποκριτική καθως πρέπει συμβίωση που σκεπάζει συνεχώς ανικανοποίητες επιθυμίες, σβησμένα όνειρα, κομμένα φτερά?
Υπάρχει η αγάπη του φιλανθρώπου, του καλού χριστιανού που την ίδια στιγμή που απλώνει το χέρι να δώσει τάχα μια βοήθεια σ΄ενα δυστυχισμένο, δηλαδή να δωροδοκήσει τη φτώχεια, για να μην νοιώθει ενοχές για τη δική του άνεση, κοιμάται ήσυχος σ΄ενα κόσμο σιχαμένο, βάρβαρο, γεμάτο από πάθη και ανωμαλίες, που πρωταρχικό ρόλο στη δημιουργία του παίζει η θρησκεία που πιστεύει και γονατίζει σκυφτός να ικετεύει.
Υπάρχει η αγάπη των φίλων, εκείνη η αυθόρμητη του κάνουμε καλή παρέα και ταιριάζουμε, που τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται γιατί υπάρχει ένα αλισβερίσι που συμφέρει, κοινωνικό, οικονομικό, μπαρότσαρκας, σκότωμα μιας μοναξιάς που δεν αντέχεται, εκτόνωση, αλλά που όταν έρθουν οι δύσκολες ώρες που πρέπει κάποιος να αποδείξει πως παραμένει φίλος με κάποιον όταν δεν θα έχει κανένα συμφέρον πια να το κάνει, ω του θαύματος τα τηλέφωνα σταματάνε και οι τσάρκες εξαφανίζονται.
Αγάπη είναι επανάσταση. Είναι η ικανότητα να σπάσεις τους τοίχους, τις αλυσίδες που σε κρατάνε δέσμιο στην ασχήμια για να ανακαλύψεις τη δική σου ομορφιά. Αγάπη είναι να δίνεις απλόχερα γιατί αυτό αισθάνεσαι κι όχι γιατί πρέπει κάποιος να σου ανταποδώσει. Αγάπη είναι να γίνεσαι φίλος με τη δικαιοσύνη, την αρμονία, την καλοσύνη, τη γνώση, το όνειρο και αμείλικτος με όλα όσα μπορούν να σκοτώσουν το δικαίωμα στους ανθρώπους να απολαύσουν τη ζωή στην πραγματική της ουσία.
Αγάπη είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με γνώμονα πως μεγαλώνεις έναν ελεύθερο άνθρωπο να βρει τον δρόμο του κι όχι τον δικό σου. Να είσαι εκεί όταν ο φίλος θα σε έχει πραγματικά ανάγκη κι όχι όταν θα τον έχεις εσύ. Είναι να συμπονέσεις τους ανθρώπους που δυστυχούν και να παλαίψεις για ένα καλύτερο αύριο για όλους, ακόμα και θυσιάζοντας τη δική σου ησυχία, να παλέψεις για να έχουν όλοι οι άνθρωποι μια θέση στον ήλιο, κι όχι να σκεπάζεις τη δυστυχία κάτω από το χαλί της στιγμιαίας ελεημοσύνης.
Αγάπη είναι το πέταγμα πάνω από τη προσωπική ασφάλεια, ένα πέταγμα με ρίσκο, με αβέβαιη κατάληξη ίσως, αλλά είναι η μάχη της ζωής σ΄ενα συνεχόμενο πόλεμο που σου ζητάει να είσαι στη πρώτη γραμμή κι όχι λιποτάκτης. Η αγάπη δεν θέλει τους δειλούς, δεν επιλέγει τους άπληστους, δεν μπορεί να συμπράξει με τους νάρκισους της ζωής, με τους φιλοτομαριστές νοικοκύρηδες, με τους αρρωστημένους και αποχαυνωμένους υπανθρώπους.
Δεν μπορείς να κλωτσήσεις, να βασανίσεις, να τυραννήσεις ένα ζωντανό και να έχεις το δικαίωμα να αγαπήσεις ένα άνθρωπο. Είσαι ανίκανος κι αυτό που δήθεν θα δώσεις στη μελλοντική γυναίκα σου, άντρα σου ή παιδί σου θα είναι η θλιβερή απομίμηση από κάτι που το θύμα σου θα ονομάζει αγάπη μέχρι να έρθει και η ώρα του να δει τη κτηνωδία που κρύβεις μέσα σου.
Δεν μπορεί να μισείς, να ζηλεύεις, να νοιώθεις απαξίωση για άλλα πλάσματα για οποιοδήποτε λόγο και να αγαπάς επιλεκτικά ότι ταιριάζει στα χνώτα σου. Η καρδιά που είναι ευλογημένη και ταγμένη να αγαπήσει επιλέγει το αντικείμενο της αγάπης χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς διαπραγματεύσεις, με μόνο γνώμονα αυτό που απορρέει από την άλλη πλευρά. Και όχι δεν είναι τυφλή, δεν ξοδεύεται να χαϊδολογάει εκείνους που θα ταράξουν την ομορφιά που προσπαθεί να κατακτήσει. Θα τους αποβάλλει και δεν θα τους δοθεί απλόχερα γιατί αναγνωρίζει τους εχθρούς και τους φίλους της.
Αυτή η μεγάλη ηλιθιότητα του αγαπάς αβλεπί για να αντισταθμήσεις την ανθρώπινη μιζέρια δεν είναι χαρακτηριστικό της αγάπης που εμπνέεται από δικαιοσύνη. Γύρω μας, παντού υπάρχει ένα αδυσώπητο τοξικό τοπίο, γεμάτο από νεκροζώντανους, από κτήνη, από διεφθαρμένους, από άδεια κουφάρια που σκοπός της ύπαρξής τους είναι να καταστρέψουν και την τελευταία ελπίδα που έμεινε. Δεν τους χρωστάει κανείς αγάπη γιατί είναι ανάξιοι να την έχουν.
Υπάρχουν όμως οι χαμένες ψυχές, εκείνες που ακόμα ψάχνουν το δρόμο τους και οι χτύποι της καρδιάς τους ακούγονται, οι σκέψεις τους βασανιστικές φωνάζουν από την άλλη μεριά του τοίχου για ένα χέρι που θα τις αγκαλιάσει και θα τους δείξει πως το όνειρο της ζωής υπάρχει ακόμα. Αυτές οι ψυχές αξίζουν να αγαπηθούν και να βρουν το δικό τους παράδεισο.
Ποιος είναι τι, που μπορείς να ψάξεις τους κατοίκους ενός κρυμμένου σύμπαντος, που τα όρνια που βομβαρδίζουν τα μυαλά των ανθρώπων έχουν σφραγίσει, είναι η δική σου πράξη αγάπης για τον κόσμο που σε φιλοξενεί και που θα υπάρχει όταν σβήσεις, κληρονομιά στους επόμενους που θα γεννηθούν και θα ελπίζουν πως κατάφερες να τους αφήσεις ένα μικρό πορτάκι ανοιχτό, για να παλέψουν κι εκείνοι με τη σειρά τους έξω από τις αλυσίδες, τολμηροί και ανυπότακτοι, ονειροπόλοι πως μπορούν να πετάξουν κι ας τα κάψει τα φτερά τους ο ήλιος.
Αγάπη είναι να ακούσεις τη λέξη από ένα μέρος που σε χωρίζουν ατέλειωτα χιλιόμετρα και να νοιώσεις τη ζεστασιά της να γεμίζει την ύπαρξή σου.
Ο καθένας ας βρει τον δικό του ορισμό, όμως υπάρχει κάτι που πρέπει πρώτα να σκοτώσεις για να μπορέσεις να ανακαλύψεις τα δικά σου όρια στην αγάπη. Για να χαράξεις αυτό που τελικά είναι η κινητήριος δύναμη για να αντέξεις την ασχήμια, για να μπορείς να ονειρεύεσαι, για να μπορείς να κρατάς δεμένο το νήμα που σε ενώνει με τον αόρατο κόσμο, τον ανέγγιχτο από την ανθρώπινη βαρβαρότητα.
Πρέπει να διαλύσεις το εγώ. Δεν υπάρχει καμμιά δυνατότητα αληθινών συναισθημάτων που να συμβαδίζουν με το υπερτροφικό, αχόρταγο, άπληστο εγώ. Διατηρώντας αναλλοίωτο το εγώ οι άνθρωποι νομίζουν πως αγαπούν. Ομως τα συναισθήματα που τους κατακλύζουν και θεωρούν σπουδαία, αν προσέξει κανείς προσεκτικότερα τη ζωή τους είναι απλά η προσαρμογή τους σ΄αυτό το καταστροφικό τέρας που μένει όρθιο και παρακολουθεί χαμογελώντας τη "δήθεν" ζωή που το υποκείμενο νομίζει πως χτίζει με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
Η μάνα αγαπάει το παιδί και είναι κάτι που κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει. Ομως στη συνέχεια τι ακριβώς είναι αυτή η αγάπη όταν τις περισσότερες φορές απαιτεί προσαρμογή της νέας ζωής στα δικά της δεδομένα, όταν γίνεται από συμβουλευτική μέχρι απειλητική για την ελευθερία και την δυνατότητα του παιδιού να δημιουργήσει και να κατακτήσει το δικό του κόσμο? Οταν γίνεται εκβιαστική, σε κάθε αντίρρηση που φέρνει ο νέος επαναστάτης στην κοσμική εξουσία της?
Ο άντρας αγαπάει τη γυναίκα και η γυναίκα τον άντρα. Ομως τι είναι αυτη η αγάπη που ένας προσπαθεί να εγκλωβίσει τον άλλον στα δικά του θέλω, που προσπαθεί να τον αλλάξει, να τον προσαρμόσει στις δικές του ανάγκες και προσδοκίες, μέχρι να γίνουν μια άμορφη μάζα, και να νοιώσουν πως η περίφημη αγάπη κατάντησε ένας συμβιβασμός, μια επαναλαμβανόμενη θλιβερή πραγματικότητα ή σε πολλές περιπτώσεις μια υποκριτική καθως πρέπει συμβίωση που σκεπάζει συνεχώς ανικανοποίητες επιθυμίες, σβησμένα όνειρα, κομμένα φτερά?
Υπάρχει η αγάπη του φιλανθρώπου, του καλού χριστιανού που την ίδια στιγμή που απλώνει το χέρι να δώσει τάχα μια βοήθεια σ΄ενα δυστυχισμένο, δηλαδή να δωροδοκήσει τη φτώχεια, για να μην νοιώθει ενοχές για τη δική του άνεση, κοιμάται ήσυχος σ΄ενα κόσμο σιχαμένο, βάρβαρο, γεμάτο από πάθη και ανωμαλίες, που πρωταρχικό ρόλο στη δημιουργία του παίζει η θρησκεία που πιστεύει και γονατίζει σκυφτός να ικετεύει.
Υπάρχει η αγάπη των φίλων, εκείνη η αυθόρμητη του κάνουμε καλή παρέα και ταιριάζουμε, που τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται γιατί υπάρχει ένα αλισβερίσι που συμφέρει, κοινωνικό, οικονομικό, μπαρότσαρκας, σκότωμα μιας μοναξιάς που δεν αντέχεται, εκτόνωση, αλλά που όταν έρθουν οι δύσκολες ώρες που πρέπει κάποιος να αποδείξει πως παραμένει φίλος με κάποιον όταν δεν θα έχει κανένα συμφέρον πια να το κάνει, ω του θαύματος τα τηλέφωνα σταματάνε και οι τσάρκες εξαφανίζονται.
Αγάπη είναι επανάσταση. Είναι η ικανότητα να σπάσεις τους τοίχους, τις αλυσίδες που σε κρατάνε δέσμιο στην ασχήμια για να ανακαλύψεις τη δική σου ομορφιά. Αγάπη είναι να δίνεις απλόχερα γιατί αυτό αισθάνεσαι κι όχι γιατί πρέπει κάποιος να σου ανταποδώσει. Αγάπη είναι να γίνεσαι φίλος με τη δικαιοσύνη, την αρμονία, την καλοσύνη, τη γνώση, το όνειρο και αμείλικτος με όλα όσα μπορούν να σκοτώσουν το δικαίωμα στους ανθρώπους να απολαύσουν τη ζωή στην πραγματική της ουσία.
Αγάπη είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με γνώμονα πως μεγαλώνεις έναν ελεύθερο άνθρωπο να βρει τον δρόμο του κι όχι τον δικό σου. Να είσαι εκεί όταν ο φίλος θα σε έχει πραγματικά ανάγκη κι όχι όταν θα τον έχεις εσύ. Είναι να συμπονέσεις τους ανθρώπους που δυστυχούν και να παλαίψεις για ένα καλύτερο αύριο για όλους, ακόμα και θυσιάζοντας τη δική σου ησυχία, να παλέψεις για να έχουν όλοι οι άνθρωποι μια θέση στον ήλιο, κι όχι να σκεπάζεις τη δυστυχία κάτω από το χαλί της στιγμιαίας ελεημοσύνης.
Αγάπη είναι το πέταγμα πάνω από τη προσωπική ασφάλεια, ένα πέταγμα με ρίσκο, με αβέβαιη κατάληξη ίσως, αλλά είναι η μάχη της ζωής σ΄ενα συνεχόμενο πόλεμο που σου ζητάει να είσαι στη πρώτη γραμμή κι όχι λιποτάκτης. Η αγάπη δεν θέλει τους δειλούς, δεν επιλέγει τους άπληστους, δεν μπορεί να συμπράξει με τους νάρκισους της ζωής, με τους φιλοτομαριστές νοικοκύρηδες, με τους αρρωστημένους και αποχαυνωμένους υπανθρώπους.
Δεν μπορείς να κλωτσήσεις, να βασανίσεις, να τυραννήσεις ένα ζωντανό και να έχεις το δικαίωμα να αγαπήσεις ένα άνθρωπο. Είσαι ανίκανος κι αυτό που δήθεν θα δώσεις στη μελλοντική γυναίκα σου, άντρα σου ή παιδί σου θα είναι η θλιβερή απομίμηση από κάτι που το θύμα σου θα ονομάζει αγάπη μέχρι να έρθει και η ώρα του να δει τη κτηνωδία που κρύβεις μέσα σου.
Δεν μπορεί να μισείς, να ζηλεύεις, να νοιώθεις απαξίωση για άλλα πλάσματα για οποιοδήποτε λόγο και να αγαπάς επιλεκτικά ότι ταιριάζει στα χνώτα σου. Η καρδιά που είναι ευλογημένη και ταγμένη να αγαπήσει επιλέγει το αντικείμενο της αγάπης χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς διαπραγματεύσεις, με μόνο γνώμονα αυτό που απορρέει από την άλλη πλευρά. Και όχι δεν είναι τυφλή, δεν ξοδεύεται να χαϊδολογάει εκείνους που θα ταράξουν την ομορφιά που προσπαθεί να κατακτήσει. Θα τους αποβάλλει και δεν θα τους δοθεί απλόχερα γιατί αναγνωρίζει τους εχθρούς και τους φίλους της.
Αυτή η μεγάλη ηλιθιότητα του αγαπάς αβλεπί για να αντισταθμήσεις την ανθρώπινη μιζέρια δεν είναι χαρακτηριστικό της αγάπης που εμπνέεται από δικαιοσύνη. Γύρω μας, παντού υπάρχει ένα αδυσώπητο τοξικό τοπίο, γεμάτο από νεκροζώντανους, από κτήνη, από διεφθαρμένους, από άδεια κουφάρια που σκοπός της ύπαρξής τους είναι να καταστρέψουν και την τελευταία ελπίδα που έμεινε. Δεν τους χρωστάει κανείς αγάπη γιατί είναι ανάξιοι να την έχουν.
Υπάρχουν όμως οι χαμένες ψυχές, εκείνες που ακόμα ψάχνουν το δρόμο τους και οι χτύποι της καρδιάς τους ακούγονται, οι σκέψεις τους βασανιστικές φωνάζουν από την άλλη μεριά του τοίχου για ένα χέρι που θα τις αγκαλιάσει και θα τους δείξει πως το όνειρο της ζωής υπάρχει ακόμα. Αυτές οι ψυχές αξίζουν να αγαπηθούν και να βρουν το δικό τους παράδεισο.
Ποιος είναι τι, που μπορείς να ψάξεις τους κατοίκους ενός κρυμμένου σύμπαντος, που τα όρνια που βομβαρδίζουν τα μυαλά των ανθρώπων έχουν σφραγίσει, είναι η δική σου πράξη αγάπης για τον κόσμο που σε φιλοξενεί και που θα υπάρχει όταν σβήσεις, κληρονομιά στους επόμενους που θα γεννηθούν και θα ελπίζουν πως κατάφερες να τους αφήσεις ένα μικρό πορτάκι ανοιχτό, για να παλέψουν κι εκείνοι με τη σειρά τους έξω από τις αλυσίδες, τολμηροί και ανυπότακτοι, ονειροπόλοι πως μπορούν να πετάξουν κι ας τα κάψει τα φτερά τους ο ήλιος.
Αγάπη είναι να ακούσεις τη λέξη από ένα μέρος που σε χωρίζουν ατέλειωτα χιλιόμετρα και να νοιώσεις τη ζεστασιά της να γεμίζει την ύπαρξή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου