Το παρακάτω κείμενο το έγραψα το 2009 όταν ξέσπασε η μεγάλη κρίση για τους πεφτοσυνεφάκηδες, και απλά συνέβη εκείνο που οι λίγοι ήξεραν από καιρό. Το κακό είναι πως θα μπορούσα να το είχα γράψει χθες. Τα πυροτεχνήματα στην αλλαγή του χρόνου είναι χαριτωμένα, η εμμονή στην απάτη όμως και στην εξυπηρέτηση της μη αλλαγής της τάξης των πραγμάτων, δεν έχει τίποτα το χαριτωμένο. Είμαστε πρώτοι και καλύτεροι στα πανηγύρια, αλλά τελευταίοι στις ευθύνες. Καλή χρονιά λέει ο χαζοχαρούμενος γιατί η γη έκανε μια στροφή ακόμα. Κι αυτός ο χαζοχαρούμενος έχει την εντύπωση πως έτσι όπως κάθεται ακίνητος και η γη περιστρέφεται, κάποια στιγμή μπορεί να περάσει από μπροστά του το θαύμα, χωρίς να κουνήσει δαχτυλάκι. Αυτός είναι ο ορισμός της ηλιθιότητας.
ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ ΑΚΟΥΝΗΤΑ, ΑΜΙΛΗΤΑ ΚΙ ΑΓΕΛΑΣΤΑ, ΑΛΤ, ΕΣΥ ΓΙΑΤΙ ΚΙΝΕΙΣΑΙ?
Κάποιος μετράει το πενιχρό μισθό και προσπαθεί να βρει τρόπους να βγάλει το μήνα. Δεν είναι απλά ότι δεν φτάνει ο μισθός του κι αυτός της γυναίκας του για να βγάλουν όσα έχουν ανάγκη κυρίως τα παιδιά, δε φτάνει πια ούτε για τις βασικές ανάγκες.
Περιόρισαν το ντύσιμο, κάθε έξοδο, ακόμα και στα τρόφιμα όλα πάνε με το σταγονόμετρο κι όμως όλα μοιάζουν ένας εφιάλτης.
Δεν μπορεί να βγει το ρεύμα, το τηλέφωνο, δεν ξέρει τι να κάνει με τα έξοδα για θέρμανση που καταφθάνουν. Απλά τρελαίνεται και δεν μπορεί να βρει καμιά λύση.
Τράπεζες ούτε για αστείο. Μετά βίας καταφέρνει να βγάλει τη δόση για εκείνο το κωλοδάνειο για να μην του έρθουν τα χειρότερα. 28 χρόνια δουλειά και δεν υπάρχει φως πουθενά. Η πορεία είναι όλο και προς τα κάτω. Ο φόβος μέχρι που μπορεί να φτάσει...
Κοιτάζει το αδειανό πορτοφόλι. 76 χρονών και το μόνο που νοιώθει είναι ένα βασανιστικό συναίσθημα ντροπής. Λες κι ο χρόνος τον άφησε να υπάρχει μόνο γι΄αυτό το λόγο. Για να ντρέπεται. Δεκαπέντε μέρες μένουν ακόμα να έρθει η ώρα για τη σύνταξη κι αυτή έχει τελειώσει από τη περασμένη εβδομάδα. Που να ζητήσει? στα παιδιά του? Αφού έχουν τρελαθεί από τα έξοδα. Δεν τους φτάνουν τα ψίχουλα που βγάζουν ούτε για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες. Θα τους φορτωθεί κι ο γέρος? Αυτός ονειρευόταν να τσοντάρει. Να έρχονται τα εγγόνια και να περιμένουν με λαχτάρα το χαρτζιλίκι του. Αυτό ήταν ότι ονειρεύτηκε. Κι όχι να μαζεύει τις ντομάτες που ξέμειναν δύο η ώρα στη λαϊκή. Κι όχι να ψάχνει να βρει τρόπους πως θα ζεσταθεί το χειμώνα. Ούτε για τα φάρμακα δεν φτάνει πια το κομπόδεμα. Μόνη ελπίδα να πάει γρήγορα κι ανέξοδα. Με μια κηδεία όπως όπως για να μη βαρύνει τα παιδιά.
Και κοντά σ΄αυτους οι νέοι που δεν έχουν να σπουδάσουν, κι όταν σπουδάζουν δεν έχουν δουλειά. Οι άνεργοι χαμένοι σε μια απόγνωση που δε δίνει δεκάρα κανείς. Οι οφειλέτες των τραπεζών που μάθανε να ξεφτιλίζονται και να εκβιάζονται , οι καταχωρημένοι στα κιτάπια του Τειρεσία αποκλεισμένοι από κάθε δυνατότητα που το σύστημα κάποτε τάχα τους έδωσε απλόχερα. Οι άρρωστοι που δεν έχουν φακελάκι και θα σαπίσουν μέχρι να έρθει «η σειρά τους». Οι γονείς που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα φροντιστήρια, ούτε με τις σπουδές τις ανώτερες. Κι εκείνοι που δεν θα γίνουν πια γονείς γιατί δε βλέπουν το νόημα. Η επαρχία που ρημάζει όπως ρημάζει η καθαρή ζωή. Κι η πόλη που στοιβάζεται όπως η ζωή που βρομίζει λίγο λίγο. Η πόλη η γεμάτη σκουπίδια , πρέζα , αρρώστια, πουτανιλίκι και μίζες.
Τα νιάτα ξαπλωμένα στα σκαλιά της πλατείας , η σε κάποιο βρωμόμπαρο όπου δεσπόζει η τέχνη και η ιδεολογία της κωλοτρυπίδας. Με ήρωες βγαλμένους από τα βίντεο γκειμ, ή από κάποιο ριάλιτυ της τηλεόρασης. Καρφωμένα στην οθόνη ενός κινητού να περιμένουν ένα μήνυμα από τη ζωή που ποτέ δε φτάνει... Τα νιάτα πρόχειρα μεγαλωμένα σαν μια υποχρέωση που πρέπει κανείς να ξεμπερδέψει μια παιδικότητα που γοργά πρέπει να γίνει ενήλικη για να παράγει κι άλλο κι άλλο, μακριά από κάθε είδους κρατική φροντίδα, απομακρυσμένα από την ουσία της ζωής, μ΄ενα κράτος που βγάζει λεφτά κι απ΄τα κοκάλα της μάνας του. Που προωθεί γελοίες πνευματικές ανησυχίες και όνειρα που μοιάζουν στα καλογυαλισμένα αυτοκίνητα , τα φιρμάτα ρούχα και τα καλογυμνασμένα κορμιά έτοιμα για ξεπούλημα.
Ένα κράτος που έχει βάλει τις κρεατομηχανές μπροστά και βγάζει ομοιόμορφα μυαλά σε σχήμα χάμπουργκερ. Κι όποιο ξεφεύγει..... στο καλάθι για σκυλοτροφή.
Ποια Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες ? Η Ελλάδα ανήκει στους λίγους Έλληνες. Και το μόνο που ζητάω ακόμα είναι αυτοί οι λίγοι να κατωχυρώσουν το ονομά τους σαν πνευματικό δικαίωμα.Να επιτρέπουν να ονομάζεται έτσι όποιος το αποδείξει. Να φτιάξουν ένα δικό τους χώρο, πόλη και να πάνε όλοι εκεί. Να υλοποιήσουν τα οράματά τους με πρωταγωνιστές εκείνους που αληθινά νοιάζονται και θέλουν να πολεμήσουν, ελεύθερους να το πράξουν. Γιατί έτσι πρέπει να είναι. Δεν έχει καμιά δουλειά η Ελλάδα που έγινε φίλη με το φως, που ασπάστηκε το σύμπαν, τη φύση, την ομορφιά της ζωής, τη δημιουργία, τη σοφία με η Ελλάδα που έχει ξεπεράσει τη λέξη απόγνωση κι έχει φτάσει πιο εκεί, στην εξαθλίωση, με αυτούς τους χωρίς ενοχές, χωρίς σκέψη αποκοιμισμένους πελάτες.
Να μαζέψετε τις χαζογκόμενες που παρελάζουν στη τηλεόραση, τα παπαγαλάκια δημοσιογράφους, τους μετρ της υψηλής ραπτικής και κομμωτικής σας, τους προφήτες σας, τους μιζαδόρους, τους νταβατζήδες, τους πρεζέμπορους, τους ξεπουλημένους πολιτικούς, τους προδότες της πατρίδας, τους μεγαλοκαρχαρίες των πολυεθνικών, τραπεζών, και λοιπών προοδευτικών δυνάμεων και να φτιάξετε μια άλλη πατρίδα, να την περιφράξετε γύρω γύρω με ένα ψηλό τείχος και ηλεκτροφόρα καλώδια και να ζήσετε εκεί μεταξύ σας.
Γιατί αυτό το μπουρδούκλωμα ότι όλοι εμείς είμαστε Έλληνες και μοιραζόμαστε τα ίδια προβλήματα με χτυπάει στο δόξα πατρί!
Η Ελλάδα σε αυτή τη μορφή, της τριτοκοσμικής αποικίας, ανήκει σε εσάς. Αποκλειστικά. Δεν έχετε χωρέσει στο πρόγραμμα της μάσας σας κανέναν άλλον. Μόνο εσάς και τους παρατρεχάμενούς σας. Οι υπόλοιποι ανήκουμε σε εκείνους που βλέπουν τι γίνεται και ονειρεύονται ότι θα παλέψουν για κάτι σπουδαιότερο από τη μαζικοποιημένη αποχαύνωση.
Με τρελαμένους θρησκόληπτους, με σκοταδισμό (νέας μορφής στα σχολεία) με άνοιγμα (έως ξεχείλωμα) των σκοταδιστικών αντιλήψεων ανάμεσα στους ανθρώπους, με δεισιδαιμονίες, φόβους, απειλές. Το μόνο που μας μένει είναι να ξαναρχίσει το μαστίγωμα και το κάψιμο στη πυρά.
Κι όλα αυτά με ένα τόσο ύπουλο και σατανικό τρόπο ώστε τα περισσότερα πρόβατα (σορυ άνθρωποι ήθελα να πω) να είναι αμέριμνα και μισο ναρκωμένα λες κι όλη αυτή η σαπίλα δεν τα αφορά..... Λες και όλο αυτό το διαβολεμένο παιχνίδι στις πλάτες μας είναι μόνο του γείτονα.
Όχι κύριοι η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες. Όπως η ανθρωπότητα δεν ανήκει στους ανθρώπους της. Και η Ελλάδα και η Ανθρωπότητα ανήκουν στο χρήμα, στη λατρεία του και στη δόξα του. ΑΜΗΝ.
Μια χούφτα άνθρωποι κρατάνε όλο το πλούτο του πλανήτη στα χέρια τους και ένα απέραντο δυστυχισμένο πλήθος ζητάει το έλεος. Μια τεράστια πίτα που μασουλάνε οι ελάχιστοι κοιτάζοντας τους υπόλοιπους να τρέχουνε τα σάλια.
Αυτό το μαζί θα προχωρήσουμε ή μαζί θα τα υποφέρουμε όλα είναι το θεϊκό....
Ελπίζω σ΄αυτό που είπε ο Αϊνστάιν. Δεν ξέρω πως θα γίνει ο τρίτος παγκόσμιος , αλλά ο τέταρτος θα γίνει με ρόπαλα. Να σε δω καλέ μου και καλή μου μέσα στο σπήλαιο να προσπαθείς να βρεις τη τροφή σου και να επιβιώσεις ανάμεσα στ΄αγρίμια και χαλάλι όλα !
Ξέρετε στην επιδημία της πανούκλας αυτοί που τελικά γλύτωσαν ήταν οι σκουπιδιάρηδες που κουβάλαγαν τα σάπια κουφάρια....
Σαν κι εμένα σκέφτονται κι άλλοι. Εδώ κι εκεί. Διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές ιστορίες. Διάσπαρτοι. Χαμένοι μες το πλήθος που τρέχει μόνιμα σταματούν κοιτούν και σκέφτονται. Βλέπουν πέρα από τη βουή . Κι αυτό είναι κάτι που τσαντίζει αφάνταστα το σύστημα.
Αυτοί οι αστάθμητοι παράγοντες πως στο διάολο ξεφυτρώνουν. Από που αντλούν έμπνευση. Γιατί βλέπουν αλλιώτικα ? Γιατί ακούνε αλλιώτικα? Πως διατηρούν τα ιδανικά τους αλώβητα? Πως περπατούν αντίθετα από το ρεύμα χωρίς να χάνουν τη θέση τους? Πως?
Είναι σαν να έχεις φτιάξει τη τέλεια βίλα σου κι εκείνη η γωνίτσα στο ταβάνι στάζει. Δε βλέπεις διαρροή ούτε υδραυλικά χαλασμένα αλλά στάζει. Λίγες σταγόνες που σου λερώνουν το χαλί ίσα ίσα σε μια αμελητέα γωνίτσα. Ίσα ίσα για να σου θυμίζει ότι το έργο σου δεν είναι τέλειο όπως φαντάστηκες.
Σ΄αλλες εποχές αυτούς τους ανθρώπους-σταγόνες τους εκτελούσες χωρίς να κουνηθεί βλέφαρο. Τώρα τους αφήνεις και κυκλοφορούν μόνο και μόνο γιατί σου φαίνονται λίγοι και ανήμποροι να πείσουν κι άλλους. Γιατί μοιάζουν τόσο ουτοπικοί που καταντούν αόρατοι για το μεγάλο πλήθος. Τους αφήνεις ελεύθερους γιατί το καλύτερο μέρος για να κρύψεις την αλήθεια είναι να μην τη κρύβεις. Απλά να την ανακατεύεις με ψέματα. Αν γίνουν περισσότεροι θα ξαναβάλεις μπρος τη δαγκάνα. Αλλά δεν είναι αυτό που τους καίει. Είναι η ερώτηση που δεν μπορούν να απαντήσουν.
Από που ξεφυτρώνουν αυτοί και ποιοί είναι τελικά?
Μάλλον το διαδίκτυο θα φταίει. Που το έφτιαξαν για να ελέγχουν αλλά δίνει το ελεύθερο να γράφουμε και βάζουμε κάτω το μυαλό μας να βρει ιδέες. Κι όταν ψάχνεις όλο και κάτι θα βρεις.
Η μεγαλύτερη απάτη του συστήματος είναι που έχει πείσει το πλήθος πως τίποτα άλλο δεν μπορεί να γίνει. Μπορεί και θα γίνει.
ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ ΑΚΟΥΝΗΤΑ, ΑΜΙΛΗΤΑ ΚΙ ΑΓΕΛΑΣΤΑ, ΑΛΤ, ΕΣΥ ΓΙΑΤΙ ΚΙΝΕΙΣΑΙ?
Κάποιος μετράει το πενιχρό μισθό και προσπαθεί να βρει τρόπους να βγάλει το μήνα. Δεν είναι απλά ότι δεν φτάνει ο μισθός του κι αυτός της γυναίκας του για να βγάλουν όσα έχουν ανάγκη κυρίως τα παιδιά, δε φτάνει πια ούτε για τις βασικές ανάγκες.
Περιόρισαν το ντύσιμο, κάθε έξοδο, ακόμα και στα τρόφιμα όλα πάνε με το σταγονόμετρο κι όμως όλα μοιάζουν ένας εφιάλτης.
Δεν μπορεί να βγει το ρεύμα, το τηλέφωνο, δεν ξέρει τι να κάνει με τα έξοδα για θέρμανση που καταφθάνουν. Απλά τρελαίνεται και δεν μπορεί να βρει καμιά λύση.
Τράπεζες ούτε για αστείο. Μετά βίας καταφέρνει να βγάλει τη δόση για εκείνο το κωλοδάνειο για να μην του έρθουν τα χειρότερα. 28 χρόνια δουλειά και δεν υπάρχει φως πουθενά. Η πορεία είναι όλο και προς τα κάτω. Ο φόβος μέχρι που μπορεί να φτάσει...
Κοιτάζει το αδειανό πορτοφόλι. 76 χρονών και το μόνο που νοιώθει είναι ένα βασανιστικό συναίσθημα ντροπής. Λες κι ο χρόνος τον άφησε να υπάρχει μόνο γι΄αυτό το λόγο. Για να ντρέπεται. Δεκαπέντε μέρες μένουν ακόμα να έρθει η ώρα για τη σύνταξη κι αυτή έχει τελειώσει από τη περασμένη εβδομάδα. Που να ζητήσει? στα παιδιά του? Αφού έχουν τρελαθεί από τα έξοδα. Δεν τους φτάνουν τα ψίχουλα που βγάζουν ούτε για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες. Θα τους φορτωθεί κι ο γέρος? Αυτός ονειρευόταν να τσοντάρει. Να έρχονται τα εγγόνια και να περιμένουν με λαχτάρα το χαρτζιλίκι του. Αυτό ήταν ότι ονειρεύτηκε. Κι όχι να μαζεύει τις ντομάτες που ξέμειναν δύο η ώρα στη λαϊκή. Κι όχι να ψάχνει να βρει τρόπους πως θα ζεσταθεί το χειμώνα. Ούτε για τα φάρμακα δεν φτάνει πια το κομπόδεμα. Μόνη ελπίδα να πάει γρήγορα κι ανέξοδα. Με μια κηδεία όπως όπως για να μη βαρύνει τα παιδιά.
Και κοντά σ΄αυτους οι νέοι που δεν έχουν να σπουδάσουν, κι όταν σπουδάζουν δεν έχουν δουλειά. Οι άνεργοι χαμένοι σε μια απόγνωση που δε δίνει δεκάρα κανείς. Οι οφειλέτες των τραπεζών που μάθανε να ξεφτιλίζονται και να εκβιάζονται , οι καταχωρημένοι στα κιτάπια του Τειρεσία αποκλεισμένοι από κάθε δυνατότητα που το σύστημα κάποτε τάχα τους έδωσε απλόχερα. Οι άρρωστοι που δεν έχουν φακελάκι και θα σαπίσουν μέχρι να έρθει «η σειρά τους». Οι γονείς που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα φροντιστήρια, ούτε με τις σπουδές τις ανώτερες. Κι εκείνοι που δεν θα γίνουν πια γονείς γιατί δε βλέπουν το νόημα. Η επαρχία που ρημάζει όπως ρημάζει η καθαρή ζωή. Κι η πόλη που στοιβάζεται όπως η ζωή που βρομίζει λίγο λίγο. Η πόλη η γεμάτη σκουπίδια , πρέζα , αρρώστια, πουτανιλίκι και μίζες.
Τα νιάτα ξαπλωμένα στα σκαλιά της πλατείας , η σε κάποιο βρωμόμπαρο όπου δεσπόζει η τέχνη και η ιδεολογία της κωλοτρυπίδας. Με ήρωες βγαλμένους από τα βίντεο γκειμ, ή από κάποιο ριάλιτυ της τηλεόρασης. Καρφωμένα στην οθόνη ενός κινητού να περιμένουν ένα μήνυμα από τη ζωή που ποτέ δε φτάνει... Τα νιάτα πρόχειρα μεγαλωμένα σαν μια υποχρέωση που πρέπει κανείς να ξεμπερδέψει μια παιδικότητα που γοργά πρέπει να γίνει ενήλικη για να παράγει κι άλλο κι άλλο, μακριά από κάθε είδους κρατική φροντίδα, απομακρυσμένα από την ουσία της ζωής, μ΄ενα κράτος που βγάζει λεφτά κι απ΄τα κοκάλα της μάνας του. Που προωθεί γελοίες πνευματικές ανησυχίες και όνειρα που μοιάζουν στα καλογυαλισμένα αυτοκίνητα , τα φιρμάτα ρούχα και τα καλογυμνασμένα κορμιά έτοιμα για ξεπούλημα.
Ένα κράτος που έχει βάλει τις κρεατομηχανές μπροστά και βγάζει ομοιόμορφα μυαλά σε σχήμα χάμπουργκερ. Κι όποιο ξεφεύγει..... στο καλάθι για σκυλοτροφή.
Ποια Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες ? Η Ελλάδα ανήκει στους λίγους Έλληνες. Και το μόνο που ζητάω ακόμα είναι αυτοί οι λίγοι να κατωχυρώσουν το ονομά τους σαν πνευματικό δικαίωμα.Να επιτρέπουν να ονομάζεται έτσι όποιος το αποδείξει. Να φτιάξουν ένα δικό τους χώρο, πόλη και να πάνε όλοι εκεί. Να υλοποιήσουν τα οράματά τους με πρωταγωνιστές εκείνους που αληθινά νοιάζονται και θέλουν να πολεμήσουν, ελεύθερους να το πράξουν. Γιατί έτσι πρέπει να είναι. Δεν έχει καμιά δουλειά η Ελλάδα που έγινε φίλη με το φως, που ασπάστηκε το σύμπαν, τη φύση, την ομορφιά της ζωής, τη δημιουργία, τη σοφία με η Ελλάδα που έχει ξεπεράσει τη λέξη απόγνωση κι έχει φτάσει πιο εκεί, στην εξαθλίωση, με αυτούς τους χωρίς ενοχές, χωρίς σκέψη αποκοιμισμένους πελάτες.
Να μαζέψετε τις χαζογκόμενες που παρελάζουν στη τηλεόραση, τα παπαγαλάκια δημοσιογράφους, τους μετρ της υψηλής ραπτικής και κομμωτικής σας, τους προφήτες σας, τους μιζαδόρους, τους νταβατζήδες, τους πρεζέμπορους, τους ξεπουλημένους πολιτικούς, τους προδότες της πατρίδας, τους μεγαλοκαρχαρίες των πολυεθνικών, τραπεζών, και λοιπών προοδευτικών δυνάμεων και να φτιάξετε μια άλλη πατρίδα, να την περιφράξετε γύρω γύρω με ένα ψηλό τείχος και ηλεκτροφόρα καλώδια και να ζήσετε εκεί μεταξύ σας.
Γιατί αυτό το μπουρδούκλωμα ότι όλοι εμείς είμαστε Έλληνες και μοιραζόμαστε τα ίδια προβλήματα με χτυπάει στο δόξα πατρί!
Η Ελλάδα σε αυτή τη μορφή, της τριτοκοσμικής αποικίας, ανήκει σε εσάς. Αποκλειστικά. Δεν έχετε χωρέσει στο πρόγραμμα της μάσας σας κανέναν άλλον. Μόνο εσάς και τους παρατρεχάμενούς σας. Οι υπόλοιποι ανήκουμε σε εκείνους που βλέπουν τι γίνεται και ονειρεύονται ότι θα παλέψουν για κάτι σπουδαιότερο από τη μαζικοποιημένη αποχαύνωση.
Με τρελαμένους θρησκόληπτους, με σκοταδισμό (νέας μορφής στα σχολεία) με άνοιγμα (έως ξεχείλωμα) των σκοταδιστικών αντιλήψεων ανάμεσα στους ανθρώπους, με δεισιδαιμονίες, φόβους, απειλές. Το μόνο που μας μένει είναι να ξαναρχίσει το μαστίγωμα και το κάψιμο στη πυρά.
Κι όλα αυτά με ένα τόσο ύπουλο και σατανικό τρόπο ώστε τα περισσότερα πρόβατα (σορυ άνθρωποι ήθελα να πω) να είναι αμέριμνα και μισο ναρκωμένα λες κι όλη αυτή η σαπίλα δεν τα αφορά..... Λες και όλο αυτό το διαβολεμένο παιχνίδι στις πλάτες μας είναι μόνο του γείτονα.
Όχι κύριοι η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες. Όπως η ανθρωπότητα δεν ανήκει στους ανθρώπους της. Και η Ελλάδα και η Ανθρωπότητα ανήκουν στο χρήμα, στη λατρεία του και στη δόξα του. ΑΜΗΝ.
Μια χούφτα άνθρωποι κρατάνε όλο το πλούτο του πλανήτη στα χέρια τους και ένα απέραντο δυστυχισμένο πλήθος ζητάει το έλεος. Μια τεράστια πίτα που μασουλάνε οι ελάχιστοι κοιτάζοντας τους υπόλοιπους να τρέχουνε τα σάλια.
Αυτό το μαζί θα προχωρήσουμε ή μαζί θα τα υποφέρουμε όλα είναι το θεϊκό....
Ελπίζω σ΄αυτό που είπε ο Αϊνστάιν. Δεν ξέρω πως θα γίνει ο τρίτος παγκόσμιος , αλλά ο τέταρτος θα γίνει με ρόπαλα. Να σε δω καλέ μου και καλή μου μέσα στο σπήλαιο να προσπαθείς να βρεις τη τροφή σου και να επιβιώσεις ανάμεσα στ΄αγρίμια και χαλάλι όλα !
Ξέρετε στην επιδημία της πανούκλας αυτοί που τελικά γλύτωσαν ήταν οι σκουπιδιάρηδες που κουβάλαγαν τα σάπια κουφάρια....
Σαν κι εμένα σκέφτονται κι άλλοι. Εδώ κι εκεί. Διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές ιστορίες. Διάσπαρτοι. Χαμένοι μες το πλήθος που τρέχει μόνιμα σταματούν κοιτούν και σκέφτονται. Βλέπουν πέρα από τη βουή . Κι αυτό είναι κάτι που τσαντίζει αφάνταστα το σύστημα.
Αυτοί οι αστάθμητοι παράγοντες πως στο διάολο ξεφυτρώνουν. Από που αντλούν έμπνευση. Γιατί βλέπουν αλλιώτικα ? Γιατί ακούνε αλλιώτικα? Πως διατηρούν τα ιδανικά τους αλώβητα? Πως περπατούν αντίθετα από το ρεύμα χωρίς να χάνουν τη θέση τους? Πως?
Είναι σαν να έχεις φτιάξει τη τέλεια βίλα σου κι εκείνη η γωνίτσα στο ταβάνι στάζει. Δε βλέπεις διαρροή ούτε υδραυλικά χαλασμένα αλλά στάζει. Λίγες σταγόνες που σου λερώνουν το χαλί ίσα ίσα σε μια αμελητέα γωνίτσα. Ίσα ίσα για να σου θυμίζει ότι το έργο σου δεν είναι τέλειο όπως φαντάστηκες.
Σ΄αλλες εποχές αυτούς τους ανθρώπους-σταγόνες τους εκτελούσες χωρίς να κουνηθεί βλέφαρο. Τώρα τους αφήνεις και κυκλοφορούν μόνο και μόνο γιατί σου φαίνονται λίγοι και ανήμποροι να πείσουν κι άλλους. Γιατί μοιάζουν τόσο ουτοπικοί που καταντούν αόρατοι για το μεγάλο πλήθος. Τους αφήνεις ελεύθερους γιατί το καλύτερο μέρος για να κρύψεις την αλήθεια είναι να μην τη κρύβεις. Απλά να την ανακατεύεις με ψέματα. Αν γίνουν περισσότεροι θα ξαναβάλεις μπρος τη δαγκάνα. Αλλά δεν είναι αυτό που τους καίει. Είναι η ερώτηση που δεν μπορούν να απαντήσουν.
Από που ξεφυτρώνουν αυτοί και ποιοί είναι τελικά?
Μάλλον το διαδίκτυο θα φταίει. Που το έφτιαξαν για να ελέγχουν αλλά δίνει το ελεύθερο να γράφουμε και βάζουμε κάτω το μυαλό μας να βρει ιδέες. Κι όταν ψάχνεις όλο και κάτι θα βρεις.
Η μεγαλύτερη απάτη του συστήματος είναι που έχει πείσει το πλήθος πως τίποτα άλλο δεν μπορεί να γίνει. Μπορεί και θα γίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου