Ευχή όλων μας πιστεύω είναι σε κάποιο κοντινό μέλλον, να δούμε τα κράτη που μαστίζονται από τον ιο να αρχίσουν να δείχνουν σημάδια ύφεσης της επιδημίας και δεύτερον να αποδειχτεί πως σ΄αυτή τη κρίση υπήρξε και το ελληνικό φαινόμενο. Δηλαδή πως τη βγάλαμε καθαρή σε σχέση με τους υπόλοιπους. Τότε ίσως θα αναρωτηθούν το γιατί έγινε. Εμείς θα γνωρίζουμε μερικές απλές απαντήσεις.
Νομίζω πως υπάρχουν τρεις βασικοί παράγοντες που οδήγησαν το λαό μας να κλειστεί στο σπίτι τόσο εύκολα, αδιαμαρτύρητα και να τηρήσει τους κανόνες. Πρώτον γιατί έχει προ υπάρξει μια γενική πρόβα διαχείρισης κρίσης, αφού τα τελευταία δέκα χρόνια έπεσε επάνω μας ο ιος των μνημονίων και έφερε το πάνω κάτω στη ζωή μας. Συνειδητοποιήσαμε με τον πιο άμεσο τρόπο πως τη ζωή μας ορίζουν εκπαιδευμένες καλά συμμορίες που αδιαφορούν αν ζούμε ή αν πεθάνουμε. Ανθρωποι είδαν τη ζωή τους να αναποδογυρίζει, να εξαθλιώνονται, να πεινάνε, να αρρωσταίνουν και να μένουν αβοήθητοι. Μας κλέψανε τη ζωή, την ελπίδα, το κάθε όνειρο και τα μετέτρεψαν σε στατιστικά στοιχεία σε τραπεζικές πλατφόρμες.
Δεύτερος παράγοντας είναι πως μέσα από αυτή τη κρίση, με τον άσχημο τρόπο συνειδητοποιήσαμε πως στην Ελλάδα, το να αρρωστήσεις για το οτιδήποτε είναι ρώσικη ρουλέτα. Γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει σύστημα δημόσιας υγείας. Ξέρουμε τι είναι νοσοκομεία που δεν έχουν ούτε το απαραίτητο προσωπικό ούτε τις υποδομές για να αντιμετωπίσουν ακόμα και συνηθισμένες έκτακτες καταστάσεις. Ξέρουμε τι είναι οι ουρές στις εφημερίες που περιμένεις με το νούμερο 400, στριμωγμένος ανάμεσα σε ανθρώπους που φτύνουν, ξερνάνε και βογγάνε από πόνους, για να πλησιάσεις τα ξημερώματα τη πόρτα των γιατρών αν προλάβεις. Κανείς μας δεν επιθυμεί ούτε στο ελάχιστο να βρεθεί σε κατάσταση που να χρειαστεί να πάει στο νοσοκομείο.
Τρίτος παράγοντας είναι πως δεν έχουμε το 150άρι ούτε για αστείο. Το ποσό αυτό είναι σχεδόν μισός μισθός για χιλιάδες κόσμο, για άλλους είναι το φαί για δεκαπέντε μέρες. Άλλοι δεν έχουν ούτε εικοσάρικο στη τσέπη. Είναι όλος εκείνος ο πληθυσμός που έτσι κι αλλιώς δουλειά σπίτι ήταν και μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ το Σάββατο. Η διασκέδαση που κόπηκε ήταν κάποια καφετέρια, η μια βόλτα στο πάρκο ή σε κάποια κοντινή παραλία (τώρα που ανοίγει ο καιρός) Οι νέοι υποφέρουν πιο πολύ από αυτή τη παράνοια, γιατί ήδη τους είχαν γαμήσει το μέλλον και το όνειρο να ζήσουν μια καλύτερη ζωή, τώρα μαθαίνουν πως εκτός από το τίποτα που τους προσφέρει το κράτος τους για να μπορέσουν να ζήσουν ένα όνειρο, πρέπει να στέλνουν κι ένα sms για να πάνε στο παρακάτω τετράγωνο. Κι επειδή ήδη έχουν δει το έργο, κρατάνε το χιούμορ και τρολάρουν τη πραγματικότητα που έτσι κι αλλιώς έμαθαν να τη βιώνουν μέσα από καλώδια και οθόνες.
Το ελληνικό φαινόμενο αν τελικά συμβεί, θα είναι γιατί σε αντίθεση με τους υπόλοιπους υποτιθέμενους συμμάχους μας στην Ευρώπη, εμείς ξέρουμε πως είμαστε μόνοι μας, φτυσμένοι, και ξεχασμένοι σε μια συνεχόμενη κατοχή, σε ένα συνεχόμενο πόλεμο, και ζήσαμε πολλές φορές την αγωνία του αύριο πτωχεύουμε, την αγωνία πως το αύριο δεν υπάρχει παρά μόνο σε συνδυασμό με το τι ακριβώς αποφασίζουν οι ξεπουλημένοι ντόπιοι λακέδες, υποτακτικά ανδρείκελα των διεθνών καρτέλ.
Μένουμε σπίτι, αδιαμαρτύρητα και βρίσκουμε τρόπους να αντέξουμε ακόμα ένα πακέτο εντολών, γιατί αυτό κάνουμε ήδη. Μένουμε αδιαμαρτύρητα σε ότι μας επιβάλουν, γνωρίζοντας πως σε οποιαδήποτε διαμαρτυρία πέφτει βούρδουλας. Και το σπίτι μας έχει γίνει εδώ και καιρό η μόνη διέξοδος. Είναι η προσωπική πατρίδα που πρέπει να υπερασπίσουμε από την βάρβαρη εισβολή στις ζωές μας και στις ζωές των παιδιών μας. Και ξέρουμε πως αυτή η μικρή ζωή ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους απειλείται συνεχώς από τοκογλύφους που θέλουν μια λίβρα από κρέας μας για να ισορροπούν τα πλεονάσματα τους και να παρουσιάζουν καλή διαγωγή στα αφεντικά τους.
Ο Ελληνας έχει πιάσει το νόημα άμεσα. Δεν αναρωτιέται γιατί γίνονται όλα αυτά. Αν η επιδημία είναι φτιαχτή ή όχι. Αν ο ιός ήταν κατασκεύασμα στο εργαστήριο ή μια έκρηξη της φύσης. Αν θα βγει το εμβόλιο ή φάρμακα. Γνωρίζει ήδη πως στο τέλος αυτής της νέας καταστροφής, θα είναι ακόμα πιο εξαθλιωμένος οικονομικά, πως η ζωή θα έχει κατέβει μερικά σκαλιά ακόμα στο πιο κάτω επίπεδο της κόλασης και πως πιθανότατα η ανύπαρκτη εθνική του κυριαρχία θα επιβεβαιωθεί με κάποιες επιπρόσθετες ντροπιαστικές συμφωνίες.
Συνηθίσαμε στο γεγονός πως εκτός από τη μάνα μας κανείς δεν μας θυμάται σε τούτο το ταξίδι του χαμού. Κι έτσι καθόμαστε σπίτι να την προστατέψουμε τώρα που γέρασε, για να μην χρειαστεί να τη πάμε στο νοσοκομείο και να στηθούμε ανάμεσα σε κάποιο απελπισμένο πλήθος που κρατάει ένα χαρτάκι στο χέρι μπροστά στον σεκιουριτά και παρακαλάει φωνάζοντας "πεθαίνει ρε μαλάκες κάντε κάτι".
Ναι είμαστε φαινόμενο, που ακόμα σας αντέχουμε κερατάδες, και κάποια στιγμή όταν όλα αυτά τελειώσουν, πρέπει επί τέλους να σκεφθούμε σοβαρά να σας στείλουμε στον αγύριστο και να βουτήξουμε ξανά τη ζωή από τα μαλλιά, να ξυπνήσουμε από το λήθαργο και να βγάλουμε τα καλώδια από το κρεβάτι της εντατικής της ξεφτίλας, να σταματήσουμε να γονατίζουμε και να θυμηθούμε για ποιο λόγο η φύση μας έδωσε τη δυνατότητα να περπατάμε όρθιοι στα δυο πόδια. Να βάλουμε κάτω το ρημάδι και να σκεφθούμε με ποιο τρόπο, όταν περάσει ο κορονοιος, θα εμβολιαστούμε όχι για το επόμενο τερατάκι που θα ξαμοληθεί στην ατμόσφαιρα, αλλά για τα τον ιό της χειραγώγησης και της υποταγής που έγιναν δεύτερο σώμα μας και κάθε μέρα μας κλέβουν την ανάσα μας και μολύνουν το αίμα μας.
Μένουμε σπίτι, γιατί εμείς τα χτίσαμε αυτά τα μαγαζάκια εδώ και χρόνια. Γνωρίζουμε πως σ΄αυτό το σπίτι πρέπει να μείνουμε μέσα γιατί ο ιος είναι ένας ακόμα εισβολέας στη πόρτα του, από τους πολλούς που ασελγούν πάνω στη ζωή μας και πρέπει να τον πολεμήσουμε μόνοι μας, γιατί αν βασιστούμε στο κρατικό μηχανισμό, μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, μαύρη και στα λαγκάδια και του Μήτσου το ποδήλατο.
Εμείς μένουμε σπίτι και κάνουμε όλοι μια ευχή να αντέξουν στη ζούγκλα που ζουν και θα ζήσουν οι γιατροί οι νοσηλευτές που ακόμα μια φορά καλούνται να κάνουν αυτό που ήδη κάνουν. Να παλέψουν με το θηρίο με γυμνά χέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου