ΣΤΗ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ.

Είσαι καραντίνα και οι εναλλακτικές που έχεις στο σπίτι μοιάζουν μηδενικές. Νιώθεις ασφυξία, γιατί δεν μπορείς να βγεις έξω όποτε θέλεις και να πας όπου θέλεις. Έχεις αγωνία γιατί η δουλειά έκλεισε, θα έχεις άραγε δουλειά όταν όλα τελειώσουν? Έχεις αγωνία γιατί τα λεφτά τελειώνουν και αν το συνεχίσουν το σουπερ μάρκετ θα είναι κι αυτό ένα όνειρο απατηλό. Τα πόδια, η μέση αρχίζουν και πιάνονται γιατί δεν είναι και φοβερή γυμναστική ο περίπατος σαλόνι, κουζίνα, κρεβατοκάμαρα. Ακούς έξω τα πουλάκια να κελαηδάνε, ο ουρανός γαλανός, ο ήλιος λάμπει, κάπου πιο πέρα υπάρχουν κάτι παραλίες που σου φωνάζουν έλα, κι εσύ συμπληρώνεις πιστοποιητικά για να πας μέχρι το περίπτερο. Τρέμεις μην σου τύχει καμιά στραβή στο θέμα έπαθα κάτι και χρειάζομαι γιατρό ή νοσοκομείο ή ακόμα και οδοντίατρο γιατί την έκατσες.

Κάθεσαι σπίτι και αναλώνεσαι σε τρεις στάνταρ ασχολίες. Τηλεόραση ,ιντερνετ και νετφλιξ. Ακούς δηλαδή δελτία τρόμου, τζογάρεις σε εικονικά καζίνο και στοιχήματα, χορταίνεις τσόντες, τσατάρεις συνέχεια και βλέπεις σειρές ή ταινίες. Μέσα σ΄αυτό το συνολάκι υπάρχουν αυτά που ήδη έκανες και το μόνο που άλλαξε στη ζωή σου είναι που δεν βγαίνεις μια βόλτα, ο εξωτερικός κόσμος που τελικά η δομή του, οι εικόνες που εισέπραττες, τα μηνύματα και οι σκέψεις που διοχέτευε στο μυαλό σου το περιβάλλον, πόσο διαφορετικά ήταν από αυτό που κάνεις τώρα?

Αναρωτιέσαι αν αυτό που σου συμβαίνει τώρα μήπως είναι μια ευκαιρία, να καθίσεις λιγάκι με τον εαυτό σου και να βάλεις το ρημάδι να σκεφθεί γιατί σου συμβαίνει? Αν αύριο από μια υπερφόρτωση στο δίκτυο, πέσει η σύνδεση σου με την εικονική πραγματικότητα, αν η τηλεόραση και το νετφλιξ σταματήσουν, τι σου μένει σ΄αυτή τη ζωή που να νιώθεις πως σε γεμίζει, πως είναι κάτι που έχεις φτιάξει εσύ και το απολαμβάνεις άσχετα με το ρυθμό των καλωδίων. Υπάρχεις έξω από αυτά? Τρελαίνεσαι και μόνο στην ιδέα να σκεφθείς πως θα συμβεί?

Κι αν αυτό τραβήξει πάρα πολύ κι αρχίσουν ελλείψεις σε αγαθά πρώτης ανάγκης, αν ο κόσμος αρχίσει να γίνεται όχι απών, αλλά απειλητικός για τη ζωή σου, αν βρεθείς στη μέση σε γεγονότα που έβλεπες μόνο σε ταινίες και σε καλέσει η ζωή να κάνεις πόλεμο επιβίωσης, ξέρεις πως να τη βγάλεις καθαρή έστω για 48 ώρες? Ξέρεις πως είναι π.χ. να βρεθείς άφραγκος, πεινασμένος, κλειδωμένος σε ένα σπίτι και απέξω να σφάζονται για ένα κομμάτι ψωμί ή για ένα μπιτόνι βενζίνη. Να είσαι σε μια θέση που δέκα πράγματα που θα έχουν απομείνει γύρω σου να είναι τα διαθέσιμα για να ζήσεις.

Μήπως ήρθε η στιγμή να συνειδητοποιήσεις πόσο ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΣ είσαι? Πόσο απόλυτα εξαρτημένος είσαι και εσύ και η οικογένεια σου από τους άλλους? Το κράτος, τη δουλειά, το σουπερ μάρκετ, το συγγενή ή το φίλο, το περιβάλλον γενικότερα που τώρα  αρχίζει και το χάνεις λιγάκι? Μήπως ήρθε η στιγμή να συνειδητοποιήσεις πως είσαι ΕΡΜΑΙΟ της ζωής σου και όχι κυρίαρχος? Αν αυτή είναι μια γενική πρόβα για ένα δυστοπικό αύριο, όπου θα σου ζητήσουν να βγαίνεις με άδεια από το σπίτι, να τρως με δελτίο και να μην έχεις πρόσβαση σε τίποτα αν δεν χρησιμοποιείς μια τραπεζική κάρτα, αν δεν έχεις ειδική άδεια από ειδικές υπηρεσίες, αυτό θα είναι η ζωή σου μέχρι το τέλος?

Κάποιος έλεγε, κόψε το ρεύμα τους ανθρώπους για λίγες μέρες και θα δεις σκηνές αποκάλυψης. Θα δεις τον άνθρωπο στη πραγματική του μορφή, εκείνη που κρύβεται κάτω από τον χάρτινο πολιτισμό του. Εσύ όταν οι άλλοι ρίξουν τη μάσκα, μπορείς να τους αντιμετωπίσεις, να αντιδράσεις, να βρεις τρόπους να επιβιώσεις ή δεν ξέρεις ούτε πως ανάβουν μια φωτιά, πως καθαρίζουν ένα μολυσμένο νερό, πως τρως χωρίς να αγοράσεις, πως αμύνεσαι χωρίς να είσαι στρατιώτης?

Όλα αυτά συνεχίζουν και σου φαίνονται αστεία και φαντασιώσεις τρελαμένων μυαλών, αλλά για σκέψου, αν πριν λίγο καιρό, μόλις δυο μήνες πριν, σου έλεγαν πως σε λίγο θα βγαίνεις από το σπίτι μόνο με άδεια, πως όλα θα είναι κλειστά, οι δρόμοι άδειοι και θα φοράς μάσκα και γάντια για να πλησιάζεις έναν άλλο άνθρωπο, πως στο σουπερ μάρκετ θα έμπαινες ένας ένας με έλεγχο από σεκιουριτάδες, πως οι μέρες δεν θα είχαν σημασία πια γιατί θα ήσουν χωρίς δουλειά, χωρίς δυνατότητα να πας να πιεις ένα καφέ ή ακόμα και να βουτήξεις στη θάλασσα, χωρίς δυνατότητα καν να την αράξεις σε ένα παγκάκι στο πάρκο και να λιάζεσαι, τι θα έλεγες? Ποιος τρελός λέει αυτές τις αηδίες?

Σκέψου τα όλα αυτά, λιγάκι, αν μπορείς να σκεφτείς? Μπορείς?
Ονειρεύεσαι πως μόλις τελειώσει η πανδημία, κι αυτό το ελπίζεις να γίνει πολύ σύντομα, όλα θα γυρίσουν στην κανονικότητα της κατευθυνόμενης και απόλυτα εξαρτημένης ζωής σου. Ονειρεύεσαι ακόμα εκείνες τις εικόνες που σου είναι φιλικές, γνωστές, διαχειρίσιμες στον ασφαλή μικρόκοσμο που σου δίνει την ευκαιρία να κουτσοπορεύεσαι και να σκοτώνεις το χρόνο με την ψευδαίσθηση πως τον αξιοποιείς. Μετά από αυτό θα σε έχουν πείσει πως και τα τέσσερα κατοστάρικα που παίρνεις είναι θησαυρός, πως και η ελάχιστη βόλτα στο τετράγωνο είναι επιτυχία, και πως τα μέτρα που θα ληφθούν γιατί δυστυχώς πάμε άσχημα, είναι καθήκον σου να τα υποστείς, αδιαμαρτύρητα γιατί το κράτος έκανε μια μεγάλη προσπάθεια να σε σώσει από το τέρας.

Μήπως είναι η μεγάλη ευκαιρία, ίσως η μοναδική, να γυρίσεις σελίδα στο τετράδιο που άλλοι σου γράψανε τις οδηγίες χρήσης της ζωής σου, και να αρχίσεις να καταχωρείς τις δικές σου σημειώσεις και να μοιάζουν αυτές σκέψεις, ιδέες, όνειρα με υπογραφή δική σου κι όχι μια σφραγίδα από την υπηρεσία διαχείρισης συνειδήσεων? Λέω μήπως? Γιατί σύντομα ο κόσμος που έμαθες να ζεις θα καταρρέει σαν χάρτινος πύργος έτσι κι αλλιώς, έχουμε φθάσει στη πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας, στο σημείο μηδέν, όλα όσα έβλεπες γύρω σου συνηγορούσαν σε αυτή την εξέλιξη αλλά ήσουν σκυμμένος πάνω από οθόνες και πληκτρολόγια, έξυπνα τηλέφωνα και ηλίθια ενημέρωση και το έχασες.

Ναι το αύριο θα επανέλθει σε μια κανονικότητα. Μια κανονικότητα που θα περιέχει όμως μερικά νέα στοιχεία για να είσαι ακόμα περισσότερο διαχειρίσιμος και υποτακτικός. Και τώρα γνωρίζεις πως θα είναι η διαχείριση κρίσης και τι σου αναλογεί. Στο ντέρμπυ δεν είσαι ο παικτραράς είσαι η μπάλα κακόμοιρε. Είσαι το χαρτί τουαλέτας που πετάνε από τις κερκίδες, το άδειο κουτί από αναψυκτικό που κλωτσάνε στο διάδρομο, τα άπλυτα που πετάνε οι παίκτες στα αποδυτήρια. Είσαι ο κομπάρσος σε μια ταινία που ο σκηνοθέτης αγνοεί και αδιαφορεί για την ύπαρξή σου. Είσαι ΑΔΤ, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, ΕΦΚΑ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΚΙΝΗΤΗ ΤΗΛΕΦΩΝΙΑ, ΤΡΑΠΕΖΕΣ.  Είσαι ο κωδικός σε κάθε ένα από αυτά.

ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΩΔΙΚΟΥΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ.
Μήπως είναι η ευκαιρία να σκαρφιστείς τρόπους απόδρασης? Για σκέψου.