ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ

Πολλοί φίλοι με ρώτησαν πως κι επέλεξα στο προφίλ μου να έχω την εικόνα μιας μικρούλας που κρατάει ένα κουκλάκι μονόκερο (η οποία εικόνα είναι μια από τις πιο γλυκές φιγούρες στις ταινίες του "απαισιότατου"). Τη διάλεξα ακριβώς γι αυτό το λόγο. Γιατί είναι ένα μικρό κοριτσάκι που ονειρεύεται μονόκερους σε ένα κόσμο απαισιότατο. Μια ανθρωπότητα απάνθρωπη για τα παιδιά που μεγαλώνει. Μια απανθρωπιά που έχει τη λογική των διεφθαρμένων που την κατευθύνουν και των υποτακτικών που τους ανέχονται.

Αυτός ο απαισιότατος κόσμος έχει πάθει μανία να σκοτώσει με κάθε τρόπο την παιδική αθωότητα. Είναι ένας κόσμος γερασμένος, παραιτημένος, σακατεμένος που μισεί τη χαρά της ζωής. Γεννάει ψυχές που έρχονται γεμάτες ενθουσιασμό να ονειρευτούν το θαύμα της ζωής και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τις βρομίσει, να τις αποθαρρύνει, να τις "αδειάσει" από όλη την ομορφιά του αυθόρμητου της ύπαρξης.

Ένας κόσμος που 150 εκατομμύρια παιδιά δουλεύουν σε συνθήκες βασανισμού, σε ορυχεία, φάμπρικες, χωράφια, με ξύλο, με πείνα, με απειλές, για να παράγουν μπιχλιμπίδια για τα προνομιούχα παιδιά. Κι αυτά τα προνομιούχα, με τη σειρά τους να γίνονται σκλαβάκια σε ηλίθια αντικείμενα. Ένα τερατώδες μείγμα ανωμαλίας και εκμετάλλευσης, σε εκείνα τα πλάσματα που θα είναι οι ρυθμιστές του αύριο.

Πως μπορεί μια κοινωνία να απαιτήσει ελευθερία, δικαιοσύνη, ισονομία, καλλιέργεια, όταν μαθαίνει τα παιδιά της να είναι υποχείρια κάθε παράνοιας, κάθε ανωμαλίας που διαχέεται παντού σαν φυσική κατάσταση των πραγμάτων? Από που θα βγουν οι "σωστοί" άνθρωποι, από ένα λάθος κόσμο?

Παιδιά σκλάβοι σε παράνομη εργασία, παιδιά σάκοι ηδονής στο εμπόριο παιδικής σάρκας, παιδιά που βιώνουν εμφυλίους, πολέμους, αρρώστια και θάνατο από μόλις ανοίξουν τα ματάκια τους, παιδιά που ζουν στο πολιτισμένο κόσμο φυλακισμένα σε χρυσά κλουβιά, δεμένα σε έξυπνες οθόνες με ηλίθια εκπαίδευση. Παιδιά που δεν έχουν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε, απέναντι στα παχύσαρκα των ταχυφαγείων.

Η κοινή γνώμη μένει πάντα σοκαρισμένη από ιστορίες παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης ή πορνείας, την ώρα που διαφημίσεις, ή ταινίες, ή το χαζοκούτι, δείχνουν συνεχώς μικρομέγαλα με μια πονηριά στο μάτι να πλασάρουν το τάδε προϊόν ή να ξεφτιλίζονται σε προγράμματα που έχουν φτιάξει ανώμαλοι. Κοριτσάκια βαμμένα σαν καραγκιόζηδες από μανούλες που τα πλασάρουν στις πασαρέλες και στα καλλιστεία για να εκτονώσουν τη δική τους απωθημένη ανεκπλήρωτη καύλα...

Τα μικρά και αμάθητα χεράκια, εκπαιδεύονται να μαζεύουν με ξύλο και τρομοκρατία τους κόκκους της σοκολάτας που θα φάνε τα άλλα παιδάκια που κάποια στιγμή θα τους απαγορεύουν να την τρώνε πια γιατί έχουν γίνει χοντρά και άρρωστα. Τα μικρά χεράκια που συναρμολογούν τα εξαρτήματα για τα έξυπνα κινητά που θα κάνουν δώρο οι ανεγκέφαλοι γονείς στα άλλα παιδάκια για να μένουν καρφωμένα στις οθόνες μιας εικονικής πραγματικότητας που κλειδώνει σιγά σιγά τη ζωή τους στο τίποτα.
Τα μικρά κορμιά που στήνονται στα σκλαβοπάζαρα της ντροπής για να τα εκμεταλλεύονται καθώς πρέπει νοικοκυραίοι που ζουν ανάμεσά μας και μπορεί να είναι ο δάσκαλος που διδάσκει στο σχολείο, ο παππάς που ευλογεί, ο τραπεζίτης που ελέγχει τα λεφτά μας, ο γείτονας της διπλανής πόρτας, ο αξιοζήλευτος επιχειρηματίας, ή κάποιο σκατο ίνδαλμα της τέχνης....

Τα παιδιά που ζουν σε συνθήκες σωματικής ή ψυχολογικής βίας σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, θύματα πολέμου ή ειρήνης, πολίτες του ανεπτυγμένου ή υποανάπτυκτου κόσμου, και που όλα κατευθύνονται στο ίδιο..... η εκπαίδευση της σκλαβιάς και της υποταγής σε κάτι. Η εκπαίδευση του ασήμαντου σε σημαντικό, της ανωμαλίας σε ομαλότητα, της παράνοιας σε κανονικότητα.

Τα παιδιά πρέπει να πιστεύουν σε ανόητα παραμύθια...
Να υποτάσσονται στους κανόνες της κοινωνίας..
Να φτιάχνουν ινδάλματα ψεύτικων ανθρώπων...
Να επιλέγουν τελικά ένα ηλίθιο κινητό το βράδυ δίπλα στο κρεββάτι τους αντί ένα όμορφο μονόκερο...

Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους γονείς γιατί κι αυτοί ένα κομμάτι της παραφουσκωμένης μπαμπούσκας είναι... ένα αντίγραφο μέσα σε αντίγραφα που το μικρότερο κομμάτι θα είναι ίδιο με το μεγαλύτερο. Ένα κομμάτι σε ένα κόσμο κομματιασμένο και αδιάφορο, που ξυπνάει επιλεκτικά σε κάποιο μεμονωμένο γεγονός φρίκης και κλείνει τα μάτια στη γενικευμένη φρίκη, γιατί δεν θέλει να αισθάνεται ένοχος, δεν θέλει να ξέρει...

Ονειρεύομαι ένα κόσμο γεμάτο από κοινωνικά αγράμματους που θα θελήσουν να μάθουν από την αρχή. Τον άνθρωπο που έχει κατανοήσει την αδυναμία του, την άγνοια του και επιθυμεί να μάθει, και στη συνέχεια να διδάξει και να διδαχτεί από παιδιά ελεύθερα. Να εφεύρει καινούργια παραμύθια, να φτιάξει νέα παιχνίδια, να γράψει τα βιβλία από την αρχή...

Δεν χρειάζονται άλλα σκουπίδια τα παιδιά σας, σ΄αυτή τη τεράστια χωματερή.  Αέρα χρειάζονται... όνειρα, ένα πέταγμα πάνω από τη σαπίλα... Αέρα.