Η ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΩΝ

 

Καλοκαιράκι, βγήκαν τα μπρατσάκια έξω, τα ποδαράκια επίσης, και είναι εντυπωσιακό. Ηλικίες έφηβοι μέχρι και 50ρηδες μπορώ να πω, είναι σημαδεμένοι. Άλλοι με μικρά σημαδάκια, άλλοι το έχουν τερματίσει. Όλο το σώμα ζωγραφισμένο με κάθε είδους «σφραγίδες». Γιατί η δερματοστιξία δεν είναι τίποτα άλλο από μια σφραγίδα. Ένας τρόπος να φωνάξει κάποιος, σε ποια «συμμορία» ανήκει, ή πόσο χαραγμένος θα μείνει ο Μήτσος ή η Σούλα για πάντα πάνω μας, ή πόσο ελληνάρας είμαι, ή πόσο χριστιανός είμαι, ή πόσο πολύ μου αρέσουν τα τριανταφυλλάκια ή οι δράκοι! Μπορώ επίσης να χαράξω μια διάσημη φράση, τη φάτσα ενός ειδώλου, ή το ζώο τοτέμ μου!

Η αρχή όμως όλου αυτού του σημαδέματος είναι μία. Δεν είμαι ικανοποιημένος με το σώμα που μου έδωσε η φύση. Το βλέπω έργο ημιτελές. Ένας λευκός καμβάς που θα αποκτήσει αξία όταν ο ζωγράφος βάλει επάνω τη πινελιά του. Αλλιώς είναι ξενέρωτο, αδιάφορο, ίσως άσχημο. Σε ένα δεύτερο επίπεδο είναι η ανάγκη να φωνάξω πως ανήκω κάπου. Πως μοιάζω με την τάδε ομάδα, δεν είμαι μόνος. Εννοείται πως ο κινηματογράφος, η μουσική βιομηχανία, η τηλεόραση έχουν ηγετικό λόγο, στο πως τα έτσι κι αλλιώς κοπάδια, πηγαίνουν με τη θέληση τους να σημαδευτούν και μάλιστα με .. πόνο.

Είναι η φαντασίωση κάποιου που θέλει να βρει ένα τρόπο να τον κοιτάνε. Είναι ο τρόπος που ακόμα και μια αδιάφορη χλιαρή προσωπικότητα μπαίνει στο πάνθεον των γ@μάτων. Τα είδωλα που προωθούν συνεχώς τα καρτέλ της πληροφόρησης, δείχνουν ηθοποιούς, τραγουδιστές, αθλητές που είναι όλοι σαν καραγκιόζηδες με τα σημαδεμένα μπράτσα, τις τρυπημένες μύτες, τα τρυπημένα φρύδια, τις αλυσίδες στο λαιμό ή το γελοίο ντύσιμο, αλλά στα μάτια των αποβλακωμένων είναι είδωλα πανέμορφα!!!

Μα τόσο αυστηρότητα για ένα καπρίτσιο της μόδας? Ναι, τόση αυστηρότητα γιατί είναι μια ακόμα ψευδαίσθηση μέσα στο σύμπαν της «φυτεμένης» πραγματικότητας εκείνης που θέλει τους νέους να είναι άβουλα πιονάκια, αλλά να πιστεύουν πως μοιάζουν σε κάποιον υπερ. ήρωα που βγάζει φτερά και τιμωρεί τους κακούς. Είναι η απάτη να νομίζεις πως αν σημαδευτείς με δυο φτερά στη πλάτη είσαι ο αρχάγγελος απεσταλμένος κάποιου θεού, πως αν χαράξεις το Λεωνίδα επάνω σου, πας για νέες Θερμοπύλες, ή αν ζωγραφίσεις ένα δράκο είσαι έτοιμος να ανέβεις στο σιδηρούν θρόνο!!

Υπάρχουν και χιλιάδες που το σημάδι τους δείχνει πως απλά δεν έχουν καν φαντασία, γιατί τρυπιούνται με εικόνες χωρίς ιδιαίτερο νόημα, εικόνες άοσμες, αδιάφορες που ίσως έχουν κάποιο πολύ κρυφό μήνυμα ιδιαίτερης σημασίας για τους ίδιους,  όπως «ήμουν στα Κουφονήσια και πέρασα αξέχαστα", κάποιο μήνυμα που αντικατοπτρίζει αυτό που κυριαρχεί στο μυαλό τους....Popeye the sailor man....

Η μόνη δικαιοσύνη στο σύμπαν της τρέλας είναι για τα φουκαριάρικα τα ζωντανά που νοιώθουν το καυτό σίδερο πάνω τους την ώρα που οι γελαδάρηδες τα σταμπάρουν. Ίσως για εκείνα μόνο να προσπάθησε η φύση να ισορροπήσει γεννώντας τόσους ανεγκέφαλους που σημαδεύονται, τρυπιούνται με τη θέληση τους και νοιώθουν και περήφανοι για το κατόρθωμα!

Ίσως να σκεφθείτε πως είμαι πολύ μεγάλη πλέον κι έτσι βλέπω τις νεανικές ανησυχίες, σας διαβεβαιώνω όμως πως τα άτομα που μου μοιάζουν τώρα καραγκιόζηδες το ίδιο καραγκιόζηδες μου φαινόντουσαν κι όταν ήμουν 20. Είμαι πολύ σταθερή σε μερικές απόψεις. Και ίσως όλη μου τη ζωή ήμουν στο αντίπαλο στρατόπεδο από εκείνο της μαζικοποιημένης παπαγαλίας. Απολάμβανα διάφορα θεάματα, ταινίες, συναυλίες, κλπ. Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω ποτέ γιατί θα έπρεπε να δημιουργήσω κάποιο είδωλο που να αντιγράφω.

Η για να το διατυπώσω καλύτερα, υπήρχαν άνθρωποι που θαύμαζα, συγγραφείς που μου άνοιξαν τα μάτια, άλλοι που με συγκίνησαν, τραγούδια, μουσικές που έφθαναν στη ψυχή μου, ταινίες που με σόκαραν ή με έκαναν να γελάω σαν παιδί, ηγέτες που παρακολουθούσα με ενδιαφέρον, τοπία που έκοβαν την ανάσα, ή εμπειρίες ζωής που άφησαν τα προσωπικά μου σημάδια,  ορατά  μόνο από εμένα, αλλά ποτέ δεν ένοιωσα πως έπρεπε να γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι.  

Ίσως γιατί πολλά πράγματα στη πορεία της ζωής με έκαναν να αντιληφθώ πως δεν γεννιόμαστε tabula rasa. Ερχόμαστε σ΄αυτό το κόσμο και φέρνουμε ήδη τη προίκα μας μαζί μας. Άλλοι γεννιούνται ΑΥΤΑΡΚΕΙΣ, άλλοι ΗΜΙΤΕΛΕΙΣ και κάποιοι άλλοι όντως δεν έχουν τίποτα γραμμένο στο καμβά. Οι αυτάρκεις θα βαδίζουν σαν παρατηρητές ή σαν δάσκαλοι, οι ημιτελείς θα είναι οι ερευνητές για το κομμάτι που λείπει. Για τους κενούς κι η δερματοστιξία είναι κάτι….

Για τους εκτός ανθρώπινης φύσης ηγέτες,  που κρατούν τα λουριά στα κοπάδια των ανθρώπων, το σημάδεμα είναι όπως η πρέζα για τον πρεζέμπορο. Δεν τη δοκιμάζουν, μόνο τη πουλάνε. Οι πρεζέμποροι που σνιφάρουν είναι απλά υπάλληλοι. Ένας φίλος με ρώτησε αν υπάρχει ελπίδα όλο αυτό το σύγχρονο μόρφωμα να αλλάξει και να εμφανιστεί ένας νέος κόσμος πιο όμορφος, πιο ανθρώπινος, πιο δίκαιος. Αναρωτιέμαι πόσοι ακόμα μπορούν να διακρίνουν μέσα στη θολούρα, την απόλυτη δυστοπία που απλώνεται σιγά σιγά,  και πόσοι βλέπουν αυτή τη δυστοπία σαν …. Κανονικότητα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Στην αρχαία Ελλάδα , τατουάζ είχαν μόνο οι αιχμάλωτοι, οι δούλοι, οι εγκληματίες και οι λιποτάκτες, έτσι ώστε να είναι αναγνωρίσιμοι από τον υπόλοιπο κόσμο.