Γιατί είναι ντοκιμαντέρ. Είναι μια ξεκάθαρη αναφορά στη πραγματικότητα αυτού του εντελώς αποτυχημένου πειράματος που λέγεται άνθρωπος. Το στάνταρ σκηνικό που στήνεται σε αυτού του είδους τις ταινίες δεν είναι τίποτα άλλο από το σκηνικό που βλέπει κάποιος γύρω του που δεν έχει γίνει ακόμα ζόμπι.
Υπάρχουν μικρές παραλλαγές για να ταιριάζουν στις κινηματογραφικές-τηλεοπτικές ανάγκες. Και θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.
1. Τα ζόμπι κατευθύνονται όλα μαζί εκεί που πάνε τα υπόλοιπα, παρακινούμε να από κάποιο θόρυβο, μια μουσική, μια μυρουδιά φαγητού, μια φωνή που θα τα καλέσει. (βλέπε ούφο συγκεντρωμένα σε τόπους λατρείας να προσκυνάνε και να εκλιπαρούν αόρατες οντότητες, προεκλογικές συγκεντρώσεις μαζεμένα κοπάδια που κρατάνε σημαιάκια, ξαναμμένους φιλάθλους στα γήπεδα που σφάζονται για μια μπάλα, πλήθη συγκεντρωμένα έξω από πολυκαταστήματα να περιμένουν το νέο κινητό, μαζικοποιημένες επιθυμίες και συνήθειες με ανθρώπους μοιάζει η ζωή τους βγαλμένη από ένα φωτοτυπικό μηχάνημα.. και πολλά άλλα τέτοια)
2. Τα ζόμπι είναι κρέας κομματιασμένο που μπορεί να υποστεί οποιαδήποτε ταλαιπωρία (βλέπε φουκαριάρικα κοριτσάκια με πλαστικα βυζιά, πλαστικές μούρες, βλέπε δυστυχισμένα πλάσματα κοκκαλιασμένα που κάνουν δίαιτες ή αντίθετα άλλα με ξίγκια να πέφτουν στο πάτωμα και να τρώνε ασταμάτητα, βλέπε την αποθέωση της σάρκας σε όλες τις μορφές, τη γελοιοποίηση της ανθρώπινης μορφής σε κάθε επίπεδο, την ενασχόληση με την εξωτερική εμφάνιση αναβαθμισμένη σε υπέρτατη θεότητα που ξερνάει συνεχώς νέου είδους ανωμαλίες)
3. Τα ζόμπι είναι βίαια, μασάνε με άσχημο τρόπο ότι βρουν, ξεσκίζουν ότι μπορούν, χωρίς συναίσθημα, χωρίς να σκέφτονται, παρακινούμενα μόνο από τις στριγκλιές της αγέλης, τη μυρουδιά του θύματος (βλέπε ανθρώπινη ιστορία και βία σε κάθε μορφή, από τη προσωπική ανωμαλία που κουβαλάει ο καθένας και μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεσπάσει στο διπλανό του, στην οικογένειά του, στο κόσμο στα υπόλοιπα πλάσματα, μέχρι τις συνολικές γενοκτονίες που λέγονται πόλεμοι, επαναστάσεις, στολισμένα όλα με πράξεις τέτοιας φρίκης που κανένα άλλο πλάσμα πάνω στο πλανήτη δεν θα μπορούσε να φανταστεί)
4. Η κοινωνική δομή όπου ένα μικρό πλήθος δυνατών και "ζωντανών" έχει βρει το τρόπο να κλείνει έξω από τα κάγκελα τις αγέλες από τα δυστυχισμένα πλάσματα, και με τη χρήση της δύναμης, της ικανότητας να σκοτώνει και να επιβιώνει φτιάχνει τις ηγετικές κοινότητες αυτής της γης των ζωντανών νεκρών. Ζωντανοί που όμως σε κάθε ευκαιρία αποδεικνύουν πόσο χειρότεροι, βίαιοι, στυγνοί μπορούν να γίνουν από αυτά τα ίδια τα ζόμπι που περιφρονούν και δολοφονούν.(βλέπε προνομιούχοι και μη, στις αυστηρά ταξικά δομημένες κοινωνίες της ανθρώπινης παραφροσύνης)
Οι ταινίες με ζόμπι, είναι απλά μια παραβολή.Μια παραβολή που θέλει να σοκάρει και να προβληματίσει. Πολλοί αναρωτιούνται πως θα ήταν αν ξυπνούσαμε ξαφνικά μια μέρα και βλέπαμε να έχει μετατραπεί η γη σε γη των ζωντανών νεκρών. Είναι τόσο καλά στημένο το σύστημα που οι δύστυχοι δεν μπορούν να διακρίνουν ΠΩΣ ΗΔΗ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΤΈΤΟΙΑ ΓΗ.
Τα περισσότερα από τα πλάσματα που βλέπετε γύρω σας είναι πεθαμένα αλλά δεν το ξέρουν. Η μόνη μεγάλη διαφορά που υπάρχει με τις ταινίες είναι πως στη δική μας κοινωνία και οι ηγετικές τάξεις, οι διαμορφωτές συνείδησης, οι άρχοντες της πρόζας που εμφυσούν στα πεθαμένα κοπάδια τις εντολές που θα χαράξουν τη ζωή τους, οι εμπνευστές της ανωμαλίας, της μαζικής κοπαδοποίησης, είναι και αυτοί πεθαμένοι με τη διαφορά πως αυτοί το ξέρουν.
Οι ελάχιστοι πλέον ζωντανοί άνθρωποι απλά έχουν αποσυρθεί από την καθημερινή κανονικότητα. Ζουν στις μικρές σπηλιές τους παλεύοντας να μη μολυνθούν.
Ζοφερή άποψη για τη πραγματικότητα θα πείτε? Οχι. Ζοφερό είναι πως έχουμε καταντήσει να συζητάμε τη φρίκη σαν κάτι φυσικό που υπάρχει και αυτό και τι να γίνει... Ζοφερό είναι να μπορείς να βλέπεις τη κακοποίηση ενός πλάσματος, την είδηση ενός πολέμου, τις εικόνες πόνου και θανάτου τρώγοντας πίτσα και το κομμάτι να μπορεί και να κατεβαίνει στο στομάχι σου. Ζοφερό είναι να νιώθεις δίκαιος, καλός νοικοκύρης και ήσυχος με τη συνείδηση σου συμμετέχοντας και υποστηρίζοντας ένα σύστημα ασυνείδητο.
Ζοφερό είναι να είσαι ο ήσυχος, καλός ανθρωπάκος που κοιτάει τη δουλειά του και το μικρόκοσμο του και τα υπόλοιπα δεν σε αφορούν. Αυτή η κατάσταση όπου μπορείς να ξεγλιστράς ανάμεσα στη φρίκη σκεπτόμενος πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Μπορείς να κάνεις.
Να μη βλέπεις τηλεόραση. Κλείστην πέταξε τη από το παράθυρο. Είναι μόλυνση μέσα στο σπίτι σου.
Σήκωσε τη μούρη από το κινητό και παρατήρησε ξανά τους ανθρώπους γύρω σου. Και καθώς τους παρατηρείς φτιάξε σκέψεις δικές σου, κατασκεύασε ιστορίες, άσε τη φαντασία σου να ξυπνήσει να επιθυμήσει. Βγες από τα κοινωνικά δίκτυα για λίγο έστω, σταμάτα να ασχολείσαι με ηλίθιες σέλφι, δώσε ραντεβού με πραγματικούς ανθρώπους σε μέρη που δεν συχνάζουν μεγάλα πλήθη για να μπορέσεις να ακούσεις τους ήχους της φύσης, τα λόγια του συνομιλητή σου.
Να υπομείνεις αυτό το κόσμο που δεν μπορείς να αλλάξεις αλλά να συμμετέχεις όσο το δυνατόν λιγότερο στα καραγκιοζιλίκια που σου επιβάλλουν. Είναι μια καλή αρχή. Το να παρακολουθείς και να συζητάς για κάθε γελοιότητα ακόμα κι αν αναγνωρίζεις πως είναι τέτοια της δίνεις ζωή... Κάθε μέρα από το πρωί που ξυπνάς μέχρι το βράδι που θα κοιμηθείς σε βομβαρδίζουν με σκουπίδια εσένα και το παιδί σου σε κάθε επίπεδο. ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ. Αν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς τουλάχιστον μάθε να αναγνωρίζεις πως είναι σκουπίδια.
Διάβασε ένα βιβλίο. Πήγαινε σε ένα μουσείο. Ακουσε όμορφη μουσική. Θαύμασε πρόσωπα που έχουν προσφέρει κάτι. Σταμάτα να παρακολουθείς κουραδομηχανές ντυμένες με φανταχτερά ρούχα...
Ζείσε μόνος αν χρειαστεί γιατί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου