Ο ΠΙΣΤΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ...

Θα ήθελα να γράψω κάτι που θα είναι ηχηρό, οργισμένο, για την εγκληματική παρουσία της δίποδης κορωνίδας της δημιουργίας πάνω στο πλανήτη και τα ατέλειωτα μαρτύρια που περνάνε τα υπόλοιπα πλάσματα της δημιουργίας εξ΄αιτίας του.

Όμως δεν θα το κάνω. Θα σας πω κάτι διαφορετικό. Αυτά που έμαθα, αυτά που ένοιωσα από την ώρα που ήρθε σπίτι μας ο τετράποδος φίλος μας, ο Μπρούνο...

Ήταν σε μια σελίδα στο facebook που είχε αναρτηθεί μια εικόνα για 4 σκυλάκια που βρέθηκαν  στο πάρκο Τρίτση, τυλιγμένα σε μια σακούλα νεογέννητα τα είχαν πετάξει μέσα στο χιόνι. Ένας νεαρός τα μάζεψε και τα πήρε σπίτι του. Ανάρτησε τη φωτογραφία τους κι εγώ έπεσα πάνω σ΄εκείνα τα μάτια που με σκλάβωσαν..

Σε λίγες μέρες είχαν γίνει οι διαδικασίες και τον υιοθέτησα. Τον υιοθέτησα σε μια δύσκολη περίοδο για διάφορους λόγους, είχαμε πολύ θλίψη μέσα στο σπίτι.  Και ήρθε αυτό το πλάσμα και τα αναποδογύρισε όλα!

Αρχίσαμε να παίζουμε σαν παιδιά, αναλάβαμε ο καθένας ένα ρόλο απέναντί του κι εγώ η μαμά του! Δεν ξέρω πόσα χρόνια είχα να νιώσω πως κάποιο πλάσμα μπορεί να με αγαπήσει τόσο πολύ.

Αυτό που όμως ανακάλυψα εξ΄αιτίας του ήταν τι κρυβόταν στη γειτονιά μου. Κάθε μέρα στη βόλτα μας άρχισα να αναγνωρίζω ποιοι γείτονες ήταν αγαπημένοι και ποιοι σκατόψυχοι.

Υπήρχαν άνθρωποι που με σταματούσαν στο δρόμο τον αγκάλιαζαν, έπαιζαν μαζί του και γνωριστήκαμε, συναντιόμαστε πια και μιλάμε σαν φίλοι ενώ πριν δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντα. Υπήρχαν κι εκείνοι που με έβρισαν από το μπαλκόνι...

"Πάρε το βρωμόσκυλο σου πιο εκεί μην βρωμίσει το πεζοδρόμιο μου..."

Οταν χτύπησα και χρειάστηκε να εγχειριστώ, ο γλυκούλης σκύλος μετατράπηκε σε κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί. Μέχρι να γίνει το χέρι μου καλά, να επουλωθούν οι πληγές να πάρει τη κανονικότητα του δεν μπορούσε να με πλησιάσει άνθρωπος. Καθόταν δίπλα μου άγρυπνος μέρα νύχτα και με φύλαγε.

Ακόμα και οι δικοί μου άνθρωποι αν έκαναν μια κίνηση προς το μέρος μου αγρίευε και τους έριχνε απειλητικό βλέμμα. Είχε γίνει η σκιά μου. Και όταν τελείωσα με θεραπείες κλπ έγινε πάλι ο Μπρούνο που ξέραμε. Ήξερε ακριβώς την ημέρα που επανήλθα στη κανονικότητα.

Ένας σκύλος γιατί για αυτόν μπορώ να μιλήσω δεν είναι απλά ένας φίλος, είναι ένα πλάσμα που σε μαθαίνει να αγαπάς από την αρχή, σε μαθαίνει ξανά να γλυκαίνεις τη ψυχή σου και να ξεχυλίζεις από τρυφερότητα, συναισθήματα που κάπου μένουν κρυμμένα . Εγώ, είχα να τα αισθανθώ αυτά από όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά κι εγώ νέα γεμάτη λαχτάρα να αγαπήσω τα κράταγα σφιχτά αγκαλιά, πριν μεγαλώσουν και πετάξουν με τα δικά τους φτερά...

Με το πέρασμα των χρόνων σκληραίνουμε, κλεινόμαστε στον εαυτό μας, υπηρετούμε μια καθημερινή επαναληπτικότητα που μας ισοπεδώνει. Ακόμα και η επαφή μας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα κάποια στιγμή γίνεται μια μηχανική επανάληψη.. Ξεχνάμε σιγά  τον ενθουσιασμό και τη λαχτάρα που νοιώσαμε στα πρώτα σκιρτήματα, έρωτα, αγάπης, τρυφερότητας, τα μετατρέπουμε σε υποχρέωση, καθήκον...

Ο μικρούλης αυτός μου θύμισε ξανά πόσο όμορφο συναίσθημα είναι η άδολη, αγνή, αγάπη... Η αγάπη χωρίς κανένα αντάλλαγμα, χωρίς καμιά υποχρέωση, χωρίς καν να στο ζητάνε. Η αγάπη η απλόχερη...

Και με έκανε να θυμηθώ κάτι ακόμα, πόσο νεκροί είναι όσοι δεν μπορούν να την αισθανθούν.