Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν, όχι τη φρίκη, αλλά τη παράδοση σ΄αυτήν. Ειλικρινά δεν ξέρω τι με φοβίζει περισσότερο πια. Ένας στρατιώτης που πατάει με τη μπότα ένα μικρό παιδί στη μούρη, καπνίζοντας το τσιγάρο του και χαζολογώντας με τους "συμπολεμιστές", η ο τηλεθεατής που κοιτάζει πίνοντας το κρασάκι του, και γυρίζει ανά πάσα στιγμή το κοντρόλ σε κάτι πιο ευχάριστο.
Προσπαθώ να καταλάβω ποιος κρύβει μέσα του το μεγαλύτερο κτήνος. Εκείνος ο στρατιώτης είναι εκπαιδευμένος να σκοτώνει, μισθοφόρος, ή αναγκάζεται υπηρετώντας μια αποκτηνωμένη διοίκηση που του δίνει εντολή να "καθαρίσει" το τοπίο από ότι κινείται, γιατί οι δουλειές τρέχουν και χάνεται χρήμα αν δεν υπηρετήσει όπως πρέπει στο γενικό ξεκαθάρισμα. Του δίνουν μια εντολή, για να ανθίσει η δική μας πατρίδα του αλλουνού η πατρίδα πρέπει να ξεριζωθεί από τα θεμέλια. Του το πλασάρουν με χίλια δυο κόλπα. Μπαίνουμε ειρηνικά για να σώσουμε τον τάδε λαό από κάποιο στυγνό καθεστώς. Εκείνο το κράτος απειλεί τη δική μας ασφάλεια. Ο τάδε δικτάτορας έχει βλέψεις στο δικό σου σπίτι. Εκείνος ο άλλος λαός μας κάλεσε για βοήθεια και παριστάνει τον σωτήρα. Υπάρχουν ένα σωρό μπούρδες που μπορούν να εφεύρουν οι άνθρωποι για να δικαιολογούν τη κτηνωδία τους, για να παραμυθιάζονται στα ηλίθια ψέμματα που τους πλασάρουν οι έμποροι των εθνών.
Εκείνο όμως το άλλο πράγμα, που κάθεται ήσυχο στις πυτζάμες του, στη φωλίτσα του, και παίζει με τα κανάλια, ή το άλλο πράγμα που κοιτάζει τις εικόνες στον χαώδη ιστό, και μπορεί χωρίς καμία ενοχή να συνεχίζει τη καθημερινότητα του εναλλάσσοντας εικόνες φρίκης και τηλεπαιχνίδια με μια απίστευτη άνεση, εκείνο το κτήνος με τρομάζει. Γιατί το έχω δίπλα μου σε ένα ακήρυχτο πόλεμο. Μολύνει την ατμόσφαιρα που αναπνέω και δεν βγαίνουν νόμοι να με προστατέψουν να μην έρχομαι σε επαφή μαζί του. Μπορεί να είναι η φιλήσυχη παρέα που βγαίνω για καφέ, ο γονιός μου, το παιδί μου, ο σύντροφος , ο συνεργάτης μου, το αφεντικό μου, ο μπακάλης της γειτονιάς μου.
Εκείνο το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο επί κάτι εκατομμύρια είναι πρωταγωνιστής στον ακήρυχτο πόλεμο της ζωής. Δεν κρατάει όπλο, δεν απειλεί κάποιον, δεν δείχνει δείγματα βιαιότητας ή έστω τραμπουκισμού, αγριάδας. Πάει στην εκκλησία και κάνει μετάνοιες, κατεβάζει κροκοδείλια δάκρυα επιλεκτικά, είναι ο φιλήσυχος πολίτης, ο νοικοκύρης, ο καλός άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Και είναι τρομακτικός γιατί δεν γνωρίζει κανείς τι κρύβει μέσα του. Υποθέσεις μπορώ να κάνω πως αν είναι τόσο ικανός να κλείνει τα μάτια σε μια θηριωδία, αν μπορεί και βλέπει και δεν νοιώθει απέχθεια έστω, οργή, κάτι μέσα του είναι σάπιο ή είναι κάποιος γκουρού που έχει ανακαλύψει το ζεν του. Το δεύτερο είναι λίγο απίθανο γιατί αυτό το φιλήσυχο ανθρωπάκι στις υπόλοιπες εκδηλώσεις της ζωής του όταν βρει ευκαιρία βρίζει, γαμοσταυρίζει, ρίχνει καμιά φάπα στα παιδιά του, ξεφτιλίζει τον υφιστάμενο, κλωτσάει αν τύχει κάποιο κακομοίρη που του φράζει το δρόμο.
Όμως δεν μπορούμε να τον δούμε. Αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι μια σιωπηλή, ύπουλη πλειοψηφία, που σχηματίζει τον κοινωνικό ιστό, αποφασίζει στις εκλογές, εργάζεται, κάνει οικογένεια και γεννά απογόνους. Το σπουδαιότερο, κερδίζει την εκτίμηση των υπόλοιπων αποχαυνωμένων, γιατί είναι ένας φαινομενικά καλός άνθρωπος. Σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρώπινης κτηνωδίας ήταν ο τύπος που στηρίζεται επάνω του όλη η βρωμιά ήσυχη πως θα τη κουκουλώσει , θα την αποδεχτεί, και όταν έρθει η ώρα θα του τρυπήσουν το μυαλό, θα βγάλουν το τέρας από μέσα του και θα είναι εκείνος ο απεχθής φαντάρος που πάταγε στη μούρη το παιδάκι.
Δεν υπάρχουν τέρατα στρατιώτες, ούτε λαοί λιγότερο ή περισσότερο άγριοι, δεν υπάρχει πολιτισμένο κράτος και απολίτιστο, άνθρωποι που είναι καλοί και άλλοι κακοί. Οι άνθρωποι είναι tabula rasa κι επάνω τους γράφονται ιδέες, εντολές, δόγματα, μαθαίνουν οι άνθρωποι να είναι έτοιμοι στη κτηνωδία. Μαθαίνουν σιγά σιγά να αποδέχονται κάθε παράνοια, κάθε βαρβαρότητα σαν φυσικό αποτέλεσμα κάποιας κατάστασης που προηγήθηκε.
Ο βιασμός ενός ολόκληρου λαού απενοχοποιείται όπως ο βιασμός μιας γυναίκας όταν το κουτσομπόλικο και απολίτιστο περιβάλλον λέει "τα ήθελε ο κώλος της". Είναι πολύ εύκολο σ΄αυτή τη tabula rasa να γράψει κάποιος ότι θέλει, αρκεί να βρει μια ηλιθια δικαιολογία για ηλίθιους ανθρώπους. Εγώ, εσύ, ο άλλος είμαστε τα εν δυνάμει τέρατα. Γεννημένοι και μεγαλωμένοι εδώ και κάτι αιώνες σε μια κοσμοθερωρία που έχει ένα και μοναδικό σκοπό. Το κέρδος. Αυτά τα δισεκατομύρια που κατοικούν πάνω σ΄αυτό τον έρημο πλανήτη, σέρνονται από τη μύτη, εκπαιδεύονται, για ένα μάτσο παλιόχαρτα ή αν θέλετε πλέον πιο σύγχρονα για μερικά παιχνιδάκια σε χρηματιστηριακές πλατφόρμες.
Η επανάσταση των ανθρώπων που διατηρούν μια ελάχιστη λογική πλέον μέσα στη γενικευμένη παράνοια είναι ζήτημα ηθικής εσωτερικής τάξης. Είναι υποχρεωμένοι να πολεμήσουν ανελέητα σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας το σκοτεινό τίποτα που έχει κυριεύσει το πλανήτη σαν ένας ανίατος ιός. Νοιώθω τη μόλυνση να με περικυκλώνει και δεν υπάρχει τέλος στη βαρβαρότητα.
Πρέπει κάποια στιγμή ο καθένας μας να αποφασίσει σε ποια πλευρά του τοίχου είναι. Πρέπει να βάλει ψηλά οδοφράγματα σκέψης, συναισθημάτων, να μην μπορούν να περνάνε οι νεκροζώντανοι και να δημιουργήσουμε μικρές κοινότητες που να συγκεντρώσουν έστω κι αν φαίνεται ακατόρθωτο, καθαρούς ανθρώπους, εξαγνισμένους και πρόθυμους να δημιουργήσουν νέου τύπου πυρήνα ζωής. Δεν ξέρω αν πρέπει να πάρουμε τα βουνά, δεν ξέρω αν αυτοί οι μικροί πυρήνες μπορούν να είναι στη πόλη που ζούμε ή κάπου μακριά από όλα, αλλά είναι επιτακτική ανάγκη.
Ανρθωποι που θα μεγαλώνουν παιδιά ανθρώπινα, που θα μάθουν από την αρχή στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς, που θα διδάξουν φρέσκες και όμορφες αντιλήψεις στους μικρούς μαθητές, που θα κατορθώσουν να μαγειρεύουν ένα καθαρό φαγητό, και θα διασκεδάζουν εκφράζοντας την ομορφιά της ζωής και όχι τη φρίκη. Κοινότητες που δεν θα χρειάζονται νόμους και βούρδουλα για να συμβιώνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, παρά μόνο λογική, το νου σε λειτουργία χωρίς καλώδια και χάπια αποβλάκωσης.
Υπάρχει επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί κάτι ελάχιστο που να δίνει μια έστω μικρή ελπίδα μέσα στο δυστοπικό τοπίο που μας έχουν βυθίσει κτήνη άψυχα που ζουν και υπάρχουν μόνο και μόνο γιατί έχουν καταφέρει να δελεάσουν τις μάζες με ότι πιο ευτελές και απαίσιο έχουν τραβήξει από μέσα τους. Είμαστε ένας μικρός λαός , που κατοικούμε σ΄αυτήν εδώ τη γη αιώνες τώρα. Ανάμεσα στη γενική αμνησία, στην αμορφωσιά, στην ελεγχόμενη σκέψη και το συνεχή βομβαρδισμό από τους μάστορες διαμορφωτές των συνειδήσεων, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αντέξει, με ταλέντα ο καθένας, με προσωπικότητα, με γνώσεις, με μια φυσική καθαρότητα μέσα τους.
Δεν πρέπει να τους χαρίζουμε τίποτα από αυτά πλέον. Πρέπει να τα συγκεντρώσουμε και να μυήσουμε με τη σειρά μας ο καθένας έστω έναν ακόμα, σ΄αυτό που είναι η αληθινή ζωή πίσω από τη ψεύτικη που την πλασάρουν σαν μοναδική δυνατότητα. Εκείνοι φτιάχνουν τις πυραμίδες τους, κι εμείς μπορούμε να φτιάξουμε τη δική μας. Μπορεί να μοιάζουν ουτοπία όλα αυτά, αλλά κάθε βήμα στην ανθρώπινη ιστορία που έφερε το κόσμο ένα βήμα μπροστά, έμοιαζε ουτοπία. Ανάμεσα στα δυστυχισμένα πλάσματα που προσποιούνται πως ζουν, υπάρχουν νέοι αληθινά ζωντανοί, γεμάτοι όνειρα, ακόμα, υπάρχουν άνθρωποι που έμειναν αλώβητοι. Πρέπει να βρούμε ο ένας τον άλλον και να κατεβάσουμε ιδέες, προτάσεις, να θέσουμε στόχους πως θα φυλάξουμε ένα ύστατο στοιχείο πολιτισμού μέσα στη γενικευμένη βαρβαρότητα.
Η δυσκολία η αληθινή για να γίνουν τα όνειρα πραγματικότητα είναι πως οι πρόθυμοι άνθρωποι, που έχουν ακόμα αγάπη κι ελπίδα για τη ζωή είναι διάσπαρτοι , κρυμμένοι ο καθένας στο κόσμο του για να προφυλάσσονται από τη γενικευμένη αηδία, δύσπιστοι και διστακτικοί. Δεν έχει όμως σημασία. Γνωρίζεις ένα βιβλίο που μπορεί να διδάξει ουσιαστικά πράγματα? Δώρησε το σε εκείνο το παιδι που έχεις διακρίνει πως έχει δίψα για μάθηση. Βρίσκεσαι κάπου και πίνεις ένα καφέ, παρατήρησε γύρω σου υπάρχουν άνθρωποι μόνοι που διψάνε να μιλήσουν, να εκφραστούν, να μοιράσουν τις ανησυχίες τους. Μίλα τους. Κλείσε τις τηλεοράσεις, βγες στο δρόμο σε κάθε ευκαιρία, άκου, αφουγκράσου, θα βρεις.
Ξεκίνα από εδώ μέσα αν είσαι προσκολλημένος στις νέες τεχνολογίες και γνώρισε πίσω από τις γελοίες και κατασκευασμένες σελίδες, ανθρώπους που κάτι έχουν να πουν. Τόλμησε να ριχτείς στη ζωή και να τη γνωρίσεις. Τόλμησε να ζητήσεις, απλά μην αποσυρθείς, μη φοβηθείς, μην απελπιστείς,
Αυτό θέλουν, αυτό είναι το φαγητό τους. Η υποταγή των πολλών και ο περιορισμός των λίγων με κάθε τρόπο. Αυτό είναι το μοναδικό κόλπο που ξέρουν να κάνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου