«Το ύψος του ανθρώπου ξεκινά από τα πόδια και φτάνει μέχρι το κεφάλι. Από εκεί και πάνω ξεκινάει το ανάστημά του»
Α. Χιόνης
Είναι μερικές φράσεις που συγκλονίζουν για το νόημα που μπορεί να κλείνουν μέσα σε ελάχιστες λέξεις. Όταν διάβασα για πρώτη φορά τη παραπάνω φράση, την κοίταζα πολύ ώρα. Κάποια στιγμή ένοιωσα δέος. Δέος γιατί δυο λέξεις κάνουν τη διαφορά για όλη την ύπαρξή μας. Ύψος και ανάστημα.
Είναι εκείνη η διαφορά που ορίζει τις πιο όμορφες έννοιες της ζωή μας. Η ελευθερία, η περηφάνια, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, η αγάπη, ο έρωτας, ο θάνατος θέλουν ανάστημα. Είναι έννοιες που στέκονται πάνω από τα όρια μας, ένας ήλιος στη σκοτεινιά των ημερών μας.
Το ανάστημα κάνει τους ήρωες
Τους θαρραλέους
Τους ονειροπόλους
Τους ανυπότακτους
Τους ελεύθερους
Το ύψος είναι ένα μέτρο, ένας αριθμός, ένα στατιστικό δεδομένο ανάμεσα στα υπόλοιπα.
Στους Έλληνες σήμερα λείπει το ανάστημα. Εκείνη η μορφή που κοιτάζει τον ήλιο κατάματα μέχρι να σβήσουν τα μάτια.
Η ικανότητα να νιώθεις πως τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σε υποτάξει, να σε υποδουλώσει.
Λείπει το θάρρος της αυτοθυσίας, η έμπνευση μιας πολύτιμης ιδέας, το ονείρεμα ενός κόσμου έξω από τη σήψη.
Η Ελλάδα έχει κοντύνει, έχει συρρικνωθεί όπως έλεγε ο Λιαντίνης :
Για τους ευρωπαίους οι νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε βαλκανιλίκι', τουρκολογιά και αράπηδες. Είμαστε οι ορτοντόξ. Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοίχους των εκκλησιών.
Τίποτα δεν θα σωθεί σ΄αυτό το τόπο αν δεν ξαναβρούμε το ανάστημά μας.
Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ακόμα και την ύστατη στιγμή πως είμαστε γονατισμένοι και ανάξιοι, τυλιγμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις αλλοτινών μεγαλείων, υποταγμένοι στη θλιβερή πραγματικότητα,
σύντομα δεν θα υπάρχουμε παρά σαν ένα ακόμα ξεχασμένο λήμμα στην ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου