Υπάρχουν κάποιες σκέψεις που δεν χρειάζονται συγκεκριμένο χώρο για να βγουν. Έχουν ανάγκη απλά να βγουν έξω και να πέσουν αυθόρμητα σ οποίον περνάει στο δρόμο τους. Είναι πέρα από απόψεις, ιδεολογίες, φιλίες ή έχθρες, σύνορα, ράτσες ή θρησκείες. Είναι παιδιάστικα ανθρώπινες. Σκέψεις ψυχής. Κάπου κάπου εκμεταλλεύομαι αυτό το μπλογκάκι για να γράψω έτσι. Χύμα. Όπως έρθει. Κι αν οι λέξεις δεν συναντήσουν τίποτα, πάλι υπάρχει σπουδαίος λόγος που είναι εδώ.
Κι αυτός είναι ότι περνούν απ΄το μυαλό μου εκείνες τις ιδιαίτερες μέρες που θα ήθελα όλα να είναι αγαπημένα και ξεκάθαρα....
Πως μπορεί άραγε κάποιος να πάθει ένα σοκ τέτοιο που να κάψει το μέσα του? Ελπίζω στο αληθές της μετενσάρκωσης μόνο για ένα λόγο. Για να δικαιώσω τη σοφία της φύσης. Δεν μπορεί να γεννηθείς και να πεθάνεις μαλάκας. Πρέπει να υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία να το δεις αλλιώς. Κι αφού όσα υπάρχουν εδώ μπροστά στα μάτια σου, οι αλήθειες που φωνάζουν, τα ψέματα που βρωμάνε, οι πλάνες που σε υπνωτίζουν, οι αποδείξεις απλωμένες στα πόδια σου, δεν μπορούν να σε πείσουν, στη συνέχεια να σε σοκάρουν, και τέλος να σε κάνουν να σταματήσεις δυο λεπτά για να σκεφτείς μήπως ζωή είναι κάτι περισσότερο από το να είσαι μια κουραδομηχανή ομιλούσα που ορίζεται μεταξύ του «έτσι πρέπει» κι «έτσι μου το είπαν»..., πρέπει αυτό να το κατορθώνει μια δεύτερη ευκαιρία ίσως?
Από την άλλη... οι περισσότεροι ονειρεύονται στο θάνατό τους να έχουν και τα μπαγκάζια τους μαζί. Δεν μπορούν ούτε εκεί να δουν τον εαυτό τους τσίτσιδο. Στη πραγματική του διάσταση. Γυμνό και μόνο. Χωρίς το ανούσιο σκουπιδαριό να τους σκεπάζει. Ικανό να αναμετρηθεί με τη φύση χωρίς τυφλοσούρτες και υποδεκάμετρα..
Γι΄αυτό σας λέω. Θα υπάρχει κι άλλη ευκαιρία, γιατί για να είναι ο μόνος λόγος που μας δόθηκε η συνείδηση της ύπαρξής μας αυτό το σκουπίδι που έχουμε ονομάσει πολιτισμό, αυτή η κατάντια που θεωρούμε εξέλιξη, χωρίς καμιά ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε το ανούσιο και το ουσιώδες έστω σε κάποια δεύτερη ευκαιρία, τότε η φύση που μας γέννησε είναι είναι συνέχεια μεθυσμένη, τύφλα..
Είμαι βέβαιη ότι όλα τα πλάσματα όταν τελειώσουν το ταξίδι τους ξεκουράζονται μια για πάντα. Γαληνεύουν σε μια αιώνια αγκαλιά, χωρίς έννοιες, σ΄ενα άπειρο πανέμορφο ύπνο.
Εκτός από μας. Την υποτιθέμενη κορωνίδα της δημιουργίας. Μόνο για να φάμε το πρώτο γδύσιμο πρέπει να περνάνε κάτι αιώνες συμμόρφωσης, φαντάσου μέχρι να καταλάβουμε την ομορφιά της δημιουργίας πόσοι αιώνες πρέπει να περάσουν και τέλος φαντάσου τι πρέπει να συμβεί για να αποδεχτούμε τη γύμνια μας και να κατανοήσουμε τη σπουδαιότητά της.
Τώρα τελευταία όμως βλέπω κάτι γύρω μου που με ανησυχεί ακόμα περισσότερο.
Περισσότερο από το ζευγάρι άνθρωπος μεν – ανόητος δε..
Είναι τα κενά κουφάρια. Φοβάμαι πως αν αρχίσω ν΄αγγίζω τυχαία, θα τρομάξω απ΄τη νεκρική παγωμάρα. Δεν είναι πόσοι φωνάζουν, πόσοι σωπαίνουν. Όχι. Είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Φοβάμαι για όσους τριγυρνούν ανάμεσα μας αγνοώντας ότι πέθαναν...
Φοβάμαι τους υποταγμένους ανθρώπους αλλά και τους παπαγαλίζοντες επαναστάτες.
Τους απλοϊκούς βασανισμένους ανθρώπους και τους σπουδαίους σοφούς που μοιάζουν ίδιοι μεταξύ τους από τα όρια που έχουν κυκλώσει τη ζωή τους κι οι δύο.
Ίσως πάλι να είναι μια φαντασίωση μου, που με βοηθάει απλά να μην λυγίσω βλέποντας πόσο χαμηλά έχουμε φτάσει.
Όπως είχε πει κάποιος. Βρισκόμαστε στο πάτο τ΄ουρανού....
Δεν είναι ζήτημα απαισιοδοξίας. Είμαι απλά αλλού.
Υπάρχει ένα πρόβλημα στους ανθρώπους που μπορούν ξεφεύγουν «αλλού». Ξεφεύγουν απ΄το κόσμο. Δημιουργούν ένα δικό τους, απομονωμένοι μαζί με μερικούς ίδιους και τοποθετούνται κάπου ψηλά λες κι όλη η σημασία του να ξυπνήσεις ήταν για να γίνεις όπως πριν, εγω-λάγνος αλλά πρωτοκλασάτος. Λες και ο αντίποδας του ανίδεου ατομιστή είναι ο ξερόλας ατομιστής.
Και το δώρο γίνεται άδωρο. Κολλημένοι οι εδώ, κολλημένοι κι εκεί...
Το σπουδαίο είναι να μείνεις εδώ να παλέψεις, να μοιραστείς, να βρωμίσεις και να ξελασπώσεις παρασύροντας στο ξελάσπωμα όσους πιο πολλούς μπορείς.
Η γνώση, η πείρα, η πνευματική ανάπτυξη (ή αφύπνιση για να είμαι στη μόδα) δεν μπορεί να είναι με κάρτα εισόδου σε πριβέ κλαμπάκι. Άλλο ένα ιερατείο που ονομάζει τον εαυτό του "χριστό" και λιώνει στην αυτοϊκανοποίηση.
Το σπουδαίο είναι να μη φύγεις λεπτό. Να βλέπεις και ν΄αγωνίζεσαι να δουν κι άλλοι μαζί σου. Το ψωμί και το κρασί δεν είναι για ένα σοφό και το κολλητό του. Ούτε είναι μια ντροπή που πρέπει μόνιμα να κρύβεται σε μέρη απλησίαστα. Πρέπει να μοιραστεί παντού. Η αφύπνιση σ΄ενα καλύτερο κόσμο θα είναι αληθινή χαρά όταν ο κόσμος εκείνος θα κατοικείται από ανθρώπους όχι από παράσημα...
Είναι μεγάλο ζόρι. Κάθε μέρα γεννιέται μια νέα ελπίδα και μέχρι το βράδυ έχεις βρει όλους τους δυνατούς λόγους για να τη διαγράψεις. Να λυγίσεις. Και το αλλο πρωί εύχεσαι να μην σου έχει κλέψει κανείς σταγόνα δύναμης για να χτίσεις απ΄την αρχή τις ελπίδες με ενα πείσμα που θα τελειώσει μόνο όλα θα αλλάξουν.
Να μάθεις να κατοικείς με τους ανθρώπους αλλά να τους αφήνεις να κατοικήσουν σε σένα.
Κι όλα αυτά όταν τα περιθώρια σφίγγουν ανελέητα.
Η ανάρτηση αυτή είναι λίγο ασυνάρτητη αλλά πιστέψτε με θα μπορούσε να ήταν και χειρότερη. Χρειάζεται όμως που και που να προσπαθούμε να περιγράψουμε σε λόγια το απερίγραπτο.
Αφιερωμένο σε όσους προσπαθούν να ισορροπήσουν νοιώθοντας την έκσταση που λέγεται ζωή.
Ερωτευτείτε την απλότητα. Μπορείτε? Ίσως έτσι να διώξουμε τους κακομούτσουνους... Ερωτευθείτε το αυθόρμητο, το σώμα που δεν στενάζει κάτω από λάθος νούμερο κουστούμι. Είναι κρίμα, δεν είναι πρόβα σε κάποιο έργο που θα παίζεται πολλές σεζόν. Μια είναι και είναι υπέροχη.
Κι αυτός είναι ότι περνούν απ΄το μυαλό μου εκείνες τις ιδιαίτερες μέρες που θα ήθελα όλα να είναι αγαπημένα και ξεκάθαρα....
Πως μπορεί άραγε κάποιος να πάθει ένα σοκ τέτοιο που να κάψει το μέσα του? Ελπίζω στο αληθές της μετενσάρκωσης μόνο για ένα λόγο. Για να δικαιώσω τη σοφία της φύσης. Δεν μπορεί να γεννηθείς και να πεθάνεις μαλάκας. Πρέπει να υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία να το δεις αλλιώς. Κι αφού όσα υπάρχουν εδώ μπροστά στα μάτια σου, οι αλήθειες που φωνάζουν, τα ψέματα που βρωμάνε, οι πλάνες που σε υπνωτίζουν, οι αποδείξεις απλωμένες στα πόδια σου, δεν μπορούν να σε πείσουν, στη συνέχεια να σε σοκάρουν, και τέλος να σε κάνουν να σταματήσεις δυο λεπτά για να σκεφτείς μήπως ζωή είναι κάτι περισσότερο από το να είσαι μια κουραδομηχανή ομιλούσα που ορίζεται μεταξύ του «έτσι πρέπει» κι «έτσι μου το είπαν»..., πρέπει αυτό να το κατορθώνει μια δεύτερη ευκαιρία ίσως?
Από την άλλη... οι περισσότεροι ονειρεύονται στο θάνατό τους να έχουν και τα μπαγκάζια τους μαζί. Δεν μπορούν ούτε εκεί να δουν τον εαυτό τους τσίτσιδο. Στη πραγματική του διάσταση. Γυμνό και μόνο. Χωρίς το ανούσιο σκουπιδαριό να τους σκεπάζει. Ικανό να αναμετρηθεί με τη φύση χωρίς τυφλοσούρτες και υποδεκάμετρα..
Γι΄αυτό σας λέω. Θα υπάρχει κι άλλη ευκαιρία, γιατί για να είναι ο μόνος λόγος που μας δόθηκε η συνείδηση της ύπαρξής μας αυτό το σκουπίδι που έχουμε ονομάσει πολιτισμό, αυτή η κατάντια που θεωρούμε εξέλιξη, χωρίς καμιά ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε το ανούσιο και το ουσιώδες έστω σε κάποια δεύτερη ευκαιρία, τότε η φύση που μας γέννησε είναι είναι συνέχεια μεθυσμένη, τύφλα..
Είμαι βέβαιη ότι όλα τα πλάσματα όταν τελειώσουν το ταξίδι τους ξεκουράζονται μια για πάντα. Γαληνεύουν σε μια αιώνια αγκαλιά, χωρίς έννοιες, σ΄ενα άπειρο πανέμορφο ύπνο.
Εκτός από μας. Την υποτιθέμενη κορωνίδα της δημιουργίας. Μόνο για να φάμε το πρώτο γδύσιμο πρέπει να περνάνε κάτι αιώνες συμμόρφωσης, φαντάσου μέχρι να καταλάβουμε την ομορφιά της δημιουργίας πόσοι αιώνες πρέπει να περάσουν και τέλος φαντάσου τι πρέπει να συμβεί για να αποδεχτούμε τη γύμνια μας και να κατανοήσουμε τη σπουδαιότητά της.
Τώρα τελευταία όμως βλέπω κάτι γύρω μου που με ανησυχεί ακόμα περισσότερο.
Περισσότερο από το ζευγάρι άνθρωπος μεν – ανόητος δε..
Είναι τα κενά κουφάρια. Φοβάμαι πως αν αρχίσω ν΄αγγίζω τυχαία, θα τρομάξω απ΄τη νεκρική παγωμάρα. Δεν είναι πόσοι φωνάζουν, πόσοι σωπαίνουν. Όχι. Είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Φοβάμαι για όσους τριγυρνούν ανάμεσα μας αγνοώντας ότι πέθαναν...
Φοβάμαι τους υποταγμένους ανθρώπους αλλά και τους παπαγαλίζοντες επαναστάτες.
Τους απλοϊκούς βασανισμένους ανθρώπους και τους σπουδαίους σοφούς που μοιάζουν ίδιοι μεταξύ τους από τα όρια που έχουν κυκλώσει τη ζωή τους κι οι δύο.
Ίσως πάλι να είναι μια φαντασίωση μου, που με βοηθάει απλά να μην λυγίσω βλέποντας πόσο χαμηλά έχουμε φτάσει.
Όπως είχε πει κάποιος. Βρισκόμαστε στο πάτο τ΄ουρανού....
Δεν είναι ζήτημα απαισιοδοξίας. Είμαι απλά αλλού.
Υπάρχει ένα πρόβλημα στους ανθρώπους που μπορούν ξεφεύγουν «αλλού». Ξεφεύγουν απ΄το κόσμο. Δημιουργούν ένα δικό τους, απομονωμένοι μαζί με μερικούς ίδιους και τοποθετούνται κάπου ψηλά λες κι όλη η σημασία του να ξυπνήσεις ήταν για να γίνεις όπως πριν, εγω-λάγνος αλλά πρωτοκλασάτος. Λες και ο αντίποδας του ανίδεου ατομιστή είναι ο ξερόλας ατομιστής.
Και το δώρο γίνεται άδωρο. Κολλημένοι οι εδώ, κολλημένοι κι εκεί...
Το σπουδαίο είναι να μείνεις εδώ να παλέψεις, να μοιραστείς, να βρωμίσεις και να ξελασπώσεις παρασύροντας στο ξελάσπωμα όσους πιο πολλούς μπορείς.
Η γνώση, η πείρα, η πνευματική ανάπτυξη (ή αφύπνιση για να είμαι στη μόδα) δεν μπορεί να είναι με κάρτα εισόδου σε πριβέ κλαμπάκι. Άλλο ένα ιερατείο που ονομάζει τον εαυτό του "χριστό" και λιώνει στην αυτοϊκανοποίηση.
Το σπουδαίο είναι να μη φύγεις λεπτό. Να βλέπεις και ν΄αγωνίζεσαι να δουν κι άλλοι μαζί σου. Το ψωμί και το κρασί δεν είναι για ένα σοφό και το κολλητό του. Ούτε είναι μια ντροπή που πρέπει μόνιμα να κρύβεται σε μέρη απλησίαστα. Πρέπει να μοιραστεί παντού. Η αφύπνιση σ΄ενα καλύτερο κόσμο θα είναι αληθινή χαρά όταν ο κόσμος εκείνος θα κατοικείται από ανθρώπους όχι από παράσημα...
Είναι μεγάλο ζόρι. Κάθε μέρα γεννιέται μια νέα ελπίδα και μέχρι το βράδυ έχεις βρει όλους τους δυνατούς λόγους για να τη διαγράψεις. Να λυγίσεις. Και το αλλο πρωί εύχεσαι να μην σου έχει κλέψει κανείς σταγόνα δύναμης για να χτίσεις απ΄την αρχή τις ελπίδες με ενα πείσμα που θα τελειώσει μόνο όλα θα αλλάξουν.
Να μάθεις να κατοικείς με τους ανθρώπους αλλά να τους αφήνεις να κατοικήσουν σε σένα.
Κι όλα αυτά όταν τα περιθώρια σφίγγουν ανελέητα.
Η ανάρτηση αυτή είναι λίγο ασυνάρτητη αλλά πιστέψτε με θα μπορούσε να ήταν και χειρότερη. Χρειάζεται όμως που και που να προσπαθούμε να περιγράψουμε σε λόγια το απερίγραπτο.
Αφιερωμένο σε όσους προσπαθούν να ισορροπήσουν νοιώθοντας την έκσταση που λέγεται ζωή.
Ερωτευτείτε την απλότητα. Μπορείτε? Ίσως έτσι να διώξουμε τους κακομούτσουνους... Ερωτευθείτε το αυθόρμητο, το σώμα που δεν στενάζει κάτω από λάθος νούμερο κουστούμι. Είναι κρίμα, δεν είναι πρόβα σε κάποιο έργο που θα παίζεται πολλές σεζόν. Μια είναι και είναι υπέροχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου