Πες πες, όλο και κάτι μένει.
Πόσες φορές σας είπαν πως η ζωή είναι μια συνεχής δοκιμασία και όλα κανείς πρέπει να τα αντέχει κι όσο περισσότερα βάσανα τόσες περισσότερες ελπίδες υπάρχουν για την αιώνια βασιλεία?
Πες πες όλο και κάτι μένει.
Πόσα κηρύγματα έχετε ακούσει ότι οι φυσικές ανάγκες του ανθρώπου, τα δικαιώματά του, ο αγώνας για μια καλύτερη επίγεια ζωή είναι επιπόλαια μπροστά στη τελική κρίση ενώπιον του θεού?
Πες πες όλο κάτι μένει.
Πόσες φορές δεν ακούσατε διδασκαλίες όπου οι επαναστάτες, οι αντιρρησίες κάθε είδους, τα ελεύθερα πνεύματα, οι εμπνευσμένοι άνθρωποι που έσπασαν δόγματα και προκαταλήψεις, παρουσιάζονταν σαν σφαγιάδες, άθεοι, προδότες, διεφθαρμένοι και δολοφόνοι?
Πες πες όλο και κάτι μένει.
Δεν ξέρω σε πόσους και πόσο βαθιά όλα αυτά τα "ύψιστα" νοήματα έχουν βγάλει ρίζες μέσα και ποτίζουν συνέχεια το σώμα και το πνεύμα με όλες αυτές τις απάτες, αλλά αν το ποσοστό είναι μεγάλο μπορούμε να ανατρέξουμε σε μια πιο σοβαρή εξήγηση του γιατί οι άνθρωποι είναι έτσι υποταγμένοι, φοβιτσιάρηδες και ... δούλοι.
Προσπερνώντας την εύκολη δικαιολογία του ατομιστή, εγωιστή, αδιάφορου προς το κοινό καλό, του παρτάκια , του βολεψάκια, αν πάμε λίγο πιο πέρα θα δούμε, ότι θα ήταν περίεργο οι άνθρωποι να μην είναι έτσι...
Αιώνες ολόκληρους διδάσκονται πως να είναι καλοί δούλοι. Κάθε φορά που κάποιος θέλησε να σπάσει τις αλυσίδες τις έσπασε όλες μαζί. Γιατί η μία τελικά ήταν η συνέχεια της άλλης. Δεν μπορείς να είσαι δούλος ενώπιον του θεού και επαναστάτης έναντι των ανθρώπων.
Εκτός κι αναγκαστείς να διαμορφώσεις μια διχασμένη προσωπικότητα , δύο μέτρα και σταθμά, όπου στα μεν θα σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και στα δε θα προσκυνάς.
Η διάβρωση στα μυαλά των ανθρώπων, οι φόβοι στις ψυχές τους, ο δισταγμός του να απαιτήσουν αυτό που είναι δίκαιο, ηθικό, όμορφο, δεν είναι κάτι που έγινε από τη μια μέρα στην άλλη, από κάποια κυβέρνηση.
Βαπτίζεται ο δούλος του θεού, παντρεύεται ο δούλος του θεού, ασθενεί ο δούλος του θεού, απεβίωσε ο δούλος του θεού, μέσα σε όλη αυτή την ιερή υποταγή πως θα διαμορφώσεις αλήθεια συνείδηση θάρρους. Πως είναι δυνατόν να διαφυλάξεις τα όνειρά σου όταν έχεις μάθει πως αυτό που σου αξίζει είναι τα ψίχουλα που σου σερβίρουν και ότι όσα περισσότερα ζητήσεις θα είναι αμαρτία, θα καείς σε κάποια κόλαση? Πως να έχεις την ικανότητα να σχηματίσεις έστω και άποψη για το πως θα πάρεις τη ζωή στα χέρια σου αφού ουσιαστικά σου έχουν μάθει πως η ζωή σου δεν σου ανήκει...
Κι αν το κατορθώσεις να φτάσεις κάπου ψηλά οι τρόποι για να το πετύχεις θα είναι πάντα εκείνοι που χρησιμοποιεί ένα ανθρώπακι. Αντί να είσαι δούλος φουκαριάρης θα είσαι δούλος εκδικητικός εμπνευσμένος από το προσωπικό σου συμφέρον πάλι. Η κάθε αντιδρασή σου θα έχει όρια και κανόνες τέτοιους που να μην ταράξουν τη πάγκόσμια απάτη. Και οι επαναστάσεις σου θα είναι όλες με ημερομηνία λήξεως αφού στην ουσία στο μυαλό σου μέσα τίποτα δεν θα έχει αλλάξει. Αλλοι πάλι θα έχουν σκεφτεί στη θέση σου. Άλλοι θα έχουν καθορίσει τους κανόνες.
Εσύ, προσωπικά το βράδυ πριν κοιμηθείς πόσο στ΄αλήθεια ξεφεύγεις από εκείνα που βιώνεις και το πρωί όταν ξυπνάς? Και τα όνειρά σου ακόμα σε πλαίσια στα έχουν βάλει. Ακόμα και να ονειρευτείς φοβάσαι, ντρέπεσαι, νιώθεις ενοχές, φαντάσου για να τα γκρεμίσεις όλα και να χτίσεις από την αρχή, τι θα χρειαζόταν. Θα έπρεπε στη κυριολεξία να γυρίσεις το μέσα έξω..
Πάει μακριά η βαλίτσα της μιζέριας και της υποταγής.
Πάει μακριά η ιδεολογία της προσωπικής ασφάλειας, του κουτσοπορέματος , του δε θέλω εγώ φασαρίες είμαι ένας φιλήσυχος πολίτης.
Υπάρχει όμως ένας τρόπος να δεις το παιχνίδι που παίζεται πίσω από τη πλάτη σου αιώνια. Κοίτα όλους αυτούς που σε δίδαξαν όλα αυτά. Δεν σου κάνει εντύπωση που δεν φοβούνται τίποτα? Που αμαρτάνουν κάθε στιγμή της ζωής τους και ζουν μέσα στην ασυδοσία και το αιματοκύλισμα των λαών?
Μήπως ξέρουν κάτι περισσότερο από τις αηδίες που σου σερβίρουν? Τι λες?
Και το πιο φοβερό απ΄ολα ξέρεις ποιο είναι. Πως είναι τόσο βαθειά ριζωμένα μέσα σου όλα αυτά τα "διδάγματα" είναι τόσο μεγάλη η αλλοίωση του πνεύματός σου από τα αρχέτυπα πλέον της άνευ όρων υποταγής σε τσαρλατάνους, που υπάρχουν και λειτουργούν ακόμα κι αν δεν τα σκέφτεσαι καν. Ακόμα κι αν δεν ασχολείσαι καν με το θέμα πλέον και θεωρείς τον εαυτό σου "σύγχρονο" που έχει ξεπεράσει τις μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες. .
Δεν θα κουραστώ να το λέω ποτέ. Η ανθρωπότητα σε συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει σε "αέρα" Αυτό για να το πετύχει κανείς τα έχει υπολογίσει όλα μέχρι τη τελευταία λεπτομέρεια. Κι αυτό είναι το ζόρι όσων προσπαθούν να απαντήσουν στο ερώτημα. Μα στ΄αλήθεια δε βλέπουν?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου