Ένας οργασμός ανάπτυξης, που άγγιζε κάθε πτυχή της νέας πραγματικότητας. Χαρούμενες διαφημίσεις με όμορφες οικογένειες που ήταν τρισευτυχισμένες με το νέο μηχάνημα που λεγόταν ψυγείο, την ηλεκτρική κουζίνα, το μίξερ να χτυπιέται καλά η ζύμη για μηλόπιτα, το σεσουάρ να φτιάχνουν όμορφα μαλλιά οι γυναίκες, το πλυντήριο ω τι θαύμα, και κάποια στιγμή μπήκε και η τηλεόραση, με ταινίες ρομαντικές, γεμάτες συναίσθημα, με τους χαρισματικούς εκφωνητές να φθάνουν τα νέα από το κόσμο μέσα στο σπίτι, με τα τηλεπαιχνίδια που κέρδιζες και χτυπάγανε όλοι τα χεράκια χαρούμενοι.
Τα αναψυκτικά της καρδιά μας, τα τρόφιμα σε οικονομικές και βολικές συσκευασίες, ο θαυματουργός καταψύκτης που ολοκλήρωνε την ασφάλεια και την πρακτικότητα της νοικοκυράς, κι αυτά όλα στις δυνατότητες να χτίσεις το σπιτάκι σου, να πάρεις το αυτοκινητάκι σου, να βάλεις κι ένα μπάρμπεκιου στην αυλή να πετάς τις μπριζολάρες. Να πας και με το αμάξι, αυτό το φετίχ το αγαπημένο που ερχόταν να ολοκληρώσει την εικόνα ευτυχίας και ευμάρειας , του καλού νοικοκύρη.
Μόλις τότε γεννιόταν η ασθένεια που στη συνέχεια θα έμπαινε πλέον στο ανθρώπινο dna και θα άπλωνε τα πλοκάμια σε όλες τις νευρικές απολήξεις του. Δουλεύω, αγοράζω, καταναλώνω ασταμάτητα. Ότι βρεθεί μπροστά μου. Και θέλω κι άλλα, τα θέλω όλα, γιατί βρίσκομαι σε ένα σύστημα που αν είσαι δουλευταράς θα κάνεις το κουμάντο σου. Πάνε εκείνες οι εποχές που ευτυχισμένοι μπορούσαν να γίνουν μόνο οι με κληρονομικό δικαίωμα δυνάστες. Πάνε οι εποχές του φεουδάρχη που θα σε ξυλοφόρτωνε και θα σε έστελνε να του γλύφεις τα παπούτσια. Πάνε εκείνες οι άδικες πολιτικές που ένας ολόκληρος πληθυσμός γεννιόταν και πέθαινε στην απόλυτη φτώχια χωρίς να έχει πάρει ένα ψίχουλο από τη πίτα.
Τώρα είχε έρθει η άνοιξη της ευημερίας. Οι δυνάστες έγιναν καλοσυνάτοι και είπαν εντάξει γύρισε ο τροχός θα γαμήσει επί τέλους και φτωχός. Το έκαναν έτσι με τη καλή τους τη καρδιά. Θα το ρίξεις το τούβλο, θα σηκώσεις το ρετιρέ, θα βάλεις ασημένιες ζάντες, θα φορέσεις και το επώνυμο ρούχο, θα πας και την εκδρομή σου, θα μάθουν και τα παιδιά σου περισσότερα, θα πάρουν και πτυχίο και θα γίνουν μεγάλοι νοικοκύρηδες.
Ο καπιταλισμός η παιδική χαρά της εξουσίας που έτριβε τα χέρια χαρούμενη, βλέποντας πόσο απλά, πόσο εύκολα θα έμπαιναν τα ζωάκια στη φάρμα και θα ήταν και χαρούμενα. Κι όταν χαρήκανε πολύ και χορτάσανε, οι λύκοι πέταξαν τις μάσκες και άρχισαν να ακονίζουν τα μαχαίρια. Όλα πια ήταν στο χέρι τους. Κάθε ανθρώπινη ζωή είχε μετατραπεί σε ένα παβλοβιανό πείραμα. Σου πατάω το καμπανάκι και σου τρέχουνε τα σάλια. Σε ταΐζω αυτό που θέλω, όπως το θέλω, όσο θέλω και όποτε το θέλω κι εσύ χτυπάς τα χεράκια χαρούμενος.
Σιγά σιγά η ευλογημένη τηλεόραση άρχισε να παίζει κάτι άλλα εργάκια, όχι τόσο αθώα. Ο κινηματογράφος επίσης. Τα βιβλία μπήκαν στα ράφια και η εύκολη ανάγνωση με τα φανταχτερά περιοδικά πήρε τη θέση στο θρόνο της. Σε ένα τόσο χαρούμενο κόσμο που του έβγαινε από μέσα του όλο το κρυμμένο αδηφάγο εγώ, που μπορούσε επί τέλους να σηκώσει κεφάλι ακόμα και ο τελευταίος κακομοίρης, και να νομίζει πως στο χέρι του ήταν να ανέβει στο ρετιρέ της πολυκατοικίας, όλα ήταν απλά πια. Η παιδεία συγκεκριμένη και με στόχους, η μόρφωση πακέτο χάμπουργκερ με μια τηγανιά πατάτες. Οι τέχνες, ο πολιτισμός, επιλεκτικά προωθούμενος σε εκείνο το κομμάτι που θα ταίριαζε στο μεγάλο σχέδιο.
Η τεχνολογία συνεχώς σε ανάπτυξή έφερε και το ψηφιακό κόσμο για να ολοκληρωθεί το τσίρκο της υπερπληροφόρησης, της παραπληροφόρησης και του ανούσιου τελικά να πληροφορείσαι οτιδήποτε δεν ήθελαν να μάθεις, οτιδήποτε δεν ήταν βολικό για τη νέα τάξη πραγμάτων. Οι χαρούμενοι νοικοκυραίοι με τις ηλεκτρικές συσκευές, το αυτοκινητάκι και το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι, δεν επιθυμούσαν τίποτα άλλο παρά να τα βλέπουν να τα χαίρονται και να πάρουν κι άλλα πολλά. Με αριστοτεχνικό τρόπο τους πασάρανε ότι ηλιθιότητα μπορεί να κατασκευάσουν τσαρλατάνοι και απατεώνες και μετέτρεπαν με άνεση τα σκατά σε χρυσάφι.
Θυσία σε όλο αυτό τον αχταρμά και την ηδονική κοινωνία που μόλις είχε γεννηθεί? Ο νους. Η σκέψη. Η δυνατότητα σύληψης, η δυνατότητα επεξεργασίας, η δυνατότητα λογικής και αντίληψης. Η ρουφήχτρα του τόσο καλά μελετημένου σχεδίου, τα πήρε όλα μέσα. Απορρόφησε κάθε πόρο ατομικής σκέψης και ξέρασε τη μαζικοποιημένη αποχαύνωση. Υπηρέτες όλοι του μεγάλου σχεδίου, ακόμα και οι υποτιθέμενοι πνευματικοί άνθρωποι, ζαλισμένοι και μεταλλαγμένοι πλην λίγων εξαιρέσεων. Τεράστιοι μηχανισμοί χειραγώγησης και εκμετάλλευσης των μαζών, με τις μηχανές των διαμορφοτών των συνειδήσεων να βαράνε υπερωρίες.
Φτάσαμε τώρα στο πάτο. Ένας κόσμος που ανήκει σε ένα 2-5% ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ, που έχει τη δύναμη να αποφασίζει για ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Ένας κόσμος απόλυτης ολιγαρχίας που καμιά εκατοστή τζάκια έχουν συσσωρεύσει στα χέρια τους την απόλυτη δύναμη, να ορίζουν ακόμα και τον αέρα που ανασαίνει το δύστυχο κατασκεύασμα που ούτε καν έχει πάρει πρέφα τι παίχτηκε στη πλάτη του. Κυβερνήσεις που αποτελούνται από κλόουν καλοπληρωμένους που πρέπει να κρατάνε τη παράσταση στο τσίρκο, Διεθνείς Οργανισμοί με μεγαλόσχημα ονόματα που αποτελούνται απλά από σφουγγοκωλάριους χαρτογιακάδες, κράτη που δεν έχουν υπόσταση παρά μόνο σαν οφειλέτες σε τεράστιους τραπεζικούς μηχανισμούς, άνθρωποι που δεν έχουν ζωή παρά αυτή που θα τους επιτρέψουν.
Η τηλεόραση έγινε ο μηχανισμός ενημέρωσης κι εκεί περνάει όλη η υπόγεια κοσμοθερωρία των υπανθρώπων. Η τροφή ένας άλλος μηχανισμός μεταλλαγμένος και φτιαγμένος έτσι ώστε να μην είναι το φάρμακο μας αλλά το δηλητήριο που θα χρησιμεύει για να ασθενούμε και να αγοράζουμε τα χαπάκια τους. Το νερό θα μας το πουλάνε ακριβά, και κάποια στιγμή θα απαιτήσουν να τους δίνουμε και τα παιδιά μας για να τα κάνουν ανταλλακτικά για τα σάπια σώματά τους.
Καλώς ήρθες μαλάκα, όπως λέει και το τραγουδάκι στη κόλαση. Πάντα κόλαση ήταν, αλλά για λίγο σε άφησαν φουκαριάρη να βγάλεις το κεφαλάκι σου απέξω και να νομίζεις πως έφθασες στο παράδεισο. Τώρα ήρθε η ώρα να βουτήξεις το κεφάλι πάλι μέσα στο βούρκο κι αυτή τη φορά μόνιμα γιατί πλέον δεν σε έχουν καν ανάγκη. Το επόμενο βήμα είναι να ξεμπερδέυουν μαζί σου με συνοπτικές διαδικασίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου