Είναι εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες, με εμάς όλους να σερνόμαστε σε μια χωρίς όρια αντιπαράθεση μεταξύ μας, όπου σε αυτή την αντιπαράθεση καταργείται κάθε λογική, κάθε πιθανότητα συνεννόησης. Το πρόβλημα του μεταναστευτικού τελικά, ξεθάβει μέσα από κάτι σκονισμένα ντουλάπια, όλα τα αποτελέσματα που έχει προκαλέσει η χειραγώγηση ενός λαού, που δεν μπορεί πλέον να βρει κοινό σημείο για να κατανοήσει που βρίσκεται, τι έχει συμβεί, τι θα συμβεί στο μέλλον πάνω στη διαλυμένη και φτωχοποιημένη πατρίδα. Μια πατρίδα που όλοι θυμούνται κατά βούληση όταν και όπως τους συμφέρει.
Προσπαθώ να κάνω μια λογική συζήτηση με το περιβάλλον και βρίσκομαι αντιμέτωπη με δυο στρατόπεδα, πάλι στρατόπεδα. Στρατόκαυλους πατριώτες που ονειρεύονται μαρμαρωμένους βασιλιάδες που θα μπουκάρουν όπου νάναι στη Πόλη και θα γαμήσουν τους τουρκαλάδες και στον αντίποδα υπερευαίσθητους κατοίκους των βορείων προαστίων που χύνουν άπειρα δάκρυα πάνω από τον καναπέ που έχει γίνει δεύτερο βρακί στο πισινό τους, για τους δυστυχισμένους αυτού του κόσμου.
Να το θέσω λοιπόν σε πραγματικούς όρους. Όλη αυτή τη περίοδο που η χώρα μαστίζεται από τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες, και βαδίζει στα βήματα μιας τριτοκοσμικής αποικίας, υπάρχει κόσμος που έχει υποστεί τις συνέπειες στο πετσί του με άγριο τρόπο, και ένας άλλος κόσμος που απλά μαλακίζεται. Υπάρχει κόσμος που έχει μείνει χωρίς δουλειά ή πληρώνεται με χαρτζιλίκι, που έχει άδειο ψυγείο και κομμένο ρεύμα. Κόσμος που αρρωσταίνει και δεν έχει λεφτά να γιατρευτεί. Παιδιά που ζουν σε συνθήκες άθλιες. Άνθρωποι χαμένοι σε ξίδια, σε πρέζες σε χαπάκια. Πορνεία, εγκληματικότητα στα ύψη. Γενιά από νέους που δεν έχουν ούτε όνειρα ούτε ελπίδες. Συνοικίες που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν πλέον από το Σόχο, το Μπρονξ ή τα μπουρδέλα του Αμβούργου. Συνθήκες εργασιακές άθλιες. Υγειονομική περίθαλψη μηδέν. Οικονομική ασφάλεια ανύπαρκτη. Απολύσεις, κατασχέσεις, καρπαζιές απανωτές, κλοπές, δολοφονίες, βιασμοί, τρομοκρατία.
Αυτοί όλοι οι άνθρωποι ζουν φτωχοποιημένοι και εγκατελειμένοι από την ανύπαρκτη πολιτεία, ανακατεμένοι με χιλιάδες άλλους δυστυχισμένους που έχουν έρθει από πατρίδες που μαστίζονται από πολέμους, εμφυλίους, φτώχεια, σκοτάδι. Μια αναγκαστική, μελετημένη συμβίωση από τους δουλεμπόρους των εθνών, που δημιουργούν όλες εκείνες τις αιτίες για τις ρημαγμένες πατρίδες. Όλοι εμείς λοιπόν που ζούμε σε αυτές τις συνθήκες είμαστε σε επαφή συνεχή με τους υπόλοιπους δυστυχισμένους. Μένουμε δίπλα τους, μένουν δίπλα μας. Δουλεύουμε μαζί στις βιοτεχνίες, στα εργοστάσια, στις οικοδομές, στα ντελιβεράδικα. Έχουμε βρεθεί στη θέση να μοιράζουμε το ψωμί μας το λιγοστό με το διπλανό σπίτι χωρίς να μας νοιάζει τι χρώμα έχει ο καθένας, έχουμε δακρύσει με την αθλιότητα που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, όπως έχουμε υποστεί και τη βία, την επίθεση εκείνων που σε μαχαιρώνουν για να κερδίσουν ένα εικοσάρικο, περνάμε από τις συμμορίες που στήνονται στις γωνιές τα βράδια για να ανταλλάξουν πρέζες, λαθραία, όπλα ή πουτάνες.
Όλα αυτά τα ζωντόβολα που κρίνουν και διαγράφουν από την άνεση του καναπέ τους, δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει κάτω από τη μύτη τους σε μια κοινωνία που στη κυριολεξία μυρίζει μπαρούτι. Προσκαλούν το κόσμο να χτυπήσει λένε τη ρίζα του κακού και όχι τους δύστυχους που είναι το αποτέλεσμα. Να χτυπήσουμε τη ρίζα του κακού εννοούν υποθέτω με κάποιο μαγικό ραβδάκι αφού όλες οι πολιτικές δυνάμεις που έχουμε διαθέσιμες είναι ξεπουλημένες, όλα τα κομματικά μαγαζάκια ζούνε στο νιρβάνα τους και αυτοικανοποιούνται σε μια συνεχή φαντασίωση κάποιας επανάστασης που θα έρθει κάποτε των καπότων. Μαγαζάκια ξεφτιλισμένα και απόλυτα ευθυγραμμισμένα με πολιτικές δουλεμπορίας και νταβατζιλίκια.
Μας λένε όλοι μπορούν να βρουν μια θέση στον ήλιο και απευθύνονται τα ανεγκέφαλα σε πληθυσμούς ντόπιους και ξένους που δεν βλέπουν κανέναν ήλιο μέσα στο βούρκο που τους έχουν χώσει τα κτήνη που κυβερνάνε τις ζωές των ανθρώπων και ρημάζουν πατρίδες και ζωές. Μας λένε δεν φταίει ο μετανάστης και παριστάνουν τις Μαρίες Τερέζες σε φιλανθρωπικά γκαλά την ώρα που στη βιοτεχνία πλακωνόμαστε με τον εργολάβο γιατί πετάει έξω δέκα ντόπιους που κοστίζουν και φέρνει πενήντα που τους πληρώνει κάτι ψίχουλα και ανασφάλιστους. Μας λένε όλοι μαζί μπορούμε να ζήσουμε την ώρα που ένα γαμοσταυρίδι απλώνεται από το πρωινό ξύπνημα μέχρι να κλείσουμε τα βράδια τα μάτια για τη φρίκη που πρέπει να αντέξουμε, τη φτώχεια που δεν παλεύεται, το μίσος που δημιουργούν από τις δυο μεριές γιατί το ίδιο νοιώθει κι ο εγκλωβισμένος και βασανισμένος της άλλης μεριάς, μίσος, οργή.
Και αναρωτιούνται πως εκφασίζεται μια κοινωνία και που πήγαν τα φιλάνθρωπα συναισθήματα. Διαβάζω τα προφίλ των ανθρώπων που γράφουν παρόμοιες μαλακίες, και βλέπω μάνατζερ στη τάδε εταιρία, γιατρός, αρχιτέκτονας, επιχειρηματίας, φιλόσοφος ή καλλιτέχνης, δημοσιογράφος ή συγγραφέας. Τι λες βρε μαλάκα που δεν έχεις ιδέα από ανθρώπινη δυστυχία? Ποιος εκφασισμός της κοινωνίας σε ένα κράτος που είναι σε τυραννικό φασιστικό καθεστώς? Ποιος εκφασισμός ρε χαϊβάνι σε ένα σύνολο ανθρώπων που παλεύουν σε επίπεδο ο θάνατός σου η ζωή μου? Έχεις πάρει χαμπάρι ρε μαλάκα τι γίνεται κάτω από τη μούρη σου? Τι δημιουργούν σιγά σιγά αυτά τα απίστευτα λαμόγια που παριστάνουν τους κυβερνώντες, τι τέρας γεννιέται μέσα στα πόδια σου ηλίθιε, και τι θα συμβεί σύντομα , κάτι που θα χτυπήσει και τη δική σου πόρτα?
Είσαι το ίδιο απαράλλαχτο λαμόγιο που την εποχή από τις παχιές αγελάδες, είχες αποδεχτεί πως οι Φιλιππινέζες ήρθαν για να γίνουν τα δουλικά στα σπίτια σου, οι Αλβανοί για να μαζεύουν τις ελιές σου, οι Ουκρανέζες για να ξεσκατίζουν τους γέρους σου, τα πακιστάνια για να μαζεύουν τις φράουλες και οι Ρωσίδες για να σε ξεκαυλώνουν. Είσαι το ίδιο λαμόγιο, που την ώρα που εγώ προσπαθούσα να μαζέψω μερικές δεκάρες για να φτιάξει η μάνα στο χωριό τη στέγη που έσταζε, εσύ έχτιζες αυθαίρετες μεζονέτες μέσα στο δάσος. Το ίδιο λαμόγιο που την ώρα που εγώ πάλευα για ένα μεροκάματο αξιοπρεπές εσύ χαριεντιζόσουν γλύφοντας στα βουλευτικά γραφεία για να μπει το βλαστάρι σε μια καρέκλα στο δημόσιο. Είσαι το ίδιο λαμόγιο που ενώ εγώ πάλευα να βγάλω τα λεφτά για τα φροντιστήρια για να μπει το παιδί να πάρει ένα πτυχίο μήπως κι έχει καλύτερο μέλλον, εσύ έκανες το δικό σου λοβοτομημένο αμερικανάκι στα κολέγια και στα ευγενή ιδρύματα στα Λονδίνα και Παρίσια. Είσαι το ίδιο λαμόγιο που ενώ εγώ περίμενα να εγχειρίσω το πατέρα στην ουρά και αν τα κατάφερνα πριν πεθάνει, εσύ με πάταγες και προσπερνούσες με το χοντρουλό φακελάκι που έσκαγες στο γιατρουδάκο.
Εγώ τότε μαλάκα, ζούσα με όλους αυτούς τους δυστυχισμένους που σιγά σιγά έφταναν στο τόπο. Και μου ζητάς σήμερα που οι γειτονιές μου έχει γίνει γκέτο, γιατί τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς, και τα σχέδια που κάνουν οι ξεπουλημένοι που ψήφιζες και ψηφίζεις καμμιά σχέση δεν έχουν με φιλανθρωπία και συμπόνια, αυτές οι ίδιες οι κυβερνήσεις που συμμετέχουν στους πολέμους που ρημάζουν τις πατρίδες που δημιουγούν τις στρατιές των ξεκληρισμένων που ρίχνεις κροκοδείλια δάκρια για τη κατάντια τους, μου ζητάς να παίξω ρόλο στο έργο οι άθλιοι των Αθηνών και πάσης ελλάδας για να τρως ποπ κορν και να χαζεύεις το έργο.
Έχουμε πόλεμο ρε μαλάκα, και δεν έχεις πάρει πρέφα. Η γειτονιά μου δεν αποτελείται από πολυπολυτισμικότητα πλέον μαλάκα αλλά από γκέτο. Το γκέτο των ντόπιων, των μουσουλμάνων, των κινέζων, των ρώσων, των σομαλών κλπ. Γκέτο που σιγά σιγά γεμίζουν με οργή ο καθένας από τη μεριά τους, με μίσος, και ακονίζουν τα μαχαίρια. Εσύ τους βλέπεις όταν ξεκολλάς τη κωλάρα σου από το καναπέ και κάνεις επίσκεψη στο βούρκο σε κάτι εκδηλώσεις που έχουν σύνθημα "είμαστε όλοι μια αγκαλιά" κι όταν τελειώνει η γιορτή, εσύ πας στο νιρβάνα σου, κι εμείς γυρίζουμε στη κόλαση.
Μου ζητάς τι? Να αγνοήσω τα παιχνίδια που γίνονται πάνω στη πλάτη μου και στη πλάτη των παιδιών μου? Να ικανοποιήσω τη μαλακία σου και να ρημάξω τη ζωή μου και τη πατρίδα μου για να ξεκαυλώνεις? Απορείς σαν χάνος που η φτωχολογιά δεν μπορεί να σκεφθεί λογικά και να φιλοσοφήσει? Που δεν μπορεί να ενσωματωθεί και να γίνει ένα με όλα αυτά τα πλήθη, τα οποία αν μπορείς να δεις πανίβλακα, εδώ και πολύ καιρό δεν αποτελούνται μόνο από πρόσφυγες δύστυχους και παιδάκια βασανισμένα, αλλά έχουν μέσα στους κόλπους τους κάθε καρυδιάς καρύδι. Φυλακόβιους, νταβατζήδες, πρεζέμπορους, φανατισμένους θρησκόληπτους, ετοιμοπόλεμους τζιχαντιστές, δουλέμπορους, πορνεία ανηλίκων, συμμορίες δολοφόνων, απελπισμένους και γεμάτους μίσος ανθρώπους για τα κολαστήρια της Ελλάδας και για το φτύσιμο που τους έχει ρίξει η Ευρώπη. Μαζί με χιλιάδες άλλους που δεν έρχονται από εμπόλεμες ζώνες, αλλά από περιοχές που στενάζουν από πείνα, φτώχια, άνθρωποι αγράμματοι, εξαθλιωμένοι, αγρίμια που γνωρίζουν πολύ καλά και τον νόμο της ζούγκλας και πως να επιβιώσουν με οποιοδήποτε τρόπο.
Θέλεις λύση? Άνοιξε τα σύνορα προς την Ευρώπη και άσε όλο το κόσμο ελεύθερο να φύγει να πάει στη ποδίτσα της Μέρκελ και στο σωβρακάκι του Μακρόν να γίνουν μια αγκαλιά. Ρίξε μια ματιά στους συμπατριώτες σου που στενάζουν και στάσου δίπλα τους για να αντιληφθούν πως τελικά δεν είσαι τόσο ρατσιστής με τους Έλληνες! Εδώ σε λίγο καιρό θα γίνει της πουτάνας. Γνωρίζω καλά πως άνθρωποι αξιόλογοι, αληθινοί πατριώτες και καλόψυχοι που πάντα λειτούργησαν με γνώμονα τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά, έχουν αποσυρθεί απομονωμένοι γιατί σιχάθηκαν όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι. Άλλοι αντίθετα ετοιμάζουν πολιτοφυλακές και εκπαιδεύονται για την επερχόμενη μάχη. Άλλοι παρασύρονται σε συμμορίες που ονειρεύονται πογκρόμ και εκκαθαρίσεις. Άλλοι οι πιο λογικοί προσπαθούν να σχεδιάσουν στο μυαλό τους τρόπους να φτιαχτεί ένας ελάχιστος πρώτος πυρήνας για να συγκεντρώσει γύρω του τους εναπομείναντες με νου και δύναμη να δημιουργήσουν την ουτοπία, που τώρα μοιάζει ανέφικτο όνειρο αλλά είναι η μόνη λύση για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.
Να σε ενημερώσω λοιπόν πως επειδή εμείς, σε αντίθεση με εσένα που το κωλοβαράς, είμαστε σε πόλεμο, αν ο αντίπαλος πληγωθεί θα σκύψω να τον βοηθήσω να γιατρέψει τις πληγές του, αλλά την ίδια στιγμή θα έχω το όπλο έτοιμο να υπερασπιστώ εκείνον που θα στρέψει το όπλο ενάντιον μου, εναντίων των παιδιών μου και εναντίων της πατρίδας μου.
Μαλάκα.
Προσπαθώ να κάνω μια λογική συζήτηση με το περιβάλλον και βρίσκομαι αντιμέτωπη με δυο στρατόπεδα, πάλι στρατόπεδα. Στρατόκαυλους πατριώτες που ονειρεύονται μαρμαρωμένους βασιλιάδες που θα μπουκάρουν όπου νάναι στη Πόλη και θα γαμήσουν τους τουρκαλάδες και στον αντίποδα υπερευαίσθητους κατοίκους των βορείων προαστίων που χύνουν άπειρα δάκρυα πάνω από τον καναπέ που έχει γίνει δεύτερο βρακί στο πισινό τους, για τους δυστυχισμένους αυτού του κόσμου.
Να το θέσω λοιπόν σε πραγματικούς όρους. Όλη αυτή τη περίοδο που η χώρα μαστίζεται από τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες, και βαδίζει στα βήματα μιας τριτοκοσμικής αποικίας, υπάρχει κόσμος που έχει υποστεί τις συνέπειες στο πετσί του με άγριο τρόπο, και ένας άλλος κόσμος που απλά μαλακίζεται. Υπάρχει κόσμος που έχει μείνει χωρίς δουλειά ή πληρώνεται με χαρτζιλίκι, που έχει άδειο ψυγείο και κομμένο ρεύμα. Κόσμος που αρρωσταίνει και δεν έχει λεφτά να γιατρευτεί. Παιδιά που ζουν σε συνθήκες άθλιες. Άνθρωποι χαμένοι σε ξίδια, σε πρέζες σε χαπάκια. Πορνεία, εγκληματικότητα στα ύψη. Γενιά από νέους που δεν έχουν ούτε όνειρα ούτε ελπίδες. Συνοικίες που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν πλέον από το Σόχο, το Μπρονξ ή τα μπουρδέλα του Αμβούργου. Συνθήκες εργασιακές άθλιες. Υγειονομική περίθαλψη μηδέν. Οικονομική ασφάλεια ανύπαρκτη. Απολύσεις, κατασχέσεις, καρπαζιές απανωτές, κλοπές, δολοφονίες, βιασμοί, τρομοκρατία.
Αυτοί όλοι οι άνθρωποι ζουν φτωχοποιημένοι και εγκατελειμένοι από την ανύπαρκτη πολιτεία, ανακατεμένοι με χιλιάδες άλλους δυστυχισμένους που έχουν έρθει από πατρίδες που μαστίζονται από πολέμους, εμφυλίους, φτώχεια, σκοτάδι. Μια αναγκαστική, μελετημένη συμβίωση από τους δουλεμπόρους των εθνών, που δημιουργούν όλες εκείνες τις αιτίες για τις ρημαγμένες πατρίδες. Όλοι εμείς λοιπόν που ζούμε σε αυτές τις συνθήκες είμαστε σε επαφή συνεχή με τους υπόλοιπους δυστυχισμένους. Μένουμε δίπλα τους, μένουν δίπλα μας. Δουλεύουμε μαζί στις βιοτεχνίες, στα εργοστάσια, στις οικοδομές, στα ντελιβεράδικα. Έχουμε βρεθεί στη θέση να μοιράζουμε το ψωμί μας το λιγοστό με το διπλανό σπίτι χωρίς να μας νοιάζει τι χρώμα έχει ο καθένας, έχουμε δακρύσει με την αθλιότητα που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, όπως έχουμε υποστεί και τη βία, την επίθεση εκείνων που σε μαχαιρώνουν για να κερδίσουν ένα εικοσάρικο, περνάμε από τις συμμορίες που στήνονται στις γωνιές τα βράδια για να ανταλλάξουν πρέζες, λαθραία, όπλα ή πουτάνες.
Όλα αυτά τα ζωντόβολα που κρίνουν και διαγράφουν από την άνεση του καναπέ τους, δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει κάτω από τη μύτη τους σε μια κοινωνία που στη κυριολεξία μυρίζει μπαρούτι. Προσκαλούν το κόσμο να χτυπήσει λένε τη ρίζα του κακού και όχι τους δύστυχους που είναι το αποτέλεσμα. Να χτυπήσουμε τη ρίζα του κακού εννοούν υποθέτω με κάποιο μαγικό ραβδάκι αφού όλες οι πολιτικές δυνάμεις που έχουμε διαθέσιμες είναι ξεπουλημένες, όλα τα κομματικά μαγαζάκια ζούνε στο νιρβάνα τους και αυτοικανοποιούνται σε μια συνεχή φαντασίωση κάποιας επανάστασης που θα έρθει κάποτε των καπότων. Μαγαζάκια ξεφτιλισμένα και απόλυτα ευθυγραμμισμένα με πολιτικές δουλεμπορίας και νταβατζιλίκια.
Μας λένε όλοι μπορούν να βρουν μια θέση στον ήλιο και απευθύνονται τα ανεγκέφαλα σε πληθυσμούς ντόπιους και ξένους που δεν βλέπουν κανέναν ήλιο μέσα στο βούρκο που τους έχουν χώσει τα κτήνη που κυβερνάνε τις ζωές των ανθρώπων και ρημάζουν πατρίδες και ζωές. Μας λένε δεν φταίει ο μετανάστης και παριστάνουν τις Μαρίες Τερέζες σε φιλανθρωπικά γκαλά την ώρα που στη βιοτεχνία πλακωνόμαστε με τον εργολάβο γιατί πετάει έξω δέκα ντόπιους που κοστίζουν και φέρνει πενήντα που τους πληρώνει κάτι ψίχουλα και ανασφάλιστους. Μας λένε όλοι μαζί μπορούμε να ζήσουμε την ώρα που ένα γαμοσταυρίδι απλώνεται από το πρωινό ξύπνημα μέχρι να κλείσουμε τα βράδια τα μάτια για τη φρίκη που πρέπει να αντέξουμε, τη φτώχεια που δεν παλεύεται, το μίσος που δημιουργούν από τις δυο μεριές γιατί το ίδιο νοιώθει κι ο εγκλωβισμένος και βασανισμένος της άλλης μεριάς, μίσος, οργή.
Και αναρωτιούνται πως εκφασίζεται μια κοινωνία και που πήγαν τα φιλάνθρωπα συναισθήματα. Διαβάζω τα προφίλ των ανθρώπων που γράφουν παρόμοιες μαλακίες, και βλέπω μάνατζερ στη τάδε εταιρία, γιατρός, αρχιτέκτονας, επιχειρηματίας, φιλόσοφος ή καλλιτέχνης, δημοσιογράφος ή συγγραφέας. Τι λες βρε μαλάκα που δεν έχεις ιδέα από ανθρώπινη δυστυχία? Ποιος εκφασισμός της κοινωνίας σε ένα κράτος που είναι σε τυραννικό φασιστικό καθεστώς? Ποιος εκφασισμός ρε χαϊβάνι σε ένα σύνολο ανθρώπων που παλεύουν σε επίπεδο ο θάνατός σου η ζωή μου? Έχεις πάρει χαμπάρι ρε μαλάκα τι γίνεται κάτω από τη μούρη σου? Τι δημιουργούν σιγά σιγά αυτά τα απίστευτα λαμόγια που παριστάνουν τους κυβερνώντες, τι τέρας γεννιέται μέσα στα πόδια σου ηλίθιε, και τι θα συμβεί σύντομα , κάτι που θα χτυπήσει και τη δική σου πόρτα?
Είσαι το ίδιο απαράλλαχτο λαμόγιο που την εποχή από τις παχιές αγελάδες, είχες αποδεχτεί πως οι Φιλιππινέζες ήρθαν για να γίνουν τα δουλικά στα σπίτια σου, οι Αλβανοί για να μαζεύουν τις ελιές σου, οι Ουκρανέζες για να ξεσκατίζουν τους γέρους σου, τα πακιστάνια για να μαζεύουν τις φράουλες και οι Ρωσίδες για να σε ξεκαυλώνουν. Είσαι το ίδιο λαμόγιο, που την ώρα που εγώ προσπαθούσα να μαζέψω μερικές δεκάρες για να φτιάξει η μάνα στο χωριό τη στέγη που έσταζε, εσύ έχτιζες αυθαίρετες μεζονέτες μέσα στο δάσος. Το ίδιο λαμόγιο που την ώρα που εγώ πάλευα για ένα μεροκάματο αξιοπρεπές εσύ χαριεντιζόσουν γλύφοντας στα βουλευτικά γραφεία για να μπει το βλαστάρι σε μια καρέκλα στο δημόσιο. Είσαι το ίδιο λαμόγιο που ενώ εγώ πάλευα να βγάλω τα λεφτά για τα φροντιστήρια για να μπει το παιδί να πάρει ένα πτυχίο μήπως κι έχει καλύτερο μέλλον, εσύ έκανες το δικό σου λοβοτομημένο αμερικανάκι στα κολέγια και στα ευγενή ιδρύματα στα Λονδίνα και Παρίσια. Είσαι το ίδιο λαμόγιο που ενώ εγώ περίμενα να εγχειρίσω το πατέρα στην ουρά και αν τα κατάφερνα πριν πεθάνει, εσύ με πάταγες και προσπερνούσες με το χοντρουλό φακελάκι που έσκαγες στο γιατρουδάκο.
Εγώ τότε μαλάκα, ζούσα με όλους αυτούς τους δυστυχισμένους που σιγά σιγά έφταναν στο τόπο. Και μου ζητάς σήμερα που οι γειτονιές μου έχει γίνει γκέτο, γιατί τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς, και τα σχέδια που κάνουν οι ξεπουλημένοι που ψήφιζες και ψηφίζεις καμμιά σχέση δεν έχουν με φιλανθρωπία και συμπόνια, αυτές οι ίδιες οι κυβερνήσεις που συμμετέχουν στους πολέμους που ρημάζουν τις πατρίδες που δημιουγούν τις στρατιές των ξεκληρισμένων που ρίχνεις κροκοδείλια δάκρια για τη κατάντια τους, μου ζητάς να παίξω ρόλο στο έργο οι άθλιοι των Αθηνών και πάσης ελλάδας για να τρως ποπ κορν και να χαζεύεις το έργο.
Έχουμε πόλεμο ρε μαλάκα, και δεν έχεις πάρει πρέφα. Η γειτονιά μου δεν αποτελείται από πολυπολυτισμικότητα πλέον μαλάκα αλλά από γκέτο. Το γκέτο των ντόπιων, των μουσουλμάνων, των κινέζων, των ρώσων, των σομαλών κλπ. Γκέτο που σιγά σιγά γεμίζουν με οργή ο καθένας από τη μεριά τους, με μίσος, και ακονίζουν τα μαχαίρια. Εσύ τους βλέπεις όταν ξεκολλάς τη κωλάρα σου από το καναπέ και κάνεις επίσκεψη στο βούρκο σε κάτι εκδηλώσεις που έχουν σύνθημα "είμαστε όλοι μια αγκαλιά" κι όταν τελειώνει η γιορτή, εσύ πας στο νιρβάνα σου, κι εμείς γυρίζουμε στη κόλαση.
Μου ζητάς τι? Να αγνοήσω τα παιχνίδια που γίνονται πάνω στη πλάτη μου και στη πλάτη των παιδιών μου? Να ικανοποιήσω τη μαλακία σου και να ρημάξω τη ζωή μου και τη πατρίδα μου για να ξεκαυλώνεις? Απορείς σαν χάνος που η φτωχολογιά δεν μπορεί να σκεφθεί λογικά και να φιλοσοφήσει? Που δεν μπορεί να ενσωματωθεί και να γίνει ένα με όλα αυτά τα πλήθη, τα οποία αν μπορείς να δεις πανίβλακα, εδώ και πολύ καιρό δεν αποτελούνται μόνο από πρόσφυγες δύστυχους και παιδάκια βασανισμένα, αλλά έχουν μέσα στους κόλπους τους κάθε καρυδιάς καρύδι. Φυλακόβιους, νταβατζήδες, πρεζέμπορους, φανατισμένους θρησκόληπτους, ετοιμοπόλεμους τζιχαντιστές, δουλέμπορους, πορνεία ανηλίκων, συμμορίες δολοφόνων, απελπισμένους και γεμάτους μίσος ανθρώπους για τα κολαστήρια της Ελλάδας και για το φτύσιμο που τους έχει ρίξει η Ευρώπη. Μαζί με χιλιάδες άλλους που δεν έρχονται από εμπόλεμες ζώνες, αλλά από περιοχές που στενάζουν από πείνα, φτώχια, άνθρωποι αγράμματοι, εξαθλιωμένοι, αγρίμια που γνωρίζουν πολύ καλά και τον νόμο της ζούγκλας και πως να επιβιώσουν με οποιοδήποτε τρόπο.
Θέλεις λύση? Άνοιξε τα σύνορα προς την Ευρώπη και άσε όλο το κόσμο ελεύθερο να φύγει να πάει στη ποδίτσα της Μέρκελ και στο σωβρακάκι του Μακρόν να γίνουν μια αγκαλιά. Ρίξε μια ματιά στους συμπατριώτες σου που στενάζουν και στάσου δίπλα τους για να αντιληφθούν πως τελικά δεν είσαι τόσο ρατσιστής με τους Έλληνες! Εδώ σε λίγο καιρό θα γίνει της πουτάνας. Γνωρίζω καλά πως άνθρωποι αξιόλογοι, αληθινοί πατριώτες και καλόψυχοι που πάντα λειτούργησαν με γνώμονα τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά, έχουν αποσυρθεί απομονωμένοι γιατί σιχάθηκαν όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι. Άλλοι αντίθετα ετοιμάζουν πολιτοφυλακές και εκπαιδεύονται για την επερχόμενη μάχη. Άλλοι παρασύρονται σε συμμορίες που ονειρεύονται πογκρόμ και εκκαθαρίσεις. Άλλοι οι πιο λογικοί προσπαθούν να σχεδιάσουν στο μυαλό τους τρόπους να φτιαχτεί ένας ελάχιστος πρώτος πυρήνας για να συγκεντρώσει γύρω του τους εναπομείναντες με νου και δύναμη να δημιουργήσουν την ουτοπία, που τώρα μοιάζει ανέφικτο όνειρο αλλά είναι η μόνη λύση για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.
Να σε ενημερώσω λοιπόν πως επειδή εμείς, σε αντίθεση με εσένα που το κωλοβαράς, είμαστε σε πόλεμο, αν ο αντίπαλος πληγωθεί θα σκύψω να τον βοηθήσω να γιατρέψει τις πληγές του, αλλά την ίδια στιγμή θα έχω το όπλο έτοιμο να υπερασπιστώ εκείνον που θα στρέψει το όπλο ενάντιον μου, εναντίων των παιδιών μου και εναντίων της πατρίδας μου.
Μαλάκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου